Επόμενη στάση: Ομόνοια

Εξερευνώντας τις στάσεις του Μετρό με τη Φραντζέσκα, έχουμε αποκτήσει πια μια ιεροτελεστία. Στο δρόμο της επιστροφής στο γραφείο, κοιτάζουμε το χάρτη των γραμμών και κυκλώνουμε (όχι κυριολεκτικά, σεβόμαστε την καθαριότητα του μέσου) τον προορισμό της επόμενης αποστολής. Έτσι, για να ξέρουμε τι μας περιμένει.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν την αξιολόγηση της στάσης Πανεπιστήμιο, είχε φτάσει η στιγμή του σκάουτινγκ της επόμενης κουκίδας στην κόκκινη γραμμή. Στη θέα της λέξης Ομόνοια, ας πούμε ότι δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας.

Ας μην το παίζουμε Γερμανοί τουρίστες. Ξέρουμε όλοι ότι η Ομόνοια δεν φημίζεται ούτε για την ομορφιά, ούτε για την καθαριότητα, ούτε για την ασφάλειά της. Πιο πολύ ως η επίσημη έδρα για τους πανηγυρισμούς των φιλάθλων μετά από μεγάλες νίκες είναι γνωστή αλλά και ως στέκι εμπόρων και χρηστών ναρκωτικών και εσχάτως ταλαιπωρημένων μεταναστών.

Με δυσπιστία, μια δόση προκατάληψης αλλά και αίσθηση ευθύνης απέναντι στην αποστολή μας, βγήκαμε απ’ την έξοδο προς την οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Το γεγονός ότι η πρώτη εικόνα που είδαμε, ήταν ένας καυγάς (με μπουνιές, κλωτσιές και απ’ όλα) σίγουρα δεν βοήθησε, όμως δεν μας πτόησε. Η αποστολή μας ήταν διπλή: να ανακαλύψουμε τις άχαστες επιλογές της περιοχής και να αποκαταστήσουμε τη φήμη της.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Εξαρχής γνωρίζαμε ότι πάνω στην πλατεία, δύσκολα θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Πέρα από καφετέριες, τυροπιτάδικα, ανησυχητικά πολλές ψησταριές που πουλάνε ολόκληρα κοτόπουλα κι ένα τεράστιο Hondos Center, το ενδιαφέρον ήταν μικρό. Γύρω απ’ την πλατεία βέβαια, απλώνονται όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της πόλης, η Σταδίου, η Πανεπιστημίου, η Αθηνάς, η 3ης Σεπτεμβρίου κι η Αγίου Κωνσταντίνου. Χαμός.

Πριν προλάβουμε να πελαγώσουμε, αποφασίσαμε να κινηθούμε προς όλες τις κατευθύνσεις, αν κι η αλήθεια βρισκόταν για ακόμη μια φορά στα φιλότιμα στενάκια και όχι στους πολυδιαφημισμένους δρόμους-ντίβες.

xartisOmonoia

Προβολη Μετρό Ομόνοιας σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

80 χρόνια ούζα

Κανονικά: Καφέ ουζερί “Ζίτσα”

Μετά από μισή ώρα άκαρπης βόλτας, είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι με την ιδέα πως το αφιέρωμα στην στάση της Ομόνοιας θα αφορά μόνο κοτόπουλα και περίπτερα, αφού δεν είχαμε παρατηρήσει κάτι άλλο ενδιαφέρον. Μέχρι που στρίψαμε στην οδό Βεραντζέρου.

Εκεί το μάτι μας έπεσε στην ταμπέλα του ουζερί “Ζϊτσα” και σχεδόν μηχανικά κατευθυνθήκαμε προς το παραδοσιακό μαγαζί που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα στην περιοχή. Το ουζερί αυτό βρίσκεται εκεί από το 1935 παρακαλώ κι η επίσημη περιγραφή του είναι “ηπειρώτικο καλλιτεχνικό καφενείο”. Αμέ. Παλαιότερα φιλοξενούσε ζωντανά κονσέρτα κλαρίνου κι έχει εμφανιστεί εκεί κι ολόκληρος Πετρολούκας.

Είναι ανοιχτό καθημερινά, εκτός Κυριακής, από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 19.00 το απόγευμα και οι περισσότεροι πελάτες του το τιμούν σταθερά εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Κάτι θα ξέρουν.

