18 πράγματα που έμαθα για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους διαβάζοντας τη βιογραφία του

4 Ευρωλίγκες, Ευρωπαϊκό με τη Λιθουανία, Ολυμπιακό μετάλλιο, κινηματογραφικό φίνις με πρωτάθλημα με τη Ζαλγκίρις στον τελευταίο του αγώνα.

Γέννηση σε Σοβιετική Ένωση με ελάχιστη επαφή με τη Δύση και επιστροφή σε μια Λιθουανία αυτόνομη, έχοντας στο ενδιάμεσο παίξει και αποθεωθεί σε Βαρκελώνη και Αθήνα, ταξιδεύοντας στο ενδιάμεσο και στο ΝΒΑ.

Η καριέρα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, από τη στιγμή που γεννήθηκε με τη μητέρα του να θυσιάζει τη δική της Ολυμπιακή συμμετοχή για εκείνον, μέχρι τις προσωπικό θριπίτ με Ευρωλίγκες, είναι τόσο γεμάτη με επιτυχίες και ενδιαφέρον που ακόμα κι αν γνωρίζεις πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν όλα, κάνει το βιβλίο που καταγράφει τα πάντα να είναι page-turner.

Το “Μόνο Η Νίκη Δεν Αρκεί” (εύκολο να το λες όταν νικάς συνέχεια βέβαια) μου το έκαναν δώρο στα γενέθλιά μου φίλοι Παναθηναϊκοί. Στο εξώφυλλο βλέπουμε τον λατρεμένο Λιθουανό να κρατά ένα τρόπαιο Ευρωλίγκας φορώντας φανέλα του Παναθηναϊκού, αν και μπορείς να υποθέσεις πως το χρώμα της φανέλας διαφέρει ανάλογα τη χώρα κυκλοφορίας του βιβλίου.

Εξάλλου, αν και σε ένα σημείο αναρωτιέται αν ο Πανθηναϊκός με τον οποίο κατέκτησε την Ευρωλίγκα είναι όντως η καλύτερη ομάδα στην οποία έπαιξε ποτέ του, είναι εμφανές από την διήγηση πως το πρώτο και παντοτινό του πάθος είναι η Βαρκελώνη. Από την άλλη, στο κεφάλαιο που φτάνει επιτέλους στην Αθήνα, είναι τόσο μεγάλο το κομμάτι που αφιερώνεται στον Ομπράντοβιτς, που νιώθεις πως πραγματικά φιλούσε το παρκέ στο οποίο ο Ζέλικο είχε προηγουμένως πατήσει.

Ο Σάρας μιλάει σε αυτό το βιβλίο για όλες τις ομάδες, τις πόλεις και τους ανθρώπους της καριέρας του, και έχει πάντα ενδιαφέρον τι έχει να πει ένας τόσο μεγάλος αθλητής για τους συνεργάτες του. Το αγαπημένο μου ευγενικό σφάξιμο είναι εκείνο για τον Αϊτο Ρενέσες, τον οποίο λίγο ως πολύ περιγράφει ως τον πιο συμπαθή και ευγενικό πελάτη καφενείου που προπόνησε ποτέ ομάδα μπάσκετ: “Ένας άντρας, ένας προπονητής άλλης εποχής. Δεν πίστευε πολύ στο scouting, δεν μελετούσαμε πολύ τους αντιπάλους. Το μέλημά του ήταν να μας διδάξει να παίζουμε με τον τρόπο που εκείνος θεωρούσε ότι ήταν ο σωστός, δίνοντας πολύ μεγάλη σημασία στα βασικά.” Yikes. Άντε να μη χάνεις όλη την ώρα μετά.

