Ο Νικόλας Πλυτάς είναι το μεγάλο αφεντικό του σκι

Αν είναι ένα το χαρακτηριστικό των ανθρώπων που φιλοξενούμε στην στήλη Inspiring Men, είναι αυτή η ηρεμία που έχουν στο βλέμμα γνωρίζοντας ότι περνούν τη ζωή τους κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν. Ο Νικόλας είναι μόλις 20 ετών, είναι αθλητής της Red Bull και ήδη έχει διακριθεί σε πανελλήνιο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Παγκόσμιο του γλίστρησε εξαιτίας ενός τραυματισμού αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με την γεωμετρική πρόοδο της καριέρας του, σε δύο χρόνια θα φτάσει πολύ κοντά στο να κατακτήσει την παγκόσμια κορυφή. Γιατί όχι και να πατήσει πάνω της;

Ας μην προτρέχουμε όμως. Κυρίως γιατί κι εκείνος μοιάζει να μη βιάζεται και να περνά φανταστικά ανάμεσα σε προπονήσεις, αγώνες και την τρέλα που αποδεδειγμένα έχει με κάθε άθλημα που έχει μια σανίδα στα πόδια. Τον συνάντησα ένα μεσημέρι στη Βουλιαγμένη. Κάναμε βόλτα στο φυσικό του περιβάλλον, τον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας στον κόλπο της Βουλιαγμένης και την πλατεία. Λένε άλλωστε ότι για να γνωρίσεις πραγματικά έναν άνθρωπο πρέπει να τον αφήσεις να σε ξεναγήσει στον δικό του τόπο.

Ξεκινήσαμε την συζήτηση με τη Βουλιαγμένη. Και τα διάφορα πρότυπα που μπορεί να είχε όσο μεγάλωνε, όσο μάθαινε το άθλημα του waterski. “Το κάθε μέρος στην Ελλάδα έχει τα δικά του μικρά πρότυπα. Από τους αθλητές και τους προπονητές που ανέδειξαν το σκι σε κάθε μεριά της χώρας. Από κει και πέρα, τα πρότυπα ενός αθλητή έρχονται και από το εξωτερικό. Από μικρός είχα πρότυπο τον καλύτερο σκιέρ στην Ελλάδα, τον Γιώργο Χατζή, ο οποίος έγινε και προπονητής μου στην συνέχεια. Από τους αθλητές του εξωτερικού θαύμαζα πάντα τον Nicolas Le Forestier, ένα απίστευτο Γάλλο, που έκανε εκπληκτικά πράγματα στο νερό”.

Ομολογώ ότι τα ονόματα που μου ανέφερε δεν τα γνώριζα. Όπως φαντάζομαι δεν γνωρίζουν και οι περισσότεροι το δικό του όνομα παρά τα πολλαπλά πανελλήνια ρεκόρ, το χρυσό στο Πανελλήνιο και το αργυρό στο Πανευρωπαϊκό U21 πριν λίγο καιρό. Τον ρωτάω αν τον πειράζει που δεν είναι τόσο γνωστός όσο άλλοι Έλληνες που κάνουν περήφανη τη χώρα μας. “Δεν με ενοχλεί. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και μ’ αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Θέλω να πιστεύω ότι με τις κινήσεις μου ανεβάζω αυτό που κάνω όσο γίνεται ώστε να θέλει κι άλλος κόσμος να ασχοληθεί. Είναι πολλά τα πιτσιρίκια στον Όμιλο της Βουλιαγμένης που έρχονται και μου μιλάνε, με συμβουλεύονται. Είναι πολύ νωρίς να σκεφτώ αν κάποτε θα γίνω κι εγώ προπονητής. Προς το παρόν είμαι επικεντρωμένος σε αυτό που κάνω και τίποτα άλλο”.

