6 νέοι ηθοποιοί αναζητούν Οξυγόνο στην ασφυξία των καιρών
Νοεμή Βασιλειάδου, Χαρά Γιώτα, Μαριάννα Μαθιά, Ιωάννης Μπάστας, Πάνος Κλάδης και Γκαλ Ρομπίσα -όλοι εκπρόσωποι της Gen Z-, συμμετέχουν στον 25μελή θίασο της παράστασης του Γιώργου Κουτλή, Οξυγόνο. Μιλήσαμε μαζί τους λίγο πριν την πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
- 13 ΝΟΕ 2024
Τι σε κάνει να αναπνέεις; Τι σου στερεί τον αέρα; Σε τι πιστεύεις; Σε τι ορκίζεσαι; Με αυτές τις ερωτήσεις μας συστήθηκε πριν λίγο καιρό η νέα σκηνοθετική δουλειά του αεικίνητου Γιώργου Κουτλή (Παίχτες, Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι, Ο άνθρωπος από το Παντόλσκ). Τίτλος της, Οξυγόνο. Θίασός της, μία ομάδα 25 συνολικά ηθοποιών και χορευτών, εκπροσώπων της Generation Z. Σκηνή της, η Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία θα μετατραπεί σε dancefloor ενός rave party με τους dj’s Reign of Time στα decks.
Το Οξυγόνο είναι μία παράσταση που μοιάζει με rave opera και η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ. «Γράφω για μια γενιά μορφωμένων νέων που δεν πολυπηγαίνει στο θέατρο», δήλωσε το 2003 ο κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας, επικηρυγμένος πλέον από το ρωσικό καθεστώς και πολιτογραφημένος Πολωνός. Έγραψε το έργο του ως θεατρική πρόζα ειπωμένη από δύο πρόσωπα –ένα κορίτσι κι ένα αγόρι με το ίδιο όνομα–, συνοδεία live dj set, ώστε να ανεβαίνει τόσο σε θέατρα, όσο και σε κλαμπ.
Τώρα, 20 χρόνια μετά, ο Γιώργος Κουτλής μεταγράφει το έργο στο σήμερα, σαν έναν αναστοχασμό της Gen Z στην ψυχοπολιτική ασφυξία των καιρών μας. Δομεί την παράσταση σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, που εκκινεί από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις» και καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη. «Με όχημα το έργο του Βιριπάγιεφ, θα αφηγηθούμε την ιστορία του Σάσα και της Σάσα, που ανοίγουν τις ψυχές τους –όλη τη βρομιά, τη σκληρότητα και την ομορφιά της ανθρώπινης φύσης– προσπαθώντας να απαντήσουν σε ένα ζωτικής σημασίας αναπάντητο ερώτημα: “Τι είναι για σένα Οξυγόνο;”», υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης στο σημείωμα της παράστασης.
Κάπως έτσι, λοιπόν, εξηγούνται και οι ερωτήσεις στην εισαγωγή του κειμένου, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν. Αυτές που θέσαμε σε 6 από τους νεαρούς ηθοποιούς του Οξυγόνου –Νοεμή Βασιλειάδου, Χαρά Γιώτα, Μαριάννα Μαθιά, Ιωάννη Μπάστα, Πάνο Κλάδη, Γκαλ Ρομπίσα- ώστε να μας βάλουν στο κλίμα του έργου.
Όλοι ανεξαιρέτως δήλωσαν ότι μας απάντησαν την αλήθεια τους. Υπάρχει άλλωστε μία φράση που λένε στην παράσταση και δεν γίνεται ακούγοντάς τη να μην κινήσει κάτι μέσα σου: «Μπας και νιώσεις τίποτα, θα σου πω την αλήθεια».
Ποια είναι η ιστορία του Σάσα και της Σάσα;
Νοεμή Βασιλειάδου: Είναι δύο άνθρωποι που κατασκευάζουμε εμείς, ως αφηγητές. Υπάρχουν μόνο όσο τους αφηγούμαστε. Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται σε χειμερία νάρκη, η οποία λήγει επισήμως την 21η Νοεμβρίου.
