Οι μεγάλοι ρατσιστές της μεγάλης οθόνης
- 20 ΜΑΡ 2015
Υπάρχουν ένα σωρό σπουδαίες ταινίες για το ρατσισμό ή τις διαφυλεκτικές εντάσεις εν γένει (και στις μισές από αυτές παίζει ο Σίντνεϊ Πουατιέ), όμως σε κάποιες από αυτές, ευτυχώς ή δυστυχώς, κανείς δε μπορεί να βγάλει από το μυαλό του τους ρόλους των ‘κακών’.
Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο ανεξίτηλα χαραγμένους χαρακτήρες ρατσιστικών αποχρώσεων (ή φουλ ρατσιστές, τελεία) που μας έχει δώσει το σινεμά, οι χαρακτηριστικές σκηνές τους και μαζί οι σκέψεις που μας γεννά ο κάθε τέτοιος ρόλος ή ταινία.
O Έντουιν Εππς στο “12 Years a Slave”
Ο Μάικλ Φασμπέντερ ερμηνεύει τον Πλούσιο Νότιο Γαιοκτήμονα (ΤΜ) που συγκεντρώνει πάνω του όλη το ρατσιστικό μίσος που θέλει να αντιπαραβάλει η ταινία με το συγκλονιστικό ταξίδι του Τζέρεμι Νόρθαπ. Ο Εππς μαστιγώνει, βάζει αθώους να μαστιγώνουν κι εκείνοι για να μπορεί να κοιμάται τη νύχτα, βιάζει, και γενικώς φέρεται όπως μας έχουν μάθει οι Ιστορίες. Μπράβο στον Φασμπέντερ που είναι Ηθοποιός και τόλμησε να αγγίξει έναν τόσο σιχαμένο ρόλο- είναι συγκλονιστικός στην ταινία.
Μιλώντας για ρατσιστές στο “12 Years a Slave”, ας μην παραβλέψουμε τον χαρακτήρα του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (επειδή ήταν ‘καλός για ρατσιστής’ δε σημαίνει πως οι πράξεις του είναι καλύτερες, ίσα-ίσα, είναι ένα τέρας με καλύτερος κουστούμι και τρόπους), καθώς και τον θαυμάσιο άνθρωπο που έχει αφήσει το πρώτο σχόλιο στο παραπάνω βίντεο:
6 likes ο Andy M.
O Πίνο στο “Do the Right Thing”
Στο σπουδαίο ντεμπούτο του Σπάικ Λι, ο Τζον Τορτούρο παίζει τον ρατσιστή γιο του ιδιοκτήτη μιας παλιάς πιτσαρίας. Η ταινία είναι ένα απίστευτης έντασης ψηφιδωτό μιας γειτονιάς εστιάζοντας στις διαφυλετικές δυναμικές, είναι ένα άφοβο δημιούργημα που μόνο στο ξεκίνημα των ‘90s θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί. Στην κλασική παραπάνω σκηνή ο Πίνο συζητά με τον Μούκι για τη σχέση του με τους μαύρους. Ο αγαπημένος του ηθοποιός, μπασκετμπολίστας, τραγουδιστής, είναι όλοι μαύροι, του λέει ο Μούκι. “Είναι κάτι παραπάνω από μαύροι για μένα, δεν ξέρω,” απαντά ο Πίνο. Βγάλε άκρη.
Ο Γουώλτ Κοβάλσκι στο “Gran Torino”
Γενικά οι ταινίες του στυλ ‘ακόμα και ο γερο-ρατσιστής της διπλανής πόρτας έχει να σου μάθει πράγματα’ δεν είναι και το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο, αλλά ο Κλιντ Ίστγουντ έχει έναν τρόπο να καταφέρνει να αναδεικνύει ουμανισμό μέσα από οτιδήποτε φαινομενικά σκληροτράχηλο στόρι γυρίζει. 9 στους 10 σκηνοθέτες θα είχαν κάνει το “American Sniper” ανυπόφορο ας πούμε, ακόμα και πιο αριστεροί ή liberals από τον Κλιντ. Τι τα θες, είμαστε περίπλοκα πλάσματα. Η ουσία είναι ότι στο “Gran Torino”, ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ της καριέρας του, ο Ίστγουντ πρωταγωνιστεί ως βετεράνος του πολέμου της Κορέας που ‘δεν αντέχει άλλο με όλους αυτούς τους ξένους που του χαλάνε τη γειτονιά’. Όμως ο γκρινιάρης “μη μου πατάτε το γρασίδι παλιόπαιδα!” γέρος του θα μαλακώσει στη διαδρομή του φιλμ, καθώς γίνεται φίλος με έναν μετανάστη πιτσιρικά. Ο μικρός θα τον κάνει να καταλάβει πως, χέι, όλοι άνθρωποι είμαστε. Είναι αφελές, αλλά δεν πάει να σου πουλήσει σπουδή σε διαφυλετικές σχέσεις- παλιομοδίτικο κοινωνικό παραμύθι σου πουλάει, και συγκινητικό κιόλας.
Ο Ντάνι στο “Believer”
Το “Believer” είναι στα κρυφά καλύτερο κι από το “American History X”. Στο ρόλο ενός νεαρού Εβραίου που μισεί τον εαυτό του τόσο ώστε να φτάσει να γίνει νεο-Ναζί και εξτρεμιστής, ο Ράιαν Γκόσλινγκ πριν γίνει ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Η φιγούρα του Ντάνι είναι συνταρακτική, και η ταινία μέσα από την διαδρομή του προσπαθεί να βγάλει άκρη πάνω στο τι στα κομμάτια τελικά μπορεί να συμβαίνει μέσα μας που μας οδηγεί στα άκρα. Συνδέοντας το πολιτικό με το προσωπικό, το “Believer” αποτελεί ένα στιβαρό επιχείρημα υπέρ του πόσο βαθιά ανθρώπινο σύμπτωμα είναι το μίσος. Ακόμα κι όταν (κυρίως όταν) προορίζεται προς τον εαυτό μας.
O Μπακ στο “Monster’s Ball”
Ο Πίτερ Μπόιλ ήταν πάντα μια από τις πιο αξιολάτρευτες φιγούρες του Χόλιγουντ οπότε το σοκ του να τον βλέπεις ως αναπολογητικό γέρο ρατσιστή σε αυτό το δράμα ήταν διπλό. Είναι αξέχαστος στο ρόλο του πατέρα του δεσμοφύλακα (Μπίλι Μπομπ Θόρντον) που συνάπτει δεσμό με μια μαύρη γυναίκα (η Χάλι Μπέρι κέρδισε Όσκαρ για το ρόλο της Λετίσια). Η κακία βέβαια, το μίσος με το οποίο πέταγε το δηλητήριό του στη Λετίσια, όπως σε αυτή την ανατριχιαστική σκηνή, θα με άφηναν με το στόμα ανοιχτό όποιος κι αν ήταν στη θέση του. Αλλά πόσο μάλλον.
Αυτό το κοινό στο “Borat”
Στο “Borat” είχα γελάσει τόσο πολύ που στο σινεμά με ψάχνανε στο διάδρομο δίπλα από το κάθισμά μου, αλλά ταυτόχτονα είναι μια ταινία που δυσκολεύομαι πολύ-πολύ να ξαναδώ, επειδή οι πάντες σε αυτήν είναι τόσο μα τόσο casual ρατσιστές. Ξέρεις, όχι αυτοί των ταινιών που είναι σαν κακοί από καρτούν, αλλά κανονικοί άνθρωποι που αποδέχονται τον ρατσισμό ή προσθέτουν με ευκολία το αστείο-λιθαράκι τους. Όπως ας πούμε το ενθουσιώδες κοινό σε αυτό το μπαρ, που μέχρι να τελειώσει η σκηνή τραγουδά με τρέλα το ‘ρίξε τον Εβραίο στο πηγάδι’.
Ο Μπάιρον ντε λα Μπέκγουιθ στο “Ghosts of Mississippi”
Εκπληκτικό το τι ταινίες πέρναγαν κάποτε για αντιρατσιστικά δράματα. Στα ‘90s το Χόλιγουντ γύρναγε feelgood δραματοποιήσεις με εμψυχωτική μουσικούλα, 90% λευκό καστ και την Γούπι Γκόλντμπεργκ. Σήμερα γυρίζει αυτό κι αυτό (αναμφίβολα χάρη και σε ταινίες σαν το “Do the Right Thing”, που αναφέραμε παραπάνω). Κάτι είναι κι αυτό. Τελοσπάντων, ο Τζέιμς Γουντς ήταν εξαιρετικά creepy σε εκείνο το έργο, στον αληθινό ρόλο ενός λευκού εξτρεμιστή που δύο φορές είχε δικαστεί για τον φόνο ενός κοινωνικού ακτιβιστή και τη γλίτωνε μέχρι που ήρθε ο Άλεκ Μπόλντουιν και μας έσωσε όλους.
H κοινωνία στο “To Kill a Mockingbird”
Στο ρόλο του Άττικους Φιντς, ιδεαλιστής δικηγόρου υπεράσπισης, ο Γκρέγκορι Πεκ παραδίδει μια κλασική ερμηνεία, ως στιβαρός, σοβαρός, ηθικός στύλος απέναντι στο χειρότερο είδος ρατσισμού: Εκείνον που έχει εισχωρήσει τόο βαθιά στις κοινωνικές δομές που δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον αντικρούσεις. Οι ένορκοι είναι όλοι λευκοί, τα πλήθη ζητούν αίμα, κι ο Φιντς παλεύει μόνος, προσπαθώντας να σώσει τη ζωή ενός μαύρου άντρα που κατηγορείται πως βίασε ένα νεαρό, λευκό κορίτσι.
Ο Ντέρεκ στο “American History X”
Εδώ τα λέμε αναλυτικότερα για την κλασική ταινία του Τόνι Κέι.
Διαβάστε ακόμη στο μεγάλο αφιέρωμα κατά του ρατσισμού
Η μεγάλη περιπέτεια του Ιάκωβου: Ο ρατσισμός, η παρέμβαση της υπουργού και το «πάγωμα» των σπουδών
Καμενί και Ζορό στο Sport24.gr για το ρατσισμό
Χριστοδουλοπούλου: Είμαστε αφιλόξενοι με τους μετανάστες
Μαύροι προπονητές στην Αγγλία: Έλλειψη ικανοτήτων ή ρατσισμός;