Οι καλύτερες ερμηνείες του 2024

«Τι μπορεί να είναι σπουδαία ερμηνεία σήμερα;», αναρωτιόμαστε κάθε χρόνο μέσα από αυτή τη σταθερή αναδρομή, καθώς προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα μας μέσα από μια θάλασσα ταινιών, σειρών, memes και viral ποσταρισμάτων.

Από τις οσκαρικές ερμηνείες που καθήλωσαν τις Κάννες και όλο το φεστιβαλικό κύκλωμα, μέχρι μουσικά περφόρμανς που διακρίνονται για την θεατρικότητα και το αφηγηματικό στήσιμό τους, από το βλέμμα της Lea Seydoux ως την φωνή της Adele Exarchopoulos κι από τον Cillian Murphy μετά το Oppenheimer στην Phaedra Parks μετά το Real Housewives of Atlanta, και φέτος διαπιστώνουμε πως τις αγαπημένες μας ερμηνείες τις βρίσκουμε παντού και μπορεί να μοιάζουν με οτιδήποτε.

Όλα είναι ερμηνείες, κι όλα μας καθήλωσαν. Ταινίες, σειρές, memes, unplugged τραγούδια, όλα σε αυτή τη λίστα των κορυφαίων φετινών ερμηνειών– σε ό,τι format κι αν τις απολαύσαμε.

Lea Seydoux, The Beast

Ίσως η ερμηνεία της χρονιάς από μια σπουδαία ηθοποιό. Η ταινία του Bonello ξεκινά με ένα κοντινό στο βλέμμα της μπροστά σε μια green screen. Μια μίξη ανησυχίας και τρόμου που μοιάζει να σαν μην έχει προέλθει από τίποτα συγκεκριμένο, και μπορεί να εντυπωθεί σε όλες τις ιστορίες (και τις χρονικές περιόδους) που ακολουθούν. Η δε Seydoux, θα μπορούσε να ανήκει σε όλες – και σε καμία. Μια ερμηνεία εξίσου ανατριχιαστική και μελαγχολική, έξω από τα δεσμά του χρόνου.

Javier Bardem, Dune: Part II

Ο τρόπος που ο Bardem (ένας σοβαρός ηθοποιός που δε φοβάται να αγκαλιάζει το χιούμορ μιας κατάστασης) λέει “Lisan al Gaib!” θα μπορούσε να έχει προέλθει από ταινία των Monty Python, κι όμως ανήκει στο σύμπαν του Dune.

Mo Chara, Móglaí Bap & DJ Próvaí, Kneecap

Είναι απλά ακραίο ότι τα τρία μέλη της μπάντας Kneecap δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Ναι, στην ταινία παίζουν –κατά μία εκδοχή τελοσπάντων– τους εαυτούς τους, αλλά παραμένει απίστευτη η ευκολία με την οποία το κάνουν, δίχως να είναι επαγγελματίες. Δηλαδή αν έβαζαν εμάς να παίξουμε τους εαυτούς μας, θα το κάναμε τόσο καλά;

Fernanda Torres, I’m Still Here

Η απόλυτη «πολύ κυρία» ερμηνεία της χρονιάς. Η σπουδαία Fernanda Torres (με βραβείο ερμηνείας στις Κάννες πίσω στο 1986) σηκώνει πάνω της ένα συμβατικό ιστορικό δράμα και του δίνει το κάτι παραπάνω.

Phaedra, Traitors (season 2)

H Phaedra Parks μπήκε στο απολαυστικό Traitors με όλη την ακαδημαϊκή ερμηνευτική εκπαίδευση που της έχει προσφέρει η πολυετής υπηρεσία της στο Real Housewives of Atlanta. Δεν υπήρχε στιγμή που δεν ερμήνευε με στόμφο, από όταν ήταν σιωπηλή κι απλά άκουγε (και έκρινε) μέχρι όταν κοπανούσε αλύπητα άλλους διαγωνιζόμενους στο πάτωμα μέχρι να θαφτούν στον πυρήνα της γης. Μια απόλαυση.

Guy Pearce, The Brutalist

Αυτό θα το δούμε στην Ελλάδα το 2025, αλλά δεν πειράζει, μπορώ να τον βάλω και του χρόνου στη λίστα. Ο Guy Pearce ως πλούσιος patron που προσλαμβάνει τον μετανάστη αρχιτέκτονα του Adrien Brody, είναι η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας: Σοβαρός αλλά καρτούν ταυτόχρονα, μια ασόβαρη –όσο και επικίνδυνα απειλητική– υποσημείωση της Ιστορίας.