Ιωάννης Μπάστας: Η Σάσα και ο Σάσα ξαφνιάστηκαν, πίστεψαν, ερωτεύτηκαν και εν τέλει, την πάθανε. Βρέθηκαν σε μία κοινωνία καθόλα έτοιμη και θεσμοθετημένη, που όμως παρά τα όρια και τους κανόνες που έθεσε δεν κατάφερε να τους νοιαστεί και να τους φροντίσει. Η Σάσα και ο Σάσα είναι δύο στερεοτυπικές φιγούρες ανθρώπων.
Δύο «τοτέμ» που μέσα τους μπορεί να χωρέσει κάθε πιθανή έκφανση του ανθρώπου. Από την άλλη, εμείς είμαστε αυτοί και αυτές που έρχονται επί σκηνής γνωρίζοντας πολύ καλά αυτήν ιστορία. Δεν είμαστε ο Σάσα και η Σάσα, αλλά αφηγούμαστε όλα όσα ξέρουμε για αυτούς. Άλλοτε από μια κουνημένη πρώτη ματιά κι άλλοτε με απόσταση. Προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουμε ό,τι μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Να κάνουμε το οικείο, ανοίκειο.
Πάνος Κλάδης: Είναι δυο νέα παιδιά που ερωτεύτηκαν παράφορα. Ο ένας, πλημμυρισμένος από έρωτα, έκανε μια καταδικαστέα ακραία πράξη και με βάση αυτή, ο συγγραφέας μάς παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί σε συμπαντικά ερωτήματα.
Το Οξυγόνο μιλά για μια γενιά που ζητά εξηγήσεις και ψάχνει να βρει τη θέση της στον 21ο αιώνα. Το έργο χωρίζεται σε 10 κεφαλαία, τα οποία βασίζονται στις 10 εντολές. Ο καθένας μας φέρνει σε κάθε σύνθεση, μια άλλη κατάσταση και ένα διαφορετικό θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Ισορροπούμε ανάμεσα στην απαγγελία και στην αφήγηση. Στη συναισθηματική εμπλοκή και στην απόσταση. Οι αφηγητές δεν φέρουν ποτέ την ευθύνη των πράξεων τους. Φέρνουν μια ιστορία, χωρίς να παίρνουν θέση. Όπως ένα μέντιουμ. Είμαστε, απλώς, ο πομπός μιας πληροφορίας.
Χαρά Γιώτα: Η ιστορία τους είναι εκ πρώτης όψεως μια ιστορία αγάπης, επιθυμίας και έλξης. Κάτω από τη βασική ιστορία, ωστόσο, απλώνει τις ρίζες της η ιστορία της σύγκρουσης δύο ολόκληρων κόσμων στους οποίους μπορεί κανείς να δει τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, αλλά κυρίως υπαρξιακές ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς.
Εμείς ως αφηγητές – performers δανειζόμαστε την ιστορία των φίλων μας Σάσα και ως αγωγοί των βιωμάτων τους τούς φέρνουμε ενώπιον των θεατών.
Μαριάννα Μαθιά: Όπως είπε και η Χαρά είναι μία ερωτική ιστορία. Οι βασικές διαφορές των δύο χαρακτήρων είναι ότι ο Σάσα έχει μεγαλώσει και ζήσει στην επαρχία, ενώ η Σάσα στην πρωτεύουσα και ότι ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.
Ο Σάσα και η Σάσα είναι κάτι παραπάνω από δύο χαρακτήρες, είναι φιγούρες που φέρουν στερεότυπα της κοινωνίας που ζούμε. Εμείς είμαστε αφηγήτριες και αφηγητές αυτής της ιστορίας και όχι μόνο.
Γκαλ Ρομπίσα: Η ιστορία των Σάσα είναι το μέσο για να αναπτύξει ο συγγραφέας άλλα θέματα. Όπως και ο ίδιος λέει σε μια από τις συνθέσεις του, οι χαρακτήρες δεν υπάρχουν. Εμείς είμαστε οι αφηγητές. Εμείς αφηγούμαστε.