(Βερανζέρου 23, τηλ. 210-5222684)

Ήρωας #1 Ο Γιώργος

Δούλευε ως προϊστάμενος στην DHL, όταν οι δύο παππούδες που διατηρούσαν το μαγαζί, αποφάσισαν να το παραχωρήσουν. Άρπαξε την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά και τα τελευταία 5 χρόνια είναι κι επίσημα ο ιδιοκτήτης του ιστορικού καφέ-ουζερί, δηλώνοντας ενθουσιασμένος με τη νέα του ζωή, μακριά απ’ την πίεση και το άγχος μιας μεγάλης εταιρείας. “Το καφενείο είναι σχολή, μια τεράστια εμπειρία. Έρχομαι σε επαφή και κουβεντιάζω με ανθρώπους όλων των τάξεων, από βουλευτές μέχρι απλούς μεροκαματιάρηδες“, μου λέει με ένα ζηλευτό χαμόγελο ήρεμου ανθρώπου, πριν παραδεχθεί ότι η περιοχή έχει πια υποβαθμιστεί πολύ.

Πήγαμε για μαλλί

Κανονικά: Ανδρικό κομμωτήριο “Δημήτρης”

Οι εκπλήξεις στην Βεραντζέρου δεν σταμάτησαν στο καλλιτεχνικό καφενείο, αφού λίγο πιο κάτω κρυβόταν κι ένα ακόμα πιο παραδοσιακό κουρείο. Εκεί μας περίμενε κι ο ίδιος ο κύριος Δημήτρης επί τω έργω και η σύζυγος Θεοδώρα, παρότι το μαγαζί πλέον ανήκει στην κόρη τους, Βασιλική. “Δεν αλλάζουμε όμως το όνομα γιατί ο κόσμος το έχει μάθει πια έτσι” μου λέει το -πρώην πια- αφεντικό.

Λογικό, όταν βρίσκεται εκεί από το 1968 και μέσα σε αυτό έχει γυριστεί ταινία με τον Κιμούλη αλλά και μπόλικες διαφημίσεις. Αν σου φαίνεται λοιπόν γνώριμο στις φωτογραφίες, το μυστήριο λύθηκε. Προφανώς βασίζεται σε σταθερή πελατεία που έχει αγαπήσει πια το κομμωτήριο, αν και παλαιότερα δεν ήταν λίγοι κι οι περαστικοί που σταματούσαν για ένα γρήγορο κούρεμα ή ξύρισμα με τη φαλτσέτα. Δουλεύει σε ώρες καταστημάτων και ο κύριος Δημήτρης με καμάρι βλέπει πελάτες που ερχόντουσαν να κουρευτούν ως παιδάκια, πλέον να φέρνουν τα δικά τους παιδιά.

(Βεραντζέρου 4, τηλ. 210-3819393)

Ηρωίδα #2 Η Θεοδώρα

Σύζυγος του πρώην ιδιοκτήτη, μητέρα της σημερινής ιδιοκτήτριας, της κόρης Βασιλικής, η οποία τις Τετάρτες παίρνει το ρεπό της κι έτσι τη χάσαμε. Βοηθάει τη Βασιλική στο ταμείο κι έρχονται καθημερινά μαζί με τον κύριο Δημήτρη και για ασφάλεια, αφού έχουν ήδη ληστέψει το μαγαζί 2 φορές. Παρ’ όλα αυτά, ισχυρίζεται ότι τον τελευταίο χρόνο η περιοχή έχει καθαρίσει αισθητά από ναρκομανείς, όμως η ύφεση έχει κλείσει πολλά απ’ τα γύρω μαγαζιά κι έχει μειώσει αισθητά και την πελατεία. Η ατρόμητη κυρία Θεοδώρα πάντως, δεν έχασε δευτερόλεπτο την ευγένειά της.

Το X-File

Κανονικά: Άντερ Κονστράξιον

Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να κρύβει το κτίριο που βρίσκεται πάνω στην πλατεία της Ομόνοιας και αναγράφει με μεγάλα γράμματα “Άντερ Κονστράξιον”, όμως κατάφερε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Το “Μπάγκειον” που έγραφε με μικρότερα γράμματα με βοήθησε να ανακαλύψω ότι πρόκειται για το πρώην ιστορικό ξενοδοχείο που έχτισε ο Τσίλλερ στα τέλη του 19ου αιώνα και πλέον λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος της αθηναϊκής Μπιενάλε. Το μυστήριο λύθηκε, η τέχνη φταίει για όλα.

