Στο μετρό Θεσσαλονίκης, δύο μήνες μετά τη λειτουργία του
Δύο μήνες μετά τη λειτουργία του μετρό στη Θεσσαλονίκη, οι ανταποκριτές μας μεταφέρουν τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί.
- 27 ΝΟΕ 2024
Ο Παρθενώνας χτίστηκε σε 9 χρόνια, η Αγία Σοφιά σε 6 και και το μετρό Θεσσαλονίκης σε 18 – τουλάχιστον αυτή ήταν η αναμονή. Και τα χρόνια αυτά είναι πάρα πολλά, με αποτέλεσμα να γεννηθούν χιλιάδες ανέκδοτα τα οποία – ευτυχώς – σταμάτησαν να ακούγονται μόλις ξεκίνησε η λειτουργία του.
Τώρα αυτά τα ανέκδοτα λείπουν στους Θεσσαλονικείς, έτσι μας πληροφορούν οι ανταποκριτές μας από το παράλληλο σύμπαν. Όπως λένε, δεν εκτίμησαν ποτέ τη χαλαρότητα που επικρατούσε στην πόλη πριν αυτή αφήσει μια υπόγεια σήραγγα να βλάψει την ιδιοσυγκρασία της. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πλέον η ίδια, αυτό υποστηρίζουν.
Στην αρχή περίμεναν την ολοκλήρωση των έργων όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, τώρα όμως καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που το μεταλλικό σκουλήκι (με «μ» από βυζαντινά χειρόγραφα), κυοφορώντας ανθρώπους, μολύνει καθημερινά την πόλη τους με άγχος, δημιουργώντας προβλήματα.
«Τρέχουν να προλάβουν το μετρό», λέει ο Στέλιος, ο οποίος δουλεύει 24 ώρες την ημέρα σε 24ωρο καφέ. «Αν δεν προλάβουν τον συρμό βρίζουν και κοιτάζουν τον πίνακα για να δουν σε πόσα λεπτά αυτός θα περάσει. Ο πίνακας τη μία μέρα λειτουργεί και την άλλη όχι, όπως ακριβώς και στην Αθήνα».
Η Ελένη, έντρομη από τις εικόνες που αντίκρισε πριν λίγες μέρες, ορκίστηκε να μη χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά το μετρό στη ζωή της. «Ξέρεις, έχω πάει πολλές φορές στην Αθήνα και έχω χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Μόλις είδα τι γίνεται στο μετρό, όλο αυτό το στρίμωγμα, τις φωνές και τη γενικότερη ένταση, προσευχήθηκα στον Παντοδύναμο να μην επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο και στη Θεσσαλονίκη μας. Δυστυχώς, δεν το γλιτώσαμε».
Μόλις οι ανταποκριτές μας ρώτησαν την Ελένη τι ακριβώς είναι αυτό που είδε, έβαλε τα κλάματα. «Σαν σαρδέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Οι φοιτητές με κάτι τσάντες δύο μέτρα να μην τις κρατούν στα χέρια, να τις φορούν ενώ έβλεπαν ότι δεν χωράμε. Πατίνια, κράνη, μέχρι και ένα κλουβί με παπαγάλους είδα Είχα δει τον διάβολο στην Αθήνα, τώρα τον είδα και στη Θεσσαλονίκη».
«Νομίζω ήμασταν καλύτερα πριν, αλήθεια. Με τα λεωφορεία μας και τα ποδαράκια μας. Μια χαρά», λέει ο Χρήστος. «Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο όμως, πιο πολύ και από τη συχνότητα των δρομολογίων, είναι η μουσική στους σταθμούς. Τους πρώτους δύο μήνες έπαιζαν κλασική μουσική, ξέρεις, όπως στην Αθήνα όποτε το θυμούνται. Μετά όμως…»
Σε αυτό το σημείο ο Χρήστος γύρισε την πλάτη στον ανταποκριτή μας, ζήτησε συγνώμη και φύσηξε τη μύτη του. «Αδερφέ, θα σου πω κάτι. Είμαι μεγάλος φαν του ΛΕΞ, όμως ρε φίλε έκοψαν την κλασική και έχουν δύο μήνες τώρα που βαράνε τον νέο του δίσκο. Αλήθεια, δεν αντέχω άλλο».
