O Barry Keoghan στο OneMan: Το Bird, o Λάνθιμος, η επιτυχία του Saltburn που αφήνει πίσω
Το OneMan συνάντησε τον αγαπημένο νεαρό ιρλανδό ηθοποιό στο φεστιβάλ των Καννών, για την παγκόσμια πρεμιέρα της νέας του ταινίας, Bird.
- 30 ΝΟΕ 2024
Στον χώρο που γίνονται οι συνεντεύξεις της ταινίας Bird στις Κάννες, μια συνάδελφος ρωτάει τον Barry Keoghan αν θυμάται πόσο φοβισμένος ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν είχε κάνει το Dunkirk, και είχαν μιλήσει ξανά μαζί. «Φοβάσαι ακόμα τους δημοσιογράφους;», τον ρωτάει χαμογελαστά.
«Οχι, εσείς πρέπει να με φοβάστε τώρα», απάντησε ο 32χρονος ιρλανδός ηθοποιός με ένα γνώριμο χαμόγελο της αλητείας (και μετά της ικανοποίησης) στο πρόσωπό του.
Γρήγορα όμως έριξε την περσόνα και έδειξε πως υπάρχει κάτι πολύ ευαίσθητο και πληγωμένο πίσω από τη βιτρίνα. Καθώς μίλησε μαζί μας για τα πάντα, από το φτωχό του background μέχρι τη συνεργασία τους με τοπ σκηνοθέτες (ανάμεσά τους τον Λάνθιμο για το Ιερό Ελάφι), κι από όσα απολαμβάνει μέχρι εκείνα που φοβάται – κι εκείνα που θέλει να αφήσει πίσω – έγινε σταδιακά εμφανές πως ο Σκληρός Barry είναι εκεί για να καλύπτει τον Αληθινό Barry.
Το Bird προβάλλεται στις αίθουσες από το Cinobo. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο φεστιβάλ Καννών.
Συνεπές όλο αυτό με τον ρόλο του ως φτωχό πατέρα που προσπαθεί να φροντίζει την κόρη του σε κοινόβιο στο Κεντ, στην ταινία Bird της Andrea Arnold του American Honey. Η αγγλίδα σκηνοθέτης κάνει πάντα εντυπωσιακή δουλειά στην αποτύπωση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, αντλώντας από προσωπικά βιώματα, αλλά και ερχόμενη πολύ κοντά με ανθρώπους που έχουν τις δικές τους ιστορίες να μοιραστούν.
Στην ταινία, ο χαρακτήρας του Barry Keoghan προσπαθεί να χτίσει κι εκείνος ένα ευτυχισμένο μέλλον (πάνω στα χαλάσματα; εμ, πού αλλού να το κάνει; αυτά έχει), αν όμως αυτό αφήνει την μικρή να νιώθει παραμελημένη, παραπεταμένη;
Είναι μια ταινία γεμάτη αλήθεια και συναίσθημα, και βρετανική ίντι ποπ, και στιγμές πηγαίου χορού (ναι, ο Barry Keoghan χορεύει κι εδώ, μετά το Saltburn) που γράφει ένα νέο κεφάλαια για τον ηθοποιό – κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι είχε κάνει ως τώρα.
Πώς βρήκε όμως τα βήματά του και πώς συνεχίζει να τα αναζητά; Τι είναι αυτό που τον φοβίζει ή ίσως και τον θυμώνει περισσότερο στη φήμη; Πώς διαφέρει η Andrea Arnold από τον Λάνθιμο; Και, τελικά, τι σημαίνει να προσπαθείς να αφήσεις πίσω σου μια νεανική viral επιτυχία σαν το Saltburn;
Έχεις ένα καταπληκτικό σερί τελευταία και ειδικά η φετινή χρονιά ήταν φοβερή για σένα, εσύ πώς είδες αυτή τη σεζόν;
Ήταν υπέροχα. Είμαι πολύ, πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Το να αναγνωρίζεσαι για τη δουλειά σου είναι πάντα, πάντα καταπληκτικό. Και το να αναγνωρίζεις τους άλλους, επίσης. Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα σε αυτό. Ας πούμε υπάρχει μεγάλη έκθεση που μπορεί πραγματικά να σε βλάψει και να αποβεί επιζήμια.