Διπλό ημίχρονο, σουβλάκι τελικό

Κανονικά: Σουβλάκι “Η Λειβαδιά”

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας όσο πιο μακριά απ’ την πλατεία γίνεται, μια ακαταμάχητη μυρωδιά μας τράβηξε προς την πλατεία Κάνιγγος. Σουβλάκι η “Λειβαδιά” κύριοι και ο Κομπότης θα ήταν περήφανος.

Παραδοσιακό, χειροποίητο καλαμάκι από το 1965. Βλέπω ένα μοτίβο εδώ. Η βόλτα μας στην Ομόνοια συνδυαζόταν με την ανακάλυψη μαγαζιών με ιστορία τουλάχιστον μισού αιώνα και το σουβλατζίδικο ήρθε να κάνει το περήφανο 3 στα 3. Η μια εκ των τεσσάρων ιδιοκτητριών, η συμπαθέστατη κυρία Όλγα, ανέλαβε να μας ξεναγήσει, εξηγώντας μας πως διατηρεί ακόμα το εργαστήριο στον κάτω όροφο, εκεί που συμβαίνει όλη η μαγεία που καταλήγει στα πιάτα μας.

Και αυτό φυσικά, διατηρεί την ίδια σταθερή πελατεία εδώ και πολλά χρόνια, με τους παλιούς πελάτες πλέον να φέρνουν για καλό σουβλάκι τα εγγόνια τους. Εμείς πάντως το επισκεφτήκαμε στις 12.30 το μεσημέρι κι ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ή ξαφνικά γίναμε Σουηδία ή απλά είναι πολύ νόστιμα. Το δεύτερο δίνει απόδοση 1,30.

(Κάνιγγος 2, τηλ. 210-3832413)

Μας έβαλαν τα γυαλιά

Κανονικά: “Η πηγή των γυαλιών”

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στη ~~δεκαετία του 1960~~ στάση της Ομόνοιας, είπαμε να αφήσουμε και πάλι για λίγο τα φαγητά και τα ποτά. Μετά το κούρεμα, είχε έρθει η ώρα να ενδιαφερθούμε για το γενικότερο στιλ μας και τα γυαλιά αποτελούν σημαντικό κομμάτι του.

Η οικογενειακή επιχείρηση που βρίσκεται στην νούμερο 1 της Κάνιγγος, έχει τις απαντήσεις σε όλα τα γούστα και τους τύπους γυαλιών. Με vintage σκελετούς και σχέδια από τον δημιουργό του καταστήματος, τον κύριο Μίμη, τον οποίο πλέον συναντάς μόνο στο κάδρο που διακοσμεί τον τοίχο του μαγαζιού. Τα χρώματα και τα σχήματα αυτά είναι και πάλι στη μόδα, κάτι που κάνει την πηγή των γυαλιών πιο επίκαιρη από ποτέ. Κι όλα αυτά σε σημαντικά πιο χαμηλές τιμές από τους ίδιους σκελετούς που σου προσφέρει μια μάρκα.

Εμείς προλάβαμε το μαγαζί σε μια απ’ τις τελευταίες του εμφανίσεις στη συγκεκριμένη τοποθεσία, αφού σε λίγες ημέρες θα μετακομίσει λίγα μέτρα πιο κάτω, στο νούμερο 2 της οδού Γλάδστωνος.

(Κάνιγγος 1, τηλ. 210-3832431)

Το Περίπτερο

Κανονικά: Για τα πανηγύρια (των οπαδών)

Τι οφείλει να έχει κάθε περίπτερο που σέβεται τον εαυτό του και βρίσκεται στην περιοχή της Ομόνοιας; Τσιγάρα; Μπα. Εφημερίδες; Ούτε. Παγωτά; Ναι, κάθε περίπτερο οφείλει να έχει παγωτά, αλλά δεν είναι ούτε αυτή η σωστή απάντηση σε αυτή την περίπτωση. Κάθε σοβαρό περίπτερο στην Ομόνοια οφείλει να έχει κασκόλ, σημαίες και λοιπά οπαδικά λάβαρα για τους όχι και τόσο οργανωμένους οπαδούς που θα σπεύσουν εκεί για να πανηγυρίσουν κι εμείς φυσικά εντοπίσαμε το πιο σοβαρό απ’ όλα.

