Ο Λευτέρης Παρασκευάς έχει συνηθίσει να διανύει το έξτρα μίλι

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να παρασύρονται από τη “μόδα” του τρεξίματος. Αν όχι εσύ, όλο και κάποιος γνωστός σου θα έχει δηλώσει συμμετοχή σε κάποιον μαραθώνιο ή ημιμαραθώνιο, με στόχο τη νίκη, τη συμμετοχή ή απλά τη “γυμναστική”. Τελευταία μάλιστα, αυτό που κερδίζει όλο και περισσότερους φαν είναι το τρίαθλο (συνδυασμός τρεξίματος, κολύμβησης και ποδηλάτου), με αγώνες του σχετικού αγωνίσματος να ξεπηδάνε σε όλη τη χώρα.

Ο Λευτέρης Παρασκευάς πάντως, δεν ασχολείται με το τρίαθλο λόγω της μόδας. Γαλουχημένος στον αθλητισμό από μικρός, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το πόλο αλλά και την κολύμβηση, αποτελώντας μέλος της εθνικής ομάδας. Καθώς η άθληση και τα σπορ αποτελούν γι’ αυτόν τρόπο ζωής, η μετάβαση σε κάτι πιο απαιτητικό, όπως το τρίαθλο, δεν πρέπει να αποτέλεσε σε καμία περίπτωση έκπληξη.

Από το 2011, όταν και ο -κομμωτής στο επάγγελμα- Λευτέρης αποφάσισε να μπει στον κόσμο του τριάθλου, μοιάζει να θέλει να ξεπεράσει διαρκώς τα όριά του. Κάθε του αγώνας αποτελεί και μια νέα δοκιμασία, μια νέα πρόκληση, αρχικά με τον εαυτό του και τις αντοχές του και στη συνέχεια με το χρονόμετρο. Η διαρκής αναμέτρηση με τον εαυτό του δεν είναι όμως το μοναδικό κίνητρο του Λευτέρη Παρασκευά, καθώς κάθε του αγώνας κρύβει κι έναν καλό σκοπό.

Βίντεο: Δήμητρα Μπαμπαδήμα

Έτσι, ο Λευτέρης Παρασκευάς ετοιμάζεται αυτές τις ημέρες για τον αγώνα της ζωής του. Μέχρι φυσικά τον επόμενο. Ο 39χρονος αθλητής βρίσκεται ήδη στο Λονδίνο, για να συμμετάσχει στο “Arch to Arc Triathlon”. Μεγάλος του χορηγός σε αυτή την προσπάθεια, είναι φυσικά το stoiximan.gr .

Ο καλός σκοπός δεν λείπει ούτε από αυτόν τον αγώνα, καθώς ο Λευτέρης έχει ξεκινήσει καμπάνια στην ιστοσελίδα ammado.com,  με τα έσοδα να προορίζονται για τη στήριξη του έργου του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «ΠΕΡΠΑΤΩ» και της ΕΛΕΠΑΠ Βόλου. Το έργο της κατανομής των πόρων έχει αναλάβει το Μη Κυβερνητικό Σωματείο ΔΕΣΜΟΣ, ώστε να διασφαλιστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφάνεια στο όλο εγχείρημα.

Λίγες μόλις ημέρες πριν αναχωρήσει για το Λονδίνο, συνάντησα τον Λευτέρη Παρασκευά και μου μίλησε για τη νέα του αυτή δοκιμασία. Όπως καταλαβαίνεις, συναντηθήκαμε όσο εκείνος έκανε προπόνηση, καθώς οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις ως κομμωτής και η απαιτητική προετοιμασία ενός τέτοιου αγώνα, δεν του αφήνουν περιθώρια για ελεύθερο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά δεν έχασε δευτερόλεπτο το χαμόγελό του και με ευγένεια μου έλυσε όλες τις απορίες.

“Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσω”

Συναντηθήκαμε με τον Λευτέρη δυο φορές, τη μια στις 9 το πρωί και τη δεύτερη στις 7 το πρωί. Η Δήμητρα Μπαμπαδήμα ανέλαβε τη βιντεοσκόπηση της προπόνησής του κι εγώ τις ερωτήσεις. Μέχρι το μεσημέρι, εγώ ένιωθα ήδη εξαντλημένος από τη νύστα και την κούραση. Ο Λευτέρης θα πήγαινε κανονικά για δουλειά και στη συνέχεια, απλά θα συνέχιζε την προπόνηση. Δεν γινόταν λοιπόν να μην τον ρωτήσω για την προετοιμασία ενός τέτοιου εγχειρήματος και για το αν πλέον αισθάνεται έτοιμος για την πρόκληση.

