Οι τάπες και άλλες 5 συλλογές που κάναμε στα παιδικά μας χρόνια

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στις παιδικές σου αναμνήσεις είναι μία μετακόμιση. Γιατί την ώρα του πακεταρίσματος, όταν η μητέρα σου θα σου δείξει μία κούτα στην αποθήκη και θα σε ρωτήσει αν υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς το περιεχόμενο της στο καινούργιο σας σπίτι, θα της πετάξεις ένα ξερό ‘όχι’ από βαρεμάρα, χωρίς καν να την τσεκάρεις.

Θα μπορούσε να είναι αποδεδειγμένο από τους επιστήμονες του CERN, αν και καλά δεν είχαν πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούν, πως η συγκεκριμένη κούτα θα περιείχε

ένα NES, τρεις τράπουλες ΥΠΕΡΑΤΟΥ, μία συλλογή από μπουγελόφατσες, το ‘Ghost Castle’, το T-Shirt από το πρώτο σου Milko Cup και ένα βιβλίο του ‘Εμείς και ο κόσμος’, έτσι για ξεκάρφωμα

Καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα όταν θα σου ερχόταν η ιδέα να γράψεις αυτό το κείμενο ή όταν θα το διάβαζες, θα συνειδητοποιούσες πως εκείνο το ξερό ‘όχι’ που είχες πει τότε στη μητέρα σου ήταν το μόνο πράγμα που θα μετάνιωνες για όλη σου τη ζωή, ακόμα και αν είσαι υπέρμαχος του ‘κάθε πράγμα γίνεται για ένα συγκεκριμένο λόγο’.

Για ποιο λόγο θα μπορούσε να σε δοκιμάσει η μοίρα παίρνοντας μακρυά σου τη συλλογή με τις τάπες; Ο Μουρίνιο στην Γιουνάιτεντ αντέχεται, η εκλογή του Τραμπ επίσης. Αλλά η σκέψη πως τα αγαπημένα σου ταποβόλα αποτελούν εδώ και μία δεκαετία κόκκους στάχτης σε χωματερή δεν αντέχεται.

Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη τον πόνο για το σφάλμα του παρελθόντος κι ας ασχοληθούμε με τις αγαπημένες μας συλλογές, στις αρχές των ’90s (εκτός των αυτοκόλλητων Panini που χρειάζονται ολόκληρη θεματική ημέρα). Είτε αυτές βρίσκονταν στην κούτα που δεν πήραμε μαζί μας στη μετακόμιση είτε όχι.

Οι ευχούληδες

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

>Οι ευχούληδες είναι ότι πιο κοντινό στα Gremlins έχει κατασκευαστεί ποτέ, αφότου τα έβρεχες με νερό.

>Η χρησιμότητα τους ήταν αντίστοιχη με το κουμπί στο φανάρι που υποστηρίζει πως αν το πατήσεις, θα ανάψει πιο γρήγορα το πράσινο.

>Ήταν πιο πιθανό να πέσεις θύμα bullying στο δημοτικό αν δεν είχες καρφώσει ευχούλη σε έστω ένα μολύβι σου, παρά αν σε έλεγαν Ονούφριο.

>Οι ευχούληδες κυκλοφορούσαν σε όλα τα χρώματα μαλλιών που θα δίσταζες να βάψεις τα δικά σου ακόμα και τις Απόκριες.

>Αποτελούν το πιο bdsm παιδικό ‘παιχνίδι’ που έχει δημιουργηθεί ποτέ, αν σκεφτείς σε ποιο σημείο του σώματός τους χωνόταν το μολύβι.

Το σποτ:

(Έστω αυτοί με το τυχερό πετράδι)

Οι σκετίστες

 

(Ζοριστήκαμε περισσότερο από όσο νομίζεις για να θυμηθούμε το όνομά τους)

>Θεωρητικά τους χρησιμοποιούσαμε για να κάνουν αγώνες μεταξύ τους. Άλλο που δεν μπορούσαν να βγάλουν ούτε ένα μέτρο όρθιοι.

>Σαν εναλλακτική τους βάζαμε να συγκρουστούν για να δούμε ποιος θα μείνει όρθιος. Ο τύπος με τις ανοιχτές χερούκλες είχε τους άλλους για πρωινό.

>Εκτός το κοντό κόκκινο πράγμα που έμοιαζε με ηλεκτρική σκούπα και μας έμαθε για πρώτη φορά πως το χαμηλό κέντρο βάρους παίζει κομβικό ρόλο στην υπόθεση ισορροπία.