Cristin Millioti, The Penguin

Τόσο καλή ως villain σε μια σειρά με ήρωα έναν άλλον villain, που έκανε όλο το σύμπαν να μάθει το όνομά της και το πρόσωπό της εν μια νυκτί. Εμείς φυσικά εδώ τα λέμε καιρό.

Colin Farrell, Sugar

Φοβερός ο Colin της καρδιάς μας στην πιο κουφή σειρά της χρονιάς, το noir φαντασίας Sugar όπου ο Farrell χρησιμοποιεί το χάρισμά του σε μελαγχολικούς, στεναχωρημένους χαρακτήρες που βιώνουν κάποιο είδος απομόνωσης, για να μας πουλήσει την εξωφρενική στροφή ενός φαινομενικού παλιομοδίτικου ακαδημαϊσμού. Ναι, είναι τόσο καλός.

Koji Υakusho, Perfect Days

Ο πρωταγωνιστής της ωραιότερης ταινίας του Wim Wenders εδώ και δεκαετίες, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις περσινές Κάννες για μια από αυτές τις «…ναι, δεν έχω να προσθέσω κάτι» ερμηνείες. Μια σιωπηλή ερμηνεία, υπαρξιακά εκφραστική μέσα από βλέμματα και από το πώς κινείται στους χώρους, του αφήνεσαι να σε παρασύρει.

Lady Gaga, Joker: Folie a Deux

Ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα μιας κακής ταινίας που κατασκευάστηκε σαν επίτηδες για να τα κάνει όλα λάθος: Ότι χαράμισε ολότελα μια Lady Gaga που κλέβει την παράσταση και χτίζει αποτελεσματικά χαρακτήρα ακόμα κι όταν είναι μια θολή φιγούρα στο φόντο κάποιας σκηνής. Αφήστε την ελεύθερη να ερμηνεύσει!

Gojira, Τελετή Έναρξης Paris 2024

H κορυφαία στιγμή μιας (όπως κι αν την πάρεις) αξιομνημόνευτης τελετής, ήταν όταν οι γάλλοι μεταλάδες άναψαν τα φλογοβόλα κάτω από μια μακέτα φυλακής, σε ένα παράθυρο της οποίας η Μαρία Αντουανέτα κράταγε το κεφάλι της τραγουδώντας “mea culpa”. Διαχρονικό μήνυμα, διαχρονικό περφόρμανς. Μερσί Φρανς!

Demi Moore, The Substance

Θα άξιζε Όσκαρ και μόνο για το γεγονός ότι ανέλαβε να παίξει αυτό το ρόλο στο context της καριέρας της. Είναι γενικώς φανταστική, και να πω και κάτι; Αρχίζω να πιστεύω ότι όντως θα το πάρει κιόλας το Όσκαρ.

Justice Smith, I Saw the TV Glow

Ο Justice Smith πρωταγωνιστεί στο I Saw the TV Glow. / SpencerPazer/Courtesy of A24

Όταν μιλάμε για στοιχειωμένες ερμηνείες φέτος, δεν πάει πιο πολύ από αυτήν. O Justice Smith δίνει την αποξενωμένη, αβέβαιη, βουβή καρδιά μιας ταινίας πάνω σε μεταβάσεις κάθε είδους, και στην σαρωτική δυσκολία του να καταφέρεις να αποφασίσεις να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.

Kani Kusruti, All We Imagine As Light

Η ταινία-λυρικό ποίημα της χρονιάς (στις αίθουσες τέλη Ιανουαρίου) και η ερμηνεία που την στηρίζει: Μια γυναίκα που μοιάζει ήρεμη, αλλά μέσα της είναι σκληρή, έχοντας μάθει να αντέχει και να υπομένει. Είναι, όπως λέει κι η ταινία, το μυστικό της Βομβάης.

Chris Hemsworth, Furiosa: A Mad Max Story

Με τον καρτουνίστικα απειλητικό, πολυλογά, σε διαρκή κίνηση και γεμάτο χρώματα και επιθετικά χαρακτηριστικά villain του, ο Chris Hemsworth σε αυτή την ταινία είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «he understood the assignment».

Sebastian Stan, A Different Man

Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, αν πρέπει να δώσουμε σε έναν Marvel ηθοποιό τον τίτλο της πιο ενδιαφέρουσας μετα-Marvel καριέρας, πήγαινε άνετα στον Sebastian Stan, που πήρε βραβείο ερμηνεία στο Βερολίνο για αυτή την τρομερά ιδιόμορφη ιστορία ανακάλυψης του (αληθινού / διαφορετικού) εαυτού, ενώ λίγους μήνες αργότερα πήγε και στις Κάννες με την τραμπική βιογραφία The Apprentice, όπου είναι επίσης καλός. Πριν λίγες μέρες, προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα και για τα δύο. Πάμε μωρή Κυψελάρα! 