“Νιώθω έτοιμος γι’ αυτό που πιστεύω πως θα αντιμετωπίσω, το οποίο όμως τελικά μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που θα αντιμετωπίσω στην πραγματικότητα. Επομένως, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είμαι πέρα για πέρα έτοιμος γι’ αυτό που θα βρω μπροστά μου. Εδώ και δύο χρόνια πάντως, προετοιμάζομαι γι’ αυτή τη δοκιμασία, ώστε να είμαι έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο. Αρχικά, είχα δώσει περισσότερη έμφαση στο ποδήλατο και στο τρέξιμο και το τελευταίο διάστημα εστίαζα στο κολύμπι”, μου περιγράφει και τον ρωτάω αν αισθάνεται πως το κολύμπι τον φοβίζει λιγότερο, λόγω της εξοικείωσής του, από τα χρόνια της επαγγελματικής του ενασχόλησης και του πρωταθλητισμού. “Το αντίθετο, νιώθω περισσότερο έτοιμος για το τρέξιμο και το ποδήλατο, όχι φυσικά γιατί δεν παρουσιάζουν κανέναν δείκτη δυσκολίας, αλλά γιατί το κολυμβητικό σκέλος έχει έντονο το στοιχείο του απρόβλεπτου”, μου εξηγεί για να με προσγειώσει στην πραγματικότητα.

“Δεν σκέφτομαι την αποτυχία”

Το “Arch to Arc” δεν είναι μια απλή υπόθεση. Πρόκειται για έναν άθλο, τον οποίο έχουν ολοκληρώσει μόλις 18 αθλητές σε όλο τον κόσμο. Άραγε αυτό αγχώνει τον Λευτέρη;

“Στο παρελθόν δεν έχει τρέξει ποτέ Έλληνας αυτό τον αγώνα. Καμία πρόκληση όμως δεν με φοβίζει. Ωστόσο, αντιμετωπίζω κάθε πρόκληση με τον σεβασμό που της αρμόζει. Εάν δεν πίστευα στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου, καθώς και στο ότι μπορώ να τα καταφέρω, δεν θα το επιχειρούσα. Θεωρώ ότι είναι στις δυνατότητές μου και να τερματίσω και να κάνω έναν καλύτερο χρόνο από τις 61 ώρες και 27 λεπτά που αποτελεί το ρεκόρ”. Η “αποτυχία”, το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει, άραγε τρυπώνει στο μυαλό του;

Όσο για το μεγαλύτερο φόβο του στον αγώνα, ο τριαθλητής δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρος: “Όπως σου είπα και πριν, το κολύμπι είναι αναμφίβολα το πιο απαιτητικό και επικίνδυνο σκέλος της προσπάθειας. Ένας κολυμβητής που αποφασίζει να διασχίσει την Μάγχη κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από υποθερμία καθώς η θερμοκρασία μπορεί να πέσει στους 16 βαθμούς. Κινδυνεύει ακόμα από τραυματισμούς, από τα έντονα ρεύματα, ακόμη και από μεγάλα ψάρια, όπως οι καρχαρίες. Τέλος, στη Μάγχη υπάρχει και το ενδεχόμενο της ομίχλης, η οποία μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή τον αγώνα”. Η προηγούμενή μου ερώτηση, σχετικά με τον αν αισθάνεται περισσότερο άνετος με το κομμάτι της κολύμβησης, ξαφνικά έμοιαζε με ένα κακό αστείο. Μιας και πιάσαμε τις δυσκολίες και τους φόβους, ζητάω από τον Λευτέρη να μου πει αν πρόκειται για τον δυσκολότερο αγώνα στον οποίο έχει λάβει  ποτέ μέρος. “Αυτό θα μπορέσω να το απαντήσω μετά τον αγώνα. Θεωρητικά και από άποψη και μόνο αποστάσεων, ναι. Έναν αγώνα όμως τον σέβεσαι μέσα από τις δυσκολίες που περνάς. Έχει τύχη να απομυθοποιήσω έναν αγώνα που περίμενα δύσκολο, τερματίζοντας τελικά με ευκολία και φυσικά το αντίθετο, να με δυσκολέψει δηλαδή ένας αγώνας τον οποίο περίμενα εύκολο”, μου εξηγεί.

“Οι φίλοι μου με φωνάζουνε τρελό”

Ένας άνθρωπος ο οποίος ξυπνάει τα χαράματα για προπόνηση, δουλεύει και μετά την δουλειά συνεχίζει την προπόνηση, είναι δεδομένο ότι στερείται αρκετά από τα πράγματα, τα οποία για εμένα κι εσένα είναι συνηθισμένα. Η οικογένεια (ο Λευτέρης έχει έναν γιο δύο ετών), οι φίλοι, ένα ποτό και ένα σινεμά, αποτελούν γι’ αυτόν είδη πολυτελείας.

