3 μέρες στη Νάπολη, την πόλη που γιόρτασε ξανά μετά από 33 χρόνια

«Πάει φίλε γεράσαμε. Τώρα μου ζητάνε να κάτσω στη θέση τους» λέει ένας συνεπιβάτης στους φίλους του, όσο βρισκόμαστε στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο της Νάπολης, στο κέντρο της πόλης.

Πρόκειται για μια τριάδα φίλων που έκαναν όλο αυτό το ταξίδι μόνο και μόνο για να δουν από κοντά πώς πανηγυρίζουν οι Ναπολιτάνοι. Ο ένας εξ αυτών, μάλιστα, είχε κάνει εκεί τις σπουδές του και ξέρει όλα τα κατατόπια.

«Όταν ήρθε ο Μαραντόνα εγώ έδινα ένα από τα τελευταία μαθήματα της σχολής μου» μου λέει, γεμάτος καμάρι. «Δεν μπορώ να σου περιγράψω το τι συνέβη. Όλος ο κόσμος είχε βγει στον δρόμο. Ήταν ένας Μεσσίας για εκείνους» προσθέτει.

Μετά από μερικά λεπτά φτάνουμε στο λιμάνι της Νάπολης, το οποίο τοποθετείται μια ανάσα από το Καστέλ Νουόβο, το ξακουστό κάστρο της πόλης που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και κάποτε διέμεναν εκεί οι βασιλείς. Σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα με εκατοντάδες τουρίστες να το επισκέπτονται καθημερινά.

Ακριβώς μπροστά από αυτό υπάρχει ένας τεράστιος κεραυνός. Ε, οι αθεόφοβοι κατάφεραν να κολλήσουν ακόμη και πάνω σε αυτό μια μεγάλη αφίσα που έγραφε Campione d’Italia και από κάτω τον αριθμό 3. Όσα και τα πρωταθλήματά της. Όσο έμπαινα πιο βαθιά στην πόλη, καταλάβαινα και το τεράστιο εύρος των στολισμών.

Οι Ναπολιτάνοι που πλήρωσαν από την τσέπη τους για τους στολισμούς

Από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών κρέμονταν μπλε και άσπρες κορδέλες, ενώ παντού υπήρχαν σημαίες, αφίσες αλλά και φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών της Νάπολι που έκαναν τον φετινό άθλο.

Όπως μου εξηγεί ο Μάριος, ο οποίος ζει και εργάζεται εκεί τουλάχιστον μια δεκαετία, τα έξοδα για τους στολισμούς της πόλης δεν τα έβαλε ούτε ο δήμος, ούτε ο σύλλογος, αλλά οι ίδιοι οι κάτοικοι. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα χρήματα ξόδεψαν. Το κάθε ρολό με τις κορδέλες έκανε μόνο του 18 ευρώ» σημειώνει.

Κατευθύνομαι προς την πλατεία του Ντιέγκο Μαραντόνα στην ισπανική συνοικία της Νάπολης. Ο δρόμος προς τα εκεί είναι ανηφορικός και το πλήθος του κόσμου που ανεβοκατεβαίνει είναι τεράστιο. Είναι λες και βρίσκομαι μπροστά σε κάποιο θρησκευτικό προσκύνημα.

Αφότου περνάω μέσα από τα πλήθη και αποφεύγω τις βέσπες που κινούνται με μεγάλη ταχύτητα στα πετρόχτιστα στενά παρά την πολυκοσμία, φτάνω στον «ναό». Από τα ηχεία παίζουν συνθήματα για τον Μαραντόνα, ενώ όλοι χορεύουν. Ανάμεσα σε αυτούς και μια γιαγιά που βγαίνει στο μπαλκόνι και χαιρετά τους περαστικούς. Μόλις την παίρνουν χαμπάρι, αρχίζουν να τη χειροκροτούν.

Η λύτρωση και το ανοιχτό παράθυρο του Μαραντόνα

Το γκράφιτι στη μνήμη του θρύλου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είναι εκεί, στη θέση του. Μόνο που τώρα, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Το παντζούρι πάνω στο οποίο είναι σχεδιασμένο το πρόσωπό του είναι ανοιχτό. Σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το παράθυρο αυτό θα άνοιγε μόνο εάν η Νάπολι κατακτούσε ξανά το πρωτάθλημα. Και να που έγινε. Μόνο που άργησε 33 χρόνια.

Στα δικά μου μάτια, η κίνηση αυτή κρύβει μεγάλους συμβολισμούς. Δείχνει αυτή τη λύτρωση. Δείχνει την ανάγκη των Ναπολιτάνων να περάσουν στην επόμενη φάση. Την ανάγκη να βρουν νέα είδωλα, τιμώντας πάντα, βέβαια, τον Θεό τους. Αυτό το παρατήρησα έντονα στους δρόμους της πόλης. Πια η μορφή του Μαραντόνα, βρίσκεται δίπλα σε εκείνη του Khvicha Kvaratskhelia και του Victor Osimhen.

Η περίπτωση του πρώτου είναι ενδεικτική. Η κίνηση μερικών Ναπολιτάνων να αποκαλέσουν τον Γεωργιανό ποδοσφαιριστή Κβαραντόνα εξαιτίας των εντυπωσιακών του εμφανίσεων στη Serie A και το Champions League είχε αντιμετωπιστεί από τον υπόλοιπο πλανήτη με χιουμοριστική διάθεση. Δεν επρόκειτο, όμως, για κάποιου είδους αστείο.