Μιλάει για τους αθλητές που είχε ινδάλματα και που θεωρεί ιδιοφυίες, από τον Μάτζικ και τον Πέτροβιτς (“τον μισούσα, μας κέρδιζε συνέχεια!”) μέχρι τον Μέσι και τον Βαλεντίνο Ρόσι. Μιλάει για προπονητές και τα διαφορετικά στυλ του καθενός (ο Πέσιτς πρέπει βασικά να ήταν εντελώς ψυχάκιας, τον Πασκουάλ τον θεωρεί ίσως και τον καλύτερο όλων!, για τον Πεδουλάκη λέει πως θα είχε μείνει στον Παναθηναϊκο αν ήξερε πως θα ερχόταν στον πάγκο), και μοιράζεται μπόλικα χαριτωμένα ανεκδοτάκια, όπως εκείνη τη φορά που άραζε για μπάρμπεκιου με τον Λάρι Μπερντ ή μιλώντας για τις φορές που αντιμετώπισε τον Ντιρκ Νοβίτσκι,

Διάβασα το βιβλίο στη διάρκεια δυο πτήσεων και συγκράτησα μερικά Saras facts.

 

1. Η μητέρα του, Ρίτα, μέλος της Ολυμπιακής ομάδας χάντμπολ της Σοβιετικής Ένωσης, έχασε τους Αγώνες του 1976 και το όνειρο μιας Ολυμπιακής διάκρισης, επειδή ήταν έγκυος στον Σαρούνας.

“Η επιλογή της μητέρας μου μετά από όλα αυτά, ήταν απλή. Ναι πει ‘ναι’ σε όσους της είχαν ζητήσει να τερματίσει την εγκυμοσύνη γιατί ήταν απολύτως απαραίτητη για την ομάδα ή να επιλέξει το άγνωστο. […] Κι επέλεξε. ‘Ο γιος μου θα μου δώσει πίσω τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα χάσω’.”

2. Η πρώτη Αμερικάνικη ταινία που είδε ήταν το “Rocky IV”.

“Η κομμουνιστική προπαγάνδα φίλτραρε όλες τις πληροφορίες. […] Τι θα μπορούσαμε λοιπόν να γνωρίζουμε από όσα συνέβαιναν έξω από αυτό το πλαίσιο που ζούσαμε; Δεν ξέραμε τίποτα, παρά μόνο το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι ήταν οι κακοί. Δεν μπορούσαμε να δούμε τις ταινίες τους παρά μόνο κρυμμένοι και μόνο χάρη στην έλευση του βίντεο. Η πρώτη μου επαφή με τον Αμερικάνικο κινηματογράφο ήταν κάτι μάλλον ασυνήθιστο. Ήμουν σε ένα πάρτι γενεθλίων με τους φίλους μου και τι άλλο θα μπορούσαμε να βλέπουμε εκτός από το Rocky IV; Ναι, εκείνη την ταινία στην οποία κάποιος από τη Σοβιετική Ένωση είναι χωριάτης με παράξενη φωνή, που χτυπά κυριολεκτικά θανατηφόρα, αλλά στη συνέχεια αναπόφευκτα θα ηττηθεί από τον καλό Αμερικάνο με τη μεγάλη καρδιά. Επιστρέφοντας σπίτι σκέφτηκα, ‘Ουάου, έτσι μας βλέπουν;’.”

 

3. Το πράγμα για το οποίο του άρεσε περισσότερο να διαβάζει, ήταν οι Ινδιάνοι.

“ Μερικές φορές ο πατέρας μου με ανάγκαζε να κάθομαι κλεισμένος στο δωμάτιο με τα σχολικά βιβλία αγκαλιά, ελπίζοντας ότι αυτό θα με βοηθήσει να συγκεντρωθώ για να βελτιωθώ στη μελέτη. Εγώ, όπως πάντα, το έκανα με τον δικό μου τρόπο. Έκανα ότι δήθεν μελετάω, αλλά κρατούσα στα γόνατά μου ένα βιβλίο για τους ιθαγενείς Αμερικανούς. […] Ήταν ένα πάθος που μοιραζόμουν με τον Ιλγκάουσκας. Όταν είχαμε την ευκαιρία, δεν χάναμε ταινία με Ινδιάνους. Μας άρεσε η ευγένεια που εξέφραζε ο πολιτισμός τους, μας συνάρπαζε και η άγρια ζωή.”

