Oldschool Alert: Ένα θέμα-ωδή στα σχολικά μας 90s

Ο Θοδωρής Ρούσσος ανοίγει το φωτογραφικό άλμπουμ του γυμνασίου (κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90) και ξαναφέρνει στη μόδα το flight, το ελαστικό τζιν, τα άρβυλα και τα απαραίτητα αξεσουάρ μιας μόδας, που τελικά δεν ήταν μόδα, αλλά τρόπος έκφρασης και ‘ταφόπλακα’ για τις σχολικές ποδιές. Αλλού όμως, είναι η νοσταλγία.

Απ’ έξω εμφάνιση από μέσα άνεση

Τα Army Jackets τύπου flight ήταν ό,τι παραμένει η κόκα κόλα για το ουίσκι, το πορτοκάλι για τη vodka. Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου. Δεν το έβγαζες από πάνω σου, ούτε όταν το εσωτερικό πορτοκαλί γινόταν μαύρο από την απλυσιά. Μόνο αν το έβλεπε η μάνα σου και χωρίς να σε ρωτήσει το έβαζε στο πλυντήριο, την ίδια ώρα -διάολε- που είχες κανονίσει ραντεβού!

Παραδείγματος χάρη, αυτός που φορούσε μπορντό είχε περισσότερες πιθανότητες να είναι γαύρος απ’ ότι βάζελος. Ή αν το φορούσες ανάποδα ΠΑΟΚ ή Άρης. Φυσικά, μπορούσες (και το επεδίωκες) να ‘σταμπαριστείς’ αν φορούσες τη μυθική κονκάρδα στο αριστερό μανίκι. Εκεί που είχε τα πλαστικά καπάκια, τα οποία αποκαλούσαμε ‘πλαστικές σφαίρες’, λόγω του σχήματος. Με το μπουφάν αυτό, που δεν το ξεκούμπωνες ούτε την ώρα του μαθήματος, ήσουν ένας από εμάς, ανεξαρτήτως αν από μέσα φορούσες μπλούζα Duran Duran ή Μetallica.

Τρεις εποχές έβγαζες με αυτό το μπουφάν και δεν μαδούσαν ποτέ τα πούπουλα σαν των “άλλων” την ‘πάπια’.

Παπούτσι απ’ τον τόπο σου…

Τα αθλητικά παπούτσια ήταν πάντα νούμερο ένα στο καθημερινό ντύσιμο. Μαύρα ή άσπρα δεν είχε καμία σημασία (σπάνιες οι διχρωμίες). Αρκούσε να παραμυθιάζεσαι ότι φουσκώνοντας τη “γλώσσα”, αποκτούσαν αερόσολα. Υπήρχε κάτι σε πιο “επίσημο”; Η μόδα των “τρακτερωτών” είχε αντικατασταθεί από τα “κίτρινα” καστόρινα μποτάκια, αλλά τρε μπαναλ…

Άγραφος νόμος: Τα χτυπούσες  σε κάνα τοίχο να ξεθωριάσει το χρώμα μπροστά και άμα λάχει να φανεί και το σίδερο. Και σε αυτή την περίπτωση μπορούσες να στιγματιστείς: Αν άλλαζες τα κορδόνια από μαύρα σε κόκκινα ήσουν αναρχικός, αν έβαζες άσπρα φασιστόφερνες. Λίγο αργότερα ήρθαν στη ζωή μας τα γκέτα (σαν τα dr martens, αλλά με πιο σκληρή σόλα και μια εξωτερική ραφή στο μπροστινό μέρος), ενώ άλλοι την έβρισκαν με τις Βέρμαχτ (δίπατες ή και τρίπατες).

Όπως και να ‘χει τα καταστήματα στο Μοναστηράκι είχαν θησαυρίσει, πουλώντας τα άρβυλα σαν στραγάλια. Αξέχαστη η μορφή έξω από το topman, που για να προσελκύσει κόσμο φώναζε: “Γκέτα, μάρτινς στο topman παιδιά”! Τέλος και το πατούμενο. Με ένα αθλητικό και ένα άρβυλο, είχες “πιάσει” όλη τη γκάμα εκδηλώσεων της εποχής. Μαθητικών και μη.

