Η Deniz Dumanli αφιερώνει το Crossing σε όλα τα τρανς αδέρφια της

Γεννημένη στο Τοκάτ, η Dumanli είχε θελήσει να τελειώσει το πανεπιστήμιο, όμως εν τέλει έκοψε τις σπουδές της στη μέση και ξεκίνησε να δουλεύει σε μία πολύ γνωστή επιχείρηση ρούχων στην Τουρκία, τη Vakko. Δύο χρόνια μετά την πρόσληψή της θα κέρδιζε το λαχείο και η ζωή της θα έπαιρνε μία τελείως διαφορετική τροπή.

Αντίθετη από αυτή της Evrim στο Crossing που υποδύεται, μίας σεξεργάτριας που είναι επίσης εθελόντρια σε ένα κοινοτικό κέντρο για ΛΟΑΤΚΙ στην Κωνσταντινούπολη. Η ζωή της θα διασταυρωθεί με αυτή της Lia (Mzia Arabuli), μίας πρώην καθηγήτριας Ιστορίας που ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη από τη Γεωργία για να βρει την Tekla, της αποξενωμένης τρανς ανιψιάς της που είχε εξοστρακιστεί από την οικογένειά της.

Θα πάρει απρόθυμα μαζί της και τον Achi (Lucas Kankava), έναν ανήσυχο έφηβο του οποίου η μητέρα πήγε να εργαστεί στην Κωνσταντινούπολη και δεν επέστρεψε ποτέ. Οι ζωές τους θα αλλάξουν μετά τη γνωριμία τους με την Evrim που θα τους βοηθήσει να προσανατολιστούν στον κόσμο της, καθώς θα γνωρίσουν τις κρυφές γωνιές της πόλης, και θα συνειδητοποιήσουν πως το να φεύγεις από το σπίτι σου δεν χρειάζεται να είναι απλώς ή μόνο μία πράξη αποκοπής, αλλά και μία ευκαιρία για αυτοέκφραση και νέες σχέσεις.

Γιατί αυτό που είναι επίσης ξεκάθαρο, και μάλιστα αναζωογονητικά στην απεικόνιση του Akin, είναι ότι η μαζικά πυκνοκατοικημένη Κωνσταντινούπολη κάνει μία εξαφάνιση εύκολη.

Photographer: Edje Ali / Photographer: Edje Ali

«Η Κωνσταντινούπολη έχει αυτή την ενέργεια. Πάντα θα μπει κάποιος στη ζωή σου, μετά από καιρό θα τον χάσεις, και μετά πάλι θα ξαναβρεθείτε. Θα προκύψει κάποιος άλλος στο μεταξύ και θα γίνει το ίδιο. Έτσι είναι η ενέργεια της πόλης και προσπαθήσαμε να το περάσουμε».

Η έντονη αίσθηση της απουσίας ενός ατόμου είναι, για κάποιο άλλο, ίσως, μία ευνοϊκή περίσταση για να ενσωματωθεί, όπως αποδεικνύεται από την τρανς γειτονιά που συναντούν η Lia και ο Achi, με τις σεξεργάτριες να βγάζουν τα κεφάλια τους έξω από το παράθυρο για να αξιολογήσουν τους επισκέπτες τους, σαν ένα πολύχρωμο αστικό ημερολόγιο. Η ατμόσφαιρα γύρω τους ενέχει προβάλλει επιφυλακτικότητα, ζωντάνια και κοινότητα ταυτόχρονα.

Για τη Dumanli, όπως θα διαπίστωνα σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας με διαφορετικές αφορμές, η τύχη στη ζωή της δεν της έχει χαμογελάσει μονάχα με το λαχείο. Δεν χρειάστηκε καν να βρει την κοινότητά της ή να φτιάξει τη δική της οικογένεια, όπως τόσα τρανς και queer άτομα.

«Δεν ξέρω αν ανήκω σε αυτήν την κοινότητα ή όχι, γιατί ακόμα ζω με την οικογένειά μου», μου λέει. «Είμαι λίγο μακριά από αυτό. Ζω διαφορετικά από την Evrim της ταινίας, έχω μία άνεση και μία άλλη αντιμετώπιση απέναντι σε όλα. Ο τρόπος μου ενάντια στις δυσκολίες είναι η αγκαλιά της μαμάς!».

Ως θεατρική ηθοποιός, είχε διαγράψει την προοπτική του κινηματογράφου, μιας που, όπως μου εξήγησε, η κυβέρνηση εμποδίζει το σινεμά ασκώντας λογοκρισία.

«Το σινεμά με εξιτάρει. Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεχίσω να το κάνω, αλλά η κατάσταση στην Τουρκία είναι δύσκολη. Για να βγάλεις χρήματα πρέπει να είσαι στην τηλεόραση, αλλά δεν ξέρω πώς θα γινόταν αυτό. Θα ενοχλούσε το σύστημα. Να υπάρξει μία τρανς στην τηλεόραση;».