Οι Ναπολιτάνοι ξέρουν πολύ καλά να χτίζουν τα είδωλά τους. Να τα δημιουργούν, να τα απεικονίζουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο και ύστερα να τα λατρεύουν. Για πάντα. Αυτό φαίνεται πως συμβαίνει ήδη στην περίπτωση του Khvicha Kvaratskhelia. Και το ιδιαίτερο της όλης υπόθεσης, είναι πως ο χαρακτήρας του δε μοιάζει σε τίποτα με εκείνον του Μαραντόνα. Αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις, μιλάει ελάχιστα στα μέσα ενημέρωσης.

Νάπολη, μια πόλη που είναι φτιαγμένη για τους φτωχούς

Το απόγευμα του Σαββάτου οι δρόμοι της πόλης είναι σχετικά ήσυχοι. Όπως μου εξηγεί και πάλι ο Μάριος, είχε προηγηθεί την περασμένη Παρασκευή η εθνική εορτή των Ιταλών (Republic Day) και πολλοί ντόπιοι είχαν ταξιδέψει σε κάποιες από τις κοντινές παραθαλάσσιες περιοχές. Όλοι τους θα είναι, όμως, πίσω το απόγευμα της Κυριακής για τη μεγάλη φιέστα. «Είναι η ηρεμία πριν από την καταιγίδα» λέει γελώντας.

Οι περισσότεροι από τους Ναπολιτάνους που έμειναν στην πόλη κάνουν την απογευματινή τους βόλτα στην παραλία. «Όλοι, είτε έχουν λεφτά, είτε όχι, κάνουν τα ίδια πράγματα. Θα κάτσουν να φάνε μια πίτσα, θα κάτσουν στις καντίνες δίπλα στη θάλασσα. Δεν υπάρχουν δηλαδή ακριβά εστιατόρια. Κάτσε να δεις τα αυτοκίνητα που περνάνε στον δρόμο. Αν παρατηρήσεις κάποιο supercar, πες μου. Έχει περάσει στη φιλοσοφία τους να μη δείχνουν τον πλούτο» επισημαίνει ο Μάριος.

Ο δήμος της πόλης έχει προετοιμαστεί εδώ και καιρό για αυτή τη βραδιά. Κατά μήκος ολόκληρης της Νάπολης έχουν στηθεί ήδη γιγαντοοθόνες που θα μεταδίδουν το ματς και τη φιέστα, ενώ τα δρομολόγια των μέσων μαζικής μεταφοράς αναμένεται να είναι πιο πυκνά για την εξυπηρέτηση των οπαδών.

Τα πανηγύρια για τη φιέστα τίτλου

Το μεσημέρι της Κυριακής φτάνει. Από το ξενοδοχείο ακούγονται ήδη οι κόρνες και οι ντουντούκες των Ναπολιτάνων. Ακόμη κι αν βρίσκομαι περίπου 40 λεπτά μακριά από το κέντρο της πόλης. Το σχέδιο είναι το εξής: θα περπατήσω δέκα λεπτά, θα πάρω το τρένο και θα πάω αρχικά έξω από το γήπεδο. Στον σταθμό βρίσκονται ήδη δεκάδες κόσμου ντυμένοι με τις μπλε εμφανίσεις της ομάδας. Οι περισσότεροι περνούν από τα τουρνικέ χωρίς εισιτήριο. Ξέρουν σήμερα πως δεν πρόκειται να τους ελέγξει κανείς.

Το τρένο φτάνει στην ώρα του και είκοσι λεπτά αργότερα είμαστε στον σταθμό, που απέχει μόλις πέντε λεπτά από το γήπεδο. Τα βαγόνια αδειάζουν τελείως. Όλοι όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτά μιλούν μόνο για μπάλα. Δε χωράει άλλη συζήτηση. Έξω από το γήπεδο η εικόνα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή.

Χιλιάδες οπαδοί που δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο για το τελευταίο ματς της χρονιάς κόντρα στη Σαμπντόρια στέκονται στους δρόμους γύρω από αυτό και τραγουδούν μέχρι τελικής πτώσεως. Άλλοι είναι ανεβασμένοι ακόμη και πάνω στις πινακίδες των βενζινάδικων. Η απόλυτη παράνοια. Κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να μπουν στο γήπεδο. Τους σταματούν, όμως, γρήγορα οι ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που είναι αγκυροβολημένες παντού.

Το πρώτο γκολ αργεί να μπει. Όταν, όμως, ο Victor Oshimen βάζει την μπάλα στα δίχτυα στο 64ο λεπτό γίνεται χαμός. Οι Ναπολιτάνοι πανηγυρίζουν λες και είναι το τέρμα που τους δίνει το πρωτάθλημα. Αποχωρώ από το γήπεδο και κατευθύνομαι προς το κέντρο. Και εκεί η εικόνα είναι ίδια. Στους δρόμους γύρω από την κεντρική πλατεία, δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα. Μερικοί, μάλιστα, από τους οπαδούς έχουν ανεβεί πάνω στο συντριβάνι.

Οι υπάλληλοι του δήμου τρέχουν να μαζέψουν να μπουκάλια από τις μπύρες που είναι πεταμένα παντού. Τα πανηγύρια κρατούν ολόκληρο το βράδυ. Οι περισσότεροι κάνουν τον γύρο της πόλης κορνάροντας. Και όχι μόνο μία φορά. Ταξί στην πόλη δεν υπάρχει ούτε για ζήτημα. Το παίρνω περπατώντας για το σπίτι. Λίγο πριν τις δύο έχω μπει στο δωμάτιο. Ο θόρυβος από τα βεγγαλικά και τις κόρνες περνούν τα τζάμια. Μια ολόκληρη πόλη γιορτάζει. 33 χρόνια αναμονής ήταν πολλά.