Πολλοί άνθρωποι είναι πολύ εχθρικοί και στο διαδίκτυο. Και όσο περισσότερο υλικό έχουν, τόσο πιο κακοί μπορούν να γίνουν. Είναι ένας φαύλος κόσμος, και αυτό δεν με εμποδίζει από αυτό που θέλω να κάνω, αλλά σίγουρα με κάνει πολύ εποικοδομητικό στον τρόπο που προχωράω. Γι’ αυτό και σταμάτησα να δημοσιεύω φωτογραφίες του μωρού μου, γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται να τις έχει δει. Και γίνονται πολύ, πολύ κακοί με αφορμή αυτό.
Το Bird πώς προέκυψε;
Μου τηλεφώνησε ο ατζέντης μου. Η Andrea Arnold ήθελε να συναντηθούμε και είπα, ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, θα το κάνω. Πάντα ήμουν μεγάλος θαυμαστής της Andrea. Νομίζω ότι είναι ίσως η πιο καλλιτεχνική εμπειρία που είχα ποτέ, το να δουλεύω μαζί της. Απλά αποπνέει καθαρή ειλικρίνεια και δημιουργεί σκηνικά και περιβάλλοντα και έχει την άδεια να μπαίνει και να γίνεται αποδεκτή από κοινότητες. Οι άνθρωποι απλά την εμπιστεύονται. Είναι ένα διαφορετικό επίπεδο κινηματογράφησης.
Με ποια έννοια;
Με την έννοια ότι δεν ακολουθείς μια δομή. Ως ηθοποιός ψάχνεις για κάτι εντελώς καινούργιο, και σπρώχνεις τα δικά σου όρια, και σκάβεις βαθιά και προσπαθείς να φέρεις μπροστά την ανακάλυψη όλη την ώρα, και επίσης γκρεμίζεσαι, αλλά είσαι ευάλωτος και είναι κάπως ωραίο να είσαι ευάλωτος. Είναι ωραίο να είσαι ευάλωτος.
Πόσο εξοικειωμένος είσαι με τον κόσμο που απεικονίζεται στην ταινία.
Με αυτόν τον κόσμο; Ναι. Ξέρεις… Είναι ένα περιβάλλον εργατικής τάξης και μεγάλωσα σε μια εργατική περιοχή. Αλλά οι άνθρωποι με παραλληλίζουν επίσης με τον κόσμο του Saltburn και δεν υπάρχει καμία εξοικείωση με αυτόν. Πάντα υπάρχουν παραλληλισμοί με αυτό που κάνω. Αν θες θα βρεις παραλληλισμούς με τα πάντα. Θέλω να πω, υπάρχουν και άλλα μέλη του καστ που έχουν ομοιότητες.
Αλλά δεν είναι χρήσιμο για την ταινία το να έχεις βιώματα από μια τέτοια περιοχή;
Ναι, είναι, αλλά δεν έχω επιστρέψει σε αυτή την περιοχή εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ταξιδεύω τριγύρω. Αλλά ναι, σίγουρα μπορώ να αντλήσω από αυτό. Σίγουρα έχω γνωρίσει τέτοιους χαρακτήρες. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε συναντήσει. Και δεν μου είναι πιο εύκολο να βυθίζομαι στην ταινία επειδή προέρχομαι από αυτό. Ξέρεις, θέλει ακόμα προσπάθεια να εξανθρωπίσεις αυτό το άτομο που παίζεις και να το κάνεις πολύ αληθινό.
