Ο αθλητισμός στη Βουλή. Μιλάμε με τον Στέλιο Προσαλίκα

Είναι πάντα περίεργο να σου αλλάζουν τη σταθερά για κάποιους ανθρώπους. Να σου αλλάζουν την πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό. Όταν ακούει ένας άνδρας γεννημένος πριν το 1990 το όνομα Στέλιος Προσαλίκας, στο μυαλό έρχονται εικόνες από μεταδόσεις βόλλευ, από φωνές στον πάγκο, από έναν άνθρωπο που δρούσε πάντα ως ειρηνοποιός στις εντάσεις και σου έδινε την εντύπωση ότι όσο είναι αυτός εκεί, τίποτα δεν θα πάει στραβά.

Ο Στέλιος Προσαλίκας, για τους νεότερους, έχει αγωνιστεί στον Ολυμπιακό κατακτώντας 6 πρωταθλήματα, ενώ μετρά 44 συμμετοχές με το εθνόσημο. Η προπονητική του καριέρα όμως είναι εκείνη που τον ανέδειξε και τον έβαλε στη μνήμη κάθε πιτσιρικά που ήθελε να ξέρει αυτό το κάτι παραπάνω από τον αθλητισμό. προπονητής του Α.Ο.Παραδείσου, των Ναυπηγείων, του Ιωνικού Ν.Φ., του Παναθηναϊκού (2 πρατωαθλήματα), της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού. Ενώ διετέλεσε και επικεφαλής Ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής ανδρών στον ολυμπιακό κύκλο 2000-2004 φέρνοντας την Εθνική στην θέση 7 στο Παγκόσμιο της Αργεντινής και στην θέση 5 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Στα εξωγηπεδικά, διατηρεί την μονάδα κινητικής αποκατάστασης και διαμονής ηλικιωμένων ατόμων “ΙΑΣΩ”.

Σε αυτές τις εκλογές, ο Στέλιος Προσαλίκας κατεβαίνει υποψήφιος στη περιφέρεια της Β’ Αθήνας με το Ποτάμι. Και ήθελα να μιλήσω μαζί του γιατί φάνταζε ιδανικότερος συνομιλητής από εκείνους του αθλητισμού που κατεβαίνουν υποψήφιοι. Ήθελα έναν άνθρωπο που μπορώ κάλλιστα να τον φανταστώ στη Βουλή, να μου μιλήσει για το πώς οι άνθρωποι του αθλητισμού μπορούν όχι απλά να βοηθήσουν στα κοινά αλλά και να δώσουν στην πολιτική εκείνα που οφείλουμε να κρατάμε από τις ομάδες, την άθληση, τα γήπεδα.

Αντιλαμβάνομαι όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να δράσει ευεργετικά ο πρότερος αθλητικός βίος σε μία προεκλογική εκστρατεία. Μπορεί όμως να δράσει και αρνητικά;

Σε κάποιους ίσως κακοφαίνεται ότι ένας άνθρωπος που είχαν συνηθίσει να τον βλέπουν στα γήπεδα με τα χρώματα της Εθνικής και των μεγαλύτερων συλλόγων της χώρας να είναι υποψήφιος και να επιδιώκει τη συμμετοχή του σ’έναν – ας μη γελιόμαστε – απαξιωμένο θεσμό. Κάποιοι άλλοι δαιμονοποιούν όσους προερχόμαστε τον αθλητισμό και μας εντάσσουν σε ένα ακαθόριστο και θολό «σταρ σίστεμ». Ας αναρωτηθούμε όμως. Θέλουμε ένα Κοινοβούλιο που αποτελείται μόνο από γιατρούς, δικηγόρους και επαγγελματίες της πολιτικής; Προσωπικά, θεωρώ πως έπειτα από τόσα χρόνια, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και μέσω της επιχείρησης που διατηρώ τα τελευταία 35 χρόνια, είμαι έτοιμος να καταθέσω εμπειρίες, γνώσεις και προπαντός να καταθέσω τη διάθεση για ειλικρινή προσφορά.

