5 Ολυμπιονίκες θυμούνται την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα
Οι Αντώνης Βλοντάκης, Αιμιλία Τσουλφά, Βασίλης Πολύμερος, Γεωργία Ελληνάκη και Δημήτρης Παπανικολάου, μιλούν για το πώς έζησαν την Τελετή Έναρξης και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
- 13 ΑΥΓ 2024
Αμέσως μετά την αμφιλεγόμενη Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, στην Ελλάδα -και όχι μόνο- το μυαλό όλων μας πήγε στην Αθήνα και στην Τελετή του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Το μυαλό ταξίδεψε στις κορυφαίες ημέρες της πιο σύγχρονης ιστορίας της χώρας, τότε που όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Αν ανοίξεις το βίντεο της τελετής εκείνης στο YouTube θα βρεις σχόλια από το 2024. Η ιστορία των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων συνάντησε με τα πιο πρωτοποριακά μέσα της εποχής τους σύγχρονους Αγώνες και η Αθήνα ήταν πάντα παρούσα.
Σήμερα, 13 Αυγούστου, συμπληρώνονται ακριβώς 20 χρόνια από εκείνη τη μυθική βραδιά στο ΟΑΚΑ και πέντε αθλητές, οι οποίοι συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 θυμούνται πώς έζησαν τόσο εκείνη την ημέρα, όσο και τις υπόλοιπες που ακολούθησαν.
Τι σημαίνει να μπαίνεις στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και να παρελαύνεις μπροστά από το δικό σου κοινό; Υπήρχαν διαφορές ανάμεσα σε άλλες Ολυμπιάδες και τελικά τι ήταν αυτό που έκανε εκείνους τους Αγώνες, τόσο ξεχωριστούς, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ολυμπιακή ιστορία; Ο Αντώνης Βλοντάκης και η Γεωργία Ελληνάκη από τις Εθνικές ομάδες πόλο, ο Βασίλης Πολύμερος από την κωπηλασία, η Αιμιλία Τσουλφά από την ιστιοπλοΐα και ο Δημήτρης Παπανικολάου από την Εθνική Μπάσκετ εξιστορούν στο Oneman το πώς έζησαν εκείνες τις ημέρες.
Το μοναδικό συναίσθημα του να μπαίνεις στο Ολυμπιακό Στάδιο
Το να βλέπεις την ελληνική αποστολή να εισέρχεται πρώτη στα Ολυμπιακά Στάδια σε ένδειξη τιμή για την γέννηση και την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι κάτι που κάθε 4 χρόνια σε γεμίζει με υπερηφάνια. Τι συμβαίνει όμως όταν η ελληνική αποστολή καταφτάνει πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας;
Ο Αντώνης Βλοντάκης, μέλος της Εθνικης Ομάδας Πόλο που τερμάτισε 4η στην Αθήνα, θυμάται ότι ανατρίχιασε ολόκληρος με την είσοδό του στο Στάδιο και ότι για λίγο έγινε και πάλι παιδί. «Μου έχει μείνει η ανατριχίλα τη στιγμή που μπήκα στο Στάδιο. Το συναίσθημα του να είσαι τόσο ευλογημένος και να μπαίνεις σε Ολυμπιάδα που διοργανώνει η χώρα σου είναι απίστευτο και δεν περιγράφεται.
Ήταν μαγικά. Είχαμε όλοι μια αγωνία για το πώς θα είναι η Τελετή Έναρξης. Θυμάμαι εμένα και τους συναθλητές μου μπαίνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο να είμαστε σαν παιδάκια στην παιδική χαρά. Η χαρά ήταν τόσο μεγάλη και είναι από αυτές τις στιγμές που όσοι της έζησαν, θα τις θυμούνται για πάντα. Παρόλο που το είχα ξαναζήσει και μπορεί να λένε όλοι ότι η πρώτη Ολυμπιάδα είναι ξεχωριστή κλπ, αλλά εγώ είχα την τύχη η δεύτερη να είναι στην χώρα μου. Αν με ρωτούσες για την Ολυμπιάδα του Πεκίνου που πήγα μετά ας πούμε, δεν θυμάμαι τίποτα να σου πω».
