Ο Γιώργος Χερουβείμ αποφάσισε να κάνει τον κόσμο καλύτερο με το ποδήλατο του

Ημέρες TEDx αυτές που διανύουμε και να πω την αλήθεια, όταν άκουσα την ιστορία του Γιώργου Χερουβείμ, σκέφτηκα ότι είναι ένας άνθρωπος που θα είχε κάποια χρονιά θέση στη σκηνή του TEDx. Για να μιλήσει για τα δύο ταξίδια που έχει πραγματοποιήσει με το ποδήλατό του. Το πρώτο από το Λονδίνο στην Αθήνα και το δεύτερο και πιο πρόσφατο από το Βανκούβερ του Καναδά στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.

“Οκ, άλλος ένας τρελός που παίρνει τα βουνά“. Όχι. Ο Γιώργος είχε έναν σκοπό που έκανε αυτές τις διαδρομές αντί απλά να πάρει το αεροπλάνο.

Ο Γιώργος έκανε αυτές τις διαδρομές για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, να τραβήξει την προσοχή και να την στρέψει στους Γιατρούς του Κόσμου, τους οποίους προσπαθεί και στηρίζει εδώ και μερικά χρόνια.

 

Ήθελα να μιλήσω με τον Γιώργο από τότε που έμαθα για το ταξίδι του. Για αυτά τα 3.400 χιλιόμετρα που διήνυσε σε ένα διάστημα 56 ημερών από τις 4 Σεπτεμβρίου έως τις 29 Οκτωβρίου, διανύοντας κατά μέσο όρο 70 χλμ ημερησίως. Με ένα ποδήλατο 17 κιλών και μοναδικό φορτίο 20-25 κιλά εξοπλισμού που κουβάλησε από το Vancouver στο Seattle, την Astoria, το Portland, το San Fransisco, την Santa Cruz, την Santa Monica, την Santa Barbara και τέλος το Los Angeles.

Αλλά ας μας τα πει καλύτερα ο ίδιος…

Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τους Γιατρούς του Κόσμου; Γιατί αυτή την οργάνωση και κάποια άλλη;

Με ενδιέφερε να βρω μια οργάνωση όπου να δρα και να έχει προγράμματα στην Ελλάδα. Μέσα από τόσες επιλογές φιλανθρωπικών οργανώσεων που υπάρχουν στον κόσμο, ήθελα αυτήν την φορά η όποια βοήθεια να πάει στην πατρίδα μου για τους αυτονόητους λόγους.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό με τους Γιατρούς του Κόσμου είναι ότι υπάρχει και τμήμα στον Καναδά. Τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια και μέχρι να ξεκινήσω το ταξίδι, κατοικούσα και εργαζόμουν στο Βανκούβερ. Η καμπάνια προωθήθηκε περισσότερο σε φίλους και γνωστούς εκεί, οπότε ήταν βασικό να είναι μια οργάνωση με κύρος και διεθνή παρουσία. Όλα τα χρήματα καταθέτονται στο Montreal και στο τέλος Νοεμβρίου όπου παύει η λειτουργία των δωρεών, τα χρήματα θα μεταφερθούν στην Ελλάδα, μετά από συνεννόηση με τα δύο τμήματα.

Βρήκες κόσμο να σε υποστηρίξει στην προσπάθειά σου;

Ναι είμαι ευχαριστημένος με την ανταπόκριση του κόσμου. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βοήθησαν. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι παράλληλα με το ποδηλατικό ταξίδι, έγινε μια έκθεση ζωγραφικής στο Βανκούβερ με έργα που είχα κάνει κατά την περίοδο διαμονής μου εκεί. Τα έσοδα από τις πωλήσεις προστέθηκαν στο ίδιο σκοπό.