O Barry Keoghan στις Χρυσές Σφαίρες τον Ιανουάριο του '24. / AP Photo/Chris Pizzello
Μετά την ταινία με τον Λάνθιμο, το Ιερό Ελάφι, ένιωσες πως υπήρξε κίνδυνος να σου δίνουν απλώς με μεγάλη ευκολία ρόλους του κακού; Σου έδιναν τέτοια σενάρια;
Ναι, πάντα. Και ξέρεις, γίνεσαι ο δικός σου μάνατζερ κατά μία έννοια. Αν πρέπει να γίνω στρατηγικός και να αποφασίσω, πάντα θα κάνω επιλογές με βάση το αν θα με αναβαθμίσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Θέλω να μπω σε αυτό και να προκαλέσω. Θέλω να μπαίνω σε αυτό και να είμαι αυθόρμητος και ενστικτώδης. Αλλά ναι, αυτοί οι ρόλοι με τέτοιες ομοιότητες προέκυπταν συνεχώς.
Αλλά τότε ένιωσα ότι έπρεπε να πάω και να παίξω στο Banshees of Inisherin –όχι ότι έπρεπε δηλαδή, αλλά ήθελα να το κάνω– για να το ρίξω κάπως το βάρος από την άλλη πλευρά. Είχα έναν τόσο μικρό ρόλο στην οθόνη και έπρεπε να φέρω μια αφέλεια σε αυτόν, κι αυτό απλά μου έδειξε κατά κάποιο τρόπο το εύρος και τι μπορούσα να κάνω, σε πείσμα όλων που έλεγαν «α, μπορεί να παίξει μόνο τον κακό».
Οπότε, λοιπόν, ορίστε: υπάρχει ένα αθώο παλικάρι εκεί, και υπάρχει μια καθαρή αφέλεια στην οθόνη και αυτό είναι που πρέπει να κάνω για μένα, να δείξω το εύρος μου. Και ομοίως με τον Bird, αυτό το άνοιγμα, είναι σαν να πρόκειται για εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Γι’αυτό και όταν οι άνθρωποι απλά κάνουν παραλληλισμούς επειδή από εκεί προέρχομαι… Καταλαβαίνετε τι λέω; Σκέφτονται πως «α, αυτό πρέπει να είναι εύκολο επειδή έρχεσαι από εκείνη την περιοχή». Όχι στα αλήθεια!
Μιας που μιλάμε λοιπόν για τη συνεργασία με την Andrea, εκτός από την ενέργεια που περιγράφεις έχει και μεγάλη εμπειρία στα ντοκιμαντέρ. Πώς είναι το να δουλεύεις με κάποιο άτομο που έχει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει τα πάντα; Νιώθεις πως ξεκλειδώνεις ένα άλλο επίπεδο;
Έχει έναν πολύ ανορθόδοξος τρόπο κινηματογράφησης. Είπα ότι είναι η πιο καλλιτεχνική εμπειρία που είχα ποτέ και το εννοώ πραγματικά αυτό. Και μπορεί να μην εκπαιδεύτηκα ως ηθοποιός, αλλά νιώθω ότι με μια ταινία της Andrea, θα πρέπει όπως και νά’χει να απεγκλωβιστείς. Πρέπει να μπεις εκεί μέσα και να μην κάθεσαι ίσια. Και, ξέρεις, έχεις την άδεια να είσαι εντελώς ο εαυτός σου.
Να αφήσεις τα χαρακτηριστικά σου και τις συνήθειές σου και να σκαλίζεις τη μύτη σου και, ξερωγώ, να κοιτάς αλλού και να κάνεις όλες αυτές τις ιδιομορφίες που θα καταγράψει. Είναι κάτι σαν ντοκιμαντέρ, επειδή σε βάζει σε αυτά τα περιβάλλοντα και αυτά τα σκηνικά μέσα σε αυτές τις κοινότητες. Κι επίσης μου αρέσει να δουλεύω με μη επαγγελματίες ηθοποιούς γιατί ο συγχρονισμός είναι διαφορετικός. Δεν υπάρχει ποτέ καμία πρόβλεψη για το τι πρόκειται να κάνουν και δεν πρόκειται να επαναλάβουν τον εαυτό τους, επειδή δεν το έχουν προβάρει. Αυτό σε κάνει να κάνεις ένα βήμα πίσω.
Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή χορού στην ταινία, τι έφερε στον χαρακτήρα σου;
Δείχνω την αγνότητα κάνοντας τα δικά μου πράγματα. Ξέρεις, δεν είναι ο καλύτερος χορευτής. Δεν ξέρει πώς. Αλλά νομίζω ότι η προσπάθεια κάποιου που προσπαθεί να χορέψει ή να τραγουδήσει στην οθόνη είναι πιο ελκυστική από κάποιον που όντως τραγουδάει και χορεύει. Δείχνει σκληρή αφοσίωση και νομίζω ότι είναι πιο μαγικό να το βλέπεις. Βγάζει νόημα; Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να κλαίει στην οθόνη σε σχέση με κάποιον που παλεύει με τα δάκρυα. Ξέρεις, προτιμώ να τους βλέπω να παλεύουν με τα δάκρυα παρά να προσποιούνται δάκρυα.
Η ταινία δείχνει τη σημασία των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας ως παιδιά. Σκεφτόσουν την οικογένειά σου όσο ήσουν μέσα σε αυτό τον κόσμο της ταινίας;
Ναι. Αλλά για να πετύχω αυτή την καριέρα, δεν καθόμουν γενικά να το σκεφτώ. Δεν έκανα πάρτυ αυτολύπησης για τον εαυτό μου. Ξέρεις, οι άνθρωποι αμφισβητούν τη δύναμή σου. Και οι άνθρωποι αμφισβητούν την αποφασιστικότητά σου. Και θα ήθελα να πω ότι είμαι ένα παράδειγμα κάποιου που είναι πραγματικά δυνατός, μέσα από όλα τα σκατά που πέρασα για να φτάσω εδώ που είμαι. Και χωρίς τη μητέρα και τον πατέρα μου. Χωρίς κανένα στίγμα. Ναι, έχω περάσει πολλά, αλλά το ίδιο κι όλοι οι άλλοι. Ο καθένας δίνει τις μάχες του και όλοι μπορούμε να βρούμε τρόπους να καθίσουμε και να μελαγχολήσουμε γι’ αυτό. Και για μένα, ήταν σαν μια μορφή θεραπείας. Εκφράζεσαι, απελευθερώνεις τον πόνο. Και δεν χρειάζεται να είναι όλα οδυνηρά και καταθλιπτικά, αλλά βρίσκεις πραγματικά τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη μορφή τέχνης, νομίζω.
Πώς καταφέρνεις να προσανατολιστείς στην καριέρα σου; Γράφτηκε ας πούμε ότι παραιτήθηκες από έναν ρόλο σε μια πολύ μεγάλη παραγωγή του Χόλιγουντ για το Bird, αληθεύει αυτό;
Πάντα ήθελα να δουλέψω με την Andrea Arnold και υπήρχαν θέματα σύγκρουσης με άλλο πρότζεκτ. Και ξέρετε κάτι; Θα λάτρευα να κάνω και τις δύο. Και τον Μονομάχο με τον Ridley Scott. Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα και ναι, αυτό συμβαίνει συχνά στη βιομηχανία.
