Ξαναβλέποντας τον παλιό ‘Τροχό της Τύχης’

Κλασικό απόγευμα καθημερινής στο σπίτι της γιαγιάς πριν είκοσι χρόνια σήμαινε πρώτον, όλη η οικογένεια στο σαλόνι, δεύτερον, όλη η οικογένεια μπροστά από την τηλεόραση, τρίτον, Τροχός της Τύχης με τον Γιώργο Πολυχρονίου. Μια μυρωδιά και ένα σκηνικό που δεν θα φύγουν ποτέ από πάνω μου.

Έκατσα επί τούτου να δω ένα επεισόδιο από το 1991, με παρουσιαστή τον Γιώργο Πολυχρονίου και βοηθό για την αποκάλυψη των γραμμάτων, την Κρίστα. Όταν το σκηνικό αλλάζει τόσο ραγδαία (βλ. εγώ στο γραφείο και όχι στο σπίτι της γιαγιάς και η εκπομπή στο Youtube και όχι στην αρχαία Sony-μπαούλο) είναι αλήθεια ότι πολλή από τη μαγεία φεύγει. Η περισσότερη.

Το να βλέπεις σήμερα τον ‘Τροχό της Τύχης’ του ’91 δεν διαφέρει απ’ το να πιάσεις το πρώτο σου Gameboy και να παίξεις περιμένοντας τον επόμενο συρμό του μετρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι μαζί με τα χρόνια, φεύγει και η μαγεία. Όχι όλη τουλάχιστον.

Ο καινούργιος ‘Τροχός’ με τον Πέτρο Πολυχρονίδη και την Τζούλια Νόβα προβάλλεται ήδη στο Star και πριν αφιερώσω λίγο χώρο στο γιατί ο Πέτρος είναι ο ιδανικός άνθρωπος για τη θέση, θα αφήσω τα αρχαϊκά screenshots να οργανώσουν το παιχνίδι.

Το παιχνίδι

Όπως θα διαπιστώσεις συχνά πιο κάτω, τα γραφικά στην τηλεόραση του ’91 δεν περνούσαν και την πιο δημιουργική τους φάση, ή τέλος πάντων, οι creative directors έκαναν “ό,τι μπορούσαν με τα μέσα που διέθεταν” (sic). Το μικρόφωνο είναι απευθείας από τα ραδιοφωνικά χρόνια του G-Poly, μην σκέφτεσαι αστοχίες και κουταμάρες.

Ωπ, γεια σου Γιώργο.

Γεια και σε σένα Κρίστα.

Με το έμπα του πίσω από τα (gw-)basic σκηνικά του τηλεπαιχνιδιού, ο Πολυχρονίου εφορμά αναστενάζοντας ένα “Εκατομμύρια χρωστάμε” που σε αναγκάζει να κοιτάξεις αμέσως πίσω από την πλάτη σου για να δεις ποιος σου σκάρωσε τη φάρσα. Κανείς. Απλά, η φράση είναι 24 χρόνια επίκαιρη.

Ο αέρας του παρουσιαστή φανερώνει ότι είναι ήδη το αφεντικό της πρώιμης ιδιωτικής τηλεόρασης, κάτι που καταλαβαίνεις γρήγορα και από τον τρόπο που μιλάει στους τρεις παίκτες. Αν όχι πατρικός, είναι σίγουρα καθοδηγητικός. Ενδεικτικό παράδειγμα το “Κέρδισες γύρο, πάρε αυτό το χαρτάκι” που γίνεται “Εμ, ξέχασες να χρησιμοποιήσεις το χαρτάκι, χάνεις τη σειρά σου”.

Ενός λεπτού pause για το γεγονός ότι στα τηλεπαιχνίδια των 90s υπήρχαν π-ρ-α-γ-μ-α-τ-ι-κ-ά χαρτάκια που έδιναν το πλεονέκτημα σε έναν παίκτη. Manual καταστάσεις.

(εδώ ο Πολυχρονίου δίνει το χαρτάκι στον παίκτη Γιώργο)

Ωχ, για μια στιγμή. Αυτό αρχίζει να γίνεται ακόμα πιο επικό. Ο παίκτης Γιώργος σκύβει(!) για να δει το σκορ του! Κανένα μόνιτορ. Φτιάχ’ το μόνος σου.

Η δομή του παιχνιδιού προβλέπει ότι οι τρεις παίκτες διαγωνίζονται σε τρία παζλ μαντεύοντας μόνο σύμφωνα μέχρι να μαντέψουν τη λέξη και αυτός που συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ποσό (σε δραχμές πάντα) περνάει στον τελικό γύρο, δηλαδή στο παζλ στο οποίο ο παίκτης λέει πέντε ‘τυφλά’ σύμφωνα και ένα φωνήεν για να δει τελικά τι πέτυχε και να μαντέψει τη λέξη σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα.

Κακά τα ψέματα, όλο το παιχνίδι το κάνει ο Πολυχρονίου με τις ατάκες του. Αν άφηνες ξεκρέμαστα και άνευ του συγκεκριμένου παρουσιαστή τα τρία παζλ και τη διαδικασία επίλυσής τους, ο ‘Τροχός της Τύχης’ θα θύμιζε άνοστη εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης. Με γκάμα που πιάνει από το ‘άνετο’ “Και σήμερα κοντά μας αν και άρρωστη, η όμορφη και σέξι Κρίστα” μέχρι το “Χωρίς ατμόσφαιρα και κοινό, ήταν αδύνατο να κάνω εγώ παιχνίδι” και το δασκαλίστικο “Δεν κοιτάμε τον κόσμο πριν πούμε σύμφωνο”, ο παρουσιαστής ήταν με έναν σαφή και κατηγορηματικό τρόπο το ίδιο το παιχνίδι.

