Oddity: Βρήκαμε ήδη την καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς;

Τα 11 πρώτα λεπτά του Oddity είναι σεμινάριο έντασης στον τρόμο. Η Dani (Carolyn Bracken) είναι μόνη της σε ένα παλιό πέτρινο εξοχικό σπίτι, μακριά από τον πολιτισμό. Ένα βράδυ ακούει ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Μέσα από το ματάκι βλέπει το άγριο βλέμμα ενός άντρα (Tadhg Murphy) με γυάλινο μάτι, που της λέει ότι είδε κάποιον να μπαίνει στο σπίτι της και πως βρίσκεται σε τρομερό κίνδυνο. Η Dani είναι, φυσικά, καχύποπτη και διστάζει να τον πιστέψει. Θα μπορούσε να είναι παγίδα. Άκουσε, ωστόσο, θορύβους που έτριζαν στον επάνω όροφο. Μήπως ο άντρας έχει δίκιο;

Ένα χρόνο αργότερα η Darcy, η δίδυμη αδερφή της Dani (ξανά η Bracken στον ρόλο), μία τυφλή ιδιοκτήτρια καταστήματος παράξενων αντικειμένων με ταλέντο να “διαβάζει” τα ψυχικά τους αποτυπώματα ως μέντιουμ, καταφθάνει στο ίδιο σπίτι που βρισκόταν τότε η αδερφή της με σκοπό να καταλάβει τι της συνέβη εκείνο το βράδυ. Δεν έρχεται μόνη της βέβαια. Σε ένα μπαούλο κουβαλάει μία ξύλινη ανθρωπόμορφη κούκλα με περίεργες ιδιότητες.

Η φρικώδης κούκλα έχει ήδη το σήμα κατατεθέν του Oddity, με cameo εμφανίσεις σε φεστιβάλ και παρουσία σε όλα τα υλικά μάρκετινγκ της ταινίας. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Ο σχεδιασμός της από τον Paul McDonnell είναι τόσο ικανοποιητικά ανατριχιαστικός, όσο και αξιοσημείωτα απτός – κοιτώντας την πρέπει να αναρωτηθείς εάν βλέπεις κάποιο ζωντανό πλάσμα ή κάποιο ακίνητο κομμάτι ξύλου διαμορφωμένο σε δαιμονική όψη.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας κάθεται ακίνητη σε ένα τραπέζι, με τα χέρια ακουμπισμένα σε ξύλινη επιφάνεια και τα μάτια της να κοιτούν μπροστά, με το στόμα ορθάνοιχτο. Μπορεί να σε παρακολουθεί, μπορεί να περιμένει να κλείσει τα σαγόνια της γύρω από τα δάχτυλά σας, μπορεί ακόμη και να συγκεντρώνει τη δύναμή της για να σηκωθεί και να περπατήσει. Μπορεί να μη συμβαίνει και τίποτα από όλα αυτά. Ίσως είναι απλά ένα κομμάτι νεκρής οργανικής ύλης που η Darcy βρίσκει διασκεδαστικό.

Ό,τι κι αν είναι στην πραγματικότητα, ο Damian McCarthy που γράφει και σκηνοθετεί την ταινία το αντιμετωπίζει από την αρχή ως έναν πλήρως διαμορφωμένο χαρακτήρα, γεγονός που πρακτικά σημαίνει ότι από τη στιγμή που μπαίνει στο κάδρο μας, η φωτογραφία, το μοντάζ και ο ρυθμός της ταινίας εξαρτώνται από το πού βρίσκεται η κούκλα, και τι κάνει (ή δεν κάνει).

Ο McCarthy έχει τεράστια υπομονή ως σκηνοθέτης. Μπορεί να περιμένει. Δεν προσπαθεί να σε πνίξει με φθηνά jump scares. Αφήνει την αίσθηση της ανησυχίας να συσσωρεύεται, και να συσσωρεύεται, και να συσσωρεύεται, και εμπιστεύεται πως είναι αυτή που στο τέλος θα σε πνίξει.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πού πηγαίνει το Oddity, και τα συστατικά του είναι βασικά και πατροπαράδοτα στον τρόμο – μία κατά βάση τοποθεσία, λίγοι χαρακτήρες, σοκαριστική κατά τόπους βία, εισβολή σε σπίτι, φαντάσματα, γκόθικ λαϊκή παράδοση – όμως ακόμα κι όταν βλέπεις το αμέσως επόμενο βήμα, δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα συμβεί αμέσως μετά. Τα στοιχεία είναι οικεία αλλά συναρμολογούνται σε κάτι αξιοθαύμαστα πρωτότυπο.

Πάνω από όλα είναι μία Καθολικών φρονημάτων ιστορία – όπως συμβαίνει ενίοτε να είναι οι δουλειές Ιρλανδών σκηνοθετών τρόμου που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια – που ενδιαφέρεται για την ηθική τιμωρία και τη βίαιη εκδίκηση. Εάν κάνω κάτι κακό, θα το πληρώσω; Θα είναι η τιμωρία μου ανάλογη της αμαρτίας; Θα αυτοκαταστραφώ προσπαθώντας να την αποφύγω; Και τι θα κερδίσω αν πάρω εκδίκηση;

Το αγκίστρι της αφήγησης εδώ δεν είναι τόσο το σοκ όσο το ρολόι μίας πολύπλοκης μηχανής, της οποίας τα κομμάτια της λειτουργούν προς έναν μοναδικό, πάντοτε ατμοσφαιρικό σκοπό, ενισχυμένο από έναν αριστοτεχνικό ηχητικό σχεδιασμό και το μοντάζ που αφήνει όσα πρέπει στη φαντασία του κοινού.

Όλα τα παραπάνω καθιστούν το Oddity ένα αγρίως διασκεδαστικό, ολόσωστα ενορχηστρωμένο θρίλερ που θες να παρακολουθήσεις σε αίθουσα. Όσο για τον McCarthy, αυτός πια κατοχυρώνεται ως μία σημαντική νέα φωνή στον τρόμο.

Το Oddity (Οντότητα) κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud.21.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.