“Γενικά ο αθλητισμός συνεπάγεται πειθαρχία, αφοσίωση και προσήλωση. Στερούμαι χρόνο, κατά κύριο λόγο, νιώθω ότι θα ήθελα επιπλέον 24 ώρες στη μέρα μου για να προλάβω να βγάλω τις υποχρεώσεις μου. Και βέβαια, στερούμαι την οικογένειά μου” αφηγείται, συμβιβασμένος με την καθημερινότητα την οποία έχει επιλέξει. Όσο για τους φίλους του;

“Αν τα καταφέρω θα βάλω τα κλάματα”

Ο Λευτέρης Παρασκευάς προετοιμάζεται δυο χρόνια για τον αγώνα. Όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, έχει στερηθεί πράγματα, έχει κοπιάσει και έχει κάνει θυσίες. Αν πετύχει τους στόχους του, θα πρόκειται για μια -ελάχιστη- δικαίωση; “Αν καταφέρω να τερματίσω και πετύχω και το ρεκόρ, θα κερδίσω χρόνια από τη ζωή μου. Θα βάλω τα κλάματα και θα αισθανθώ πως τόσες θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Μετά θα σκεφτώ τον επόμενο αγώνα μου”.

Ομολογώ πως πριν μιλήσω με τον Λευτέρη, δεν γνώριζα ότι μοναδικός του αντίπαλος θα είναι το χρονόμετρο και ο εαυτός του. Θεωρούσα πως θα έχει να ανταγωνιστεί κι άλλους αθλητές. Το γεγονός ότι θα βιώσει αυτή τη δοκιμασία μόνος, μου φάνηκε ακόμη πιο τρομακτικό. Τι μπορεί να σκέφτεται κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου αγώνα;  “Υπάρχουν αρκετές διακυμάνσεις. Στην αρχή οι σκέψεις είναι αναγνωριστικές. Προσπαθείς να σκεφτείς οτιδήποτε για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Στην πορεία, με τα μυϊκά προβλήματα και τους πρώτους ελαφρείς πόνους να κάνουν την εμφάνισή τους, προσπαθείς να επικεντρωθείς στον αγώνα. Σκέφτεσαι το χρόνο, τα χιλιόμετρα που απομένουν. Όταν ξεπεράσεις και αυτό το στάδιο, τότε πια είσαι εσύ και το χρονόμετρο, σκέφτεσαι μόνο το χρόνο σου και τον τερματισμό”, περιγράφει.

Για ένα άνθρωπο γαλουχημένο στον αθλητισμό, όλη αυτή η διαδικασία, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, δεν μπορεί παρά να είναι και ευχάριστη. Για ποιο κομμάτι της διαδρομής ανυπομονεί περισσότερο;

“Νομίζω για το ποδήλατο. Έχει κι αυτό τις δυσκολίες του λόγω του οδοστρώματος και της κυκλοφορίας, ωστόσο πιστεύω ότι θα το χαρώ πιο πολύ απ’ όλα. Είναι άλλωστε και το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, οπότε αν έχω κάνει καλό χρόνο στα δυο προηγούμενα σκέλη θα έχω και εξαιρετική ψυχολογία”, απαντά και πιάνομαι από τη λέξη ψυχολογία για να τον ρωτήσω για τη σημασία που αυτή παίζει στην επίτευξη του μεγάλου στόχου.”Η ψυχολογία σε έναν τέτοιο αγώνα αποτελεί το Α και το Ω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθείς με τους υπερμαραθωνίους, να στοχεύεις να τερματίσεις και να μην αισθανθείς πόνο κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ο καθένας όμως έχει τις δυνατότητές του και μπορεί να κάνει πράγματα τα οποία δεν φαντάζεται. Η ψυχολογία αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο σύμμαχο για όλα αυτά, για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τις δυσκολίες”, παραδέχεται.

“Δεν πρόκειται να τρέξω ξανά τον ίδιο αγώνα”

Αναρωτιέμαι πως γίνεται μετά το πέρας ενός τέτοιου άθλου, είτε με επιτυχία είτε χωρίς, ο αθλητής να μην αδειάσει εντελώς, σωματικά και ψυχολογικά. Εγώ τουλάχιστον, δεν θα ήθελα να ξανατρέξω ποτέ. Αλλά εγώ δεν είμαι αθλητής. Ο Λευτέρης, αφού μου ξεκαθαρίζει πως ακόμη και να αποτύχει, δεν πρόκειται να προσπαθήσει ξανά στον ίδιο αγώνα, καθώς δεν του αρέσει να επαναλαμβάνει την ίδια διαδρομή, μου αποκαλύπτει τον επόμενο στόχο του. 

