Ο Stephen Graham μάς εξηγεί πώς δημιουργήθηκαν τα Χίλια Χτυπήματα
Με τα Χίλια Χτυπήματα, οι δημιουργοί της σειράς θέλουν να κεντράρουν σε ιστορίες ανθρώπων που βλέπουμε σπάνια στην τηλεόραση.
- 21 ΦΕΒ 2025
Αντί για τις τραγιάσκες και τα φλάπερ φορέματα του Peaky Blinders, στο Χίλια Χτυπήματα (A Thousand Blows) έχουμε ψηλά καπέλα και κρινολίνα. Οι τοπικές υφές και τα σφιγμένα δόντια όμως που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τους κόσμους του Steven Knight, δημιουργού του Peaky Blinders και του Taboo με τον Tom Hardy, είναι σίγουρα παρόντα στη νέα σειρά του Disney Plus.
Η σύγκριση μεταξύ Peaky Blinders και των Χίλιων Χτυπημάτων θα είναι αναπόφευκτη, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως η προηγούμενη σειρά του Knight με έδρα το Burningham υπήρξε πραγματικά χρήσιμη όταν άρχισε να πλανάται η ιδέα για τα Χίλια Χτυπήματα.
Το Χίλια Χτυπήματα κάνει πρεμιέρα 21 Φεβρουαρίου, αποκλειστικά στο Disney+
Ο Stephen Graham, ο βασικός πρωταγωνιστής της σειράς, συμπαραγωγός και για πρώτη φορά σεναριογράφος εδώ, περιγράφει σε αποκλειστική συνέντευξη για το OneMan ότι ο ίδιος και η σύζυγός του, Hannah Walters, προσέγγισαν τον Knight για την ιδέα του Χίλια Χτυπήματα ως ιδρυτές της Matriarch Productions.
«Θα ήθελα πολύ να πάρω τα εύσημα ότι ήταν δική μου ιδέα, αλλά δεν ήταν», εξηγεί. «Συνεργάστηκα με τον Tom και τον Sam από τη Water & Power Productions, και μια από τις ερευνήτριές τους, μία νεαρή γυναίκα που εργαζόταν γι’ αυτούς, βρήκε μία φανταστική φωτογραφία του Hezekiah Moscow. Έκανε επίσης μια μικρή έρευνα και είχε περίπου μια παράγραφο πληροφοριών γι’ αυτόν, καθώς και για τον Sugar Goodson και τον Treacle Goodson. Τη φωτογραφία δεν την είχα ξαναδεί – ένας νεαρός μαύρος άντρας που έδειχνε τόσο αρχοντικός, τόσο αξιοπρεπής, τόσο κομψός, με τόση ταπεινότητα, ειδικά από εκείνη την περίοδο των 1800s. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο».
Τον Moscow που αναφέρει υποδύεται ο Malachi Kirby. Έναν έξυπνο Τζαμαϊκανό εμιγκρέ που θα προσπαθήσει να πνίξει τα τραύματα του παρελθόντος του με τις γροθιές του στο βικτωριανό Λονδίνο. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ξεχασμένου πυγμάχου, η σειρά θα δει τον Moscow του Kirby να φεύγει από την αποικιακοκρατούμενη Τζαμάικα τη δεκαετία του 1880 με όνειρο να γίνει θηριοδαμαστής. Μόνο που, όπως έλεγε και ο Mike Tyson, «όλοι έχουν κάποιο σχέδιο μέχρι να τους ρίξουν γροθιά στο στόμα».
Ο Moscow θα το διαπιστώσει με κυριολεκτικό τρόπο αυτό, καθώς θα καταλήξει γρήγορα στα σαγόνια ενός άλλου είδους θηρίου – στα ρινγκ του μποξ με γυμνά χέρια που συμβαίνει στο East End.
Εκεί θα συναντήσει τον Henry “Sugar” Goodson (Graham), έναν μποξέρ που κυβερνάει τον υπόκοσμο με αιματοβαμμένες γροθιές, αλλά και τη Mary Carr (Erin Doherty), την αρχηγό των Σαράντα Ελεφάντων – μίας πραγματικής συμμορίας αποκλειστικά γυναικών, που δρούσε στο Λονδίνο από τη δεκαετία του 1870 έως τη δεκαετία του 1950. Κάθε ένας από τους χαρακτήρες αναζητά εξίσου την τύχη, τη φήμη και την εκδίκηση.