Η ιστορία τους λοιπόν γίνεται η αφορμή για να μιλήσετε τελικά για ποιο πράγμα;
Γκαλ Ρομπίσα: Θα σας το απαντήσουμε στην παράσταση.
Να μας δώσετε έστω μία πρώτη, μικρή εικόνα;
Μαριάννα Μαθιά: Η ιστορία τους λοιπόν γίνεται αφορμή για να μιλήσουμε για βασικές συγκρούσεις του κόσμου που μας περιβάλλει και της ίδιας ζωής που ζούμε.
Ιωάννης Μπάστας: Αφορμή για μία σύγκρουση του πνεύματος στη σύγχρονη ζωή. Αφορμή για μία πνευματική πορεία στην οποία εντοπίζοντας αρχετυπικές φόρμουλες στο τώρα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα ψηφιδωτό, το οποίο ίσως να οδηγήσει σε μία υψηλότερη συνειδητότητα.
Νοεμή Βασιλειάδου: Είναι μία αφορμή για να αναρωτηθούμε εκ νέου για όσα πιστεύουμε ή μας κληροδοτήθηκαν. Να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με κάθε είδους «εντολές».
Πάνος Κλάδης: Για να μιλήσουμε για την απελευθέρωση των ενόχων. Για να γκρεμίσουμε όσα μας έχουν επιβάλλει χωρίς να έχουμε επιλέξει αν τα θέλουμε ή όχι. Ο Σάσα έκανε όπως προανέφερα μια καταδικαστέα ακραία πράξη. Το έργο όμως δεν στέκεται εκεί, ούτε στη σύγκρουση μεταξύ των φύλων. Είναι απλά η αφορμή που οδηγεί στην καταβύθιση πιο πυρηνικών θεμάτων. Μια γενιά που διψάει για ζωή τη στιγμή που δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Νομίζω ότι ο Σάσα δεν σκότωσε στην πραγματικότητα ένα πρόσωπο, αλλά γκρέμισε τον κόσμο μας θέλοντας να τον ξαναφτιάξει από την αρχή. Ο Βιριπάγιεφ αυτό κάνει στο έργο του. Προτείνει μια καινούρια Καινή διαθήκη, μια άλλη πραγματικότητα.
Σκοπός της παράστασης -όσο αντισυμβατικό και αν ακούγεται- είναι ο κόσμος να νιώσει και όχι τόσο να παρακολουθήσεις την ιστορία. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι, αποκλειστικά, αυτός ο σκοπός. Είναι απλά μια αφετηρία για να σε ταξιδέψει σε έναν κόσμο που δεν έχει βαρύτητα. Σαν μια μεγάλη συναυλία που σταματάει ο χρόνος, κλείνεις τα μάτια σου και απλά ακούς και αισθάνεσαι.
Χαρά Γιώτα: Τι είναι η δίψα για οξυγόνο, τι είναι για εμάς το οξυγόνο, πώς επιλέγουμε να σταθούμε στην αναζήτησή του. Το θέμα της παράστασης, για εμένα, έχει περισσότερο να κάνει με ερωτήματα που εγείρει, παρά με απαντήσεις.
Το Οξυγόνο δεν είναι μία συμβατική θεατρική παράσταση. Δεν γράφτηκε ως τέτοια εξάλλου. Ο Γιώργος Κουτλής την περιγράφει ως μία spiritual rave εμπειρία. Δηλαδή;
Χαρά Γιώτα: Η παράσταση σίγουρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία συμβατική παράσταση. Ηλεκτρονική μουσική, επαναλαμβανόμενος ασταμάτητος λόγος, επαναλαμβανόμενος ασταμάτητος χορός, και πάνω από όλα άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους που όμως αναζητούν κάτι μεγαλύτερο από αυτούς.
Γκαλ Ρομπίσα: Το έργο είναι βαθιά πνευματικό και ανά στιγμές θυμίζει rave party.
