Οι φοιτητές που τρέχουν πιο γρήγορα από το Ίντερνετ

Περιφερειακή Υμηττού στο ύψος του Καρέα εν ώρα αιχμής. Ακινητοποιημένη και ανήμπορη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση υπερβαίνει σε μήκος τα 30 εκατοστά, δυναμώνω μουσική και παίρνω ανά χείρας το κινητό. Είμαι σε θέση ετοιμότητας για το πρώτο scroll down της ημέρας, την ώρα που στην οθόνη μου εμφανίζεται η εξής ινσταγκραμαρισμένη (στο χρήστη Γεώργιος Μπαμπινιώτης αρέσει αυτή η λέξη) ατάκα: Φήμες θέλουν φοιτητή να μην ασχολείται με τα Social Media και να καλύπτει δημιουργικά το χρόνο του. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε και κάθισε στα χείλη μου. Σημειωτέον ότι αν δεν με εμπόδιζε το κινητό, θα είχα τρίψει με μοχθηρία τα χέρια μου σαν καρτούν.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ είχα γνωρίσει όχι έναν αλλά δεκατέσσερις φοιτητές που έχουν βρει κάτι δημιουργικό να καλύπτουν το χρόνο τους. Και μιας και δεν γνώρισα όλα τα μέλη της ομάδας PromRacing, ας προσθέσουμε μερικούς ακόμα στη λίστα εκείνων που δεν ασχολούνται μόνο με τα likes ή τους followers. Και ας μιλήσουμε για το στόχο όλων να ξεχωρίσουν ως ομάδα σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό.

Ναι, καλά διάβασες, μονοθέσιο. Και ναι καλά διάβασες, αναφέρομαι σε φοιτητές η ηλικία των οποίων κυμαίνεται μεταξύ 19 και 28 ετών (πριν σκεφτεί κάποιος να χλευάσει και να πιπιλίσει την καραμέλα ‘αιώνιος φοιτητής’, ας κλείσει τα δέκα παράθυρα που έχει ανοιγμένα στο chat του, ευχαριστώ).

Η ομάδα με μερικές απουσίες, μας υποδέχθηκαν μαζί με το Θοδωρή Μάρκου στο εργαστήριο που πραγματοποιούν τις συναντήσεις τους το οποίο ανήκει στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Πολυτεχνειούπολης.

Και έδειξαν μεγάλη προθυμία να μου εξηγήσουν τι ακριβώς κάνουν εκεί. Βλέπεις ένα συννεφάκι γεμάτο ερωτηματικά έτοιμο να εκραγεί να αιωρείται πάνω από το κεφάλι της δεσποινίδος με το μακρύ μαλλί; Ε, εκεί κάθομαι εγώ (fyi εγώ είμαι αυτή).

Έρρικα, να ένα εξάρτημα.

Θοδωρή, να ένα άλλο.

Καλή η ανάγνωση, αλλά ας κάνουμε και λίγη θεωρία.

Συμμετοχή, η (δεύτερη)

Όλα ξεκίνησαν το 2011 όταν μία ομάδα φοιτητών αποφασίζει να δηλώσει συμμετοχή απευθείας στην κατηγορία Class 1 του παγκόσμιου διαγωνισμού Formula Student Italy. Ανοίγω μία παρένθεση εδώ για να σου εξηγήσω τι εννοώ με το απευθείας που έγραψα νωρίτερα. Όπως μου εξήγησαν τα παιδιά λοιπόν, υπάρχουν τρεις κατηγορίες συμμετοχής εκ των οποίων η Class 1 είναι η δυσκολότερη καθώς απαιτεί την παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου και πλήρους οχήματος. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω να τονίζω ότι παρά την απειρία της, η PromRacing αποφάσισε να βουτήξει στα βαθιά.

Και δεν το έκανε ούτε επειδή ένα τέτοιο πρότζεκτ θα μπορούσε να τους φέρει πιο κοντά στο πτυχίο ή κάτι παρεμφερές (δεν πρόκειται να περάσουν κάποιο μάθημα ή εργαστήριο).

«Έχουμε βαθιά αγάπη γι αυτό που κάνουμε και κανένα απολύτως συμφέρον. Το αντίθετο, μάλλον» μου λένε ενώ μου εξηγούν ότι η “αποτυχία” τους σε εκείνο το διαγωνισμό οφείλεται μόνο στην έλλειψη χρημάτων. «Να σκεφτείς, η συμμετοχή μόνο κοστίζει από 1000 μέχρι 2000 ευρώ».

Η απογοήτευση ότι παρά την τεχνογνωσία, τη δουλειά και την επιθυμία τους δεν κατάφεραν να περάσουν ελλείψει χορηγού, δεν τους έκανε να τα παρατήσουν. Τουναντίον. Εκείνοι που έμειναν στην ομάδα (υπήρχαν κάποιοι που αποχώρησαν επειδή πήραν πτυχίο) αφού ανασυστάθηκαν με νέα μέλη αποφάσισαν να δηλώσουν και πάλι συμμετοχή, πέντε χρόνια αργότερα.

