Attachment failed to upload

Το Oneman δίνει για μια μέρα το τιμόνι στο AD&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Το κείμενο που θα διαβάσεις παρακάτω αποτελεί μέρος μίας ενέργειας κατά την οποία πάνω από 40 φοιτητές του AD&PR Lab πρότειναν, έγραψαν και δημοσιεύουν το δικό τους κείμενο στο Oneman. Μπορείς να διαβάσεις όλα τα κείμενα των φοιτητών στο microsite που δημιουργήσαμε για την ενέργεια.

Ιδού πώς έχει η κατάσταση. Βγαίνεις, πίνεις, γίνεσαι χάλια, γνωρίζεις τύπο/τύπισσα, κάνεις ό,τι κάνεις, λες καμιά εξυπνάδα στο facebook, στέλνεις κανένα μηνυματάκι και άλλα τέτοια ωραία. Βγαίνετε και νηφάλιοι, περνάτε καλά, πολύ καλά. Και τσουπ! Εξαφάνιση. Εσύ, αυτός, αυτή… Μπορεί απλά γιατί βαρέθηκες. Μπορεί γιατί απλά σου τη βάρεσε. Έχεις και τα ψυχολογικά σου. Είναι και ανάδρομος ο Ερμής αυτές τις μέρες… Πού καιρός τώρα να κάτσεις να ασχοληθείς; Εντάξει και τι έγινε ; Σκέφτεσαι, θα έρθει και το επόμενο «τραίνο» όπως έφυγε το προηγούμενο. Υπάρχει υπερπροσφορά, άλλωστε, εκεί έξω ή και μέσα ( βλ. date applications).

Καλά όλα αυτά. Νιώθεις και αλάνι, είσαι και yolo και τα σχετικά, αφού μια ζωή την έχουμε. Αλλά, μεταξύ μας τώρα. Δε νιώθεις τελικά ένα μεγάλο κενό; Δεν αισθάνεσαι ώρες ώρες ότι αξίζει μια φορά να κάτσεις να ασχοληθείς, να μοιραστείς την ψυχή σου με κάποιον, όποιος και να είναι και να δώσεις μια ευκαιρία στη ζωή σου να αποκτήσει νόημα και να γεμίσει ανθρώπους, αντικαθιστώντας pixels, chat rooms και emoticons;

Δε θέλω να στη σπάσω, πιθανότατα να περνάς καλά τελικά με όλο αυτό.Αλλά ο προβληματισμός μου υφίσταται, και είναι αρκετά σημαντικός: Γιατί δεν μπορούμε να συνδεθούμε. Γιατί αφήνουμε κόσμο να έρχεται και να προσπερνάει τη ζωή μας, ενώ εμείς προσπερνάμε αντίστοιχα άλλες ζωές… Γιατί είμαστε ώρες ώρες σαν co-stars σε ταινίες, και όχι πρωταγωνιστές με βάθος και νόημα. Δεν αφιερώνουμε χρόνο, σε τίποτα. Από πράγματα, φιλίες, σχέσεις μέχρι οτιδήποτε. Είμαστε η γενιά «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» σε όλο το φάσμα της ζωής μας. Και θα στη σπάσω λίγο περισσότερο, κάνοντας σε να σκεφτείς λιγάκι τις φιλίες σου (ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή μας κατά τη γνώμη μου)και αν είναι ουσιαστικές και με νόημα.

Οκ, σίγουρα έχεις δύο-τρεις κολλητούς, μπορεί και παραπάνω, αλλά κατά κύριο λόγο γνωρίζεις άπειρο κόσμο. Πραγματικά άπειρο. Έχεις μάλλον χίλιους και friends, followers και τα συναφή, σε όλα τα social media. Μην κάτσεις τώρα να τα μετρήσεις αυτά. Μπορεί να τα λες πολύ ωραία στο fb, στο twitter και να είσαι τρομερός φωτογράφος στο instagram, αλλά σκέψου κάτι: Ποιόν από αυτούς ή την παρέα του ΣΚ ή εκείνους που έχετε χαθεί και ακόμα να κανονίσετε εκείνον τον καφέ, θα πάρεις τηλέφωνο στις τέσσερις το πρωί (καθημερινής), να του πεις τη μεγαλύτερη βλακεία που σου ήρθε στο μυαλό, απλά επειδή στην έδωσε, ή γιατί άκουσες κάποιο καψουροτράγουδο και θυμήθηκες το Βαγγέλη που δεν έχει στείλει ακόμα μήνυμα και έγινες χάλια (τυχαία τα ονόματα, οι άντρες βάλτε Ευαγγελία).

