Όταν ο Francesco Totti επισκέφτηκε την πιο κακόφημη φυλακή της Ρώμης
Ο Francesco Totti έγινε 48 ετών και εμείς ανατρέχουμε σε μια ιστορία από τις φυλακές Rebibbia, την οποία έχει καταγράψει στο βιβλίο του.
- 27 ΣΕΠ 2024
Από Μονομάχος, έγινε Αυτοκράτορας. Ο Francesco Totti γεννήθηκε στη Ρώμη στις 27 Σεπτεμβρίου του 1976 και έμελλε να σημαδέψει την αιώνια πόλη όσο κανένας άλλος ποδοσφαιριστής. «Στη Ρώμη εκείνη της εποχής είχε δύο επιλογές, είτε να γίνεις μπλε και να υποστηρίζεις τη Λάτσιο, είτε να γίνεις κόκκινος και να αγαπήσεις τη Ρόμα».
Ρόμα, από πάππου προς πάππου
AP Phoot/Gregorio Borgia
Εκείνος δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον παππού του, Gianluca, που ήταν φανατικός της Ρόμα, αλλά η γιαγιά του δεν θα τον άφηνε ποτέ να γίνει γαλάζιος. Ούτε και ο πατέρας του. «Η αγάπη μας για τη Ρόμα ήταν κάτι που κουβαλούσαμε. Η Ρόμα ήταν κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ. Ήταν μέρος της οικογένειάς μας, τους αίματός μας, της ψυχής μας» αναφέρει στο άρθρο του στο Players Tribune ο Francesco Totti.
Σε ηλικία επτά ετών ο πατέρας του ο Lorenzo βρήκε εισιτήρια και επιτέλους κατάφερε να δει τη Ρόμα από κοντά στο Olimpico. 40 χρόνια αργότερα θυμάται ακόμα εκείνη τη στιγμή: «Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να θυμηθώ το συναίσθημα. Τα χρώματα, τα συνθήματα, τα καπνογόνα που έσκαγαν. Ήμουν ένα τόσο ζωηρό παιδί που και μόνο που βρισκόμουν στο στάδιο γύρω από όλους αυτούς τους άλλους οπαδούς της Ρόμα, κάτι άναψε μέσα μου. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την εμπειρία. Bellissimo».
Τα συναισθήματα αυτά τον έκαναν να αρνηθεί οποιονδήποτε του χτύπησε την πόρτα. Από το 1989 ως το 2017 ο Totti προπονούνταν στα ίδια χώματα, φορώντας τη φανέλα – κειμήλιο της οικογένειάς του. Έγινε αρχηγός της Ρόμα, έπαιξε τα περισσότερα παιχνίδια, από οποιονδήποτε άλλον παίκτη και σκόραρε 307 γκολ, σχεδόν 200 περισσότερα από τον δεύτερο σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, Roberto Pruzzo. Είπε «όχι» σε πολλά περισσότερα χρήματα εντός και εκτός Ιταλίας και λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της ομάδας. Και ταυτόχρονα έγινε και ένας μύθος της πόλης του.
Στα 24 χρόνια της μεγαλειώδους του καριέρας συμμετείχε σε αμέτρητες δράσεις στη Ρώμη. Νοιάστηκε για τον πιο αδύναμο, βοήθησε κόσμο και τελικά έζησε ένα «αντίο» στο οποίο όλη η πόλη έκλαιγε γιατί αποχαιρετούσε τον δικό της Capitano. Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο Gladiator, o Totti θυμήθηκε όλες εκείνες τις στιγμές που έζησε στην αιώνια πόλη και ανήμερα των 48ων γενεθλίων του, θυμόμαστε μια που διαδραματίστηκε εκτός αγωνιστικών χώρων και συγκεκριμένα, στην κακόφημη φυλακή της Rebibbia.
Όταν ο Francesco Totti επισκεπτόταν τη Rebibbia
AP Photo/Alessandra Tarantino
Παρακάτω θα διαβάσεις αυτούσια τα λόγια του θρυλικού Capitano της Ρόμα για τη συνάντηση με έναν νεαρό θαυμαστή του, που ανάμεσα σε όλους τους φυλακισμένους, είχε κερδίσει το προνόμιο να βγάλει την πρώτη φωτογραφία μαζί του. Ο Totti είχε μόλις ολοκληρώσει την ομιλία του στις φυλακές που θα έδινε κουράγιο στους ανθρώπους πίσω από τα κάγκελα.
«Μια ιστορία. Ο νεαρός που κάθεται στη δεύτερη σειρά είναι πολύ ταραγμένος. Δε νομίζω ότι είχε ακούσει την ομιλία του διευθυντή και δε νομίζω ότι παρακολουθεί ούτε τώρα τη δική μου. Όχι ότι είναι κάτι αξέχαστο, αλλά, λοιπόν, είχα δουλέψει λίγο πάνω σ’ αυτό. Ξεχάστε το. Χοροπηδάει ανυπόμονα πάνω στην καρέκλα και ξέρεις ότι η στιγμή που περιμένει πιο πολύ δεν έχει έρθει ακόμα. Η φωτογραφία, φυσικά. Η συνηθισμένη σκηνή έχει στηθεί στη γωνία της Rebibbia, και όταν τελειώσει η τελετή απονομής των βραβείων για το τουρνουά calcetto, θα πάω εκεί για μια φωτογραφία με όποιον θέλει. Αυτό είναι που περιμένει.
