Επόμενη στάση: Σταθμός Λαρίσης

Παίζοντας Μονόπολη σε μικρότερες ηλικίες, δεν πρέπει να είχα αγοράσει ούτε μια φορά τον Σταθμό Λαρίσης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν τον χώνεψα, ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί ένα σταθμός που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας ονομάζεται Σταθμός Λαρίσης.

Τι, επειδή το τρένο πάει στη Λάρισα; Και στη Θεσσαλονίκη πάει, και στη Θήβα πάει. Γιατί δεν ονομάζεται τότε Σταθμός Λαρίσης-Θήβας-Θεσσαλονίκης κι όπου αλλού φτάνουν τα τίμια ελληνικά τρένα;

Εκτός του ότι δεν είχα αγοράσει ποτέ τον σταθμό, δεν είχα επισκεφτεί και την περιοχή, παρά μόνο για να πάρω το τρένο. Όπως κατάλαβες, δεν μου έχουν πάρει ποτέ τις πινακίδες στο κέντρο κι έτσι δεν έχει χρειαστεί να επισκεφτώ την τροχαία που έχει έδρα εκεί για να τις πάρω πίσω (μου τις έχουν πάρει αλλού, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή).

Με λίγα λόγια, ήμουν άσχετος με την περιοχή, το ίδιο κι η Φραντζέσκα, η οποία δεν πέτυχε ΟΥΤΕ έναν γνωστό κατά τη διάρκεια της βόλτας μας. Πρωτόγνωρα πράγματα.

Για να αισθανθούμε λίγο πιο οικεία, βγήκαμε προς την κατεύθυνση του κτιρίου του Ο.Σ.Ε. και μηχανικά περπατήσαμε προς τα εκεί. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν κρατάμε βαλίτσες, συνεχίσαμε απλά τη βόλτα μας προς το άγνωστο.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Τα πρώτα σημάδια πάντως, δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά. Ένα Everest δίπλα στον σταθμό, μια δημοτική βιβλιοθήκη που μοιάζει περισσότερη με φυλακή απέναντι και γενικότερα, το χάος.

Ο πήχης ήταν ψηλά, η απόφαση να μην αγοράσω ποτέ την περιοχή στη Μονόπολη έμοιαζε πιο σωστή από ποτέ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσουμε έτσι εύκολα. Περάσαμε απέναντι και ξεκινήσαμε να περπατάμε. Το χρέος μας απέναντι σε σένα, φίλε αναγνώστη, ήταν και είναι μεγάλο.

Προβολη Μετρό Σταθμού Λαρίσης σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το περίπτερο

Κανονικά: Τα απαραίτητα πριν το ταξίδι

Ένα περίπτερο ακριβώς έξω από σιδηροδρομικό σταθμό, είναι ένα περίπτερο που έχει συνεχώς κόσμο. Μια εφημερίδα για τη διαδρομή, νεράκια, μπισκότα, όλα τα απαραίτητα θα τα βρεις εδώ για να μην σου λείψει τίποτα στο ταξίδι σου και να μην τα πληρώσεις βαπορίσια στο τρένο (ωραίο ε;). Μέχρι και μπανάνες και τα παρακάτω καπέλα μπορείς να βρεις, σε περίπτωση που ο προορισμός του εισιτηρίου σου είναι το 1980.

Ήρωας #1 Μάρκος

Δουλεύει στο περίπτερο, το οποίο ανήκει στην οικογένειά του, τους τελευταίους 8 μήνες, κάνοντας δύο βάρδιες τη μέρα. Μας ενημέρωσε ότι παραμένουν κλειστά 12-5 το βράδυ και ότι η περισσότερη κίνηση προέρχεται από περαστικούς που πάνε ή έρχονται απ΄τον σταθμό. Μας φάνηκαν και τα δύο απολύτως λογικά. Σύμφωνα με τον Μάρκο, η περιοχή έχει πέσει αρκετά τον τελευταίο καιρό κι ο κίνδυνος να σε ληστέψουν είναι μεγάλος καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Δεν μπορώ να πω πάντως, τα σημάδια ήταν εκεί, μας είχαν προειδοποιήσει:

Επόμενη στάση σουβλάκι

Κανονικά: Εστιατόριο – Ψητοπωλείο ‘Ο Σταθμός’