Λοιπόν; Σκέφτηκες; Σίγουρα δεν είναι πολλοί. Μάλλον είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, μπορεί και του μισού. Αν είναι πολλοί, μπράβο σου, είσαι η φωτεινή εξαίρεση… Και τελικά,γιατί; Γιατί γίναμε έτσι; Πού πήγαν οι μακροχρόνιες, αληθινές σχέσεις, ερωτικές και φιλικές; Πού χάθηκε η ανθρωπιά και η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας;

Είναι σίγουρα μια εντελώς διαφορετική εποχή σε όλα της. Τα πάντα γύρω μας, αλλάζουν τρομερά γρήγορα και συνέχεια.  Κάθε μέρα έχεις στο κινητό καινούρια applications, μπορεί και καινούριο κινητό, τελειώνεις τρεις- τέσσερις σειρές σε ένα μήνα, έχεις ακούσει άπειρες φορές το ίδιο τραγούδι μέχρι που το σιχαίνεσαι. Χάνεσαι μέσα σε μια θάλασσα από νέα, σκέψεις, startups, διαφημίσεις, selfies και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Παραδόξως, ο χρόνος μοιάζει να επιμηκύνεται ενώ όλα γίνονται πιο γρήγορα. Μια ταινία που είδες προχθές, νιώθεις σα να την είδες πριν ένα μήνα. Δε θυμάσαι πού πήγες το Σάββατο με τα παιδιά, και εντωμεταξύ βγήκαν άλλες πέντε ταινίες που ΠΡΕΠΕΙ να προλάβεις να δεις. Πας για ένα χαλαρό ποτό και βαριέσαι… Ανυπομονείς να γυρίσεις σπίτι, να δεις καμιά ταινία και να κάνεις λίγο stalking στο fb.  Ζωάρα, ε;

Και τελικά attachment fails to upload….

Βαριέσαι γενικά, όλοι βαριόμαστε, πολύ εύκολα, ανθρώπους και πράγματα. Γρήγορα, πολύ γρήγορα. Μήπως έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις; Μήπως έχουμε καλομάθει λίγο; Βιαζόμαστε όλοι, λες και μας κυνηγάνε συνεχώς. Οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας; Γιατί δεν βαριόντουσαν ; Γιατί ξαφνικά αδειάσαμε (ή δε μάθαμε ποτέ) από υπομονή και κατανόηση; Γιατί η σύνδεση, θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή και σεβασμό. Θέλει να περάσεις

από σαράντα κύματα. Αυτή θέλει, εσύ… θέλεις; Ιnternet, κινητά, δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, όμως ξέρω ότι πρέπει να αλλάξει και μάλιστα σύντομα, γιατί νιώθω ότι όσους περισσότερους friends έχω στο fb τόσο μόνη είμαι και όσο πιο πολύ «περνάω καλά» τόσο πιο άδεια αισθάνομαι. Και είμαι σίγουρη ότι και εσύ εκεί, νιώθεις το ίδιο. Ή το έχεις νιώσει κάποια στιγμή. Κάτι πάει στραβά, παιδιά! Λίγος ρομαντισμός πια… όχι καρδούλες και λουλούδια. Με την παλιά έννοια, την καλή. Ας γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο αυτοί που ρωτάνε « Εμ, συγγνώμη, ποιος είναι ο κωδικός του wifi;» όταν πάνε για έναν καφέ με την κοπέλα τους, τον κολλητό τους κλπ. Ας εκτεθούμε λίγο, αληθινά και  όχι εικονικά και είμαι σίγουρη πως κάπου θα βρούμε τον τρόπο, να συνδεθούμε ξανά. Μεταξύ μας αλλά και με το real life, αυτό που γίνεται εκεί έξω, και αλήθεια, είναι τέλειο.