Να αγκαλιάζει τη γάμπα

Τα τζιν ήταν έπος. Προτιμούσαμε κυρίως τα συνοικιακά καταστήματα για τις αγορές μας. Ελλείψει εμπορικών κέντρων, στήριζες την τοπική αγορά και εκείνη εσένα. Ήξερες τον πωλητή με το μικρό του όνομα. Είχε περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που σου αγόραζαν οι δικοί σου παντελόνια χωρίς καν να τα δοκιμάσεις ή που ερχόταν μια τσάντα στο σπίτι από τον ξάδερφο για να διαλέξεις το καλύτερο used τζιν. Μάζευες το χαρτζιλίκι και πήγαινες να δοκιμάσεις τζιν. Ελαστικό τζιν, να αγκαλιάζει τη γάμπα. Ένα με το δέρμα για να μπαίνει και πιο εύκολα η φόρμα από πάνω, για την ώρα της γυμναστικής. Προσοχή: οι δοκιμές γίνονταν φορώντας ήδη το flight και τα άρβυλα για να δεις το τελικό αποτέλεσμα. “Καλημέρα Παύλο, έχουμε κάνα καλό τζινάκι;”. Κατέβαζε ο Παυλος από τα ράφια, παρότι εσύ είχες δεθεί συναισθηματικά με ένα συγκεκριμένο, που είχες σταμπάρει μέρες πριν φορεμένο σε μια κούκλα στη βιτρίνα. Το δοκίμαζες, πλήρωνες, έφευγες. Πήγαινες σπίτι, έψαχνες καρφίτσες για να σημαδέψεις το κόντεμα και το πήγαινες στη γιαγιά που πάντα είχε μια ραπτομηχανή στο σπίτι. Αφού τελείωνε η γιαγιά, το φορούσες με τα αθλητικά και μόλις καθόσουν σηκωνόταν τόσο που όταν έβαζες τις καρφίτσες δεν είχες υπολογίσει τη μαγεία της άσπρης κάλτσας.

Με τσάντα σχολικιά

Οι τσάντες τύπου polo ήταν οι πιο διαδεδομένες της εποχής. Έλα όμως, που παρότι ήταν ελκυστικό το “δώρο η κασετίνα”, δεν πήγαιναν με το υπόλοιπο στιλ. Και σε αυτή την περίπτωση, στο Μοναστηράκι βρέθηκε η λύση. Τσάντα στρατιωτική – χακί. Πάνω σε αυτή μπορούσε ο καθένας να βάλει την προσωπική του “σφραγίδα”. Στο σημείο που “αγκάλιαζε” τον ώμο, συνήθως έγραφες το όνομά σου, την ομάδα σου, το αγαπημένο σου συγκρότημα.

Πάνω στην τσάντα γινόταν το… αδιαχώρητο. Διάβαζες ό,τι μπορούσες να φανταστείς, ενώ οι πιο “προχώ” έβαζαν και ραφτά. Ακουαρέλα δεν χωρούσε μέσα και το ντοσιέ ίσα – ίσα (έπρεπε να βάλεις και ένα βιβλίο μέσα του). Στο τέλος την έβαζες και στη χλωρίνη και γινόταν κίτρινη. Ήσουν ένα βήμα πριν την αντικατάσταση. Το τελικό στάδιο ήταν αυτό: επειδή πετούσαμε χύμα τα στυλό (και τα ξεχνούσαμε), τα μελάνια χύνονταν και έκαναν μια τεράστια στάμπα στον πάτο της. Ήταν μια καλή ευκαιρία να αγοράσεις μια ολοκαίνουργια. Κι εκεί ήταν η μαγεία: Καμία δεν ήταν σαν την προηγούμενη…

Αξεσουάρ “ομαδοποίησης”

Η κονκάρδα ήταν το βασικό αξεσουάρ. Κονκάρδα ομάδας ή μπάντας ή και των δύο στο αριστερό μανίκι του flight, αλλά και στην χιλιοτρυπημένη τσάντα. Σπάνιο έως απίθανο να εμφανιστεί κάτι με πολιτικό περιεχόμενο. Το “Α” της αναρχίας ήταν πολύ πιο συνηθισμένο από ένα σφυροδρέπανο ή έναν “στόχο”. Και στο τζιν τίποτα; Πώς; Το επίσης επικό μπρελόκ ομάδας, που κρεμόταν στο πλάι. Από τη μία το σήμα και από την άλλη η θύρα (7, 13, 21, 4, 3) που έπρεπε να “βλέπει” προς τα έξω, ώστε να καμαρώνεις για την ομάδα σου. Μπορούσες να βάλεις επιπρόσθετη αλυσίδα για να κάνει πιο πολύ “μπαμ” στο μάτι του άλλου.

Tip: Το μαλλί στα χειρότερά του. Ήταν η εποχή που άρχισε να μακραίνει. Άλλοι το παρατούσαν στου δρόμου τα μισά, βλέποντας τη μπούκλα να γυρίζει σαν “λασπωτήρας” στο σβέρκο. Άλλοι συνέχισαν μέχρι τέλους και δικαιώθηκαν. Ήταν μέχρι να φτάσεις στο στάδιο: “τα τρως;” – αν δηλαδή έφτανε η τούφα από πάνω ή από πίσω στο στόμα…

Αυτό ήταν το “καλούπι” αρκετών μαθητών στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πολλούς τους (μας) εξέφραζε, άλλοι παρασύρθηκαν από την τάση της εποχής ή των κολλητών τους φίλων. Οπως και να’ χει, επειδή μπορώ να αντιληφθώ ότι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές αρκετοί κάνετε συνειρμούς και αυθόρμητα συνδέετε τα ράσα με τον παπά, σας διαβεβαιώνω ότι οι εποχές, οι συμπεριφορές και το κοινωνικό στάτους ήταν τόσο διαφορετικό σε σχέση με το σήμερα.

Περισσότερο γι’ αυτό η νοσταλγία και λιγότερο για ένα άρβυλο, ένα μπουφάν ή μια κονκάρδα…