Πάνος Κλάδης: Θυμίζει λίγο τον διαλογισμό, την ψυχανάλυση, που πρέπει να σκοτώσεις το Εγώ σου. Σίγουρα και ο συνδυασμός της ηλεκτρονικής μουσικής σε βοηθάει για να μπεις σε αυτό το ταξίδι. Νιώθω πως αυτό το έργο και ο τρόπος που το έχει προσεγγίσει ο Γιώργος Κουτλής ξεκινάει από τη γη με αφορμή έναν φόνο και καταλήγει στο σύμπαν με ερωτήματα που θα μείνουν για πάντα αναπάντητα.
Νοεμή Βασιλειάδου: Είναι κατά κάποιον τρόπο μια συλλογική πορεία «μετάβασης» προς τη συνειδητότητα, η οποία έχει απόγνωση γιατί καλείσαι να αποδεχθείς τα πιο σκοτεινά κομμάτια του εαυτού σου αλλά και κάθαρση, απελευθέρωση. Σαν να αδειάζεις από εσένα για να υποδεχτείς το σύμπαν. Μια πορεία σχεδόν τελετουργική, ταυτόχρονα ιερή και βλάσφημη, που δεν συμβαίνει μονάχα φαντασιακά, αλλά μέσα από σώματα σε ακραία κινητικότητα. Μια απόπειρα πνευματικότητας σε μια εποχή κυνισμού.
Ιωάννης Μπάστας: Δανείζομαι μία πιθανή εισαγωγή του Οξυγόνου για να πω ότι: το παρόν, δηλαδή το έργο αυτό, είναι μια ΠΡΑΞΗ η οποία πρέπει να συμβεί εδώ και τώρα. Το Οξυγόνο του Βιριπάγιεφ είναι ένα πολύ ξεχωριστό κείμενο που έχει κάνει ήδη μια μεγάλη πορεία, μέσα στα τουλάχιστον 20 χρόνια ζωής του, και αποτελεί και από γραφής του και μόνο μια τεράστια εμπειρία. Το δικό μας Οξυγόνο, όμως, είναι μία διαδικασία αναγνώρισης και κένωσης.
Πώς το Οξυγόνο μιλά για την Gen Z;
Νοεμή Βασιλειάδου: Νομίζω πως το Οξυγόνο περιγράφει μια γενιά που στέκεται μετέωρη πάνω από την κατάρρευση σαφών «αξιακών συστημάτων» και εννοιών όπως η ταυτότητα, η ιδεολογία, η θρησκεία, το «νόημα». Σε αυτόν τον μετεωρισμό που προϋπήρξε της GEN Z, έρχεται να προστεθεί η συνθήκη του ατελείωτου σκρολ στο κινητό, της θεοποίησης της τεχνολογίας και της επιστήμης, o βομβαρδισμός μας από όλες τις ειδήσεις του κόσμου.
Υπάρχει μια διαρκής σύγχυση γύρω από το «σε τι πιστεύω» που εμφανίζεται πλέον πολύ συχνά στις συζητήσεις μας, όταν κάποιος μιλάει μπλέκοντας το πιο επαναστατικό με το πιο συντηρητικό επιχείρημα, κάνει γενικεύσεις, άλματα, μιλά με επιχειρήματα που δεν ξέρεις από που να τα πιάσεις.
Θέλω να πιστεύω ότι η γενιά μας -ακόμα και αποτυχημένα- ψάχνει έναν τρόπο να υπερασπιστεί το αίτημα «δεν είμαστε ή αυτό ή το άλλο» αλλά «είμαστε και αυτό και το άλλο και όλα τα ενδιάμεσα», που σαν αίτημα έχει πολύ φως. Και αυτή η ανάγκη συνομιλεί με το κείμενο του Βιριπάγιεφ.
Χαρά Γιώτα: Κάποια θέματα που απασχολούσαν τις προηγούμενες γενιές δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει. Και λέω δυστυχώς, γιατί αν είχαν αλλάξει θα σήμαινε ότι έχει επιτευχθεί κάποια υποτυπώδης πρόοδος. Ωστόσο, νέα ζητήματα έχουν μπει στον διάλογο της GenZ και αυτό είναι κάτι απολύτως θετικό.