Ποια σκέψη ήρθε πρώτη; Το να κάνεις μια διαδρομή για την τρέλα σου και να την συνδυάσεις με κάτι φιλανθρωπικό ή ήθελες να βοηθήσεις και έψαξες να βρεις έναν τρόπο να επικοινωνήσεις τον σκοπό σου, άρα σκέφτηκες το ποδήλατο;

Πολλές φορές όσο ζωγράφιζα τα έργα που εκτέθηκαν στο Vancouver, άκουγα Ελληνικό ραδιόφωνο μέσω διαδικτύου για να μένω ενήμερος με την κατάσταση πίσω στην χώρα. Ακούγοντας μέρα με την μέρα την κατάσταση να χειροτερεύει, αποφάσισα να προσφέρω όλα τα τυχών έσοδα από τις πωλήσεις σε ανθρώπους στην Ελλάδα που θα τα χρειάζονται περισσότερο από εμένα.

Η σκέψη για το ταξίδι μου ήρθε αργότερα και ήταν μια γενική επιθυμία να κάνω την συγκεκριμένη διαδρομή με ποδήλατο. Ο δρόμος στην δυτικής ακτής μέσο highway 101 και 1 είναι φημισμένος προορισμός για πολλούς ποδηλάτες και ταξιδιώτες. Το ότι έμενα στο Βανκούβερ και βρέθηκε ελεύθερος χρόνος, ήταν η τέλεια ευκαιρία να κάνω αυτό το ταξίδι. Μιας που η έκθεση και το ταξίδι έγιναν την ίδια χρονική περίοδο, αποφάσισα να συνδυάσω τις δυο δραστηριότητες για τον ίδιο σκοπό. Σε προηγούμενο ταξίδι είχα συγκεντρώσει χρήματα, οπότε μου φάνηκε λογικό να ξανακάνω το ίδιο. Συνηθίζεται αρκετά στο εξωτερικό, αθλητικά γεγονότα να γίνονται αφορμή για φιλανθρωπία.

Με την κίνησή σου τράβηξες (ή θα έπρεπε τουλάχιστον να τραβήξεις) πολλά βλέμματα. Αυτό χρειάζεται τελικά για να ενδιαφερθεί κάποιος; Να του τραβήξεις την προσοχή;

Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως αρκετοί σκεφτόμαστε κατά καιρούς να κάνουμε μια δωρεά για οποιοδήποτε σκοπό, αλλά μέσα στους ρυθμούς της καθημερινότητας ποτέ δεν βρίσκουμε την αφορμή για να μπει στις προτεραιότητες. Το εγχείρημα σίγουρα τράβηξε προσοχή και ίσως ήταν η αφορμή για όποιον συνείσφερε να κάνει αυτήν την υπέρβαση.

Πάντως πιστεύω ότι οι λόγοι που ο κόσμος συνείσφερε ποικίλλουν. Κάποιοι ίσως βρήκαν ενδιαφέρον το εγχείρημα μου, άλλοι ίσως το κάναν επειδή όντως ήθελαν να βοηθήσουν το έργο των Γιατρών του Κόσμου. Από την άλλη πιστεύω αρκετά βοήθησε και η καθημερινή ανταπόκριση που έκανα μέσω του blog με κείμενο και φωτογραφίες. Για πολλούς ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα στο γραφείο, οπότε ίσως το είδαν σαν μια ικιοφελής

Πώς ήταν το ταξίδι με το ποδήλατο, από τον Καναδά στο LA;

Εμπειρία ζωής! Ένα τέτοιο ταξίδι σου προσφέρει σε πολλά επίπεδα και σε αλλάζει σαν άνθρωπο. Πρώτα απ’ όλα ξεφεύγεις από την προβλέψιμη καθημερινότητα και την εύκολη ζωή μέσα σε μια πόλη. Μέσα από αυτήν την πρόκληση, ξανά-ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τα όριά σου. Μπορεί να εγχείρημα να ακούγεται δύσκολο, αλλά η ζωή κατά κάποιον τρόπο γίνεται πολύ πιο απλή. Τα μετρημένα πράγματα που κουβαλάς στο ποδήλατο, σου δίνουν ένα αίσθημα ελευθερίας, όπου το μόνο που σε απασχολεί είναι τι θα φας και που θα κοιμηθείς.

 

Πέρα από τις αμέτρητες εικόνες που σε γεμίζουν καθημερινά στον δρόμο, έρχεσαι σε επαφή και με τους ανθρώπους, κάτι που είναι πιο δύσκολο να κάνεις σαν απλός τουρίστας. Πάνω στο ποδήλατο γίνεσαι πιο ανοιχτός απέναντι σε ξένους ανθρώπους και αυτοί συνήθως δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για να σε γνωρίσουν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άγνωστοι οικειοθελώς με βοήθησαν, μου πρόσφεραν φαγητό ή και ακόμα με φιλοξένησαν στο σπίτι τους.