Τη συμμετοχή της στο Crossing την κέρδισε μέσω του Instagram, όπου είχε ανακοινωθεί ότι η παραγωγή βρίσκεται σε αναζήτηση

«Έτσι είχαμε την πρώτη επαφή με τον Bulut Sezer, τον υπεύθυνο του casting. Λόγω της κυβέρνησης είναι πιο δύσκολη η ζωή για τους ηθοποιούς στην Τουρκία, οπότε είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ πια. Γιατί κάνουν και λογοκρισία στα έργα. Έστειλα όμως ένα βίντεο για οντισιόν, ένα πολύ μικρό. Δεν περίμενα τίποτα, δεν είχα κάποια ελπίδα ότι θα με διαλέξουν. Μου είπαν όμως ότι θα δουλεύαμε μαζί για ένα μικρό ρόλο. Τελικά κατέληξα με τον πρωταγωνιστικό».

Χωρίς να το γνωρίζει, το Crossing θα γυριζόταν σε τοποθεσίες της Κωνσταντινούπολης πολύ σημαντικές για τη Dumanli.

«‘Έχω πολύ σημαντικές αναμνήσεις σε αυτά. Η ταινία γυρίστηκε τυχαία σε μέρη που ήταν πολύ βαθιά μέσα μου. Η δραματική μου σχολή ήταν ακριβώς δίπλα από εκεί που γυρίστηκε η σκηνή στο αστυνομικό τμήμα. Ή στη σκηνή του νοσοκομείου, έκανα κάποτε όλη εκείνη τη διαδρομή. Αυτό με βοήθησε για να νιώσω πιο οικεία».

Ακόμα και σε σχέση με το υπόλοιπο καστ, η Dumanli είχε άλλη μία ευχάριστη έκπληξη.

«Έτυχε επίσης να βρω μπροστά μου τον παιδικό μου φίλο, ως ηθοποιό, μετά από τόσα χρόνια», περιγράφει γελώντας. «Είναι αυτός που ξεφλουδίζει μία μελιτζάνα και τραγουδάει. Αυτή η ταινία ήταν μία συγκινητική εμπειρία από κάθε άποψη».

Υπήρξαν ωστόσο και γυρίσματα που ανέσυραν δυσάρεστα συναισθήματα.

«Στην Τουρκία οι δημόσιες υπηρεσίες κινούνται τόσο αργά σχετικά με τις τρανς υποθέσεις, όταν πρέπει να αλλάξεις τα χαρτιά σου. Τόσο, μα τόσο αργά. Νιώθεις ότι ζεις ακόμα στο 1995. Το δείχνουμε και στο έργο αυτό. Δυσκολεύτηκα επειδή θυμήθηκα τι είχα περάσει, την αδιαφορία που έδειχναν οι υπάλληλοι».

Δεν είμαι σίγουρη ότι η ηθοποιός έχει απόλυτη αίσθηση της καλοτυχίας της. Όχι τόσο λόγω προνομίου. Απλώς μοιάζει και εκείνη έκθαμβη μπροστά της. Το γεγονός ότι είναι έτοιμη να αφήσουμε πίσω τις πιο τραγικές αφηγήσεις σχετικά με τα τρανς άτομα – το βραβευμένο στις Κάννες, οσκαρικών βλέψεων Emilia Perez που θα συνυπάρξει σύντομα με το Crossing στις αίθουσες γίνεται, μέχρι το φινάλε του, μία τέτοια – την υποδηλώνει ξανά πάντως.

«Έχω βαρεθεί πάρα πολύ να ακούω συνέχεια δραματικές ιστορίες και τραγικές ιστορίες για τα τρανς άτομα. Θέλω να μιλάμε και για τις επιτυχίες από εδώ και πέρα».

Για τη Dumanli, ο τρόπος που έχει γραφτεί η Evrim είναι από μόνος του πρόοδος. Ο χαρακτήρας της είναι φωτεινός, φλερτάρει, χαίρεται τη ζωή της και βοηθάει όπως μπορεί όχι μόνο την κοινότητά της αλλά και παιδιά που αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, με μία εγγενή πίστη πως όλα θα πάνε καλά.

Η Dumanli θέλει να πιστέψουν το ίδιο όλα τα τρανς άτομα.

«Πρέπει να μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτά που είμαστε καλά. Μπορεί και μία τρανς να γίνει ηθοποιός. Θέλω να πιστεύουν στον εαυτό τους. Αφιερώνω την ταινία στα τρανς αδέρφια μου και εύχομαι να δώσει έμπνευση σε όσα έχουν ζοριστεί μέσα τους, και έχουν καταπιεστεί από την κυβέρνηση και από την κοινωνία. Να τα εμπνεύσει για να κάνουν ό,τι μπορούν και ό,τι θέλουν».

Το Crossing κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.