4. Ο αγώνας που έχει δει περισσότερες φορές στη ζωή του είναι ένα all-star game του ΝΒΑ.

“Ο πατέρας μου ήταν διευθυντής της ομάδας χάντμπολ του Κάουνας και ταξίδευε πολύ, ειδικά στη Γερμανία. […] Μια φορά, σε ένα από τα ταξίδια του, επέστρεψε με ένα βίντεο στα χέρια και χάρη σε αυτό κατάφερα να αντιγράψω ένα All-Star Game του ΝΒΑ. Νομίζω ότι αυτός είναι ο αγώνας που έχω δει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Τζόρνταν, Ντρέξλερ, Μπερντ, Μάτζικ, Ρόμπινσον… Δίχως υπερβολή, στα επόμενα δύο χρόνια έβλεπα αυτό το ματς ξανά και ξανά χωρίς σταματημό.”

5. Προτιμά τον Μάτζικ από τον Τζόρνταν.

“Με αυτό το δώρο του πατέρα μου, το βίντεο, κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου άρεσε. Ανακάλυψα την ύπαρξη της ‘no-look’ πάσας του Μάτζικ Τζόνσον. Κατά τη γνώμη μου αυτός ήταν το ΝΒΑ! Περισσότερο κι από τον Μάικλ Τζόρνταν.”

 

6. Η πρώτη αληθινά εντυπωσιακή ομάδα που αντιμετώπισε ποτέ του ήταν η Ελλάδα το 1993, στο Ευρωμπάσκετ των Under-16.

“Ο πρώτος αγώνας ήταν από αυτούς που δεν ξεχνάς ποτέ: Ελλάδα. Προκαλούσαν δέος. Δημήτρης Παπανικολάου, Ευθύμης Ρεντζιάς, Μιχάλης Κακιούζης… Ήταν τέρατα! Μεγάλοι, σωματώδεις, τριχωτοί και με γένια. Σε πολτοποιούσαν. Ο Παπανικολάου έδειχνε ότι μπορούσε κάθε φορά να σπάει το ταμπλό ενώ εμείς δυσκολευόμασταν να αγγίξουμε το σίδερο.”

7. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Under-18 του 1994, η Λιθουανία έχασε το μοναδικό της ματς χάρη στον Ρομπέρτο Μπάτζο.

“Το πρόγραμμα δεν μας βοήθησε, αλλά όχι αυτό της διοργάνωσης… Αυτό του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ ‘94. Παίξαμε εναντίον της Σλοβενίας στις 18 Ιουλίου και το προηγούμενο βράδυ ξενυχτήσαμε για να δούμε τον τελικό ανάμεσα στην Ιταλία και τη Βραζιλία, ο οποίος διήκρεσε περισσότερο από το συνηθισμένο. Την επόμενη μέρα ήμασταν λίγο ζαλισμένοι και χάσαμε 79-74, αλλά αυτό ήταν το μοναδικό ολίσθημα σε αυτό το τουρνουά.”

8. Μια φορά τράκαρε στο δρόμο επειδή είδε τον εαυτό του σε αφίσα εφημερίδας.

“Ήταν η πρώτη φορά που μου αφιέρωναν αφίσα σε εφημερίδα. Ποια; Προφανώς η Λιέτουβος Ρίτας, η πιο σημαντική εφημερίδα στη Λιθουανία. Κι επιπλέον το όνομα της ομάδας στην οποία αγωνιζόμουν. […] Ήταν η εβδομάδα της επίσημης υπογραφής μου και παρουσίαζαν τους νεοαποκτηθέντες παίχτες. Όταν, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα μέσα στο αυτοκίνητο έφτασα στην σελίδα της αφίσας έπαθα ηλεκτροπληξία. Ήταν απίστευτο! Συνέχισα κοιτάζοντας το κάθισμα δίπλα μου, αντί του δρόμου και σε ένα σημείο… boom! Χτύπησα το μπροστινό μου αυτόκίνητο. Οδηγούσα τη Mercedes του πατέρα μου.”

