Η ζωή πάνω και κάτω από τον στύλο: Μια stripper εξομολογείται
Η Τζέσικα είναι 25 ετών και δουλεύει ως stripper από τα 23 της. Μας μίλησε για τη συνειδητή επιλογή της να ασχοληθεί με αυτή τη μορφή σεξεργασίας, τις σχέσεις με τους πελάτες, το στίγμα, τη σχέση με τον εαυτό της.
- 23 ΝΟΕ 2024
«Την πρώτη φορά που πήγα στο strip club, μιλήσαμε με το αφεντικό και μου είπε “άμα θέλεις ανέβα, να δω πώς χορεύεις”. Ενώ συνήθως δεν κάνουν auditions για να σε προσλάβουν σε αυτή τη δουλειά, εγώ κάπως σαν να το περίμενα και είχα πάρει μαζί ρούχα για την περίσταση.
Ήταν μία το βράδυ, το μαγαζί ήταν κανονικά ανοιχτό και είχε κόσμο. Έβαλα ένα ολόσωμο δίχτυ, μαύρο μπικίνι και τα πρώτα μου μποτάκια. Έπειτα ανέβηκα στο stage και απλά δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από τον στύλο, τα χέρια μου, το σώμα μου και το πάτωμα. Όλο το υπόλοιπο ήταν πίσσα σκοτάδι για αρκετή ώρα, αλλά στο τέλος με χειροκρότησε όλο το μαγαζί. Ήξερα ότι το να χορέψω στην πίστα είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Νομίζω την επόμενη μέρα τούς πήρα τηλέφωνο και τους είπα ότι θέλω να ξεκινήσω».
Η Τζέσικα είναι 25 ετών και δουλεύει ως stripper από τα 23 της. Σε αντίθεση με τη στερεοτυπική εικόνα που έχει φυτευτεί στο μυαλό μας για τους επαγγελματίες του χώρου, εκείνη έχει πάρει πτυχίο με καλό βαθμό και ήταν συνειδητή επιλογή να ασχοληθεί με αυτή τη μορφή σεξεργασίας.
«Ήταν μια πολύ παρορμητική απόφαση. Όταν τελείωσα τη σχολή το μόνο που σκεφτόμουν, ήταν ότι εγώ θέλω να κάνω perform. Φυσικά, αυτό που με βοήθησε να το πάρω απόφαση και να το δοκιμάσω, ήταν όταν μου είπαν για τα λεφτά που θα παίρνω. Έκανα λίγο τα μαθηματικά και κατάλαβα ότι εντάξει, καλά είναι. Που τότε είχα και το χειρότερο μεροκάματο από αυτό που έχω μέχρι σήμερα. Θυμάμαι στην πρώτη μου βάρδια, έκανα 4-5 χορούς, έβγαλα 70 ευρώ και έλεγα “πω πω είναι το εισιτήριό μου για να γυρίσω στην πόλη μου”».
Μεγαλώνοντας σε μία, εκ των πολλών, οικογενειών που δαιμονοποιούν πάσης φύσεως τέχνη, ο χορός ως επιλογή καριέρας ήταν εκτός της λίστας των επαγγελμάτων στα οποία θα ήθελαν να τη δουν να διαπρέπει, οι γονείς της. Η Τζέσικα χορεύει από δύο ετών και έχοντας δοκιμάσει διαφορετικά είδη, κάποια στιγμή βρέθηκε να δένει περίτεχνα το κορμί της πάνω σε έναν περιστρεφόμενο μεταλλικό στύλο.
«Ήξερα πάντα ότι το pole προέρχεται από το strip. Είναι πολύ άσχημο να εθελοτυφλούμε και να λέμε “μπορεί να φοράμε τον τάκουνο και τα τσίτια και να ανεβαίνουμε στον στύλο, αλλά μη μας μπερδεύετε με strippers”. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η αντίληψη, γι’ αυτό και ακολουθούσα στα social strippers του εξωτερικού. Τις έβλεπα να λένε για τη βάρδια και τη ζωή τους και να μοιράζονται οι ίδιες τις εμπειρίες τους, οπότε κάπως έσκαγε αυτή η φούσκα για το πόσο σκοτεινή, βρώμικη και επικίνδυνη (θέλει να) νομίζει ο κόσμος ότι είναι αυτή η δουλειά».
Μια ακόμα απόδειξη του πώς η ορατότητα μπορεί τελικά να μας δείξει τον κόσμο όπως είναι κι όχι όπως μας έχουν μάθει να τον βλέπουμε, σκέφτομαι δυνατά.