Υπήρξε σημείο που να κουράστηκες πολύ; Που να σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Όχι, ποτέ. Ευτυχώς δεν υπήρξε κάποιο απρόοπτο που να με βάλει σε αυτές τις σκέψεις. Η σωματική κούραση από την άσκηση δεν είναι πρόβλημα, μιας και το συνηθίζεις όπως σε όλα τα αθλήματα. Ίσα ίσα που τις τελευταίες μέρες όπου έπρεπε να κάνω μικρότερες αποστάσεις για να καθυστερήσω την άφιξη μου για την προκαθορισμένη πτήση από Los Angeles, ένιωθα λίγο μίζερα που δεν κάλυπτα πάνω από 50 χιλιόμετρα.

 

Είναι ο φόβος μιας ενδεχόμενης αποτυχίας κίνητρο για να συνεχίσεις;

Όχι καθόλου. Υπήρχε ένας σχετικός φόβος για τυχών ατύχημα στον δρόμο, τον καιρό, αποτυχία έγκαιρης εύρεσης καταλύματος και άλλα θέματα εκτός του χεριού μου. Ξεκίνησα προετοιμασμένος για τα χειρότερα και εάν για οποιοδήποτε λόγο χρειαζόταν να διακόψω το ταξίδι, δεν νομίζω να με πείραζε τόσο ότι δεν θα έφτανα στον τερματισμό, μιας και ο λόγος θα έπρεπε να είναι πιο σοβαρός από το ταξίδι το ίδιο.

Τι ήταν το πιο κουραστικό σε αυτή τη διαδρομή; Και δεν αναφέρομαι σε ανηφόρες. Τι σε ταλαιπωρούσε πιο πολύ σωματικά και τι ψυχικά;

Οι ώρες πάνω στο ποδήλατο είναι η όλη ουσία του ταξιδιού και γενικώς οι ευχάριστες ώρες κατά την διάρκεια της κάθε ημέρας. Οι ανηφόρες συνηθίζονται μέσα σε 1 εβδομάδα, βάζεις τη χαμηλότερη ταχύτητα και πας σιγά σιγά. Μετά από ένα σημείο, τα πόδια μαθαίνουν και πάνε μηχανικά από μόνα τους. Είναι σαν αυτόματος πιλότος, όπου ανεβαίνεις στο ποδήλατο, πιάνεις έναν ρυθμό και απλά απολαμβάνεις την διαδρομή. Και προφανώς μετά από κάθε ανηφόρα, υπάρχει και μια απολαυστικότατη κατηφόρα, όπως επίσης και ένα πλουσιοπάροχο γεύμα στο τέλος της ημέρας για να σε ανταμείψει. Τα πόδια δυναμώνουν και την επόμενη μέρα πας ακόμα πιο μακριά.

 

Ίσως λίγο επίπονο για εμάς τους καλομαθημένος ανθρώπους της πόλης είναι το κομμάτι του παρατεταμένου camping. Η αυτονομία που προσφέρει το camping επιβάλλεται για να κρατηθεί το κόστος του ταξιδιού σε λογικά πλαίσια και να υπάρχει η δυνατότητα διαμονής σε ειδυλλιακά μέρη, μακριά από τον πολιτισμό. Έτσι εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης, ο καιρός παίζει μεγάλο ρόλο στο πως βιώνεις ένα μέρος και την διάθεση. Δυστυχώς στην αρχή του ταξιδιού ήμουν αρκετά άτυχος. Στην Washington και στο Oregon πέρασα από 3 μεγάλες καταιγίδες με πολυήμερη διάρκεια η κάθε μια. Αποκορύφωμα η τελευταία, όπου τα μεσάνυχτα χρειάστηκε να εγκαταλείψω την σκηνή μου, όταν άρχισε να επιπλέει σε 10 εκατοστά νερό. Μετά από αυτό, εκτιμώ διπλά τις βασικές ανέσεις που πολλοί έχουμε δεδομένες στην ζωή μας.