Μ’ αρέσει πολύ που βλέπω έναν 20χρονο τόσο σοβαρό απέναντι στο άθλημά του αλλά ταυτόχρονα τόσο ορεξάτο για να κάνει το βήμα παραπάνω. Ο Νικόλας όμως δεν κάνει μόνο waterski. “Ασχολούμαι με πολλά αθλήματα πέρα από το ski. Κάνω surf, κάνω snowboard και τώρα τελευταία ασχολούμαι πολύ και με το skate. Στο snowboard είμαι ήδη σε competitive mode. Στα υπόλοιπα δεν θα πάω πιθανότατα ανταγωνιστικά αλλά δεν θα έλεγα όχι να κάνω κάποια βίντεο ή κάποια project σχετικά με αυτά”. Η απορία είναι λογική. Δεν του τη λένε που κάνει skate παράλληλα με τις προπονήσεις του για το σκι; “Έχω αποδείξει ότι καταφέρνω να κάνω όλα αυτά παράλληλα χωρίς να χάνω έδαφος στο ski. Το μόνο που θέλει είναι σωστό πρόγραμμα. Να μανατζάρεις σωστά το χρόνο σου”.

Μιλάμε λίγη ώρα για το skate. Για το πόσο θα ήθελε ένα σωστό skate park στα Νότια. Για όλα αυτά που του ήταν εύκολα και προσβάσιμα μόνο και μόνο επειδή έμενε κοντά στον ΝΟΒ. “Για την αρχική ενασχόλησή μου με το ski, έπαιξε σίγουρα μεγάλο ρόλο η Βουλιαγμένη. Αυτή ήταν η ομάδα, αυτό κάναμε από μικρή, αυτό αγάπησα κι εγώ από μικρός”. Η Βουλιαγμένη όμως έβγαζε πολίστες που πρωταγωνιστούσαν, είχε τον Νίκο Κακλαμανάκη σαν ηγέτη, δεν είχε πολλούς να ασχολούνται με το waterski την τελευταία δεκαετία. Μεγαλώνοντας στην περιοχή κι εγώ, έπρεπε να τον ρωτήσω αν ένιωθε ότι αυτό που κάνει ήταν λιγότερο κουλ από αυτό που έκαναν οι προβεβλημένοι πολίστες και οι λοιποί. “Ακριβώς το αντίθετο. Από μικρός θεωρούσα πολύ θεαματικά αυτό που έκανα. Το θεωρούσα πάρα πολύ κουλ και απ’ ό,τι φάνηκε, είναι”.

Μιλάμε για το μέλλον, για τους στόχους του, για εκείνα που θέλει πλέον να κατακτήσει. Εκείνος είναι συγκεντρωμένος στο σήμερα. “Δεν θέλω να βάζω όρια και ταβάνια στον εαυτό μου. Είναι ένα φανταστικό άθλημα το οποίο με βοηθά να γυμνάζω το σώμα μου και να γίνομαι καλύτερος συνέχεια. Δεν ξέρω τι θα κάνω στο μέλλον αλλά αυτή τη στιγμή είμαι αφοσιωμένος στις προπονήσεις μου”. Οι επιτυχίες του σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο, τον έχουν κάνει να ξεφεύγει λίγο από τον μικρόκοσμο της Ελλάδας και να θέλει να ανταγωνιστεί τους καλύτερους στο εξωτερικό. “Ο μεγάλος ανταγωνισμός είναι σίγουρα στο εξωτερικό. Μ΄ αρέσει να εκπροσωπώ τη χώρα μου και να έρχομαι αντιμέτωπος με τους καλύτερους. Οι διακρίσεις που είχα έξω με έκαναν να προσπαθώ ακόμα περισσότερο και να στοχεύω ακόμα πιο ψηλά”. Όταν τον ρωτάω για το Παγκόσμιο, στο οποίο δεν πήρε μέρος λόγω ενός τραυματισμού, είναι η πρώτη φορά στη βόλτα μας που σταμάτησε να χαμογελάει. “Με στεναχώρησε το Παγκόσμιο. Κυρίως γιατί ήμουν πάρα πολύ έτοιμος. Το επόμενο Παγκόσμιο είναι σε δυο χρόνια. Πρέπει να περιμένω”.