(Μονοκατοικία-Πολυκατοικία)

(Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδος)

“Αυτό είναι ένα γύρισμα αυθεντικό, φυσιολογικό”, λέει ο Πολυχρονίου μετά από μια τίμια προσπάθεια του παίκτη Μελέτη -αυτού με το φουτουριστικό, εμπριμέ πουκάμισο- να γυρίσει με δύναμη τον τροχό, κάνοντας την ατμόσφαιρα όσο πιο αλέγκρα γίνεται.

Στον τελικό γύρο, στο ‘bonus game’ όπως το λέει μια φορά ο παρουσιαστής, η παίκτρια Ντίνα δεν μπόρεσε να βρει τη λέξη και σε ένα καθόλα yolo κλίμα, ο floor manager αδειάζει έναν κουβά νερό στο κεφάλι του Πολυχρονίου. Διπλή μούντζα στον αέρα (τηλεοπτικό και κανονικό) και τίτλοι τέλους με την Κρίστα να μην έχει ξεπεράσει ακόμα το σοκ του μπουγέλου.

“Να πέσουν τα δώρα”

Αν υπάρχει ένας παράγοντας που κάνει τον παλιό ‘Τροχό’ να μοιάζει υπόθεση της δεκαετίας του ’50, αυτός δεν είναι η ροή του παιχνιδιού, αλλά τα δώρα. Ο τρόπος που παρουσιάζονται, μοιράζονται και βασικά υπάρχουν είναι μουσειακός.

Αναφαίρετο κομμάτι του κόνσεπτ της προβολής τους είναι το απαλό χάδι της Κρίστα στις συσκευές. Αμέσως πιο κάτω, χαϊδεύει ένα υπερσύγχρονο για την εποχή φαξ.

Τα μεγάλα δώρα του παιχνιδιού ήταν ένα στερεοφωνικό ραδιοκασετόφωνο αυτοκινήτου της Sanyo με μνήμη για 18 σταθμούς και υποδοχή κασέτας σε πολύ μοντέρνα σχεδίαση, ένας φούρνος μικροκυμάτων -πάλι της Sanyo- χωρητικότητας 16 λίτρων και ένα φαξ -μάντεψε ποιας εταιρίας- με μνήμη για εκατό τηλέφωνα. Το πιο μεγάλο κι από τα μεγάλα δώρα ήταν ένα Citroën AX GTi, το οποίο φιλοξενήθηκε σε μια ξένη διαφήμιση με απροκάλυπτο ελληνικό ντουμπλάζ και ένα φριχτό μακρόσυρτο “Oh yeah…”. Το αυτοκίνητο κόστιζε 2,5 εκατομμύρια δραχμές το 1991.

Να σημειωθεί κάπου εδώ ότι στον τροχό υπήρχε και μια φέτα ονόματι ‘ANT1 TV δώρο’. Για αυτήν την εκπομπή ήταν ένα πλυντήριο πιάτων της Delca αξίας 79.000 δραχμών. Το άλλο που δεν πρέπει να περάσει έτσι είναι η αισθητική της παρουσίασης των δώρων.

Να μια φόρμα Converse All-Star:

Να και κάτι γυαλιά ηλίου που κόστιζαν 30.000 δραχμές!

Να και ο καλύτερος τρόπος να γραφτεί το ‘στιλ’ στα αγγλικά:

Πέρα από την διάθεση για πείραγμα, αυτή η ατμοσφαιρική απλότητα των γραφικών και του γενικότερου πλασαρίσματος της εποχής ήταν η πρώτη τηλεόραση που γνωρίσαμε και αυτή που μας μεγάλωσε. Μπορούμε να κάνουμε πλάκα με το πόσο σκέτη και diy έμοιαζε, αλλά ως εκεί. Δεν θα ‘ταν σοβαρό να μπούμε σε πιο εκτενή αντιπαραβολή ή σύγκριση.

Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά δεν βρίσκεις κάθε μέρα παρουσιαστές που ξέρουν τόσο έμφυτα τους κανόνες της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Και από εδώ ο καινούργιος παρουσιαστής

Τον Πέτρο τον γνώρισα πριν 4-5 χρόνια κι αυτό δεν είναι καθόλου σημαντικό για σένα αλλά πολύ για την αφήγηση, γιατί χωρίς αυτή τη γνωριμία, δεν θα ήξερα ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει καταργήσει το 24ωρο (ήτοι δουλεύει πάνω από 24 ώρες τη μέρα), είναι οριακά τρελός-βαθιά ημίτρελος και έχει περισσότερη όρεξη για τα πάντα απ’ ό,τι δέκα χιλιάδες random τύποι μαζί. Τον τελευταίο καιρό εκδήλωνε την τρέλα του σε κερκίδες και μπουλούκια οπαδών της Football League και έμοιαζε απλά γεννημένος γι’ αυτό. Μετά είδα το trailer του καινούργιου ‘Τροχού’ και άλλαξα γνώμη.