Οι σχέσεις με τους πελάτες
«Αυτό που με ζόρισε περισσότερο στην αρχή, ήταν το να μιλάω με τους πελάτες. Δεν το είχα καθόλου. Ο πρώτος μου χορός ήταν ένας Αλβανός γύρω στα 55, ο οποίος καθόταν μόνος του, έπινε την μπύρα του και πήγα να του μιλήσω, μετά από προτροπή της μάνατζερ. Του λέω “γεια σου, τι κάνεις;” και του προτείνω να πάμε για έναν χορό. Μετά, θυμάμαι να χορεύω και να λέω “εντάξει, δεν είναι τόσο δύσκολο”».
Μέχρι που έγινε δύσκολο. Η Τζέσικα μου περιγράφει ένα περιστατικό με πελάτη που της έκανε κεφαλοκλείδωμα, ενώ του χόρευε και την ακινητοποίησε προσπαθώντας να της επιτεθεί σεξουαλικά. Εκείνη συνέχισε τον χορό, παρουσία της υπεύθυνης του club και στο τέλος της βραδιάς έφυγε για το σπίτι της με ταξί. Ο ίδιος πελάτης την ακολούθησε με το αμάξι του, μέχρι που μετά από κύκλους που έκανε το ταξί, τους έχασε. «Όταν έχεις πολλά λεφτά μπορείς να κάνεις πράγματα που κανονικά δεν σου επιτρέπεται να κάνεις. Το να δουλεύεις στην Ελλάδα είναι το χειρότερο, γιατί το μαγαζί δεν έχει όριο. Μην περιμένεις δηλαδή φοβερή ανταπόκριση σε μια στραβή. Πρέπει και εσύ να έχεις λίγο τον νου σου να πεις κάτι λίγο πριν γίνει βλακεία».
«Εγώ γενικά δουλεύω πάρα πολύ και με BDSM πρακτικές στο μαγαζί, γιατί δεν το κάνουν πάρα πολλές. Είμαι dominatrix, δηλαδή έχω πολλούς πελάτες που είναι subάκια μου (υποτακτικοί στο σεξ) και έρχονται και κάνουμε λίγο πιο kinky πραγματάκια, το οποίο με βολεύει γιατί ούτε γδύνομαι και μου αρέσει κιόλας, ενώ με τους χορούς, ψιλοβαριέμαι».
Μου μιλάει για έναν πελάτη που επιστρέφει σε εκείνη κάθε φορά. Έπιναν ποτό στο μπαρ και έβλεπαν στο κινητό του anime, μέχρι που του πρότεινε να πάνε στο VIP με τη μεγάλη οθόνη. Πέρασαν εκεί δύο ώρες παρακολουθώντας anime στο Netflix. Άλλοι κάθονται να τους πει τα ταρώ κι άλλοι απλά θέλουν μόνο κάποιον να μιλήσουν.
«Οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο περισσότερος κόσμος που έρχεται είναι περίεργοι τύποι, που απατούν τις γυναίκες τους. Το μόνο που θέλουν είναι αποδοχή, να μπορούν να κάνουν αυτά που τους αρέσει χωρίς να τους κρίνεις.
Ειδικά τα άτομα που έρχονται για BDSM sessions είναι ακαδημαϊκοί, είναι παντρεμένοι, έχουν ένα status και βλέπεις ότι έρχονται για να κάνουν πράξη κάτι που τους αρέσει και για το οποίο ντρέπονται. Το kink shaming γενικότερα, είναι λάθος. Δεν θέλει ο άλλος κάτι κακό, θέλει μια εμπειρία, κάτι που έχει φανταστεί. Το θέμα είναι ότι είναι τόσο στερεοτυπικά λάθος και στο δικό τους το μυαλό, που δεν μπορούν καν να το ζητήσουν από τη σύντροφό τους.
Δεν σε κάνει λιγότερο άντρα το να θες να φορέσω εγώ strap on, αλλά γιατί δεν το ζητάς από τη γυναίκα σου; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ντροπή γύρω απ’ αυτό. Είναι κι αυτό κομμάτι του σεξ και είναι υγιές να συζητιέται μέσα στη σχέση.»
Η σχέση με τον εαυτό της
«Νομίζω ότι υποσυνείδητα ένας λόγος για τον οποίο έκανα αυτή τη δουλειά είναι για να φτιάξω τη σχέση μου με το σώμα μου».