Jeremy Strong, The Apprentice

Στο οποίο Apprentice βέβαια η πιο ανατριχιαστική ερμηνεία είναι του Jeremy Strong ως Roy Cohn. Το έχει βάλει στόχο μάλλον ο Strong να με κριπάρει ανελέητα κάθε 2 χρόνια με κάποια ερμηνεία του.

Marianne Jean-Baptiste, Hard Truths

Στη νέα της συνεργασία με τον Mike Leigh μετά την (υποψήφια για Όσκαρ) ερμηνεία της στο Μυστικά και Ψέματα, η MJB δίνει μια φρενήρη ερμηνεία που ακροβατεί ανάμεσα στην φάρσα και την τραγωδία, τεστάροντας μέχρι πού μπορεί να πιέσει χωρίς να στρέψει το κοινό εναντίον της

Josh O’ Connor, La Chimera

Ο O’Connor έμαθε ιταλικά για να παίξει στην ταινία, και μοιάζοντας με έναν άνθρωπο-ηχώ περασμένων δεκαετιών (των βρώμικων ‘70s πιο συγκεκριμένα) περιφέρει ένα σώμα που μοιάζει άδειο από ψυχή, σαν Ορφέας που δεν ξέρει που είναι η Ευρυδίκη του. Κι αν έχουμε υπάρξει, Josh μου.

Zendaya, Josh O’ Connor & Mike Faist, Challengers

Το πιο φαν τρίο της πιο φαν ταινίας της χρονιάς. Δεν χορταίνεις να βλέπεις την κάμερα να μην χορταίνει το μεταξύ τους παιχνίδι. Θρίαμβος.

Chappell Roan, Tiny Desk Concert

Η χρονιά από πολλές απόψεις της ανήκε, και αυτό το περφόρμανς ήταν ίσως η κρίσιμη στιγμή που την έστειλε δίχως γυρισμό σε αστρονομική τροχιά ανόδου. Άκρως θεατρική, άκρως συναισθηματική, πληγωμένη, δυνατή, αποφασισμένη – ευτυχισμένη. Γίνεται να δεις αυτό το μίνι περφόρμανς και να μην νιώσεις τα πάντα;

Josh Hartnett, Trap

Κουρασμένος μπαμπάς γεμάτος αγάπη και μανιακός δολοφόνος σε ένα πακέτο, με τον Hartnett να επιβεβαιώνει για τα καλά την επιστροφή του στο απολαυστικό dad movie θρίλερ του.

Katy O’ Brian, Love Lies Bleeding

Επειδή ερμηνεία είναι τα σώματα – σώματα που πονάνε, που ερωτεύονται, που θυμώνουν. Από τις πιο αξέχαστες φετινές κινηματογραφικές εμπειρίες, και η O’ Brian με την τεράστια ειλικρίνεια που βγάζει, είναι στο επίκεντρο.

Colman Domingo (και όλο το καστ μη-ηθοποιών), Sing Sing

Ένας θίασος ανθρώπων που φέρνουν τις δικές τους εμπειρίες σε αυτό το δράμα φυλακών πάνω στη δύναμη της τέχνης, περιστρέφονται γύρω από την μεγάλη ερμηνευτική δύναμη και παρουσία του Colman Domingo – πραγματικά, μια από τις πιο undeniable παρουσίες που έχουμε δει στο σινεμά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλιώς δε θα τον είχαμε εξάλλου σχεδόν κάθε χρόνο σε αυτές τις λίστες.

Adele Exarchopoulos, Inside Out 2

© 2024 Disney/Pixar

Αυτή η έκσταση που πρέπει να ένιωσε ο άνθρωπος που σκέφτηκε την ιδέα «να βάλω την γαλλίδα Adele Exarchopoulos να κάνει τη φωνή της Ανίας». Ελάχιστοι μπορούν να κάνουν την πλήξη να ακούγεται πιο απολαυστική. Απλά συγκλονιστική ιδέα, και μπράβο στον άνθρωπο, και μπράβο στην Adele, και μπράβο και στην ανία γενικώς, ως έννοια.

Cilian Murphy, Small Things Like These

Έτσι απλά, ο Murphy λίγους μήνες μετά το Όσκαρ του επιστρέφει με έναν χαμηλών τόνων και εντάσεων (αλλά πάρα πολύ δυνατής ιστορίας) δράμα από την Ιρλανδία για να δώσει μια ακόμα καλύτερη ερμηνεία.

