Πώς ήταν και τι έβλεπες αν ήσουν θεατής στο Κολοσσαίο

Σίγουρα δεν θα έβλεπες τους Pedro Pascal και Paul Mescal στο Κολοσσαίο, ας ξεκινήσουμε από αυτό μιας και το Gladiator II βρίσκεται ή βρέθηκε τέλος πάντων στην επικαιρότητα. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, όμως, άσχετα αν δεν υπήρχε τότε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως κινηματογράφο, λάτρευαν την ψυχαγωγία.

Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι, που κάλυπταν κάθε περιοχή και κοινωνικοοικονομική τάξη της αυτοκρατορίας, συγκεντρώνονταν εκεί για να παρακολουθήσουν παραστάσεις και να ξεφύγουν από την αηδιαστική καθημερινότητα της Ρώμης. Απολάμβαναν φαγητό, κρασί, μουσική και θεατρικές παραστάσεις σε έναν μεγάλο χώρο, όλα πληρωμένα από τον ίδιο τον αυτοκράτορα.

Στο Κολοσσαίο, για παράδειγμα, οι θεατές μπορούσαν να φάνε κάτι περιμένοντας τη μεσημεριανή εκτέλεση, να παρακολουθήσουν λιοντάρια και άλλα εξωτικά ζώα που απελευθερώνονταν από τις κρυφές καταπακτές της αρένας ή να δουν τις ρωμαϊκές ελίτ να μαζεύουν ιδρώτα από έναν μονομάχο – πίστευαν ότι ήταν αφροδισιακό.

Οι εκδηλώσεις που διεξάγονταν ήταν τόσες πολλές και διαφορετικές που οι θεατές δεν ήξεραν ποτέ τι να περιμένουν. Ακολουθούν μερικές από αυτές, όπως και το πώς ήταν να πηγαίνεις στο Κολοσσαίο.

Τα εισιτήρια ήταν δωρεάν, αλλά οι θέσεις ήταν χωρισμένες ανά τάξη

Η είσοδος στο Κολοσσαίο ήταν δωρεάν – ήταν ένα από τα πολλά προνόμια που είχε ο Ρωμαίος πολίτης. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν, ωστόσο, ότι τα εισιτήρια πληρώνονταν με κάποιον άλλο τρόπο, ενδεχομένως με τη συμμετοχή σε ορισμένες λέσχες. Ανεξάρτητα από αυτό, τα εισιτήρια δεν πωλούνταν απευθείας, αν και τα στοιχεία δείχνουν ότι οι παρευρισκόμενοι εξακολουθούσαν να έχουν καθορισμένες θέσεις σύμφωνα με την τάξη τους.

Τα αναμνηστικά κατά την είσοδο

Έξω από το Κολοσσαίο, έμποροι και πωλητές δρόμων προσέφεραν τρόφιμα και αναμνηστικά στους επισκέπτες, όπως γίνεται σήμερα έξω από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Μπορεί επίσης να πωλούσαν προγράμματα με στατιστικά στοιχεία για τους μονομάχους. Όσον αφορά το φαγητό, οι Ρωμαίοι απολάμβαναν λουκάνικα, ρεβίθια και γλυκά.Οι θεατές κάθονταν μακριά από τον αυτοκράτορα

Η θέση του αυτοκράτορα

Ο αυτοκράτορας καθόταν στην καλύτερη θέση, στο αυτοκρατορικό θεωρείο. Οι μονομάχοι πολεμούσαν μπροστά στον αυτοκράτορα, μερικές φορές εκλιπαρώντας τον για έλεος. Και οι θεατές παρακολουθούσαν τον αυτοκράτορα για να δουν πώς αντιδρούσε στον αγώνα. Έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου, ο αυτοκράτορας μπορούσε ανά πάσα στιγμή να διατάξει το θάνατο ενός μονομάχου.

Το soundtrack

Οι αγώνες στο Κολοσσαίο συχνά συνοδεύονταν από μουσική. Οι θεατές άκουγαν πνευστά ενώ παρακολουθούσαν μονομάχους να αναμετριούνται μεταξύ τους ή με εξωτικά ζώα. Οι μουσικοί έπαιζαν ακόμη και κατά τη διάρκεια της στιγμής που ο αυτοκράτορας αποφάσιζε αν ένας μονομάχος είχε επιδείξει αρκετή γενναιότητα για να ζήσει.

Οι επιτυχημένοι μονομάχοι ήταν διασημότητες

Οι περισσότεροι υποθέτουν ότι οι μονομάχοι ήταν παραβάτες του νόμου, αλλά αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Οι Ρωμαίοι εγγράφονταν εθελοντικά σε σχολές μονομάχων για να γίνουν επαγγελματίες. Για όσους το έκαναν, τα οφέλη του να είσαι μονομάχος υπερτερούσαν του κινδύνου της εργασίας, επειδή μπορούσαν να κερδίσουν βραβεία και δόξα. Οι μονομάχοι, άλλωστε, αντιμετωπίζονταν σαν διασημότητες στη Ρώμη, όπως οι σύγχρονοι αθλητές.

Κανείς δεν το αποκαλούσε Κολοσσαίο

Μετά την καταστροφική βασιλεία του αυτοκράτορα Νέρωνα και τριών άλλων ηγεμόνων, όλοι μέσα σε ένα χρόνο, ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός ανέλαβε την εξουσία και αποφάσισε να δείξει ένα άλλο πρόσωπο, αυτό του ηγέτη που εργαζόταν για τον ρωμαϊκό λαό και όχι για τις επιθυμίες του.

Ένα τέτοιο δημόσιο έργο ήταν το Κολοσσαίο, ένας χώρος ψυχαγωγίας για τον λαό της Ρώμης. Σε διάστημα 10 ετών μεταξύ 70-80 μ.Χ., ο Βεσπασιανός κατεδάφισε την ιδιωτική λίμνη του Νέρωνα και στη θέση της έχτισε το τεράστιο Κολοσσαίο. Εκείνη την εποχή, ωστόσο, κανείς δεν το αποκαλούσε έτσι – αντί γι’ αυτό ήταν γνωστό ως Φλαβιανό Αμφιθέατρο, από το όνομα της οικογένειας του αυτοκράτορα.

Γιατί λοιπόν το αποκαλούμε Κολοσσαίο; Ο ίδιος ο τίτλος χρονολογείται μόλις από τον 11ο αιώνα και οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι πήρε το όνομά του από ένα μεγάλο χάλκινο άγαλμα που ζήτησε ο Νέρωνας το οποίο βρισκόταν κάποτε κοντά στο σημείο όπου χτίστηκε το Κολοσσαίο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