To “Arch to Arc”,αποτελεί μέρος της φιλανθρωπικής εκστρατείας «The Extra Mile – Ξεπερνώντας τα Όρια για τα Παιδιά», στα πλαίσια της οποίας προηγήθηκαν ήδη τρεις άθλοι. Ζήτησα από τον Λευτέρη να μου πει ποιος τον δυσκόλεψε περισσότερο.

“Ο πρώτος άθλος περιελάμβανε 40 χιλιόμετρα τρέξιμο, 18 χιλιόμετρα κολύμπι και 120 χιλιόμετρα ποδήλατο. Ο δεύτερος άθλος περιελάμβανε 450 χιλιόμετρα ποδήλατο μέχρι την Κατερίνη όπου και συμμετείχα στον αγώνα τριάθλου Almira Man (1,9 χιλιόμετρα κολύμπι, 90 χιλιόμετρα ποδήλατο και 21 χιλιόμετρα τρέξιμο). Η τρίτη προσπάθεια έγινε στις Σπέτσες και περιελάμβανε 25 χιλιόμετρα κολύμβησης, δηλαδή τον γύρο του νησιού. Αυτός που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν ο δεύτερος άθλος των 450 χιλιομέτρων ποδηλασίας τον οποίο ολοκλήρωσα με τρομερούς πόνους στα πόδια, ακόμα και στα χέρια… Και φαντάσου ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να ολοκληρώσω το Almira Man”, περιγράφει. Όσο για τη δυσκολότερη στιγμή που έχει βιώσει σε αγώνα; Η απάντησή του ήταν αβίαστη: “Όταν είχα λάβει μέρος στο Ultraman στην Ουαλία, είχα την ατυχία να πέσω με το ποδήλατο μια ημέρα πριν τον αγώνα, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα. Τη δεύτερη ημέρα του αγώνα, αντιμετώπισα πολλά προβλήματα πάλι, τόσο με τραυματισμούς όσο και με το ποδήλατο και την τρίτη ημέρα με χτύπησε αμάξι. Κατάφερα να τερματίσω, σχεδόν κάνοντας κουτσό .Τα πόδια μου είχαν γίνει διπλάσια σε μέγεθος από το πρήξιμο”.

“Κανείς δεν πρέπει να στερείται τα βασικά”

Μιλήσαμε ήδη για τον καλό σκοπό και αυτού του εγχειρήματος του Λευτέρη. Τι τον οδηγεί όμως στο να επιθυμεί να βοηθήσει τα παιδιά με ειδικές ανάγκες; “Με στενοχωρεί το ότι αυτά τα ιδρύματα παλεύουν για να εξασφαλίσουν τα βασικά που απαιτούνται για την προώθηση του στόχου τους. Κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να στερείται βασικά πράγματα για τη διαβίωσή του. Εγώ προσωπικά θέλω να μαζέψω αυτά τα χρήματα ώστε να καταφέρουν τα παιδιά αυτά να αγοράσουν αναπηρικά καροτσάκια και ειδικά κανό για να μπορούν να χαρούν τη θάλασσα. Κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ από την πλευρά μου για να βοηθήσω” καταθέτει και βρίσκω την ευκαιρία να τον ρωτήσω αν θεωρεί πως η χώρα μας στηρίζει τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Η απάντησή του, σαφής: “Πιστεύω ότι γενικά είμαστε πίσω ως προς την στήριξη διαφόρων ευπαθών ομάδων, ιδιαίτερα τώρα που είμαστε σε περίοδο οικονομικής δυσχέρειας. Δεν θέλω να πιστεύω ότι οφείλεται σε αδιαφορία, αλλά περισσότερο σε κακή διαχείριση των διαθέσιμων πόρων”.

“Μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της αποτελεί καλύτερο παράδειγμα από μένα”

Τον ρώτησα αν θεωρεί πως μέσα από τον αγώνα του, στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας πως ο καθένας μπορεί να ξεπεράσει τα προσωπικά του εμπόδια, κάνοντας τη δική του υπέρβαση. Υπήρξε ειλικρινής:

Για το τέλος, ως ένας άνθρωπος που αθλείται επί 36 συναπτά έτη, του ζήτησα να στείλει ένα μήνυμα σε όλα τα νέα παιδιά που έχουν επιλέξει να μην αθλούνται. “Θα τους πρότεινα να βρουν κάποιο άθλημα που αγαπούν πολύ και τους εξιτάρει και να αφιερώσουν έστω και λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους. Ο αθλητισμός πέρα από σωματική ευεξία προσφέρει και ψυχολογική εκτόνωση”.

Ευχαριστούμε το κατάστημα BikeMe (Αλεξιουπόλεως 1, Αργυρούπολη, τηλ. 210-9943230) για τη φιλοξενία.