Όταν το Λονδίνο ντύνεται στα πράσινα

Δεν είμαι σίγουρος γιατί συμπαθούμε τους Ιρλανδούς τόσο πολύ. Και σίγουρα όχι για κάποιον λόγο συμπόνοιας για την κρίση που χτύπησε και εκείνους. Μη σου πω φθόνο που είχαν την υποδομή και το ρεαλιστικά βιώσιμο χρέος ώστε να ανακάμψουν. Τους Ιρλανδούς πιο πολύ τους πάμε γιατί είναι ωραίοι τύποι. Ντόμπροι, σκληροτράχηλοι, φασαριόζοι και λάτρεις του ποτού. Βασικά τους πάμε γιατί μας θυμίζουν έναν δικό μας πολύ εξωστρεφή και “πρωτόγονο” εαυτό.

Στην Ελλάδα δεν γιορτάζουμε και πάρα πολύ την St. Patrick’s Day. Οι Ιρλανδικές pub της πόλης ντύνονται βέβαια στα χρώματα της Guinness και περιμένουν αυτή τη μέρα για να τις ανακαλύψουν κάποιοι που περνούσαν άλλοτε αδιάφορα έξω από τις πόρτες τους. Αλλά σε γενικές γραμμές δεν είναι ότι σηκώνονται οι νοικοκυρές πρωί πρωί και βγαίνουν στην αγορά να βρουν υλικά για να τα μαγειρέψουν με stout.

Και λέω ποτό και όχι μόνο μπύρα, γιατί την ημέρα αυτή γιορτάζει όλη η Ιρλανδία. Οπότε γιορτάζουν και μερικά από τα αγαπημένα μας Irish whiskey, όπως το Jameson. Το βασικό όμως συστατικό της διασκέδασης είναι η μπύρα και ό,τι αυτό σημαίνει. Μόνο τυχαίο δεν είναι λοιπόν ότι το δίλεπτο που αφιερώνουν κάθε χρόνο τα κεντρικά δελτία ειδήσεων των σταθμών, έχει κυρίως εικόνες μεθυσμένων από την μπύρα Ιρλανδολάτρεων, βαμμένων στα πράσινα.

Α ναι. Κάθε χρόνο μας δείχνουν τις παρελάσεις και τα ποτάμια που βάφονται πράσινα στις διάφορες Αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Όπως στο Σικάγο.

Και οι παρελάσεις δεν είναι μόνο ανήμερα της ημέρας του Αγίου Πατρικίου αλλά ξεκινούν αρκετές ημέρες νωρίτερα. Μία τέτοια “μεθυσμένη” παρέλαση είχα την χαρά να ζήσω από κοντά το 2006, τη χρονιά που ήμουν στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό. Και ναι, αυτό που ζεις στο Λονδίνο μια τέτοια μέρα είναι πράγματι ένα μεγάλο party, ασχέτως αν είσαι φοιτητής, εργαζόμενος ή συνταξιούχος.

Θα μου πεις, πόσο λογικό είναι να γιορτάζεις την έλευση του Χριστιανισμού στην Ιρλανδία (γιατί αυτό γιορτάζουμε για να μην έχετε αυταπάτες) και την εν γένει Ιρλανδική κληρονομιά με μεθύσια και party. Εν μέσω νηστείας βεβαίως βεβαίως. Προσωπικά σου απαντώ πολύ λογικό. Ή τουλάχιστον πολύ λογικότερο και πιο σύγχρονο από τα δικά μας θρησκευτικά έθιμα. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Άγιος Πατρίκιος συγκεκριμένα αλλά τόσοι και τόσοι Ιρλανδοί που κάθε χρόνο φορούν τριφύλλια και ντύνουν εαυτούς στα πράσινα, μάλλον συμφωνούν μαζί μου.

Αποφάσισα να σου πω δυο λόγια για αυτή τη μέρα στο Λονδίνο γιατί μου λείπει πολύ ένα τέτοιο party στην Ελλάδα. Μου λείπει μια ημέρα που δεν είναι πρωτοχρονιά, δεν είναι Χριστούγεννα αλλά είναι μια μέρα που πατάμε ένα ταυτόχρονο pause από οτιδήποτε μας χαλάει και βγαίνουμε στο δρόμο να γιορτάσουμε.

Από το Camden και το Canary Wharf, στο Chelsea και το Paddington, το Λονδίνο ήταν πράσινο. Χωρίς κομπλεξισμούς για τους Ιρλανδούς, χωρίς γκρίνιες για την κίνηση, χωρίς μιζέρια για την όποια σπατάλη της πολιτείας που διοργάνωνε εν αγνοία της ένα από τα μεγαλύτερα ετήσια party. Δεν είναι μόνο η St. Patrick’s Day που βγαίνουν οι Λονδρέζοι στους δρόμους αλλά είναι εκείνη η μέρα που βγαίνουν πιο μαζικά, πιο ορεξάτα, πιο ζωντανά.

Μπορεί να έφταιγε το ότι εγώ ήμουν φοιτητής και δεν την είχα ξαναζήσει τη φάση αυτή. Μπορεί να έφταιγε η ούτως ή άλλως υπέροχη όψη του πολυπολιτισμικού Λονδίνου. Μπορεί να έφταιγε η λαοθάλασσα στην Trafalgar Square με καπέλα στα κεφάλια και Ιρλανδικές σημαίες στα χέρια. Ήταν μια γιορτή, χωρίς ίχνη εθνικισμού, χωρίς υπερβολές, χωρίς να είναι ανάγκη να γιορτάσεις κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ήταν απλά μια γιορτή.

Θυμάμαι έξαλλη μια Γερμανίδα φίλη μου να μου λέει για τους μεθύστακες που συναντούσε σε κάθε γωνιά έξω από pub. Αλλά μεθύστακες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν πάντα. Το να πας στις 7 το απόγευμα σε μια pub και να μην πετύχεις 4-5 μεθυσμένους είναι σπάνιο φαινόμενο. Οπότε οι συγκεκριμένοι δεν περιμένουν την ημέρα του Αγίου Πατρικίου για να μεθύσουν. Την περιμένουν όμως οι υπόλοιποι για να πετάξουν έστω για λίγο τη μάσκα της σοβαροφάνειας και να βαφτούν – χωρίς να είναι Ιρλανδοί – στα χρώματα της ιρλανδικής σημαίας.

Σε μια εποχή που ο φανατισμός είναι στο μέτρο της υπερβολής και το να φοράς τη σημαία κάποιου άλλου ή να γιορτάζεις τα έθιμά του είναι επιλήψιμο αν όχι φοβήσιμο, η συμμετοχή σε μια γιορτή όπως η St. Patrick’s Day και η έστω και αδικαιολόγητη αγάπη για την Ιρλανδία, είναι κάτι που εμένα μου φαίνεται πολύ υγιές και όμορφο.

Μακάρι να μπορούσαμε να γιορτάσουμε για όλους τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Να γιορτάσουμε μαζί τους τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Έστω με ένα ποτήρι stout στο χέρι και ένα τετράφυλλο τριφύλλι ζωγραφισμένο στο μπράτσο.