Το σποτ:

Τα γκαζάκια

(ή γκάζες ή μπίλιες)

>Κάθε σακουλάκι περιείχε μια ντουζίνα μπίλιες ίδιου χρωματικού μοτίβου, εκ των οποίων μία μεγάλη, τη μάνα.

>Ανάμεσα στις μικρές μπίλιες υπήρχαν και κάποιες γνωστές ως ‘αυγά’. Τα αυγά είχαν, συνήθως, οβάλ σχήμα και αλλού τα έστελνες κι αλλού πήγαιναν.

>Σε μία εκδοχή παιχνιδιού στήναμε δύο μπίλιες πλάι πλάι και με μία τρίτη προσπαθούσαμε να τις πετύχουμε από εύλογη απόσταση, σε μια άτυπη παρτίδα bowling.

>Υπήρχε και μία πιο pro εκδοχή παιχνιδιού σε χώμα, οι κανόνες του οποίου ήταν πιο βαρετοί από αυτούς του μπέιζμπολ.

>Σε κάποια παιχνίδια για να ρίξουμε την μπίλια την κρατούσαμε με τον αντίχειρα και τον δείκτη, ακουμπούσαμε το μικρό δάχτυλο στο έδαφος κι όταν σημαδεύαμε χτυπούσαμε την μπίλια με τον δείκτη του άλλου χεριού.

Το σποτ:

Πω πω τάπες!

 

>Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Τάπες λογίζονται μόνο αυτές που είχαν πάνω τους νεκροκεφαλές, 8ρια, τις λέξεις ‘poison’/’power’ ή κάποιο ζώδιο (ναι βρίσκονταν στην ίδια κούτα).

>Λόγω των εικόνων τους, βάλλονταν από τους θρησκόληπτους της εποχής. Όπως αργότερα το Carmageddon και το Diablo.

>Τάπες με ήρωες της Marvel και της DC ήταν δευτεράτζες. Για τάπες με Looney Tunes που είχαν τα δρακουλίνια ή Power Rangers, Pokemon και δεν συμμαζεύεται ούτε λόγος.

>Το official παιχνίδι των ταπών παιζόταν ως εξής: Τοποθετούσαμε δύο τάπες ανάποδα, τη μία πάνω στην άλλη και ο αντίπαλος τις χτυπούσε από πάνω με ένα ταποβόλο (την πλαστική, διάφανη τάπα). Έκανε δικές του, όσες τάπες κατάφερνε να αναποδογυρίσει.

>Ο μπαρουτοκαπνισμένος παίκτης διακρινόταν από το πόσο ραγισμένο ήταν το ταποβόλο του. Κάθε χαρακιά και παράσημο.

>Χωρίς την ταποθήκη σου, δεν έβγαινες από το σπίτι.

Το σποτ: Αγνοείται.

Οι μπουγελόφατσες

(άτιμη μετακόμιση)

>Τα λεπτά που περνούσαμε πάνω από το γεμάτο νιπτήρα γεμίζοντας τις μπουγελόφατσες με νερό ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ημέρας.

>Την νεκροκεφαλή την είχαμε όλοι διπλή και τριπλή. Λες να είχαν δίκιο οι θρησκόληπτοι;

>Η μυρωδιά pure πλαστικού που ανέδυαν είναι τόσο βαθιά εγγεγραμμένη στη μνήμη μας που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του ‘μαλλιού της γριάς’.

>Μπορεί για να μπουγελώσουμε κάποιον να έπρεπε να γεμίσουμε δέκα φορές την μπουγελόφατσα μας, ωστόσο δεν υπήρχε περίπτωση να τις απαρνηθούμε ούτε για χάρη του πιο hi-tech νεροπίστολου.

Το σποτ:

 

Τα τρελομπαλάκια

και

(Ομοίως)

>Αποτελούσαν το μεγαλύτερο εχθρό του γείτονά σου. Και του από πάνω και του από κάτω.

>Να σηκώσει χέρι όποιος δεν έχει κόψει με ψαλίδι/μαχαίρι τρελομπαλάκι για να βγάλει από μέσα τα αστέρια.

>Να σηκώσει και το δεύτερο χέρι, όποιου δεν του είχε πέσει τρελομπαλάκι από το μπαλκόνι.

Το σποτ: Αγνοείται.

 

Bonus: Η χριστουγεννιάτικη συλλογή.

ΥΓ1: 250 δρχ.

ΥΓ2: Από την ψιλικοκό.