“Έι, είμαι πρώτος”, λέει, γελώντας με ενθουσιασμένη χαρά, πάνω από το κεφάλι του, πράγμα που με ιντριγκάρει. Πρώτος σε τι; Τελειώνω την κουβέντα μου και τον κοιτάζω ξανά, που εξακολουθεί να χοροπηδάει ενθουσιασμένος εκεί πέρα. Πρέπει να είναι 20, 22 το πολύ, και είναι ντυμένος λίγο καλύτερα από τους άλλους κρατούμενους. “Πρώτα βγάζω εγώ φωτογραφία”, επαναλαμβάνει, και αυτή τη φορά γυρίζει προς το μέρος μου, κάνοντάς μου ένα σήμα, σαν να μου κοινοποιεί ένα οργανωτικό θέμα που πρέπει να ξέρω.
Τα βραβεία μοιράζονται, τα χέρια σφίγγονται και ανταλλάσσονται βλέμματα, σαν αυτά των οπαδών αλλά λίγο πιο έντονα. Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω στη Rebibbia, και έχω επισκεφθεί και τη Regina Coeli. Ήταν συγκινητικές εμπειρίες. Από έξω, δεν μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει φυλακή. «Εγώ, εγώ, εγώ πρώτα».
Στο χώρο των φωτογραφιών επικρατεί κίνηση, όπου κάποιοι φύλακες ρυθμίζουν την κυκλοφορία προς το μέρος μου με φιλικό αλλά αυστηρό τρόπο. Και βλέπω ότι προηγείται ο «φίλος» μου που κάνει ένα βήμα μπροστά. Τώρα είμαι περίεργος: ποια είναι η διαφορά γι’ αυτόν αν έχει φωτογραφία πρώτος, ή δέκατος, ή εκατοστός; Έχω ήδη πει σε όλους ότι θα μείνω μέχρι να ποζάρω για την τελευταία φωτογραφία. Αλλά αυτός ο τύπος περπατάει πιο γρήγορα από τους άλλους, κόβει την ουρά πηδώντας εδώ κι εκεί, χωρίς αλαζονεία αλλά με αποφασιστικότητα, και το σπουδαίο είναι ότι του επιτρέπεται να το κάνει. Δεν έχει εκφοβιστική φυσική παρουσία. Είναι λεπτός, πολύ αδύνατος, και όμως οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν με έναν συνδυασμό σεβασμού και διασκέδασης. Εξακολουθεί να χοροπηδάει πάνω-κάτω, σαν πυγμάχος που γυμνάζει τον αντίπαλό του.
«Είμαι εδώ, εγώ τώρα», λέει, ενώ απέχουμε ακόμα περίπου τρία μέτρα μεταξύ μας και υπάρχουν άλλοι δύο τρόφιμοι ανάμεσά μας. Τους κοιτάζει με ένα χαμόγελο και εκείνοι κάνουν στην άκρη για να τον αφήσουν να περάσει. Ποιος είναι αυτός; Είναι ήδη αφεντικό; Τόσο νέος;
Τον φωνάζω δίπλα μου με ψεύτικα βαρύ τόνο: “Έλα εδώ, εδώ πέρα, απλά ηρέμησε” και γλιστράει προς το μέρος μου, τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου, ενώ εγώ βάζω το χέρι μου γύρω από τους ώμους του. Ένα, δύο, τρία, κλικ, αντίχειρες πάνω, όλοι περήφανοι. Έχει τα λαμπερά μάτια εκείνων των θαυμαστών που δε θα μπορούσαν να με αγαπήσουν περισσότερο, και η χαρά του είναι μεταδοτική, γιατί όλοι γελούν και μόνο που τον κοιτάζουν. Καθώς είναι έτοιμος να φύγει, απλώνω το χέρι μου για να τον σταματήσω. Είμαι πολύ περίεργος. Πρέπει να μάθω. Γιατί οπωσδήποτε πρώτος;
«Capitano, έπρεπε να είχα βγει πριν από μια εβδομάδα, έχω τελειώσει, η ποινή μου εκτίθηκε. Αλλά όταν έμαθα ότι θα ερχόσουν, είπα στον εαυτό μου: “Πότε θα έχω άλλη μια ευκαιρία να ποζάρω για μια φωτογραφία με τον Capitano; Ποτέ, ακόμα κι αν ζούσα εκατό χρόνια. Έτσι ζήτησα να μιλήσω με τον διευθυντή και τον παρακάλεσα να μείνω μέχρι σήμερα. Αλλά επειδή οι κανονισμοί δεν το επέτρεπαν, έπαιξα το τζόκερ μου: Κοίτα, αν με αφήσεις να βγω, θα κάνω κάτι χαζό για να με στείλεις κατευθείαν πίσω εδώ, και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας, και κατάλαβε. Αλλά τώρα θέλω να φύγω από εδώ, το κορίτσι μου με περιμένει τρία χρόνια”.
Ελπίζω η υπομονή της κοπέλας να κράτησε αυτή την επιπλέον εβδομάδα, ειδικά αν ο τύπος της είπε για το κόλπο του. Επτά μέρες στη φυλακή για το τίποτα, μόνο και μόνο για να βγάλει μια φωτογραφία μαζί μου».
Ο Francesco Totti τα τελευταία 7 χρόνια έχει εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, αλλά η αγάπη και ο σεβασμός των Ρωμαίων για τον αρχηγό τους, δεν θα κοπάσει ποτέ. Κάθε 27 Σεπτεμβρίου ο Capitano τους γιορτάζει και μαζί του γιορτάζει και όλη η -κόκκινη- πόλη. Άλλωστε, όπως και οι ίδιοι λένε: C’è solo un Capitano.