Έχοντας ζήσει παιδιά σαν τον Νικόλα από κοντά, ξέρω ότι τα αθλήματα αυτά δεν είναι όπως νομίζουν οι πολλοί, μια βόλτα στο πάρκο. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι αυτά τα αθλήματα δεν έχουν στερήσεις και κακουχίες, ότι δεν έχουν εξαντλητικά ωράρια όπως άλλα ατομικά αθλήματα. Κι όμως, το να κάνεις σε επαγγελματικό επίπεδο κάτι που για κάποιον άλλον είναι χόμπι, είναι τουλάχιστον απαιτητικό και εξαντλητικό. “Το σκι απαιτεί πάρα πολλή γυμναστική και προπόνηση. Αλλά όσα μου έχει στερήσει το ski από στιγμές με τους φίλους μου, άλλα τόσα μου έχει χαρίσει”. Τον ρωτάω πού προτιμά να προπονείται. “Η Αλίαρτος είναι το αγαπημένο μου μέρος για προπόνηση. Είναι εκεί ο προπονητής μου ο Γιώργος Χατζής οπότε πηγαίνω συχνά για τις προπονήσεις μου”.

Ξέρω καλά ότι η στήριξη της πολιτείας είναι μηδαμινή. Ότι οι υποδομές για αυτά τα αθλήματα χάθηκαν μέσα σε υποσχέσεις και λεφτά που δεν έφτασαν ποτέ σε εκείνους που έπρεπε. Τον ρωτάω τι πρέπει να γίνει για να στραφούν ακόμα περισσότερα παιδιά. Μου μιλά για υποδομές, για τους ομίλους, για τους προπονητές. Μου λέει ακόμα και κάτι που μοιάζει φανταστικά απλό. “Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να γίνουν για να βοηθηθούν οι αθλητές και τα μικρά παιδιά στην προπόνησή τους. Θα ήταν πολύ ωραίο ας πούμε να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα gaming park. Σε ένα τέτοιο πάρκο δεν σε τραβά σκάφος αλλά ένα συρματόσκοινο που σε πάει γύρω γύρω. Είναι πολύ πιο οικονομικό και μπορείς να κάνεις όλη μέρα”.

Συζητάμε λίγο για την οικογένεια της Red Bull. Τον ρωτάω αν νιώθει έστω τον παραμιρκό ανταγωνισμό με τους άλλους αθλητές παρόλο που κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. “Όπως ακριβώς θέλω να βγάζω τον καλύτερό μου εαυτό, μου αρέσει να βλέπω και τους άλλους να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν μπορώ να τους δω ανταγωνιστικά. Θαυμάζω και χαίρομαι πάρα πολύ για όσα καταφέρνουν και τα άλλα παιδιά που είναι αθλητές της Red Bull”. Μου μιλά για όσα έχει κερδίσει από τότε που έγινε αθλητής της Red Bull. “Η Red Bull με βοηθά σε πάρα πολλά επίπεδα στο να γίνομαι καλύτερος αλλά και στο να φτάνω σε αγώνες και εμπειρίες που δεν είχαν τρόπο να πάω μόνος μου. Με βοηθά από το πιο απλό – παλαιότερα πλήρωνε η ομοσπονδία τους αγώνες στο εξωτερικό – μέχρι το πιο σύνθετο και την ευχαριστώ πάρα πολύ”.

Έχοντας ήδη αγοράσει παγωτό στο Waffle House, έτσι για το καλό της υπόθεσης, τον ρωτάω ποιο από τα μεγάλα event της Red Bull τον έχει ενθουσιάσει περισσότερο, ποιο ζηλεύει. Δεν περίμενα να απαντήσει κάτι διαφορετικό. “Έπαθα πλάκα με το X-Fighters. Αλλά σαν το σκι δεν μ’ αρέσει τίποτα άλλο”.

Δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει ένα 20χρονο παιδί που σε τόσο νεαρή ηλικία μοιάζει έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Νικόλας έχει όλα εκείνα τα εφόδια για να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά και ιδανικά να παρασύρει μαζί του και όλα εκείνα τα πιτσιρίκια που τριγυρνούν ξυπόλυτα στον ΝΟΒ και τον κοιτούν σαν να είναι ο Μέσι.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson