Το “28 μέρες μετά” με έκανε zombie fan. Αυτό είναι το γιατί.

Οι “μολυσμένοι” στο “28 μέρες μετά” δεν είναι ακριβώς ζόμπι, να το ξεκαθαρίσω. Είναι άνθρωποι που κόλλησαν τον ιό Rage, που δημιουργήθηκε σε κάποιο εργαστήριο, που διαδόθηκε όταν κάποιοι ανεγκέφαλοι ακτιβιστές απελευθέρωσαν τα πειραματόζωα που τον επώαζαν στο αίμα τους.

Θέλω να πω δεν έχεις ζωντανούς νεκρούς εδώ όπως στο “Walking Dead”. Έχεις μόνο ζωντανούς. Λυσσασμένους μεν, διψασμένους για αίμα, αλλά ζωντανούς.

Οι “μολυσμένοι” του Garland και του Boyle έχουν, βέβαια, όλα τα κουσούρια των ζόμπι:  Κάνουν αλλεπάλληλα 400άρια χωρίς να κουράζονται. Τρώνε χωρίς να παχαίνουν. #giati_klwtsas_tin_porta_enw_exei_xerouli? Δεν χρησιμοποιούν όπλα. Πέφτουν κάτω με μία γυριστή κοντακιά.  Δεν τους κάνουν τίποτα οι πυροβολισμοί. Εδώ θέλει close combat skills. Χατζάρα και ρόπαλο ρε.

Ακριβώς δηλαδή οι σουρεαλισμοί που μέχρι και πριν μια δεκαετία μου προκαλούσαν αλλεργία. Που έκαναν το “ναι, καλά” μέσα μου να επαναστατεί.

“Ό,τι τι, δηλαδή, τα ζόμπι δεν τελειώνουν ποτέ; Αν σηκωθούν όλοι οι ζωντανοί νεκροί δε χωράμε πάνω στο πλανήτη φίλε, το έχεις σκεφτεί αυτό; Όταν πέφτουν κάτω είναι μόνο για πέντε δευτερόλεπτα ή είναι οριστικό; Να ξέρουμε δηλαδή, κανείς δεν έχει σκεφτεί ένα αξιαγάπητο ζόμπι; Υπάρχει, αλήθεια, ζόμπι φαυλοκρατία ή έχουν όλα τα ζόμπι τα ίδια δικαιώματα;” Αυτά σκεφτόμουν.

Και ναι, προφανώς ήμουν φαν του ρεαλισμού. Των γλυκόπικρων ιστοριών του Κεν Λόουτς, φανατικός hater του ό,τι να ‘ναι. Αληθινοί άνθρωποι ρε. Κανόνες. Ούτε super heroes ούτε larger than life περσόνες. Της σχολής του “δικού μου Idaho”.

Ρεμάλια και major fuck ups ήταν οι ήρωες μου όχι ο Don Draper. Σαν αυτούς που “ανέστησε” το Breaking Bad. Φαν του world κινηματογράφου. Και ας βλέπω πρόσφυγες να περπατάνε στα βουνά του Καυκάσου μισή ώρα.  Ορκισμένος εχθρός του λιντσικού “Mullholand Drive” με τους νάνους που είναι doppelganger για εντυπωσιακές ξανθιές με λεσβιακές τάσεις.

Matrix με το ζόρι. Matrix II; Σπυριά. Ακόμα.

Και φαντάζομαι ότι ο έρωτας με το 28 μέρες (κόμικς, ταινία, alternative endings, πόστερ) δεν θα ξεκινούσε καν αν δεν ήταν αυτό το τεράστιο soundtrack του John Murphy.

Δεν είχα καμία πρόθεση να δω την ταινία, αλλά δουλεύοντας σε ένα multiplex στην Αγγλία έκανα ζόμπι καταδρομικές στο τέλος της για να μαζέψω το ποπ κορν και τα αναψυκτικά. Δεν ξέρω τι έκανε στο box office αλλά εγώ θυμάμαι άδειες αίθουσες.