Εκτός των κασκόλ, το συγκεκριμένο περίπτερο που βρίσκεται στην έξοδο προς την 3ης Σεπτεμβρίου, διαθέτει επίσης ζώνες, πορτοφόλια, μονωτικές ταινίες, τουριστικά μαγνητάκια κι αγαλματάκια, καπέλα και γυαλιά ηλίου. Μικρό κατάστημα δηλαδή, εξοπλισμένο για κάθε ανάγκη.

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Συνεχίζουμε.

Ηρωίδα #3 Η κυρία Σοφία

Τη συναντήσαμε έξω από το Hondos Center να πουλάει λαχεία. Ξεκίνησε βοηθώντας 1-2 φορές την εβδομάδα τον γιο της, που εξασφάλισε την άδεια λόγω αναπηρίας και πλέον το κάνει καθημερινά, αφήνοντας την κουραστική δουλειά ως συνοδός αναπήρων παιδιών σε πούλμαν.

“Δεν έχει ο κόσμος χρήμα να πάρει λαχεία, είμαι εδώ απ’ τις 8 το πρωί και σε 5 ώρες έχω πουλήσει μόνο 2 πεντάδες. Αν δεν ξεφορτωθώ τα λαχεία θα μου μείνουν, είναι καταστροφή αυτό” παραδέχεται όμως συμπληρώνει ότι τουλάχιστον η περιοχή τον τελευταίο χρόνο έχει αναβαθμιστεί πολύ, αφού πιο παλιά οι κλοπές ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Προς το τέλος την έπιασε δυστυχώς ένα αντί-μεταναστευτικό παραλήρημα και προτίμησα να την καλημερίσω και να φύγω με γρήγορο βήμα.

Είναι γάτα, είναι γάτα

Κανονικά: Καφέ-μπαρ “Ο Μαύρος Γάτος”

Τίποτα καλύτερο απ’ το να κλείσουμε τη βόλτα μας με μια επίσκεψη σε ένα αγαπημένο μαγαζί, τον Μαύρο Γάτο, στον οποίο έχουμε πιει τις μπίρες μας αρκετές φορές. Μπορεί να απαιτεί ένα τίμιο πεντάλεπτο περπάτημα από τη στάση του μετρό, όμως αξίζει τον κόπο.

Ανοιχτός απ’ τις 10 το πρωί για καφέ, μέχρι αργά το βράδυ, με πάρτι, events και πολύ κέφι και ακόμα περισσότερο ζεστό και φρέσκο ποπ κορν. Προφανώς η Φραντζέσκα πέτυχε κι εκεί γνωστό και συγκεκριμένα έναν φίλο του πατέρα της, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι σε κάθε μας βόλτα πετυχαίνει τουλάχιστον ένα παλιό της συμμαθητή/δάσκαλο/συμφοιτητή/γείτονα. Σύντομα να ξέρεις, θα προστεθεί κατηγορία στην στήλη, με την ονομασία “ο γνωστός που πέτυχε η Φραντζέσκα”.

(Κωλέττη 42, τηλ. 210-3800518)

Τα 10 σημεία βαθμολόγησης της στάσης:

Φαγητό: 5/10

Καφές: 7/10

Ποτό: 1/10

Πρώτη εικόνα έξω απ’ το σταθμό: 1/10

Χ-Files: 6/10

Το Περίπτερο: 10/10

Male Fun: 3/10

Κόσμος που κάθεται: 2/10

Περαστικοί (ποσοτικά-ποιοτικά): 2/10

Ψώνια: 5/10

Σύνολο: 42/100

Ο Eπίλογος: Κυρίες και κύριοι, έχουμε νέο ουραγό. Αναπάντεχο, δεν το λες. Οι ποιοτικές περιπτώσεις δεν λείπουν, όμως είναι μετρημένες στα δάχτυλα και απαιτούν περπάτημα και ψάξιμο. Η πλατεία σου προσφέρει μεν επιλογές, οι οποίες δεν είναι ακριβώς άχαστες, ενώ κι η ομορφιά κι η ασφάλεια της περιοχής παίρνουν πολύ χαμηλό βαθμό, παρ’ ότι πράγματι η εικόνα της πλατείας έχει βελτιωθεί σημαντικά, σε σχέση με 1-2 χρόνια πριν. Με λίγα λόγια, κομβικός σταθμός για τις μετακινήσεις μας, καλύτερα όμως να μην αποτελεί την τελική σου στάση αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Κάνε τις βόλτες σου αλλού.