Το πιο σύγχρονο και ταυτόχρονα το πιο διαχρονικό ζήτημα που μπορείς να δεις στο Οξυγόνο, για μένα, είναι ένα: αυτό της ταυτότητας.
Ιωάννης Μπάστας: Κάθε γενιά εντοπίζει στους καιρούς της διαφορετικά ζητήματα που την καίνε. Θέματα που απασχολούσαν τους γονείς μας ή τους γονείς των γονιών μας, δεν γίνεται να μας κεντρίζουν το ίδιο. Κάποια διλήμματα, ωστόσο, είναι διαχρονικά και άλυτα και μεταγράφονται συνεχώς. Κάθε φουρνιά όμως έχει τους δικούς της τρόπους να τα αναγνώσει και να τα ξεδιαλύνει. Νομίζω πάντως πως οι Millenials και η GenZ έχουν μπει γερά στο παιχνίδι του τι σημαίνει εαυτός και ταυτότητα. Κι γι’ αυτό το παιχνίδι μιλάμε κι εμείς.
Πάνος Κλάδης: Λένε ότι πρέπει να γεράσεις για να καταλάβεις τι λάθος έκανε η δικιά σου γενιά και τι δυσλειτουργίες αναπαρήγαγε. Δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η θέση της γενιάς μας.
Θεωρώ ότι είμαστε μια ακραία ρομαντική γενιά όσο και αν προσπαθούμε να μην το δείξουμε με την αντιδραστικότητα μας. Θέλουμε να βρούμε τη δικιά μας θέση στο σύμπαν. Να χαράξουμε τη δικιά μας πορεία χωρίς να μιμηθούμε μοτίβα των προηγούμενων. Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μέσα στους περιορισμούς της κρίσης, που έζησε τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία έφτασε στο σημείο να μας διαμορφώσει και να μας καθορίσει σαν άτομα. Έχουμε δώσει, σε μεγάλο ποσοστό, προτεραιότητα στο εγώ μας. Τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου κάνουν ψυχοθεραπεία, κάτι που πιο παλιά ήταν κατακριτέο.
Είμαστε η γενιά που απαιτεί σεβασμό στη διαφορετικότητα. Το έργο, πιστεύω, μιλάει για όλες τις γενιές, δεν επικεντρώνεται σε μια. Τα ερωτήματα που θίγει είναι αιώνια. Όχι ποια είναι η θέση μας στην κοινωνία σαν γενιά, αλλά ποια είναι η θέση μας σαν ατομικότητες στον κόσμο. Για ποιο λόγο ζούμε, τι κυνηγάμε, ποιοι είμαστε.
Γκαλ Ρομπίσα: Εγώ πάλι θα σου πω ότι σιχαίνομαι αυτήν την κατηγοριοποίηση (Millenials, Gen Z, κλπ). Σαν να κλειδώνει ανθρώπους σε κουτάκια. Οι Gen Z είναι έτσι, οι τάδε είναι αλλιώς. Είναι μόδα. Οι ψυχές δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν. Ούτε οι ανάγκες τους. Κάτι που αφορά κάποιον από τη μια κοινωνική ομάδα μπορεί να αφορά και κάποιον από μια άλλη.
Σε μια συνάντηση με τον συγγραφέα, μας είπε, μεταξύ άλλων, ότι σκοπός είναι να μην παίρνουμε τίποτα δεδομένο, να αναλογιστούμε όσα μάθαμε από παιδιά και να τα φιλτράρουμε. Να επαναπροσδιορίσουμε και να επαναπροσδιοριστούμε. Γιατί ακολουθούμε τους κανόνες; Έτσι συνηθίσαμε; Ή πραγματικά μας εκφράζουν; Συμφωνούμε; Γιατί το «δημοκρατικό» σύστημα θεωρείται το πιο «λειτουργικό»; Ζούμε σε δημοκρατία; Και δεν συνεχίζω άλλο με τις ερωτήσεις γιατί θα μας πάρει η νύχτα.