Emily Watson, Small Things Like These

Και να έχει δίπλα και την Emily Watson σχεδόν να κλέβει την παράσταση με έναν ολιγόλεπτο ρόλο λίγων σκηνών, που όμως αρκούν να σου σηκώσουν την τρίχα κάγκελο. Πολύ καλό βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου.

Ncuti Gatwa, Doctor Who

Όλα τα Doctors είναι φανταστικά, αλλά το ζητούμενο είναι για κάθε νέο πρόσωπο (χεχ) να φέρει μια εντελώς φρέσκια ενέργεια. Υπό αυτή την έννοια ο Ncuti είναι ένας καινούριος Doctor και άρα ένας φανταστικός Doctor. Το ξέραμε από την πρώτη στιγμή που (όπως κι η Ruby) τον είδαμε να χορεύει στο κλαμπ. Vibes!

Nicole Kidman, Babygirl

Nicole did that, όπως θα λέγαμε αν ήμασταν νέοι.

George MacKay, The Beast & The End

Και στις δύο ταινίες ο MacKay παίζει διαφορετικούς τόνους του μοναχικού αγοριού στο τέλος του κόσμου – ένα μπερδεμένο μείγμα θυμού, απορίας, αμφισβήτησης και ανεξήγητου (για τον ίδιο) πόθου σιγοβράζει μέσα του. Ένας απλά φανταστικός, υποτιμημένος ηθοποιός.

Mikey Madison, Anora

Ένα τρομερό πρόσωπο του νέου αμερικάνικου σινεμά δείχνει πόσο ερμηνευτικά πολυδιάστατο είναι στην πραγματικότητα. Μια πάρα πολύ σωματική ερμηνεία πάνω απ’όλα – το πώς κινείται η Anora σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω της και σε σχέση με τους ίδιους τους χώρους, λέει τα πάντα για την ταξική της (ευρύτερα αν το δούμε) και συναισθηματική της (εν προκειμένω σε αυτή την “American Nightmare” περιπέτεια) κατάσταση.

Charli xcx & Lorde, Girl, so confusing featuring lorde

Η πιο ωραία μουσική ιστορία της χρονιάς. Τα βρήκαν στο remix!

Glen Powell & Adria Arjona, Hit Man

Το πιο χοτ δίδυμο της κινηματογραφικής σεζόν σίγουρα κάτι έκανε πολύ σωστά στην οθόνη. Στην κωμική περιπέτεια του Richard Linklater, οι ταυτότητες και τα moods αλλάζουν σα να είναι εσώρουχα, μέχρι να κάτσει το σωστό συνολάκι. Σκέτη απόλαυση.

Margaret Qualley, Drive-Away Dolls

Στην ήδη ξεχασμένη (αλλά πάντως πολύ διασκεδαστική) road trip κωμωδία του Ethan Coen, η Qualley (που φέτος έδωσε ποιότητα και στο Substance αλλά και στο λανθιμικό Kinds of Kindnes) δίνει μια από τις πιο ασταμάτητες και σπαρταριστές κωμικές ερμηνείες της χρονιάς.

Cynthia Erivo & Ariana Grande, “Holding space” interview

Σε μια από τις πιο viral στιγμές της χρονιάς η Cynthia Erivo μπαίνει σε κάποιου είδους trance όταν ακούει πως κάποια άτομα «are holding space» με τους στίχους του Defying Gravity και αντιδρά με έναν τρόπο που έκανε όλο το ίντερνετ να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που είχε ακούσει ή/και καταλάβει. «Δεν ξέρω τι σήμαινει οτιδήποτε από όλα αυτά», λέει στο Variety η Grande, η οποία στο διάσημο πια βίντεο κοιτάζει με συγκίνηση και δέος την Erivo και της πιάνει τον δείκτη κρατώντας τον με ένταση όσο διαρκεί η όλη στιγμή.

«Δεν κατάλαβα την πρώτη πρόταση και μετά σίγουρα δεν κατάλαβα πώς αντέδρασες», λέει στην Erivo. «Κι απλά ήθελα να είμαι εκεί. Γιατί ήξερα πως κάτι μεγάλο συνέβαινε, και δεν ήξερα πώς να είμαι εκεί». Είναι όλο σαν θέατρο που κανείς δεν θυμάται τα λόγια αλλά ερμηνεύει καθαρά βάσει vibes. Απίστευτο να το βλέπεις, ξανά και ξανά. Η στιγμή της χρονιάς.