Αυτή τη φορά, με έναν δυνατό χορηγό.

Μονοθέσιο, το

Μου μιλούν και ενώ το κάνουν, παρατηρώ στην έκφρασή τους μία βαθιά ικανοποίηση. Μία χαρά την οποία άθελά τους -ίσως- μου μεταδίδουν. Χωρίς να έχω τις απαραίτητες γνώσεις να αποφανθώ εάν το δημιούργημά τους έχει πράγματι ελπίδες να πάρει μία καλή θέση, είμαι σε θέση να σου πω ότι τους πιστεύω. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν.

Ας επιστρέψουμε όμως λίγο στα καλώδια.

Και όχι μόνο.

Ανεβήκαμε στον επάνω όροφο και σε ένα ακόμη εργαστήριο -που μύριζε ρίνισμα από ξύλο.

Εικόνες, παρακαλώ.

Και κάπου μεταξύ εξαρτημάτων και εργαλείων να σου συστήσω και τα παιδιά με τα ονόματά τους: Σταύρος Πατινιώτης, Αδάμος Ιωαννίδης, Χάρης Κωστούρος, Αλέξανδρος Αθανασιάδης, Ευφημία Παναγιωτάκη, Μιχάλης Χαλκιόπουλος, Νεοκλής Τραϊφόρος, Άγγελος Κρεμμύδας, Άγγελος Πάρχας, Φίλιππος Μπεζμέρτης, Στέφανος Ουσταμπασίδης, Βασίλης Τσιολάκης, Γιάννης Γαβαλάς, Κώστας Τσιουμάνης.

Καταμερισμός της εργασίας, ο

«Χωριζόμαστε σε sub teams. Στο τεχνικό μέρος είναι σασί, ανάρτηση, ηλεκτρικα-ηλεκτρονικά, κινητήρας, ergonomics και αεροδυναμική. Στο κομμάτι του marketing χωριζόμαστε σε δημόσιες σχέσεις και οικονομικά, αλλά και τα δύο ανάγονται στην κατηγορία του marketing-promotion» μου εξηγούν ενώ περιφερόμαστε στο χώρο.

Και πέφτουμε πάνω στο σκελετό του μονοθέσιου.

Αρκετή ώρα αντοχής μήπως και ακουστώ κάπως, στρέφω το βλέμμα μου προς την Ευφημία, τη μοναδική κοπέλα (γι αυτό θυμάμαι και το όνομά της) που έχω γνωρίσει ως μέλος της ομάδας και τη ρωτάω το αναμενόμενο. Εκείνη γελάει. Μου εξηγεί ότι γενικότερα η Σχολή της είναι ανδροκρατούμενη και με πληροφορεί ότι υπάρχουν δύο κοπέλες στην ομάδα.

Περιττή και αδικαιολόγητη ίσως η έκφραση απορίας που πήρα στην αρχή, απαραίτητο ένα επιφώνημα χαράς συνοδεία τριών τουλάχιστον θαυμαστικών. Άραγε αυτό να είναι το ατού τους στον αγώνα;

Κρυμμένος άσσος, ο

«Το κόστος. Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός οχήματος με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος» με ενημερώνουν, ενώ μου εξηγούν ότι αυτή τους η επιθυμία δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι σκοπεύουν να «ρίξουν» ποιότητα ή τεχνογνωσία.

Καλή επιτυχία, ναι, καλή επιτυχία

Παρά το γεγονός ότι μου υποσχέθηκαν (ναι, το έκαναν) ότι θα τους ξαναδώ πριν το μεγάλο αγώνα και μάλιστα θα με αφήσουν να οδηγήσω το μονοθέσιο αμέσως μετά την παρουσίασή του στο κοινό, θέλω να τους ευχηθώ καλή επιτυχία. Και παρά το γεγονός ότι στους συνέστησα ως εξαίρεση, να ακολουθήσουν τον κανόνα και να έχουν την τύχη του πρωτάρη (την πρώτη φορά όπως προείπα, δεν κατόρθωσαν να διαγωνιστούν με όχημα).

Όχι δηλαδή ότι αν δεν τα καταφέρουν, θα νιώσουμε λιγότερο υπερήφανοι.

ΥΓ: Όταν συνάντησα τους μαθητές της Εκπαιδευτικής Αναγέννησης και παρουσίασα το πρότζεκτ τους εδώ στο ONEMAN, ο Ηλίας Αναστασιάδης, είχε μοιραστεί το κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook με τη λεζάντα Ποιον είπες πιτσιρίκο, ρε; Ηλία, στο κλέβω.

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου