40 χρόνια LeBron James

Μπορεί να βιάστηκαν αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν παράλογη η σκέψη τους. Ένας άνθρωπος που είχε συνηθίσει να κερδίζει χτίζοντας ομάδες γύρω του, με χαρακτηριστικά που βασίζονταν πρώτα από όλα στην έκρηξη και την αθλητικότητα γινόταν 32 ετών.

Είχε, δε, στις πλάτες του σερί από πολλές και ιδιαίτερα επίπονες σεζόν, καθώς οι ομάδες του συνήθιζαν πάντα να προχωρούν στα play-offs, επομένως να φορτώνονται με ακόμα περισσότερα παιχνίδια από τα ήδη πάρα πολλά του ασφυκτικού προγράμματος του NBA. Πόσο παραπάνω να αντέξει o LeBron;

Τα πράγματα πήγαν λίγο διαφορετικά. Ο LeBron James που σήμερα κλείνει τα 40 του χρόνια είναι ακόμα εδώ και σίγουρα όχι σε ρόλο γερασμένου κομπάρσου. Ίσα-ίσα συνεχίζει να κρατάει για τα καλά τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Κυριαρχεί. Πήρε από το χέρι μία ομάδα, με βαριά ιστορία που τα τελευταία χρόνια βολόδερνε, και την έκανε πρώτα πρωταθλήτρια του ΝΒΑ, πέρυσι «κυπελλούχο» και φέτος συνεχίζει να γράφει ιστορία κοντεύοντας να σπάσει όλα ρεκόρ.

Είναι πλέον ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του NBA, ενώ στα μέσα του τρέχοντος Δεκέμβρη ξεπέρασε τον Kareem Abdul-Jabbar και στα λεπτά συμμετοχής. Από όταν παίχτηκε ο πρώτος αγώνας NBA, μέχρι και σήμερα, κανείς άνθρωπος δεν έχει βρεθεί μέσα στο παρκέ περισσότερη ώρα από τον «Βασιλιά». Όχι, και άσχημα, έτσι;

LeBron James: Ταγμένος στο μπάσκετ

Τείνουμε να λέμε για παίκτες-φαινόμενα, για γερές κράσεις, για δυνατούς οργανισμούς, για ανθεκτικές ψυχοσυνθέσεις, στο αγωνιώδες ψάξιμο που κάνουμε για να εκλογικεύσουμε το πώς κάποιοι αθλητές αντιστέκονται πολύ καλύτερα στον χρόνο σε σχέση με άλλους.

Το λέμε και για τον LeBron. To ζήτημα όμως είναι, όταν φτάνουμε σε τέτοιο επίπεδο, ότι τα παραπάνω είναι μεν σημαντικά αλλά ως προϋποθέσεις, όχι ως αιτίες. Ικανές αλλά όχι επαρκείς συνθήκες. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο LeBron έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στο μπάσκετ. Πρακτικά. Όχι, μόνο στα λόγια και στις σκέψεις.

Προφανώς, για παράδειγμα ο LeBron δε μένει στην προπόνηση που του προσφέρει η εκάστοτε ομάδα του και βέβαια αυτό αφορά και τις περιόδους διακοπών, όταν οι σεζόν λήγουν. Αντιθέτως, ακολουθεί ένα πολύπλευρο πρόγραμμα εκγύμνασης αλλά και ξεκούρασης του σώματός του το οποίο μάλιστα κοστίζει πραγματικά πάρα πολλά λεφτά. Όπως αποκάλυψε ο bussiness manager του Maverick Carter, ο LeBron ξοδεύει κοντά στα 1,5 εκατομμύριο δολάρια τον χρόνο μόνο για την off-season προετοιμασία του που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων κρυοθεραπεία, υπερβαρική θεραπεία και ειδικές μεθόδους αποθεραπείας για πόδια και χέρια.

Πέραν όλων αυτών βέβαια, η γυμναστική είναι στην καθημερινή ρουτίνα του LeBron – τουλάχιστον μία φορά τη μέρα, κάθε μέρα. Όπως δηλώνει και ο ίδιος «ο χρόνος που περνάω στο γυμναστήριο είναι για μένα χρόνος ιερός, γιατί με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος.

Το έχω κάνει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που το σώμα μου δε νιώθει καλά όταν απέχω. Ο στόχος μου είναι να είμαι πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και να πιέζω τον εαυτό μου να γίνεται ακόμα καλύτερος». Δεν είναι καθόλου παράλογο για έναν άνθρωπο σαν αυτόν να δηλώνει ότι ο χρόνος που γυμνάζεται είναι χρόνος ιερός γι’αυτόν.

Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση αθλητή που κάνει κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με το Forbes όμως θεωρείται τελείως απίθανο να υπάρχει άλλος αθλητής που να ξοδεύει τόσο πολλά χρήματα στη βελτίωση και τη διατήρηση του σώματός του. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ξόδεμα, αλλά για επένδυση και αυτό φαίνεται από την περιουσία του. Είναι άλλωστε ο μοναδικός δισεκατομμυριούχος εν ενεργεία μπασκετμπολίστας. Ο LeBron ζει πλουσιοπάροχα, πληρώνει τους λογαριασμούς του και είναι γνωστός σε όλον τον πλανήτη χάρη στο ύψους 2,06 εκατοστών και βάρους 113 κιλών κορμί του. 

Αλλά όχι μόνο στο μπάσκετ

Καλά όλα αυτά. Μπορεί να υπάρχουν αρκετοί από εδώ που πιστεύουν ότι ο LeBron δικαιούται να διεκδικεί έστω τον θρόνο του Καλύτερου Όλων Των Εποχών. Αυτό είναι κάτι με το οποίο διαφωνώ, παρότι θα ήθελα πάρα πολύ να συμφωνήσω. Υπάρχει όμως κάτι πέραν του μπασκετικού κομματιού που τον κάνει να ξεχωρίζει. Ο LeΒron μιλάει. Μπορεί όλη του η ζωή να είναι το μπάσκετ αλλά αυτόν δεν τον κάνει έναν μπετοναρισμένο τύπο που δε βλέπει τίποτα άλλο πέρα από τα πλούτη του και το καλάθι.

Κάποια χρόνια πριν, ένας από τους γνωστούς Αμερικανούς σχολιαστές από το συντηρητικό στρατόπεδο κάλεσε τον LeBron να σκάσει και να αρχίσει να ντριμπλάρει. Ίσως, αυτή η προτροπή ήταν η σπίθα που εκτόξευσε τελικά την ούτως ή άλλως μεγάλη επιρροή του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μίλησε για ζητήματα φυλετικών διακρίσεων, κοινωνικών ανισοτήτων και φυσικά για τη διακυβέρνηση Trump.

Αν ένας αθλητής που μιλά είναι μεν κάτι σπάνιο αλλά όχι πρωτόγνωρο -ιδίως για το NBA- o LeBron δεν έμεινε εκεί. Πέραν των ατομικών του δηλώσεων, της αυστηρότατης κριτικής και της βοήθειας στην αφροαμερικανική κοινότητα, ο ίδιος αποφάσισε να περάσει από το ατομικό στο συλλογικό ενώνοντας φωνές αθλητών, καλλιτεχνών και άλλων celebrities με διαφόρων ειδών πρωτοβουλίες.

Όπως άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει σε τελείως προσωπικούς τόνους λίγο πριν τον πρώτο αγώνα των NBA Finals 2017 «ο ρατσισμός στην Αμερική είναι ακόμα ζωντανός σε καθημερινή βάση, ιδίως απέναντι στην αφροαμερικανική κοινότητα». Αυτή είναι μια θέση που ο LeBron αναδεικνύει ξανά και ξανά εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα το κάνει σε όλο πιο προσωπικούς τόνους.

Στο κόσμο του άφθαρτου

Μπαίνει πια στην 5η δεκαετία της ζωής του και μπορεί να συνεχίζει να γράφει ιστορία, μετρώντας φέτος 22.6 πόντους, 9 ασίστ και 7.6 ριμπάουντ, αλλά είναι δεδομένο ότι ο LeΒron δε θα βρίσκεται εδώ για πάντα. Όσα εκατομμύρια και αν ξοδεύει σε υπερσύγχρονες μεθόδους, o χρόνος είναι αμείλικτος. Θεωρώ όμως ότι η αγάπη του για το μπάσκετ είναι τέτοια που όταν δει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί όπως έκανε κάποτε θα αποχωρήσει. Το οποίο σημαίνει δύο πράγματα: (α) Ότι δε θα τον βλέπουμε για πολύ ακόμα αλλά και (β) ότι όσο τον βλέπουμε θα είναι στην κορυφή.

Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που το χρειαζόμαστε για περισσότερους λόγους από ό,τι το χρειαζόμασταν για τον Jordan ας πούμε. Όχι γιατί είναι καλύτερός του. Περισσότερο γιατί το μότο του “Μore Than An Athlete” δίνει ένα παράδειγμα σε νέους ανερχόμενους αθλητές που σε διαφόρων ειδών αθλήματα και για τους οποίους όσο περνάει ο καιρός, τόσο σημαντικότερη θα είναι η σχέση τους με τη δημοσιότητα.

Το κείμενο γράφτηκε αρχικά στις 30 Δεκεμβρίου του 2021 από τον Νίκο Σταματίνη και ενημερώθηκε από τον Νίκο Παπαηλιού στις 30/12/24.