Η εικόνα μας επηρεάζει άμεσα την ψυχολογία μας και ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις και το ακριβώς ανάποδο. Η Τζέσικα έχει, όπως όλοι μας, μέρες που αγαπάει λιγότερο τον εαυτό της, αλλά και νύχτες που δεν αντέχει να τον βλέπει.
«Το ξέρω αυτό το συναίσθημα. Στην αρχή με έπιανε πανικός. Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα γιατί μου έχει μάθει αυτή η δουλειά πώς να αποδέχομαι το σώμα μου και να δουλεύω με αυτό. Να μην προσπαθώ να το αλλάξω, γιατί εκείνη την ώρα δεν μπορείς να το αλλάξεις. Νιώθεις περίεργα; Δεν πειράζει. Είναι αυτό το σώμα σου εκείνη τη στιγμή, οπότε μάθε να δουλεύεις με αυτό. Μάθε να αγαπάς το σώμα σου τώρα, γιατί αν δεν το κάνεις, δεν θα έχεις να δώσεις το νοίκι σου. Οπότε ναι, μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία λίγο βίαια, αλλά βοηθάει εν μέρει.
Πολλές φορές με βοηθάει να αλλάζω outfit. Βρίσκω τι είναι αυτό που με ενοχλεί κάθε φορά στην εικόνα μου, το καλύπτω και πάω να δουλέψω. Γι αυτό παίρνω μαζί μου 4-5 outfits, γιατί το παθαίνω αυτό πάρα πολύ συχνά. Και φυσικά, υπάρχουν και μέρες που έχω φύγει γιατί δεν μπορώ να δουλέψω.
Όταν βρίσκω όμως έναν άνθρωπο ο οποίος ξοδεύει, μετά σιγά-σιγά φτιάχνει η εικόνα μου στο μυαλό μου. Όχι επειδή ταυτίζομαι με τα λεφτά, αλλά επειδή τα λεφτά σε αυτό το χώρο είναι ένας τρόπος να δείξεις την εκτίμησή σου, όταν δέχομαι χρήματα σε αυτόν το χώρο, νιώθω μια επιβεβαίωση στη δουλειά μου. Στη ζωή μου δεν θα με βοηθούσε».
Το εξωτικό πουλί
«Όταν ο κόσμος μαθαίνει τι δουλειά κάνω, είναι λες και τους δίνεις ένα μικρόφωνο και μαζί και το δικαίωμα να ξεκινήσουν τις ερωτήσεις. Συνήθως αρχίζουν με το τραγικό “δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή τη δουλειά”.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα ενδιαφέρον γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει κάθε μέρα strippers. Είναι λογικό. Οι κοπέλες αυτές έρχονται εδώ, δουλεύουν κάποιους μήνες σερί σχεδόν κάθε μέρα, παίρνουν τα λεφτά τους, πάνε στη χώρα τους και έχουν τη ζωή τους εκεί πέρα. Οπότε πράγματι δεν κοινωνικοποιούνται τόσο και διατηρούν τον κύκλο τους εξωκοινωνικά. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει να αλλάξει αυτό γιατί είναι βαθιά ριζωμένη η ανάγκη να εξωτικοποιούν αυτό που κάνουμε και να λένε “α δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, ας το παρατηρήσω από κοντά”.
Θεωρώ πως το να κανονικοποιούμε αυτή τη δουλειά, να την αντιμετωπίζουμε όπως όλα τα νορμάλ πράγματα, είναι ο σωστός δρόμος. Δεν χρειάζεται ούτε να το φωτίζουμε πολύ, ούτε και να το κρύβουμε: “Είμαι χορεύτρια, κάνω strip, αυτό είναι όλο”».
Και στις ερωτικές σχέσεις; Πώς το αντιμετωπίζουν εκεί;
«Καλά, προφανώς τα άτομα που γνωρίζω, δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτό που κάνω, κυρίως γιατί πολλά από αυτά δεν έχουν ιδέα πώς δουλεύει αυτό. Μπορεί να μην έχουν έρθει καν σε strip club να δουν τι κάνουμε. Έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα και δεν μπορούν να επεξεργαστούν ότι αυτή η κοπέλα είναι εκεί, αλλά δεν καυλαντίζει επειδή θέλει ή με στόχο να σε αντικαταστήσει. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πότε η ερωτική συναναστροφή είναι δουλειά και πότε όχι. Οπότε, δυστυχώς ή ευτυχώς, όλες οι ερωτικές μου συναναστροφές από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, είναι με άτομα του χώρου και άλλους strippers.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν απενοχοποιήσει όλη αυτή τη σεξουαλικότητα που έρχεται μαζί με αυτή τη δουλειά, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος όχι. Κι εγώ έχω αποφασίσει να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο, είτε μέσα από το strip, είτε μέσα από τις πλατφόρμες ή με τον τρόπο που διδάσκω pole dancing. Οπότε αν κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει και να το αποδεχτεί, δεν μπορούμε να είμαστε μαζί».