Ο σταθμός Λαρίσης είναι η μεγάλη ντίβα της περιοχής και μοιραία τα γύρω μαγαζιά εμπνέονται για την ονομασία τους απ’ αυτόν. ‘Ο Σταθμός‘ δεν μπορείς να πεις ότι κερδίζει βραβείο φαντασίας και πρωτοτυπίας αλλά μικρή σημασία έχει, αφού τα μεγάλα του ατού είναι ο φρέσκος γύρος, τα νόστιμα καλαμάκια, ο καφές και τα τραπεζάκια στην πλατεία, δίπλα στο γήπεδο του μπάσκετ. Ανοιχτό απ’ τις 10.30 το πρωί μέχρι τις 23.30 το βράδυ, με πελατεία κατά κύριο λόγο απ’ τα γύρω ξενοδοχεία, τους τουρίστες και τους ταξιδιώτες. Τα τελευταία 4 χρόνια βρίσκεται στα χέρια του κυρίου Χρήστου, ο οποίος μας είπε ότι πριν απ’ αυτόν φοβόσουν να πιεις έστω κι ένα ποτήρι νερό, όμως πλέον δεν βρίσκεις ούτε ένα αρνητικό σχόλιο στο Trip Advisor.

(Σάμου 72, τηλ. 6984177931)

Ήρωας #2 Χρήστος

Ήρθε η ώρα να σου συστήσω τον κύριο Χρήστο. Μπορεί τα τελευταία 4 χρόνια να είναι ο “Σταθμάρχης” (πού πάω και τα βρίσκω) όμως η διαδρομή που ακολούθησε μέχρι να φτάσει σε αυτή τη στάση (σταματήστε με) είναι εντυπωσιακή. Δούλευε ως καμεραμάν στην εκπομπή του Μάκη (ένας είναι ο Μάκης) στο Alter, καλύπτοντας με την κάμερά του όλα τα σκάνδαλα, απ’ τους παράνομους οίκους ανοχής μέχρι την πτώση του Γιάκοβλεφ. “Αυτά που είδα δεν μπορώ να τα ξεχάσω ποτέ” μας λέει και μας διηγείται ιστορίες απ’ τα συντρίμμια που τον κάνουν ακόμη να συγκινείται. Μετά την περιπέτεια του Alter, έφυγε για Γερμανία όπου και δούλεψε σε εργοστάσιο αλουμινίου, όμως έφυγε γιατί “εκεί ξεχνάς από που βγαίνει ο ήλιος”. Γύρισε στην πατρίδα, έμαθε ότι ένας φίλος του ψάχνει να πουλήσει το μαγαζί του και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση-σταθμό (τελευταίο, ορκίζομαι).

Το X-File

Κανονικά: Η πόρτα της Αραβίας

Όποιος βρει τι σημαίνει αυτή η επιγραφή κερδίζει υπογεγραμμένη εμφάνιση του Χρήστου Αραβίδη. (τα συνθήματα του Παναθηναϊκού που βρίσκονται σχεδόν σε κάθε φωτογραφία, όπως βλέπεις τα αγνοώ επιδεικτικά).

Επιστροφή στην Παράδοση

Κανονικά: ‘Traditional Handmade Παρασκευαστήριο’

Καλό το σουβλάκι, όμως για τις πολύ πρωινές ώρες, χρειάζεται ένας καλός φούρνος. Το Παρασκευαστήριο βρίσκεται στην περιοχή τα τελευταία 10 χρόνια, ανοίγει τις πόρτες του απ’ τις 6 το πρωί και σε περιμένει μέχρι τις 9 το βράδυ για φρέσκες τυρόπιτες, κουλούρια, πίτσες, μπισκότα και φυσικά καφέ. Όλα παρασκευάζονται εκεί (κάτι που μάλλον εξηγεί και την ονομασία ‘παρασκευαστήριο’) κι ο πιο πρωινός κερδίζει.

(Σάμου 72)

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Έγινε.