 

9. Δεν είχε ιδέα πώς να παίξει συμπαίκτης με τον Σαμπόνις.

“Ήταν ο Σάμπας, ένα ζωντανός θρύλος και ο πιο κυρίαρχος παίκτης, τόσο της ομάδας μας, όσο και του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος [σσ. 1999, στη Γαλλία]. Ήταν προφανές ότι έπρεπε να γίνει το δικό του και ακριβώς γι’αυτό ούτε καν ξέρω πόσες φορές με αγριοκοίταζε και μου φώναζε. Τόσο αυτός, όσο και ο κόουτς. Ήμουν ευτυχής που έπαιζα με τον Σαμπόνις, αλλά κατάλαβα ότι δεν ήμουν ικανός να κάνω τον πλέι-μέικερ για ένα τέτοιο πίβοτ. Εκείνος μου ζητούσε τη μπάλα στο ένα χέρι κι εγώ του την έδινα στο άλλο, ήθελε να του πασάρω σε μια συγκεκριμένη θέση κι εγώ τον έψαχνα σε μια άλλη…”

10. Το πιο εχθρικό κλίμα το συνάντησε παίζοντας με τη Μπαρτσελόνα εναντίον του Ολυμπιακού, έχοντας συμπαίκτη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα.

“Ο Ντέγιαν είχε παίξει σε αυτό το γήπεδο με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και με είχε προειδοποιήσει: ‘Σάρας, δεν έχεις δει ποτέ κάτι παρόμοιο. Να περιμένεις τα πάντα.’ […] Λόγω της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς του 2004 πολλοί αθλητικοί χώροι στην Αθήνα ήταν κλειστοί λόγω εργασιών κι έτσι παίξαμε στον Κορυδαλλό, σε ένα πολύ μικρό γήπεδο, που μπορούσε να φιλοξενήσει 2.500 θεατές. Σε εκείνο το ματς νομίζω υπήρχαν οι διπλάσιοι. Έξω από αυτό δε, έβλεπες μια λαοθάλασσα κόσμου να μας περιμένει. Ή μάλλον να περιμένουν τον Μποντιρόγκα.”

“Ο [Μποντιρόγκα] διατήρησε το βάδισμά του και δεν κοιτούσε κανέναν στο πρόσωπο. Δεν ήθελε να τους δώσει ικανοποίηση. Όταν έφτασε στα αποδυτήρια, δεν υπήρχε έστω μέρος της εμφάνισής του που να μην ήταν καλυμμένο με φτυσίματα. Μας κοίταξε και αρκετά ενοχλημένος, μας είπε: ‘Με αφήσατε μόνο μου, εκεί πίσω, ε; Μπράβο σας’.”

“Δεν μπορούσαμε να κάνουμε ζέσταμα επειδή κάθε φορά που προσπαθούσαμε, πετούσαν ένα ανοιχτό μπουκάλι νερό που πλημμύριζε τη δική μας μεριά του γηπέδου. Στη συνέχεια έριχναν στο γήπεδο χαρτιά και άλλα συμπαθητικά… γκάτζετς. Οι οπαδοί κουνούσαν το καλάθι σε κάθε ελεύθερη βολή και δεν τους ένοιαζε τίποτα. […] Ήταν ένα απίστευτα σκληρό παιχνίδι, μια μεγάλη ταλαιπωρία. Και παρόλαυτά νικήσαμε 58-55, κερδίζοντας μία θέση στο Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης.”

“Με την κόρνα της λήξης τρέξαμε στα αποδυτήρια γιατί σε χρόνο μηδέν ο αγωνιστικός χώρος πλημμύρισε από αναπτήρες, κέρματα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Όλοι, εκτός από τον Μποντιρόγκα, ο οποίος πήρε την εκδίκησή του. Όχι μόνο βγήκε από το γήπεδο με τα χέρια σηκωμένα στον ουρανό, αλλά άρχισε κιόλας να επιστρέφει τα φτυσίματα στους θαρραλέους, που συνέχισαν να τον βρίζουν πρόσωπο με πρόσωπο. Είχε δίκιο, δεν είχα δει ποτέ κάτι παρόμοιο.”