Μιλάμε πολλή ώρα. Μου λέει για τις διακρίσεις που υφίστανται οι strippers, πως ακόμα κι όταν θα βρεθεί σε ένα στούντιο για μάθημα pole dancing, της ζητούν να βγάλει τα τακούνια που φοράει στο μαγαζί που δουλεύει, γιατί «είναι βρώμικα». Για τότε που ξεκινούσε και ότι οι άλλες κοπέλες στο μαγαζί, σκόρπιζαν τα ρούχα της στο καμαρίνι ή έβαζαν ένα κομμάτι γυαλί στα παπούτσια της για να της κάνουν καψόνια. Για την κολεκτίβα που έχει ιδρύσει στην προσπάθειά της να ενώσει τους sex workers: «Όλα τα άτομα που βρίσκονται σε αυτή τη βιομηχανία χρειάζονται υποστήριξη, ειδικά όταν πρόκειται για σεξουαλική έκφραση, η οποία είναι από μόνη της ντροπή εδώ που ζούμε».
Αυτή η κουβέντα ξετυλίγει το κουβάρι της οικειοποίησης και του σφετερισμού της κουλτούρας του strip, γεγονός το οποίο την ενοχλεί φοβερά: «Δεν έχεις έρθει ποτέ να πιεις ένα ποτό με μια κοπέλα εδώ μέσα, να πάρεις έναν χορό, να δώσεις χρήματα, να δείξεις ενεργά τη στήριξή σου, αλλά νοικιάζεις τον χώρο για τη φωτογράφιση και το κλιπ σου. Θες την αισθητική και να φαίνεσαι σαν stripper, αλλά να επισημαίνεις ότι δεν είσαι. Εμ, σόρρυ, αλλά τι κάνεις εδώ; Αυτό διαιωνίζει το χάσμα μεταξύ stripper και performance το οποίο συντηρεί και το στίγμα, ειδικά επειδή προέρχεται από τις γυναίκες οι οποίες θέλουν να απελευθερωθούν».
Η ώρα στο κινητό μου λέει 5.20 το πρωί. Οι περισσότεροι από εμάς τους «κανονικούς», όσους διαπρέπουμε στο φως και αρνούμαστε ή φοβόμαστε να δούμε στο σκοτάδι, έχουμε πέσει για ύπνο. Η Τζέσικα έχει μόλις γυρίσει σπίτι, μετά τη βάρδιά της στη δουλειά και μου στέλνει ένα ηχητικό μήνυμα στο Instagram:
«Ήμουν με έναν πελάτη στα VIP, είχα κάνει αρκετά λεφτά και αφού τελείωσα τη δουλειά, καθόμουν στο μπαρ και κάπνιζα. Κοιτούσα τα άτομα γύρω μου που δουλεύουμε μαζί, τις άλλες κοπέλες, του σερβιτόρους, τους ταμίες, τις μάνατζερ, τις καθαρίστριες και έβλεπα παντού φιγούρες μητρικές, πατρικές, αδέρφια – έτσι τα αισθάνομαι αυτά τα άτομα. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχω πάρει από την οικογένειά μου αυτή τη συναισθηματική υποστήριξη.
Νιώθω πολύ περήφανη που έχω βρει μέσα στο “κακό μέρος”, το καλό. Αυτοί οι άνθρωποι μού έχουν σταθεί πολύ στη ζωή μου σε ό,τι κι αν έχω θελήσει να κάνω. Είναι εκεί για μένα, με καταλαβαίνουν πάντα όταν δεν είμαι καλά, υπάρχει κατανόηση, είναι ένα πολύ υγιές εργασιακό περιβάλλον. Νιώθω ότι υπάρχει ανιδιοτέλεια και αγάπη και χαίρομαι πολύ που έχω βρει τα διαμάντια μέσα στα σκουπίδια».
