Πόκερ ενάντια στο ένστικτο

Οι καλοί παίκτες είναι αυτοί που κερδίζουν τα περισσότερα χρήματα. Για να κερδίσω χρήματα πρέπει να κερδίσω παρτίδες. Δεν μπορώ να κερδίσω παρτίδες αν πηγαίνω πάσο. Άρα, για να είμαι καλός παίκτης πόκερ, θα πρέπει να παίζω σε πολλές παρτίδες και να μην πηγαίνω εύκολα πάσο.

Αν σκέφτεσαι κάπως έτσι, καταλήγεις να γίνεσαι αυτό που στην αγγλική ορολογία λέγεται «calling station». Να κάνεις δηλαδή συνέχεια call στα πονταρίσματα των άλλων είτε έχεις κάτι καλό, είτε έχεις κάτι μέτριο και κυνηγάς να βελτιώσεις το φύλλο σου στη συνέχεια, είτε δεν έχεις απολύτως τίποτα, αλλά… το πάσο είναι για τους δειλούς!

Για κάποιο λόγο φτάνεις να βλέπεις το πάσο σαν μικρή ήττα και δεν το δέχεσαι. Κάνεις call γιατί δεν θες να εγκαταλείψεις κάθε ελπίδα να κερδίσεις τα πονταρισμένα.

Για να αποφύγεις τα λάθη στο πόκερ, πρέπει πολλές φορές να πας ενάντια στο ένστικτό σου. Ο άνθρωπος ανέπτυξε πολλά ένστικτα και λειτουργίες κατά την εξέλιξή του. Πολλά από αυτά τα ένστικτα όμως, μας οδηγούν σε λάθος αποφάσεις στο πόκερ.

Μία από τις βασικότερες αυτόματες αντιδράσεις που έχει ο εγκέφαλός μας, και η οποία μας βοήθησε τα μέγιστα στην επίβίωσή μας, είναι η διαδικασία της αναγνώρισης. Ο άνθρωπος έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει ένα πρόσωπο, μία φιγούρα, ή ένα σχήμα, ακόμα και αν δεν το βλέπει ολόκληρο και καθαρά.

Αυτή η λειτουργία, μας ήταν απόλυτα χρήσιμη όταν είμασταν εκτεθιμένοι στο δάσος, οπότε και έπρεπε να αναγνωρίσουμε για παράδειγμα ένα λιοντάρι, ακόμα κι αν βλέπαμε ένα μικρό μέρος του ζώου πίσω από πυκνή βλάστηση. Μόνο έτσι θα μπορούσε ο άνθρωπος να αντιδράσει γρήγορα και σωστά με απόλυτο σκοπό φυσικά, την επιβίωση.

Ο εγκέφαλος αναγνωρίζει και κατηγοριοποιεί αμέσως αυτό που βλεπει, για να διευκολύνεται ο ίδιος στην λειτουργία του και για να μπορούμε να αντιδράμε γρήγορα απέναντι σε ενδεχόμενους κινδύνους. Ή με άλλα λόγια… του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.

Όταν παίζουμε πόκερ όμως, αυτή η άμεση αναγνώριση, κατηγοριοποίηση και ταχεία αντίδραση, δεν βοηθάει τον παίκτη και τον οδηγεί συχνά σε μεγάλα λάθη. Πόσες φορές έχεις πει μετά από μια παρτίδα «σε έβαλα σε μπλόφα» ή «σε έβαλα σε ρηγάδες»; Αυτό ακριβώς είναι το λάθος που μας ωθεί ο εγκέφαλός μας να κάνουμε συχνά, όταν παίζουμε πόκερ.

Φυσικά και μπορεί να πετυχαίνεις κάποιες φορές τον συνδυασμό που αναγνώρισες, δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο. Ο εγκέφαλός σου θα σε επιβραβεύει κάθε φορά που πέφτεις μέσα σε αυτήν την ανανγώριση. Και επιπλέον, αυτές οι ευχάριστες μνήμες που «πέτυχες διάνα» συνήθως επικρατούν αυτών που «αστόχησες».

Η λειτουργία που πρέπει να κάνει ο εγκέφαλος όταν παίζουμε πόκερ, είναι αυτή της εκτίμησης και όχι της αναγνώρισης. Πρέπει δηλαδή να προσπαθείς να εκτιμήσεις ένα εύρος φύλλων που μπορεί να κρατάει ο αντίπαλος και όχι να αναγνωρίσεις έναν συγκεκριμένο συνδυασμό, όπως είναι η πρώτη και αυτόματη αντίδραση που κάνει το μυαλό σου.

Η ερώτηση «τι μπορεί να έχει ο αντίπαλος σε αυτό το σημείο;», πρέπει να γίνεται συνέχεια και σχεδόν ποτέ δεν έχει μία και μοναδική απάντηση.

«Μπορεί να έχει αυτό, αυτό, εκείνο, το άλλο ή το παράλλο. Πως παίζουν τα δικά μου φύλλα σε αυτό το εύρος φύλλων;». Αυτός είναι ο διάλογος που κάνει στο μυαλό του ο έμπειρος παίκτης.

Με την εμπειρία και τη μελέτη, θα καταφέρεις να μικραίνεις το εύρος φύλλων που μπορεί να κρατάει ο αντίπαλός σου και θα κάνεις όλο και πιο σωστές εκτιμήσεις και άρα, λιγότερα λάθη.

Γιώργος Θεοφανόπουλος (αρχισυντάκτης του Pokercity.gr)