Πόσο στόχος είναι για σένα το να δουλεύεις με όλους αυτούς τους μεγάλους σκηνοθέτες; Έχεις λίστα στο μυαλό σου; Ή τελικά ακολουθείς στο τέλος την ιδιαιτερότητα ενός έργου;
Λίγο κι από τα δύο. Πάντα ήθελα να δουλέψω με την Andrea Arnold, με συναρπάζει. Ήξερα ότι θα μπορούσα να φτάσω σε ένα εύρος ερμηνείας που δεν ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να κάνω. Αλλά γενικότερα εξαρτάται. [σκέφτεται] Για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω ποτέ να δουλέψω. Μισώ αυτόν τον όρο – δουλειά. Και μισώ την ιδέα του να γεμίζω το βιογραφικό μου με πράγματα για να καλύπτω κενά. Οι ηθοποιοί πιέζονται και αισθάνονται ότι πρέπει συνέχεια να είναι στο πλατό. Και ξερωγώ… δεν θα δουλέψω για δύο χρόνια αν δεν συνδεθώ με κάτι.
Cillian Murphy, Harry Styles και στη μέση ο Barry Keoghan, την εποχή του Dunkirk του Christopher Nolan. / Evan Agostini/Invision/AP
Μίλησες λίγο για το σκηνοθετικό στυλ της Andrea. Μπορείς να το συγκρίνεις με τον Λάνθιμο; Πώς διαφέρουν;
Είναι σίγουρα διαφορετικά. Η Andrea έχει ένα πολύ ντοκιμαντερίστικο στυλ, ενώ ο Γιώργος δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, είναι σαν ένας συγκεκριμένος ρυθμός που ακολουθείς. Δύο διαφορετικοί κινηματογραφιστές, αλλά πολύ παρόμοιοι με την έννοια ότι είναι απλά ιδιοφυΐες που μπορούν να προβλέψουν πολλά.
Υπάρχουν ακόμα κάποια παιδικά όνειρα που νιώθεις ότι εκπληρώνεις όταν αναλαμβάνεις κάποιους κάποιους ρόλους που σου αρέσουν;
Ο Mad Hatter είναι ένας χαρακτήρας που θέλω να παίξω και να εξερευνήσω. Και υπάρχει και ο Billy the Kid για τον οποίο μιλάω εδώ και χρόνια και ο οποίος στην πραγματικότητα έχει πάρει προχωρήσει σοβαρά τώρα. Αλλά ναι… χμμ… και πάλι, πρέπει να συνδεθώ με αυτό. Πρέπει να καταλάβω την αισθητική. Ξέρεις, όταν είσαι νεότερος, μερικές φορές θέλεις να παίξεις έναν συγκεκριμένο υπερήρωα, αλλά τώρα μεγαλώνοντας σκέφτεσαι… ναι, αλλά θέλω να παίξω χαρακτήρες που βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο!
Θυμάσαι πότε συνειδητοποίησες ότι είσαι καλός στην ηθοποιία;
Ήμουν σε νεαρή ηλικία και ήταν απλά… Δεν θα πω ότι ήταν εύκολο, αλλά ένιωθα… Χμμ δεν το νιώθω σα να είναι προσπάθεια, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;
Μια τελευταία ερώτηση – όλοι σχολίασαν το κλείσιμο του ματιού στο Murder on the Dancefloor. [σσ. Σε μια σκηνή που τραγουδάει ο χαρακτήρας του, ακούγεται πως «ίσως να έλεγα το Murder on the Dancefloor», το τραγούδι της Sophie Ellis Bextor που έγινε viral χάρη στην τελευταία σκηνή του Saltburn] Ποιανού ιδέα ήταν αυτή η αναφορά;
Σίγουρα όχι δική μου. Θέλω να αφήσω το παρελθόν μου στο παρελθόν. Το Murder on the Dancefloor είναι κάτι που το είχα ήδη κάνει. Ήταν μια πόρτα. Και το καταλαβαίνω – μας αρέσει να διασχίζουμε σύμπαντα και να σπάμε τον τέταρτο τοίχο, και νομίζω ότι αυτό το αστείο, αυτό είναι που κάνει. Αλλά και πάλι, δεν θέλω να σέρνω πίσω μου για πάντα το Saltburn. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
*Το Bird προβάλλεται στις αίθουσες από το Cinobo. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο φεστιβάλ Καννών.