Μαριάννα Μαθιά: Το Οξυγόνο μιλά για ζητήματα που έχουν απασχολήσει πολλές γενιές ανθρώπων και για αυτόν ακριβώς τον λόγο παραμένει επίκαιρο. Το ενδιαφέρον είναι ότι στο σήμερα η ατομικότητα και η ταυτότητα είναι από τα ζητήματα που απασχολούν την πλειοψηφία της γενιάς μας και ακριβώς αυτό εξετάζουμε.
Τελικά, τι είναι για εσάς οξυγόνο;
Νοεμή Βασιλειάδου: Είναι ένα σημείο μηδέν, μια στιγμή ακραίας έμπνευσης. Όταν συμβαίνει κάτι και για ελάχιστα δευτερόλεπτα ψυλλιάζεσαι ποια είσαι και για ποιο λόγο ζεις.
Πάνος Κλάδης: Να ακούς τον ήχο της θάλασσας, χωρίς να ακούς τις σκέψεις σου. Να κοιτάς τον ήλιο και να τον αφήνεις να σε κάψει. Να κοιτάς τον ουρανό και όχι το πάτωμα. Εκεί η ανάσα αλλάζει. Δεν έχουμε μάθει «να αναπνέουμε» πραγματικά. Η πρώτη στιγμή της ανάσας ενός παιδιού που βγαίνει από τη μήτρα της μάνας του είναι για εμένα το οξυγόνο. Είναι μια ανάσα ανακούφισης, γι’ αυτό κλαίει χωρίς σταματημό.
Μαριάννα Μαθιά: Η συνειδητότητα του παρόντος, το υπάρχειν και η αποδοχή αυτού.
Ιωάννης Μπάστας: Το εδώ και το τώρα. Αν μπορείς να κουρδίσεις την ψυχή σου στην στιγμή που είσαι, μάλλον τα έχεις όλα.
Γκαλ Ρομπίσα: Υπάρχει κάτι πιο ποιητικό από την κυριολεκτική έννοια και λειτουργία του οξυγόνου; Οξυγόνο για μένα είναι το Ο2. Τα υπόλοιπα εμπεριέχονται κάπου μέσα στις καμπύλες αυτών των δύο χαρακτήρων: Ο και 2.
Χαρά Γιώτα: Το απαραίτητο. Αυτό που χωρίς, δεν.
Και τι σας είναι απαραίτητο σαν το οξυγόνο;
Χαρά Γιώτα: Απαραίτητο μου είναι το εγώ, οι άλλοι και το μαζί.
Γκαλ Ρομπίσα: Ό,τι μου είναι απαραίτητο για να επιβιώσω. Το φαγητό, ο ύπνος, το H2O. Τα υπόλοιπα στις καμπύλες…
Νοεμή Βασιλειάδου: Απαραίτητο είναι να έχεις σπίτι και φαγητό. Και κάτι που να μοιάζει με ελευθερία. Αν είσαι από τους τυχερούς που τα έχουν αυτά, απαραίτητο είναι σίγουρα και το παγωτό.
Ιωάννης Μπάστας: Να υπάρχεις και να συνυπάρχεις. Να αγαπάς και να συγχωρείς. Αυτό το πρόθεμα που κουβαλάν τόσες λέξεις μας. Χωρίς αυτό είμαστε μόνοι.
Πάνος Κλάδης: Πριν λίγες ημέρες, ο Γιώργος Κουτλής μας φύλαγε μια έκπληξη στο τέλος της πρόβας. Ήρθε ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, ο συγγραφέας του έργου. Μια από τις ερωτήσεις που του κάναμε ήταν: «Τι είναι για εκείνον το απαραίτητο». Η απάντηση του ήταν η εξής: «Το έργο είναι ένα μανιφέστο που σε κάνει να ξανασκεφτείς όσα θεωρείς δεδομένα. Το να απαντήσεις σήμερα σε βασικές ερωτήσεις, όπως το “γιατί ζεις”, είναι απαραίτητο σαν το οξυγόνο». Νομίζω αυτή η απάντηση μου αρκεί.
