13 πράγματα που ίσως μείνουν από τον τελικό που θα ξεχάσουμε γρήγορα

Κανείς δεν δικαιούται να έχει παράπονο από το φετινό Champions League. Οι όμιλοι κύλησαν γλυκά και όπως έπρεπε για να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα του 2018 και οδήγησαν το ποτάμι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε μια νοκ άουτ φάση που ξεχύθηκε σαν χείμαρρος και γκρέμισε όλα τα φράγματα. Ζήσαμε μεγάλα comeback, συγκλονιστικές ανατροπές και δύσκολους αποχαιρετισμούς.

Εβδομάδα με την εβδομάδα, αφήσαμε πίσω μας την Παρί, τη Ρεάλ, τη Γιουβέντους, τη Σίτι, την Μπαρτσελόνα, τον αξιαγάπητο Άγιαξ και φτάσαμε στον τελικό της Μαδρίτης με ένα ζευγάρι βγαλμένο από το καλεντάρι της Πρέμιερ Λιγκ. Η Λίβερπουλ και η Τότεναμ παρατάχτηκαν στο χορτάρι του Μετροπολιτάνο για να μας δώσουν μια 40η αγωνιστική καλύτερη από την 39η (τελικός του Europa League, Τσέλσι – Άρσεναλ), αλλά δεν τα κατάφεραν. Τις ευχαριστούμε και τις δύο για την προσπάθεια και τις καλές προθέσεις, δίνουμε τα συγχαρητήριά μας στη Λίβερπουλ για την πανάξια κατάκτηση του 6ου, αλλά αυτά που θα μας μείνουν από τον τελικό τους δεν είναι οι φάσεις που δημιούργησαν.

Όσο να ‘ναι, όμως, κάτι θα θυμόμαστε. Κάποια χρήσιμα μαθήματα τα πήραμε:

Οι ‘εμφύλιοι’ ευρωπαϊκοί τελικοί δεν πετυχαίνουν. Το ξέραμε έτσι κι αλλιώς, αλλά φέτος γράφτηκε με πυρωμένο σίδερο πάνω στο δέρμα μας. Στο βασανιστικό πρώτο ημίχρονο του Τσέλσι – Άρσεναλ και σε ολόκληρο το 90λεπτο του Τότεναμ – Λίβερπουλ. Οι ομάδες, οι παίκτες, οι προπονητές, ακόμα και οι οπαδοί, γνωρίζονται υπερβολικά καλά μεταξύ τους για να εκπλήξουν οποιονδήποτε.

Κανείς δεν αγαπάει ένα πέναλτι στα 22”. Ούτε καν η ομάδα που το κερδίζει. Το χέρι του Σισοκό έριξε μια σφαλιάρα στην Τότεναμ και την ανάγκασε να τρίβει αμήχανα το μάγουλό της για 85 περίπου λεπτά και κλείδωσε τη Λίβερπουλ στο σεντούκι με που έχει χαραγμένο το σοφό λατινικό ρητό ‘Ok, mas ekatse, pame tora aplos na paroume to matsaki’.

Κίνσεϊ Βολάνσκι.

Κίνσεϊ Βολάνσκι.

AP Photo

(AP Photo / Francisco Seco)

Κίνσεϊ Βολάνσκι.

AP Photo

(AP Photo / Francisco Seco)

O Φαν Ντάικ είναι σίγουρα ο καλύτερος σέντερ μπακ στον κόσμο αυτήν τη στιγμή. Δεν χρειαζόταν το στατιστικό με τα 1080 λεπτά στα οποία δεν έχει δεχτεί ντρίμπλα στο Champions League για να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά ας το αφήσουμε λίγο να αναβοσβήνει στο πίσω μέρος του μυαλού μας: 1080, 1080, 1080, 1080.

Κι αυτός ο Άλισον, βέβαια, καλός είναι.

Καλός – καλός. Όχι καλός σε σύγκριση με τον Κάριους.

Αν, πάντως, είσαι τερματοφύλακας σε μια ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο, καλύτερα να είσαι ή ο πρώτος ή ο τρίτος. Αν είσαι ο πρώτος θα πάρεις τα εύσημα, αν είσαι ο τρίτος θα είσαι αυτός που θα πανηγυρίσει περισσότερο με την κούπα στα χέρια. Καομίν Κέλεχερ, Ρόμπερτ Γκριν, άξιοι. Κρατάτε ζωντανή τη φλόγα που άναψε κάποτε ο Βαγγέλης Βουρτζούμης.

Finals are about winning. Το δήλωσε ο Κλοπ, το παραδέχτηκε ο Ποκετίνο, το καρπώθηκε ο Ζοζέ Μουρίνιο που έσπευσε να δηλώσει δικαιωμένος ότι η Λίβερπουλ κέρδισε με τον τρόπο που κέρδιζαν όλες οι δικές του ομάδες και καλά έκανε.

Ειρήσθω εν παρόδω, αυτήν τη στιγμή: Κλοπ > Ποκετίνο > Χάος > Ρασβάν Λουτσέσκου > Ζοζέ Μουρίνιο.

Επίκαιρο και διαχρονικό: Στους έξι χαμένους τελικούς δεν γίνεσαι loser.

Ό,τι και να λέμε, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουμε, η σχέση της Λίβερπουλ με τους οπαδούς της είναι άλλη φάση.

(Κεντρική φωτογραφία: AP Photo / Francisco Seco)