“Μόνο ένα θαύμα” του Γιώργου Πολυμενάκου

Ένας κόσμος που πεθαίνει μετά την κλιματική καταστροφή. Δεν βρέχει σχεδόν ποτέ, οι υδάτινοι πόροι έχουν στερέψει. Εποχές δεν υπάρχουν πια, μόνο ένα ατέλειωτο, καυτό λιοπύρι. Τα περισσότερα ζώα έχουν εκλείψει και μόνο λίγα φυτά, ανθεκτικά στις συνθήκες ερήμου, έχουν απομείνει. Το νερό είναι δυσεύρετο, οι τροφές συνθετικές.

Μια κοινωνία διαιρεμένη σε Περιττούς και Προνομιούχους. Η κάστα των Προνομιούχων ζει στην Πρωτεύουσα, μια πόλη θαμμένη κάτω από τη γη και ύψιστη προτεραιότητά τους είναι η εξάλειψη των γηρατειών.

Οι Περιττοί ζουν στην Περιφέρεια, σε συνθήκες αντίστοιχες με εκείνες της Λίθινης Εποχής. Η επιβίωσή τους εξαρτάται από τις ποσότητες ενός νέου ορυκτού που εξορύσσουν από το αφυδατωμένο έδαφος και το ανταλλάσσουν με τους Προνομιούχους για νερό και τεχνητή τροφή.

Σε έναν υπόγειο «φάρο», ένας άνδρας, εξόριστος από την Πρωτεύουσα, ύποπτος ανυπακοής, συνομιλεί με το φάντασμα της νεκρής αγαπημένης του.

Μια νέα γυναίκα, μέλος μιας φυλής Περιττών που ζει κοντά στον υπόγειο φάρο, δίνει καθημερινά μάχη για την επιβίωσή της σε συνθήκες αδυσώπητες, άγνωστες στον «φαροφύλακα» που έχει συνηθίσει να ζει σε έναν τεχνητό, προστατευμένο κόσμο.

Σε ένα γύρισμα της τύχης, οι δύο αυτοί άνθρωποι θα συναντηθούν και θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν κοινή πορεία, αναζητώντας μια διέξοδο από τον λαβύρινθο θανάτου στον οποίο έχουν βρεθεί εγκλωβισμένοι.