Από την άλλη, τι σας προκαλεί ασφυξία σήμερα;
Νοεμή Βασιλειάδου: Ασφυξία νιώθω όταν δεν έχω αληθινό «χώρο» να μιλήσω. Όταν η κυρίαρχη γνώμη επιβάλλεται ως κάτι «φυσικό», όταν δεν δίνεται ισάξιος χώρος σε όλους τους ανθρώπους για να υπάρξουν. Όταν ένα σύστημα είναι κλειστό, ή ακόμα χειρότερα όταν ένα σύστημα κλειστό μοιάζει με ανοιχτό. Ασφυξία νιώθω και όταν συνειδητοποιώ τον τρόπο που η πολιτική επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων.
Χαρά Γιώτα: Το καυσαέριο, τα γεμάτα αστικά, η αγένεια, το άδικο, το δίκαιο που δεν μπορεί να ακουστεί, το δίκαιο που δεν βρίσκει το δίκιο του, το να με διακόπτουν όταν μιλάω, το πόσο εύκολα κρίνουμε η μία το άλλο. Η λίστα για την ασφυξία είναι δυστυχώς μεγάλη.
Πάνος Κλάδης: Όταν εγκλωβίζομαι σε εμένα, όταν βιάζομαι να δώσω απαντήσεις και δεν αφήνω τη ζωή να μιλήσει από μόνη της. Έχουμε έρθει στη ζωή για να μάθουμε κάτι απ’ αυτήν και όχι για να είμαστε διδακτικοί απέναντι της.
Μαριάννα Μαθιά: Η πλειονότητα της καθημερινότητας, η αδικία, η κενή δράση.
Γκαλ Ρομπίσα: Το να μην έχω Ο2.
Ιωάννης Μπάστας: Κάθε μέρα βλέπεις και εντοπίζεις γεγονότα και καταστάσεις που σε πνίγουν είτε άμεσα είτε έμμεσα. Με την τωρινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση τόσο της χώρας στην οποία ζούμε, όσο και του υπόλοιπου γνωστού μας κόσμου, θα πω πως αυτά που προκαλούν το μεγαλύτερο πνίξιμο είναι η αδικία που κυβερνάει τον κόσμο μας και η παρωχημένη χρήση της έννοιας της δημοκρατίας.
Πώς θα χορεύατε όλα όσα σας προκαλούν ευφορία; Τι χορός θα ήταν αυτός;
Χαρά Γιώτα: Ελάτε να δείτε!
Μαριάννα Μαθιά: Θα ήταν ένας χορός που δεν θα είχε τέλος, ένας χορός που περνώντας από το στάδιο της κόπωσης θα με έκανε να μη σκέφτομαι τίποτα και μόνο να αισθάνομαι πως εγώ και το σύμπαν είμαστε ένα.
Γκαλ Ρομπίσα: Εξαρτάται από τη συνθήκη και τη μουσική που θα την συνοδεύουν εντός ή εκτός μου.
Ιωάννης Μπάστας: Ένας χορός τελείως ακανόνιστος. Που σπάει δομές και εμπεριέχει ψήγματα και εμφανίσεις από όλους τους χορούς που υπήρξαν παντού και πάντα.
Νοεμή Βασιλειάδου: Ένας χορός που δεν υπάρχει, παιδικός και ατσούμπαλος.
Πάνος Κλάδης: Είναι ο χορός των παιδιών που εμπεριέχει όλους τους χορούς του κόσμου. Έχει τόσο σωματική και ψυχική εκτόνωση που υποδηλώνει ότι αυτό το σώμα τώρα είναι ευτυχισμένο.
Το έργο είναι ένα μανιφέστο…
Μαριάννα Μαθιά: … συνειδητότητας.
Ιωάννης Μπάστας: … επαναπροσδιορισμού και συνειδητότητας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γκαλ Ρομπίσα: Το έργο είναι ένα έργο. Το τι μανιφέστο είναι εγώ δεν το ξέρω.