«Δεν διδασκόμαστε τέτοια πράγματα στο σχολείο εδώ στην Αγγλία», συνέχισε ο Graham. «Έτσι δεν θα γνωρίζαμε ότι αυτό ήταν μέρος της ιστορίας μας. Το να βλέπω εκείνο τον υπέροχο άνθρωπο, σε εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με έκανε πραγματικά να αναρωτηθώ για το πώς έφτασε εκεί, από πού προέρχεται, ποιος ήταν. Και τότε η καταπληκτική, όμορφη, λαμπρή – πώς αλλιώς να περιγράψω τη γυναίκα της ζωής μου – απευθύνθηκε στον Steven και τον ρώτησε αν θα ενδιαφερόταν να γράψει τη σειρά, γιατί πίστευε ότι θα το έκανε. Και ο Steven άδραξε την ευκαιρία! Αυτό που κατάφερε να κάνει στη συνέχεια ήταν να έρθει με την έρευνα και όλες τις δυνατότητες μιας ιστορίας για την τρομερή Mary Carr, που υποδύεται η επίσης τρομερή Erin Doherty. Ο Steven απλά πήρε όλα αυτά τα κομμάτια και συνέθεσε αυτό το όμορφο σενάριο».
Ο Graham, νικητής βραβείου SAG για το Boardwalk Empire, οκτώ φορές υποψήφιος για βραβείο BAFTA, και πάντοτε αξιόπιστη προσθήκη σε οποιοδήποτε καστ, έχει κουραστεί από τις ιστορίες που παραγκωνίζουν την εργατική τάξη στις βρετανικές παραγωγές, ή και από αυτές που φέρονται στη συνηθισμένη οικογενειακή ζωή στη Μεγάλη Βρετανία ως ακατάπαυστα μίζερη.
«Ειδικά σήμερα, το μέσο με το οποίο μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για την ιστορία, είναι πολλές φορές η οθόνη. Είτε πρόκειται για την οθόνη του τηλεφώνου, είτε για την οθόνη της τηλεόρασης, έχει γίνει ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνουμε πληροφορίες. Αν δεν αφηγηθούμε αυτές τις ιστορίες, τότε πολλοί δεν θα γνωρίζουν ότι υπήρξαμε, ότι ήμασταν παρόντες. Μου αρέσει το γεγονός ότι αυτή η σειρά, αν και είναι φανταστική, μιλάει για ανθρώπους που υπήρξαν πραγματικά. Δεν αλλάζουμε το χρώμα κανενός. Νομίζω ότι είναι τόσο σημαντικό να επιτρέψουμε στους ανθρώπους, είτε βρίσκονται στο Λονδίνο, είτε από οπουδήποτε, να δουν τον εαυτό τους στην οθόνη και να καταλάβουν από πού προέρχονται, να κατανοήσουν λίγο περισσότερο την ιστορία. Αυτό βοηθάει στο να προσγειωθούν.
Βοηθάει στο να γνωρίζουν ότι έχουν κι αυτοί σημασία. Αν δείχνουμε πάντοτε μόνο τους βασιλείς, αν δείχνουμε τους ανθρώπους των ανώτερων τάξεων, τότε είναι σα να λες πως οποιοσδήποτε βρίσκεται χαμηλότερα στην ταξική ιεραρχία, ή όποιος δεν είναι στη βασιλική οικογένεια ή δεν είναι πλούσιος, είναι ασήμαντος. Και αυτό είναι το πρόβλημα».
Ως παραγωγός αλλά και σεναριογράφος κιόλας πλέον, ο Graham νιώθει πως εκτός από δημιουργικός μπορεί πια να γίνει και επιδραστικός.
«Σε πρώτη φάση είχαμε κάνει το Boiling Point, μία υπέροχη μικρή ταινία στην οποία συμμετείχε ξανά ο Malachi, και εκείνη ήταν η πρώτη φορά που εγώ και η Hannah κάναμε ποτέ παραγωγή με τη μικρή μας εταιρεία. Είχαμε δουλέψει πολύ σκληρά. Θέλουμε να πούμε ιστορίες που συνήθως δεν έχουμε την ευκαιρία να δούμε. Το να συμμετέχουμε σε κάτι τέτοιο ήταν τεράστια τιμή […] Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μία θέση όπου έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσω. Εφόσον μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, αισθάνομαι υποχρέωση. Κρατάς αυτό που έχεις, μόνο αν το δίνεις. Ελπίζω να μπορώ να προσπαθήσω να δημιουργήσω ευκαιρίες για νέους σεναριογράφους, νέους σκηνοθέτες, να δώσω ευκαιρίες σε ηθοποιούς. Θέλω να βάλω το χεράκι μου και να προσπαθήσω να τραβήξω επάνω τον επόμενο. Έτσι με μεγάλωσε η μητέρα μου».