Ο φιλόξενος αστακός

Κανονικά: Ουζερί ‘Φιλόξενη Εύβοια’

Δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Παύλου, πάνω στην πλατεία και με θεά το ναό, βρίσκεται τα τελευταία 50 χρόνια το ουζερί ‘Φιλόξενη Εύβοια’. Ο κύριος Γιώργος κι η οικογένειά του, συνεχίζουν να γράφουν την ιστορία του μαγαζιού το οποίο ξεκίνησε ο πατέρας του, σερβίροντας φρέσκο ψάρι και ούζο απ’ τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 2 το πρωί. Σύμφωνα με τον κύριο Γιώργο, η περιοχή έχει ηρεμήσει σε σχέση με παλιά, και σ’ αυτό βοήθησε πολύ κι ένας φόνος που έγινε 2 χρόνια πριν σε γειτονικό μαγαζί, γεγονός που βοήθησε στο να καθαρίσει η γειτονιά. Η δουλειά πάντως έχει πέσει σε σχέση με το παρελθόν, όταν και την ‘Φιλόξενη Εύβοια’ επισκέπτονταν όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της εποχής.

(Κρήτης 28, τηλ. 210-8210580)

Πάμε στη Θήβα για καφέ

Κανονικά: Καφενείο ‘Η Θήβα’

Μπορεί η Θήβα να μην είναι απέναντι απ’ την Εύβοια, στην πλατεία όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο ελεύθερα κι έτσι βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά για να πιούμε τον καφέ μας στο παραδοσιακό καφενείο. Εκεί μας περίμενε ο Χρήστος, ο γιος των δημιουργών του καφενείου, το οποίο βρίσκεται εκεί απ΄το 1967 και όπως καταλαβαίνεις έχει (και) πολύ πιστούς πελάτες. Θα βρεις καφέ και μεζέδες όσο θα παίζεις χαρτιά, τάβλι ή θα βλέπεις τηλεόραση. Το καφενείο μένει ανοιχτό “όσο έχει κόσμο” και συνεχίζει να έχει κίνηση. Όσο για το επιτόπιο γκάλοπ για την ασφάλεια της περιοχής, ο Χρήστος απεφάνθη ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από παλιά. Προσπαθήσαμε να φωτογραφήσουμε κι έναν απ’ τους υπερήλικες θαμώνες, αλλά μας είπε πως “αν με δουν ότι είμαι εδώ χάθηκα”. Ό,τι κατάλαβες, καταλάβαμε.

(Αγίου Παύλου και Χίου)

Guerilla ρεπορτάζ

Κανονικά: Τα χάλια του Σταθμού Λαρίσης (κάτι ήξερα που δεν τον αγόραζα μέρος δεύτερο)

Δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ολοκληρωμένη η βόλτα μας στην περιοχή, αν δεν μπαίναμε έστω και για λίγο στον σταθμό για ένα σύντομο επιτόπιο ρεπορτάζ. Εκεί, πιάσαμε έναν υπάλληλο του σταθμού, ο οποίος για ευνόητους λόγους θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του και τον ρωτήσαμε μερικά πράγματα για την κατάσταση του σταθμού.

“Για μια πόλη 10.000 θα ήταν φανταστικός. Για την Αθήνα των 4 εκατομμυρίων, είναι προφανώς ακατάλληλος. Δεν είναι αυτός σταθμός πρωτεύουσας, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τόσο κόσμο. Κάτι πρέπει να αλλάξει κι αυτό το ξέρουν όλοι”, ήταν τα λόγια του κι αν πω ότι περίμενα κάτι διαφορετικό, θα ήμουν ψεύτης.

Τα 10 σημεία βαθμολόγησης της στάσης:

Φαγητό: 6/10

Καφές: 6/10

Ποτό: 3/10

Πρώτη εικόνα έξω απ’ το σταθμό: 2/10

Χ-Files: 9/10

Το Περίπτερο: 6/10

Male Fun: 4/10

Κόσμος που κάθεται: 3/10

Περαστικοί (ποσοτικά-ποιοτικά): 3/10

Ψώνια: 3/10

Σύνολο: 45/100

Ο Eπίλογος: Οριακά αποφεύγει την τελευταία θέση και προς το παρόν παίζει μπαράζ υποβιβασμού με την Ηλιούπολη. Πλήρωσε τις λίγες λύσεις που προσφέρει σε ποιοτικές και ποσοτικές επιλογές φαγητού, ποτού και γενικότερης αγοράς, ενώ και τα λόγια της πλειονότητας των θαμώνων για έλλειψη ασφάλειας έπαιξαν το ρόλο τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όσοι πάνε εκεί φεύγουν τρέχοντας για την άλλη άκρη της χώρας.