Πάνος Κλάδης: Είναι μεγάλη η ευθύνη και το βάρος να δημιουργήσεις μια άλλη πραγματικότητα. Δεν θα πρωτοτυπήσω. Το έργο είναι ένα μανιφέστο… για να μην υπάρχει άλλο πια φυλετική διάκριση και να δοθεί δικαίωμα φωνής σε όλα τα μέλη αυτού του πλανήτη. Από εκεί πιστεύω ξεκινούν όλα.
Χαρά Γιώτα: … ερωτημάτων. Όχι απαντήσεων και όχι θέσεων. Το έργο είναι ένα μανιφέστο με κενά για να προσθέσει ο καθένας, η καθεμία, το καθένα, όπως θέλει και αν θέλει τη δική του θέση.
Νοεμή Βασιλειάδου: … για την κατάρρευση των μανιφέστων.
***
Οξυγόνο
Σκηνοθεσία, Μετάφραση & Διασκευή: Γιώργος Κουτλής
Δραματουργία & Διασκευή: Βασίλης Μαγουλιώτης
Χορογραφία: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Κίνηση: Άλκηστις Πολυχρόνη
Μουσική & DJs επί σκηνής: Reign of Time
Μουσική & Ηχητικός Σχεδιασμός: Jeph Vanger
Σκηνικό: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Σχεδιασμός Βίντεο: Uncharted Limbo Collective
Κοστούμια: Εύα Γουλάκου & Δήμος Κλιμενώφ
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη & Καλλιτεχνική Συνεργάτρια: Ελένη Κουτσιούμπα
Βοηθός Ενδυματολόγων: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη
Βοηθός Σχεδιάστριας Φωτισμών: Μαριέττα Παυλάκη
B΄ βοηθός Σκηνοθέτη: Ορφέας ντε Κορμπιέρ-Καλέσης
B΄ Βοηθός Σχεδιάστριας Φωτισμών: Παυλίνα Παπαδάκη
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Αναστασία Βαλσαμάκη, Νοεμή Βασιλειάδου, Ιάσονας Βροχίδης, Χαρά Γιώτα, Νίκος Γονίδης, Ελευθερία Ηλιοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Πάνος Κλάδης, Δέσποινα Λαγουδάκη, Μαριάννα Μαθιά, Ηλέκτρα Μπαρούτα, Ιωάννης Μπάστας, Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς, Εβίνη Παντελάκη, Αντωνία Πιτουλίδου, Γκαλ Α. Ρομπίσα, Κατερίνα Σαμαρά, Ναταλία Σουίφτ, Γιάννης Τομάζος, Κώστας Phoenix, Μάριος Χατζηαντώνη, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Συντονιστής Παραγωγής: Νίκος Χαραλαμπίδης
Εκτέλεση Παραγωγής: POLYPLANITY Productions/ Γιολάντα Μαρκοπούλου & Βίκυ Στρατάκη
Ανάθεση – Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Υποστηρίζεται από το πρόγραμμα «Εξωστρέφεια» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
H παράσταση περιλαμβάνει δυνατούς ήχους, λέιζερ και στροβοσκοπικούς φωτισμούς. Κατάλληλη για ηλικίες 16+.
Με αγγλικούς υπέρτιτλους: Σάββατο 23/11, Κυριακή 24/11, Σάββατο 30/11, Κυριακή 1/12, Σάββατο 7/12, Κυριακή 8/12, Σάββατο 14/12, Κυριακή 15/12, Κυριακή 22/12 και Κυριακή 29/12/2024.
Οι παραστάσεις στις 20 και 21 Δεκεμβρίου και στις 2 και 3 Ιανουαρίου θα παρουσιαστούν σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας, σε συνεργασία με τον πολιτιστικό οργανισμό liminal.
Info: 21.11.2024-12.01.2025 | Κεντρική Σκηνή της Στέγης Πέμπτη έως Σάββατο, 20:30, Κυριακή ματινέ στις 14:00. Διάρκεια: 75 λεπτά. Προπώληση εδώ.