Ο Graham και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που υποδύονται πυγμάχους είχαν όλο τον χρόνο να εκπαιδευτούν στο άθλημα. Για τον πρωταγωνιστή, το μποξ παρέμεινε μέρος της ζωής του ακόμη και μετά το τέλος των γυρισμάτων του Χίλια Χτυπήματα.
«Η ιστορία βέβαια αφορά πολλά περισσότερα από το μποξ, αλλά είναι υπέροχο άθλημα», τονίζει. «Αυτό που καταφέραμε με τα Χίλια Χτυπήματα, είναι να πάμε από την πυγμαχία με γυμνές γροθιές – της οποίας ο Sugar είναι ο βασιλιάς στην περιοχή του, αυτός και ο αδελφός του – και να ακολουθήσουμε κατά κάποιο τρόπο τον Hezekiah στις απαρχές της πυγμαχίας σύμφωνα με τους κανόνες του Queensberry. Οπότε περνάμε από τα στάδια και βλέπουμε την εξέλιξη του μποξ να μετακινείται από ένα αρχέγονο πράγμα σε ένα άθλημα που παρακολουθούσε η αφρόκρεμα».
«Είχα έξι μήνες για να προετοιμαστώ, οπότε το έκανα σωστά ως προς τη βασική επιστήμη για το πώς μεταμορφώνεις το σχήμα του σώματός σου», περιγράφει. «Είχα έναν καταπληκτικό γυμναστή, τον Rob, και επίσης τον διατροφολόγο μου. Είχα έναν σπουδαίο προπονητή πυγμαχίας, τον Graham. Δούλευα σταθερά, πέντε ημέρες την εβδομάδα, συνεχώς, από Δευτέρα έως Παρασκευή. Ξεκουραζόμουν μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές. Έκανα σάουνα και παγωμένα λουτρά κάθε μέρα. Ήταν μία εξαντλητική διαδικασία. Έγινα 50 ετών όταν κάναμε τα γυρίσματα, τα γιόρτασα στο σετ. Οπότε για μένα, το να είμαι σε τέτοια φόρμα στα 50 μου, ήταν φοβερό. Ήταν χαρούμενη και η σύζυγός μου. Ήταν υπέροχο που μπόρεσα να μεταμορφωθώ τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά. Ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα. Το λάτρεψα».
Η Doherty, από την άλλη, που συμμετέχει στη συζήτηση είχε διαφορετική προετοιμασία. Έπρεπε να μάθει περισσότερα για μία γυναίκα μυστηριώδη και πλήρως αντισυμβατική για την εποχή της.
«Δεν υπάρχουν πολλά εκεί έξω για τους Σαράντα Ελέφαντες συγκεκριμένα. Δημιούργησα έναν κορμό για μένα όσον αφορά τις λεπτομέρειες του τι έκαναν όταν το έκαναν και ποια ήταν η τιμωρία τους. Αυτή ήταν η πραγματική βάση της έρευνάς μου. Από εκεί και πέρα, χρειάστηκε να την ενισχύσω με δικές μου σκέψεις. Μου αρέσει να μου δίνεται μία δομή, αλλά να μου δίνεται και η ελευθερία να κάνω αυτό που με εμπνέει. Ένα ουσιαστικό μέρος της προσωπικότητας της Mary είναι πως στην πραγματικότητα είναι αρκετά παιχνιδιάρα. Πολλά από αυτά δημιουργούνται επιτόπου στο πλατό, με τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου. Μου αρέσει να προετοιμάζομαι και μετά να τα αφήνω όλα ελεύθερα όταν βρίσκομαι στο πλατό. Γιατί ξέρεις, κάποιος θα μπορούσε να πει “σ’ αγαπώ” με 10.000 διαφορετικούς τρόπους και η δική μου αντίδραση να είναι 10.000 φορές διαφορετική. Μέρος της διαδικασίας είναι να κάνω πέρα όλα όσα είχα μάθει και να παραδοθώ».