Τις στιγμές που βαριόσουν, γιατί σίγουρα υπήρχαν και τέτοιες, τι σκεφτόσουν;

Δεν θυμάμαι να βαρέθηκα ποτέ πάνω στην διαδρομή. Γενικώς υπάρχει μια τελείως διαφορετική αντίληψη όταν ταξιδεύεις με ένα ποδήλατο την οποία δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος από την θέση του οδηγού. Πίσω από το τιμόνι, για κάποιο λόγο όλοι μας γινόμαστε πιο επιθετικοί. Σε μια πεντάωρη διαδρομή με αυτοκίνητο ανυπομονείς να φτάσεις στο προορισμό σου, μιας και αυτός είναι ο σκοπός του ταξιδιού. Συνήθως επιλέγεις τον ταχύτερο αυτοκινητόδρομο, θορυβώδη, επικίνδυνο και με ένα μποτιλιάρισμα χάνεις και την ψυχραιμία σου.

 

Με το ποδήλατο το ταξίδι το ίδιο γίνεται αυτοσκοπός. Παίρνεις τον χρόνο σου σε όσο το δυνατόν μικρότερους δρόμους και απολαμβάνεις κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής. Αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά το περιβάλλον γύρο σου, με μυρωδιές και ήχους να συμπληρώνουν την όλη εμπειρία. Σε κάθε στροφή βλέπεις και ένα καινούργιο τοπίο, μια καινούργια έκπληξη που σε κάνει να θέλεις και άλλο.

 

Το μονότονο κομμάτι που βαριόμουνα ήταν η άφιξη και η αναχώρηση από το camping. Μου έπαιρνε περίπου 40-50 λεπτά να στήσω την σκηνή μου, να τακτοποιήσω τα πράγματά μου και να κάνω ένα ντουζ. Το μόνο που σκεφτόμουνα είναι το φαγητό που θα ετοίμαζα αργότερα. Αντίστοιχα το πρωί χρειαζόμουν τουλάχιστον 1.5 ώρα για να φάω πρωινό, να ντυθώ και να χωρέσω όλα μου τα πράγματα στις 4 τσάντες για να φορτωθούν στο ποδήλατο. Εκεί συνήθως σκεφτόμουν το εάν θα κατάφερνα να βρω στον δρόμο κάτι για δεύτερο πρωινό να φάω. Το φαγητό είναι μεγάλος παράγοντας σε ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά και μια μεγάλη απόλαυση μιας και δεν υπάρχουν τύψεις για τις τεράστιες ποσότητες που καταναλώνονται.

Υπάρχει ένα σημείο της διαδρομής στο οποίο να στάθηκες πιο πολύ απ’ όλα γιατί μαγεύτηκες από το τοπίο;

Ναι αρκετές φορές και πιστεύω είναι ωραίο να μην υπάρχει αυστηρό πρόγραμμα για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Φρόντιζα να έχω μια μέρα ξεκούρασης κάθε 3-5 μέρες, οπότε εκ των προτέρων φρόντιζα αυτή να είναι σε ένα σημείο που είχα ακούσει καλά λόγια. Από την άλλη ήταν αρκετές φορές που σταμάτησα την μέρα μου το μεσημέρι, απλά γιατί το μέρος άξιζε.

 

Τα Red Woods στην βόρια California με εντυπωσίασαν πολύ, όπου δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη για να αποφασίσω να περάσω μια παραπάνω μέρα και να περπατήσω ανάμεσα στα τεράστια αιωνόβια δέντρα.

Επίσης θυμάμαι την δεύτερη μέρα νότια του San Francisco, έναν παλιό φάρο σε ένα πολύ τελείως ερημικό σημείο. Αρχικά σταμάτησα για να φάω το κολατσιό μου, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι τα μόνα κτήρια δίπλα στον φάρο ήταν ένα hostel, αποφάσισα να μην κάνω άλλα χιλιόμετρα, να περάσω εκεί το βράδυ και να απολαύσω τον ήλιο δίπλα στον ωκεανό.