Πολλά από τα παραδείγματα αθλητών που έχουμε δει μέχρι τώρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι τουλάχιστον ατυχή. Σας ενοχλούν όσο και τους υπόλοιπους από εμάς τέτοια περιστατικά;

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι προερχόμενοι από τον αθλητισμό έχουν εξαργυρώσει δημοφιλία και αναγνωρισιμότητα με βουλευτικές έδρες χωρίς όμως να αξιοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία για να πάρουν πρωτοβουλίες που θα έδιναν λύσεις σε σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός αθλητισμός. Κι αυτό είναι μια χαμένη ευκαιρία. Βέβαια, για να μην είμαστε άδικοι και δεν νομίζω να διαφωνήσετε, ότι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος δεν οφείλεται στους 5-10 αθλητές που είχαν εκλεγεί κατά καιρούς βουλευτές. Υπάρχει μια γενική κρίση αντιπροσώπευσης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο η οποία ειδικά την τελευταία περίοδο ήταν εξαιρετικά εμφανής.

Σε τι διαφορετικό μπορούμε να προσβλέπουμε από τη δική σας υποψηφιότητα;

Δεν αποφάσισα να είμαι υποψήφιος για να λύσω τα οικονομικά μου ζητήματα ούτε έχω το ψώνιο της δημοσιότητας. Διάθεση για προσφορά έχω να καταθέσω. Και έχω αποδείξει, από όπου κι αν πέρασα, ότι μπορώ να φέρω αποτελέσματα Και να κάνω μεγάλες τομές. Δεν ξέρω αν πράγματι στο χώρο της πολιτικής θα μπορώ να αλλάξω πράγματα και νοοτροπίες. Αυτό που δεσμεύομαι είναι ότι θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις ώστε να κάνουμε πράξη όλα τα αυτονόητα που συζητάμε όλοι στα σπίτια μας, με τις παρέες μας και τους φίλους μας. Δίνοντας πρακτικές λύσεις και πετυχαίνοντας αποτελέσματα.

Με ποιο τρόπο είναι η θέση του Προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης ένα καλό φροντιστήριο για τη Βουλή;

Η Ομοσπονδία είναι δυστυχώς μια μικρογραφία της βουλής. Ένα καλό σχολείο για το πώς λειτουργεί το κομματοκρατούμενο πολιτικό σύστημα. Εκλέχθηκα Πρόεδρος της Ομοσπονδίας και αντί να ακολουθήσω την πεπατημένη και να στηριχθώ στο κρατικό χρήμα, προτίμησα να βασιστώ σε δύο άξονες: εξοικονόμηση και αυτοχρηματοδότηση. Προωθήσαμε πρωτόγνωρες τομές και μεταρρυθμίσεις για τα ελληνικά αθλητικά δρώμενα. Από τη μεταφορά των γραφείων της Ομοσπονδίας καταφέραμε να εξοικονομήσουμε αρκετές χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα και υλοποιήσαμε δράσεις για την αυτοχρηματοδότησή της. Μέσω χορηγικών προγραμμάτων, προχωρήσαμε σε εκσυγχρονισμό των υποδομών της αλλά και αλλαγή του λογοτύπου της,  απλές κινήσεις μάρκετινγκ που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις που θα την οδηγούσαν σταδιακά σε απεξάρτηση από το κράτος. Και βέβαια αυτό το πλήρωσα. Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα ότι οι αλλαγές δεν μπορούν να προχωρήσουν μέσα από τις κατεστημένες δομές και νοοτροπίες που έχει δημιουργήσει ο χρόνιος κομματισμός. Πρέπει να γίνουν άμεσα αλλαγές στη ρίζα του προβλήματος, τη δημόσια διοίκηση. Και είμαι περήφανος που μπορώ να πω ότι το Ποτάμι έχει καταθέσει την πιο αναλυτική και σοβαρή πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία ενός αθλητή ή ενός προπονητή που χρειάζεται η πολιτική;

Έχω περάσει τη μισή ζωή μου στον κόσμο των επιχειρήσεων και την άλλη μισή στον αθλητισμό. Από την πορεία αυτή είδα ότι δεν είναι τόσο μεγάλες διαφορές που χωρίζουν την επιτυχία. Όταν στήνεις κάτι καινούριο, για να πετύχει πρέπει να οραματιστείς ένα στόχο, μετά να συνθέσεις τις διαφορετικές απόψεις, ιδεολογίες και συνθήκες και ύστερα να δημιουργήσεις μια ομάδα με τους καλύτερους. Για να κάνουμε λοιπόν μια καλή Εθνική Ομάδα, χρειαζόμαστε καλή στελέχωση και αξιοκρατία και είμαι ευτυχής που βρίσκομαι στο Ποτάμι, τον κατεξοχήν πολιτικό οργανισμό που έχει δώσει χώρο σε νέους ανθρώπους να μπουν στην πολιτική μετά από το αποτύπωμα της παρουσίας τους στη δουλειά τους και τη δημιουργία.

