Καλώς ήρθες στο διάστημα και το Amfitheatro

Καμιά πενηνταριά τεράστια σε πλάτος σκαλιά, λες και έμπαινες στο Enterprise για απογείωση, θέα όλο το μαγαζί με το που περνούσες την πόρτα και έβλεπες από κάτω όλους τους πιστούς του Βασίλη Τσιληχρήστου να περιμένουν τη νύχτα να πάρει τα πάνω της και house μουσικές, οι καλύτερες του είδους, αυτές που καθόρισαν το νυχτερινό μέλλον της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και των νησιών τα επόμενα χρόνια.

Χωρίς το Amfitheatro η Ελλάδα θα είχε μείνει ένα απέραντο μπουζούκι (χωρίς να το υποτιμούμε αυτό) όπου ο Λευτέρης Πανταζής, ο Τόλης Βοσκόπουλος και τα υπόλοιπα πρώτα ονόματα της τότε παραλιακής θα γίνονταν πραγματικοί κοτζαμπάσηδες της νυχτερινής διασκέδασης. Όμως, ο Τσιλιχρήστος και το Amfitheatro άλλαξαν τα πάντα, τον τρόπου ακούγαμε house, γέννησε Djs Έλληνες που τώρα κάνουν τα δικά τους μιξαρίσματα, δημιούργησε μια άλλου τύπου κατανάλωση, που ναι μεν πάτησε πάνω στην οικονομική φούσκα της Ελλάδας (που έσκασε τώρα), αλλά στην τελική είχε κάτι διαφορετικό να σου δώσει.

Όμως, μέρες που είναι (Space week στο ΟΝΕΜΑΝ δηλαδή), δεν θα σταθούμε τόσο στην κοινωνικο-οικονομική επιρροή του Amfitheatro, αλλά στα φουτουριστικά φώτα που έβγαιναν πίσω από τον Τσιλιχρήστο, μόλις ανέβαινε στο μουσικό θρόνο του, τις χορεύτριες που δημιούργησαν το επάγγελμα, για να έχουμε τώρα την Ίνα Σιδέρη να βλέπουμε και ορισμένα πραγματικά μουσικά διαμάντια.

Το πρώτο House Experience, η συλλογή που έφτιαχνε με μεράκι ο Τσιλιχρήστος (και με ταξίδια στο Μαιάμι για να δει τι παίζει στις ΗΠΑ κάθε χρόνο, για να το φέρει στην Ελλάδα – τότε χωρίς internet, όσα ήξεραν τι ακούγεται στο Ministry of Sound ή στις ΗΠΑ, ήταν σαν τον Μωυσή που κατέβηκε με τις πλάκες από το βουνό) είναι ένα CD που γνώρισε μεγάλες στιγμές πωλήσεων σε μια εποχή όπου τα δισκάδικα ήταν πραγματικό σημείο συνάντησης (τουλάχιστον σε αυτό της γειτονιάς σου, σίγουρα θα πετύχαινες γνωστό και θα ακούγατε μαζί, με κρεμασμένα μισά-μισά τα ακουστικά).

Σε αυτό το CD υπήρχε ένα τραγούδι, που σήκωνε 3.000 κόσμο στο πόδι κάθε φορά που ο Τσιλισχρήστος το έβαζε, εκεί γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Με το που ακουγόταν τα πρώτα beats, με το που καταλάβαιναν ότι το έβαλε, όλοι άφηναν ό,τι έκαναν, καναπέδες, γυναίκες, παρέες, τσιγάρα και χοροπηδούσαν.

Δεν υπάρχει λόγος, να πούμε  περισσότερα λόγια, όποιος ήταν εκεί θυμάται, όποιος δεν ήταν, δύσκολο  να καταλάβει τι έχασε και από  εκεί και πέρα, η μουσική μιλάει από μόνη της. Ναι, τώρα ακούγεται  λίγο “ξεπερασμένο”, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν κάποιες μουσικές αναμνήσεις, που δεν ξεπερνιούνται ποτέ…