Και άδειες αίθουσες σε εκείνη τη συγκυρία σήμαινε ότι έβλεπες χαλαρά τα τελευταία λεπτά και άκουγες ένα αριστούργημα από μια σούπερ αδικημένη μπαντάρα τους Blue States (που μάλλον κόλλησαν τον ιό μετά την προβολή της ταινίας). Αυτό.

Και μετά έψαχνες στους τίτλους τέλους για να δεις τους συντελεστές στο score της ταινίας ακούγοντας μια υπέροχη μελωδία. Αυτή.

Η επόμενη στάση ήταν το πρώτο HMV για να πάρω το soundtrack. Όπου έπεσα πάνω στο post rock έπος του John Murphy. Δηλαδή αν έχεις το θεό σου, zombie movie χωρίς garage κιθάρες. Δεν υπάρχουν αυτά.

Ο Murphy έκανε την απόλυτη υπέρβαση δοκιμάζοντας ένα νέο τότε αλλά πολύ noir και ατμοσφαιρικό είδος για περιγράψει τη φρίκη και την απόγνωση της “επόμενης μέρας”. Κολλώντας στο τέλος δυο εντελώς αισιόδοξα track στο τέλος, το ένα δικό του. Η ζωή θα συνεχιστεί.

Ωραία. Μέχρι εδώ έχω δει καμιά δεκαπενταριά φορές το τέλος, σε κάποιες παραστάσεις έχω κάνει το ντου λίγο πιο νωρίς μπας και δω βρω κάνα τραγουδάκι ακόμα, γενικότερα έχω το νου μου και κάποια στιγμή αποφασίζω να δω την ταινία. Έχω ακούσει ότι είναι ζόμπι φασούλα αλά “Walking Dead” που φέρνει στην Ελλάδα το FOX αλλά θέλω να δω που ακριβώς ποια ήταν η έμπνευση.

Για να αποδειχθεί ότι ήταν κανονική ταινία και όχι μπιμουβάτη καλτίλα. Πιθανώς η πρώτη αλλά δεν το ξέρω σίγουρα. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες,  αλλά κανονικοί ηθοποιοί, πλοκή και  φωτογραφία για μένα ήταν μια αποκάλυψη.

Ακόμα και αυτό το twist με τα μολυσμένα ανθυποzombie και την αρρώστια που εξαπλώνεται (κάποιοι λένε ακολουθώντας πραγματικά μοντέλα διασποράς) ήταν διαφορετικός, πρωτότυπος. 

Η Σελίνα και ο Μάρκ σώζουν το Τζιμ όταν δέχεται την πρώτη επίθεση και τον μεταφέρουν στο κρησφύγετο τους. Αλληλεγγύη.

Ο Μαρκ ξεχνάει ένα φως ανοιχτό και πέφτει θύμα μιας μικρής ομάδας που έχει βρει καταφύγιο στο Μετρό του Λονδίνου. Η Σελίνα τον σκοτώνει χωρίς δισταγμό και προειδοποιεί το Τζιμ ότι θα κάνει το ίδιο χωρίς να διστάσει δευτερόλεπτο. Επιβίωση.

Ο Τζιμ και η Σελίνα φιλιούνται. Έρωτας.

Ο Τζιμ σώζει τη Σελίνα από τους στρατιώτες αλλά η Σελίνα υποψιάζεται ότι έχει μολυνθεί και σηκώνει τη χατζάρα. Για ένα κρίσιμο δευτερόλεπτο διστάζει. Μεροληψία.

Βλέπεις το “28 μέρες μετά” είναι μια ταινία για τη ζωή. Ή καλύτερα για την ανθρώπινη φύση. Ότι δηλαδή λάτρευα στον κινηματογράφο. Απλά σε ένα διαφορετικό σετ. Με πολύ αίμα. Με πολύ αγωνία. Γι’ αυτό με γύρισε.