Συνάντησες κάποια πόλη στη διαδρομή στην οποία να είπες “εδώ θα έμενα εύκολα”;

Ναι πέρασα από πολλά σημεία που θα ήθελα να μπορούσα για περάσω μέρος της ζωής μου. Κυρίως ερημικά μέρη δίπλα στον ωκεανό, με ειδυλλιακή θέα. Σίγουρα και οι μεγάλες πόλης της διαδρομής έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η ζωή εκεί είναι σε πολλά σημεία πιο εύκολη και ευχάριστη. Είχα την τύχη να έχω φίλους και στις τέσσερις από αυτές, οπότε είδα λίγο την ζωή μέσα από τα μάτια ενός κάτοικου. Το Portland είχε πολλά ωραία, ίσως πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά που θα με τράβαγαν να μείνω περισσότερο καιρό. Πολλοί Αμερικάνοι μετακομίζουν εκεί για τις ωραίες γειτονιές, την καλή νοοτροπία των κατοίκων και το φθηνό κόστος ζωής.

 

Μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει μια τέτοια διαδρομή; Μια τέτοια απόσταση; Ή θέλει προπόνηση;

Ναι είναι κάτι που ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ανεξαρτήτου ηλικίας και φυσικής κατάστασης. Γνώρισα αρκετούς ποδηλάτες στον δρόμο. Αρκετά ηλικιωμένα ζευγάρια, έφηβους, ακόμα και ολόκληρη οικογένεια με 2 μωρά σε καροτσάκι. Πάνω από όλα είναι η θέληση και σίγουρα να έχεις μια κάποια αυτοπεποίθηση με το ποδήλατο στον δρόμο.

Προπόνηση δεν χρειάζεται ιδιαίτερα, εκτός εάν δεν υπάρχουν μεγάλο χρονικό περιθώριο για την απόσταση που πρέπει να καλυφθεί. Αλλιώς ξεκινάς σε χαμηλούς ρυθμούς και σιγά σιγά αυξάνεις την απόσταση που καλύπτεις μέρα με την μέρα.

Στη σελίδα σου είδα ότι είχες κάνει ένα ακόμα πιο μεγάλο ταξίδι πριν από 4 χρόνια, ένα ταξίδι από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα. Ποιο από τα δύο χάρηκες περισσότερο;

Το κάθε ταξίδι είχε διαφορετικά πράγματα να προσφέρει. Αλλά σίγουρα στο πρώτο ήμουν περισσότερο ενθουσιασμένος, συνειδητοποιώντας ότι με τις δυνάμεις μου μπορώ να διασχίσω μια ολόκληρη ήπειρο. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία, που σίγουρα δεν μπορεί να επαναληφθεί.

Από εκεί και πέρα η Ευρώπη έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα σε θέματα πολιτισμού και ιστορίας. Είχε και την τεράστια ευκολία ότι ανά 20 χιλιόμετρα υπήρχε μια πόλη ή ένα χωριό για ανεφοδιασμό. Κάθε πόλη είχε το δικό της χαρακτηριστικό. Κάστρα, καθεδρικοί και χωριά με ωραίες πλατείες και πετρόχτιστά σπίτια ήταν στην καθημερινότητά μου. Επίσης το φαγητό σε Γαλλία και Ιταλία σαφώς ανώτερο από της Αμερικής.

Από την άλλη η δυτική ακτή της Αμερικής είχε να προσφέρει άγρια παρθένα φύση και απομόνωση από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που βρέθηκα μόνος σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων σε περιοχές που δεν είχε καν σήμα το κινητό. Τοπία και άγρια ζώα που μέχρι τότε είχα δει μόνο σε βιβλία και ντοκιμαντέρ.

Σκέψη για επόμενο αντίστοιχο ταξίδι υπάρχει;

Όχι άμεσα, μιας και τώρα παίρνουν άλλα πράγματα προτεραιότητα. Αλλά σίγουρα στο μέλλον με μια επόμενη ευκαιρία γιατί όχι. Μια φορά το κάνεις και σου κολλάει το μικρόβιο. Τώρα που έχω και όλο τον εξοπλισμό, είναι αρκετά εύκολο και οικονομικό να κάνω κάποιο επόμενο ταξίδι, μικρό ή μεγάλο.