 

11. Ήταν στο γήπεδο όταν ο Λούις Φίγκο επέστρεψε ως αντίπαλος της Μπαρτσελόνα.

“Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα είναι σχεδόν πάντα ήσυχοι αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι στην περίπτωση του Classico μοιάζουν περισσότερο στους Έλληνες… Αν και στην Ελλάδα δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να πετάξουν στο γήπεδο μια γουρουνοκεφαλή, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια ενός Classico στο Καμπ Νου όπου αποδέκτης αυτής της… εξυπνάδας ήταν ο μισητός “πρώην” της Μπαρτσελόνα, Λούις Φίγκο. Ήμουν εκεί… Ήταν το πρώτο παιχνίδι που παρακολούθησα στο γήπεδο της Μπάρτσα!”

12. Αγαπά τη Βαρκελώνη και όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Όταν κέρδισε το Ευρωπαϊκό με τη Λιθουανία το 2003: “Τι χρονιά κι αυτή του 2003: Πρωταθλητής Ισπανίας, Πρωταθλητής Ευρώπης, τόσο με τη Μπαρτσελόνα, όσο και με την Εθνική ομάδα [σσ. κερδίζοντας την Ισπανία στον τελικό]. Πολλοί φίλοι από τη Βαρκελώνη μου τηλεφώνησαν επειδή ήταν ευτυχείς που κερδίσαμε την Ισπανία. Αυτές είναι υποθέσεις των Καταλανών.”

Όταν κέρδισε την Ευρωλίγκα με τη Μακάμπι το 2004: “Ο Αριέλ Σαρόν κάλεσε στο τηλέφωνο τον Πίνι Γκέρσον για να τον συγχαρεί κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου και στη συνέχεια ένας δημοσιογράφος έκανε κάτι υπέροχο, ρωτώντας εμένα αν την προηγούμενη χρονιά ο Ισπανός Πρωθυπουργός μας είχε τηλεφωνήσει μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στη Βαρκελώνη. ‘Κερδίσαμε για την Καταλονία, όχι για την Ισπανία’, είπα, σκεπτόμενος να αποφύγω την ερώτηση παρά να το ρίξω στην πολιτική. Πράγμα που, όμως, συνέβη.”

13. Δεν ήταν φαν των Ολυμπιακών του 2004.

“Οι αμφιβολίες μου είχαν να κάνουν κυρίως με τη διοργάνωση των αγώνων. Πήρα μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες κι αυτοί της Αθήνας ήταν οι λιγότερο αποτελεσματικοί. Θα μπορούσατε να διαπιστώσετε ότι πολλές κατασκευές παραδόθηκαν ουσιαστικά την παραμονή της έναρξης.”

14. Ξεκίνησε την καριέρα του στο ΝΒΑ τραυματίας και γι’αυτό φταίει ο Bono.

“Πίστευα ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε καλή κατάσταση στο training camp. Αντ’αυτού έφτασα στην Ιντιάνα κουβαλώντας κι έναν τραυματισμό. Πώς έγινε αυτό; Με έναν τρελό τρόπο. Μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες και η Βαρκελώνη στη ζωντανή μουσική είναι ασυναγώνιστη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πήγα στις συναυλίες της Μαντόνα, της Ριάνα, του 50 Cent, του Χούλιο Ιγκλέσιας (παλιό πάθος της οικογένειας), του Μπρους Σπρίνγκστιν… και στη συνέχεια ήρθε η στιγμή των U2, τον Αύγουστο του 2005. Τραγουδούσα, χόρευα, χοροπηδούσα. Λοιπόν, χοροπηδούσα! Την επόμενη ημέρα δε μπορούσα καν να περπατήσω.”