Ο χαρακτήρας της συχνά λέει στους πυγμάχους τι να κάνουν κινώντας τα νήματα. Το διασκέδασε;
«Πάρα πολύ! Ήταν τόσο διασκεδαστικό και νομίζω ότι πραγματικά άφησε κάτι πάνω μου. Λάτρευα να περπατάω στα παπούτσια της Mary επί ένα χρόνο. Υπάρχει κάτι πραγματικά ενδυναμωτικό στο να υποδύεσαι τέτοιες γυναίκες, και είμαι τόσο ευγνώμων που ζούμε σε μία χρονική στιγμή που αφηγούμαστε τις ιστορίες τους. Αυτό είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να είσαι η σύντροφος κάποιου, ή η κόρη κάποιου, ή η σύζυγος κάποιου. Τώρα αφηγούμαστε την ατομική τους οπτική γωνία. Σε σχέση με τη Mary, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν γνωρίζαμε τίποτα για εκείνη ως τώρα».
Πιστεύει ότι η παρουσία ισχυρών γυναικείων χαρακτήρων επιτυγχάνεται ευκολότερα στις σειρές σε σχέση με το σινεμά;
«Σίγουρα παίζει ρόλο το γεγονός ότι δουλεύεις πάνω σε κάτι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Έχεις μεγαλύτερη ελευθερία και υπάρχει λιγότερη πίεση για την αμεσότητα του να το πετύχεις σωστά. Νομίζω ότι αυτό σίγουρα συνέβαλε στη διαδικασία στο να βρούμε τα πατήματά μας, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό αφορούσε απαραίτητα τη δική μου οπτική γωνία. Συνέβαινε ως συλλογικότητα, ως συνεργασία. Όλοι μαζί δημιουργήσαμε αυτούς τους ανθρώπους και βρήκαμε τη δυναμική τους ως ομάδα».
Η δυναμική αυτή ενισχύθηκε τρομακτικά από το σετ του Χίλια Χτυπήματα που φτιάχτηκε από το μηδέν και δεν μοιάζει με τίποτα που έχει φτιαχτεί ξανά από βρετανική παραγωγή.
«Κάθε επαγγελματίας είναι αναπόσπαστο μέρος της δημιουργίας που προσπαθούμε να παράγουμε στην οθόνη», επισημαίνει ο Graham. «Η ομορφιά του συγκεκριμένου έργου ήταν πως είχαμε και έναν καταπληκτικό σκηνογράφο, τον Tom Burton, και αυτό που πραγματικά βιώσαμε ήταν ένα σκηνικό που στην αρχή ήταν πάρκινγκ αυτοκινήτων, μία επίπεδη επιφάνεια, και η κατασκευή που παρακολουθούσαμε να στήνεται κατά τη διάρκεια τριών ίσως μηνών ήταν κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε τέτοια ποιότητα και επίπεδο στην Αγγλία. Συνήθως βλέπεις τέτοιου είδους σκηνικά σε παραγωγές στην Αμερική, αλλά δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο στο επίπεδο που είχαμε σε αυτή την παραγωγή.
Η προσοχή στη λεπτομέρεια ήταν απίστευτη. Όταν περπατούσαμε στο σετ, πατούσαμε πραγματικό τσιμέντο. Τα καλντερίμια ήταν στρωμένα. Όταν έβρεχε δημιουργούνταν λακκούβες εδώ και εκεί. Το σετ ήταν ζωντανό. Ελπίζω να μην ακούγομαι δήθεν όταν λέω πως είχε ένα οργανικό είδος ζωτικής δύναμης μέσα του. Το κάναμε την παιδική χαρά μας. Πιστεύαμε πως ήμασταν πράγματι στο μέρος που ήμασταν. Στην παμπ, όταν άνοιγες τα συρτάρια είχαν όντως μέσα ποτήρια. Όλα τα μπουκάλια είχαν υγρό μέσα τους. Το σκηνικό είχε μία ζωή που μας βοήθησε πραγματικά».
«Ήταν απόλαυση ο χρόνος που μας δόθηκε εδώ, ακόμη και για την προετοιμασία», συμπληρώνει η Doherty. «Επειδή είχαμε περάσει πολύ χρόνο σε ένα σετ που είχε χτιστεί από την αρχή, είχαμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αναμνήσεις εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, και αυτό προσέδωσε στους χαρακτήρες μας βάθος και ιστορία, αφηγηματικό πλούτο. Το να περνάς πολύ χρόνο με τους χαρακτήρες είναι απόλαυση, καταλήγουν να βυθίζονται στην ψυχή και στο δέρμα σου».
Το Χίλια Χτυπήματα (A Thousand Blows) κάνει πρεμιέρα 21 Φεβρουαρίου, αποκλειστικά στο Disney+, με όλα τα επεισόδια διαθέσιμα.