Τα μαθήματα από τη μονάδα “ΙΑΣΩ” στην Πεύκη ποια είναι; Και πώς μπορούν αυτά να μεταφραστούν σε χάραξη πολιτικής για τη βοήθεια των ηλικιωμένων;

Είμαι περήφανος για την επιχείρηση και τους 20 εργαζομένους που μέσα σε δύσκολες συνθήκες έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια μονάδα-«κόσμημα» μέσα από την οποία προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή των ηλικιωμένων καλύτερη και ποιοτικότερη. Όμως τα προβλήματα είναι πολλά και τα αντιμετωπίζω καθημερινά και ως Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων. Ένα παράδειγμα η στρέβλωση που υπάρχει στην Ελλάδα αναφορικά με το ζήτημα της απαλλαγής ΦΠΑ για τα ιδιωτικά γηροκομεία. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα χαίρουν της απαλλαγής ΦΠΑ ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία και ειδικά σχολεία, όχι όμως τα ιδιωτικά γηροκομεία τα οποία ελλείψει δημοσίων δομών, επωμίζονται τον κύριο όγκο της φροντίδας των ηλικιωμένων.  Η μείωση ή απαλλαγή του ΦΠΑ θα ήταν ένα σημαντικό μέτρο κοινωνικής αλληλεγγύης που θα ανακούφιζε τους ηλικιωμένους και τις οικογένειες τους. Πως το αντιμετωπίσαμε; Το Νοέμβριο, ως Πρόεδρος της Ένωσης απέστειλα επιστολή προς τον ευρωβουλευτή του Ποταμιού, τον Μίλτο Κύρκο, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα καταθέτοντας ερώτηση στον αρμόδιο Επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί. Η απάντηση του αρμόδιου Επίτροπου μας δικαίωσε αφού προτίθεται να φέρει σχετική νομοθετική πρόταση ώστε να περιλαμβάνονται και τα γηροκομεία στη ρύθμιση για την απαλλαγή του ΦΠΑ. Είναι ένα απτό παράδειγμα για το πώς οι καλές ομάδες και η δημιουργική συνεργασία μπορούν να φέρνουν αποτελέσματα.

Υπάρχουν άνθρωποι στο στενό σας περιβάλλον που να σας συμβουλεύουν να μην μπείτε σε αυτό το ρινγκ; Που φοβούνται αυτό το βήμα; Κι αν ναι, τι τους απαντάτε;

Σκεφθείτε έναν άνθρωπο που δεν έχει ασχοληθεί ξανά με την πολιτική να ανακοινώνει στην οικογένεια και τους φίλους την υποψηφιότητά του. Υπήρξε προφανώς έκπληξη και προσπάθειες να με μεταπείσουν. «Που πας να μπλέξεις;» μου λένε ακόμα και σήμερα. Να σας πω όμως κάτι; Δεν μπορούσα να κάθομαι άλλο απαθής. Ξέρετε, υπάρχει στην Ελλάδα μια δυναμική αλλά σιωπηλή πλειοψηφίας των πολιτών της εργασίας και της δημιουργίας, που αναγνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά διεκδικούν και τα δικαιώματά τους. Πολίτες που τολμούν να αλλάξουν ριζικά οι ίδιοι, για να μπορέσουν να αλλάξουν την Ελλάδα. Σ’ αυτούς τους συμπολίτες μου θέλω να δώσω έκφραση και φωνή.

Γιατί πιστέψατε στον Σταύρο Θεοδωράκη και την προσπάθειά του;

Πίστεψα στον Σταύρο και το Ποτάμι γιατί όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που συμμετέχουν στο κίνημα, είμαι άνθρωπος των πράξεων και των αποτελεσμάτων. Δεν πιστεύω στη δεξιά ή αριστερή Ελλάδα, πιστεύω στην Ελλάδα της δημιουργικότητας και της παραγωγής, στην Ελλάδα των νέων ιδεών, που βρίσκεται απέναντι από το λαϊκισμό και τους επαγγελματίες της πολιτικής. Το Ποτάμι είναι ο κατεξοχήν πολιτικός οργανισμός που εκφράζει αυτή την αντίληψη για την πολιτική, είναι το κίνημα που έχει δώσει χώρο σε νέους ανθρώπους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην πολιτική μετά από το αποτύπωμα της παρουσίας τους στη δουλειά τους και τη δημιουργία.