 

15. Όσο έπαιζε στο Μέριλαντ, ο Γιασικεβίτσιους κοιμόταν στο δωμάτιο που πέθανε ο Λεν Μπάιας.

“Κάποια μέρα προς το τέλος της θητείας μου στο Μέριλαντ, ήρθε να μας επισκεφθεί ο Άντριου Μπραντς, ένας πρώην παίκτης των Τέραπινς και μετά του ΝΒΑ, που ζήτησε να δει τα δωμάτια των φοιτητών. Μόλις μπήκε στο δικό μας δωμάτιο, ρώτησε ποιος έμενε εκεί. Του απάντησα. Τότε ο Μπραντς μου αφηγήθηκε ότι σε εκείνο το δωμάτιο είχε πεθάνει ο Λεν Μπάιας! Νομίζω ότι δεν κοιμήθηκα τουλάχιστον για τρεις μέρες.”

16. Το βράδυ που ο Σάρας χώρισε με την πρώτη του σύζυγο, τον έπιασε ο Ομπράντοβιτς μεθυσμένο σε μπαρ.

“Εκείνο το βράδυ μου τηλεφώνησε ο Ρεντζιάς. Του εξήγησα αυτό που μόλις είχε συμβεί και ήρθε αμέσως στο σπίτι μου. ‘Πάμε να πιούμε ένα ποτό, προφανώς και δεν προτιμάς να κάθεσαι εδώ και να μελαγχολείς, σωστά;’, μου είπε. Το ένα ποτό έφερε το άλλο και καταλήξαμε στο Rock and Roll, ένα διάσημο μπαρ στην Αθήνα. Αυτό το… ποτήρι γρήγορα μετατράπηκε σε πολλά ποτήρια. Ήταν τρεισήμιση τη νύχτα και βρισκόμουν ακόμα εκεί, έχοντας καταρρεύσει πάνω στο μπαρ, εντελώς μεθυσμένος. Ο μπάρμαν με κούνησε για να με ξυπνήσει και μου είπε: ‘Ο προπονητής σου μόλις μπήκε μέσα. Σε είδε και έφυγε’.”

17. Έπεισε τον Διαμαντίδη να βγει σε κλαμπ!

“Ήταν αδύνατον να τον πείσω να βγει από το σπίτι, παρά μόνο αν επρόκειτο να πάμε σε δύο εστιατόρια της αρεσκείας του. Εμένα μου αρέσει να πηγαίνω σε ένα μέρος που ονομάζεται Villa Mercedes, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να τον πάω εκεί. Μια-δυο φορές όμως δέχτηκε και η τύχη το έφερε έτσι, ώστε να γνωρίσει εκεί τη μέλλουσα γυναίκα του.”

18. Ο Πόποβιτς κι ο Τζινόμπιλι τον ήθελαν στους Σπερς.

“Κατά τη διάρκεια ενός φιλικού τουρνουά με τη Λιθουανία, ήρθε να μου μιλήσει ο Τζινόμπιλι. ‘Θέλω μόνο να σου πω, εκ μέρους του τζένεραλ μάνατζερ, του Αρ Σι Μπιούφορντ και του Πόποβιτς ότι κάνουμε προσπάθειες να σε φέρουμε στο Σαν Αντόνιο,’ μου είπε. ‘Πες στον Ποπ και στους Σπερς ότι έρχομαι με τα πόδια,’ του απάντησα.”

[…]

“Το 2007 πήγα να παίξω με τον Παναθηναϊκό εναντίον των Χιούστον και των Σαν Αντόνιο Σπερς. Σκόραρα 18 πόντους, έχοντας 4/4 τρίποντα και τρεις ασίστ εναντίον των Σπερς. Είπε τότε ο Πόποβιτς: ‘Γιατί να μην είσαι εδώ μαζί μας;’ Ήμουν τρελός γι’αυτόν, ήθελα πολύ να παίξω για τον Ποπ, που είναι ένας από τους τρεις προπονητές από τους οποίους προσπάθησα να διδαχθώ. Οι άλλοι δύο είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ντοκ Ρίβερς.”