Ούτε ο Βασίλης Πολύμερος, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο μαζί με τον Νίκο Σκιαθίτη στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών στην κωπηλασία, ήταν πρωτάρης φυσικά σε Ολυμπιάδα. Ωστόσο και εκείνος δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνη την ημέρα. «Παρόλο που οι αθλητές δεν βλέπουν ποτέ την τελετή έναρξης απευθείας, αυτή ήταν η καλύτερη τελετή στην ιστορία. Η αίσθηση του να μπαίνεις στο ΟΑΚΑ εκείνη τη μέρα ήταν απερίγραπτη. Σίγουρα και στις άλλες Ολυμπιάδες που πήγα, το να μπαίνει η πρώτη ομάδα που πάντα ήταν η ελληνική, ήταν κάτι που με έκανε χαρούμενο, αλλά δεν συγκρίνεται με την είσοδο στη χώρα σου. Αυτό που έγινε στην Αθήνα ήταν ανεπανάληπτο. Βλέποντας ολόκληρη την Τελετή Έναρξης σε δεύτερο χρόνο μπορώ σίγουρα να σου πω ότι ήταν μακράν η καλύτερη τελετή που έχω ζήσει».
Η Αιμιλία Τσουλφά έχει μια ξεχωριστή σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βρέθηκε αρχικά σε τρεις σερί Ολυμπιάδες ως μία από τις κορυφαίες αθλήτριες της ελληνικής ιστιοπλοΐας και το 2004 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο μαζί με τη Σοφία Μπεκατώρου και ενώ το 2006 αποσύρθηκε, 15 χρόνια αργότερα επανήλθε στην ενεργό δράση για έναν τελευταίο χορό, στο Τόκιο. Και τα κατάφερε να συμμετάσχει και εκεί.
Η ιστιοπλοΐα στην Αθήνα διεξήχθη μόλις λίγες ώρες μετά την τελετή έναρξης και για αυτό η Αιμιλία Τσουλφά δεν βρέθηκε στο ΟΑΚΑ εκείνη την ημέρα, όμως φυσικά έχει να καταθέσει τη δική της ιστορία. «Το οξύμωρο με εμάς στην ιστιοπλοΐα ήταν ότι δεν είχαμε πάει στην τελετή έναρξης. Αγωνιζόμασταν την επόμενη ημέρα και θα ήταν κουραστικό πολύ. Φυσικά μετά την παρακολούθησα και μπορώ να πω ότι ήταν όλα καταπληκτικά. Η δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου, όλα τα σκηνικά, όλη η παρουσίαση ήταν μαγικά. Μετέφερε όλο το κλίμα των Αγώνων και της σύνδεσης της Ελλάδας με αυτούς και θυμάμαι ότι ακόμα και τα ξένα μέσα το παραδέχονταν αυτό και το παραδέχονται μέχρι και σήμερα».
20 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 κανείς δεν είναι ίδιος με τότε. Ο Δημήτρης Παπανικολάου αφού ολοκλήρωσε τη μεγάλη του καριέρα στο μπάσκετ, άρχισε να δίνει τον δικό του αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμπερίληψη και τον αυτισμό και μόλις πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο «11:11 όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι». Για όσα έζησε από όταν διαγνώστηκε ο ίδιος με το Σύνδρομο Άσπεργκερ είχε μιλήσει πρόσφατα στο Oneman. Σήμερα, όμως 20 χρόνια μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, θυμάται τα όσα είχε ζήσει εκείνες τις μέρες. Η Εθνική Μπάσκετ είχε καταλάβει την 5η θέση σε εκείνη την Ολυμπιάδα, η οποία είναι και η υψηλότερη που έχει φτάσει.
«Από τότε είχαμε καταλάβει ότι επρόκειτο για μία από τις καλύτερες τελετές έναρξης στην ιστορία και με την πάροδο των χρόνων, νομίζω το παραδέχονται πλέον όλοι. Θυμάμαι να μπαίνω στο Ολυμπιακό Στάδιο και να ανατριχιάζω χαιρετώντας τον κόσμο. Είναι στιγμές που μένουν αναλλοίωτες. Στα λέω και νομίζω ότι έχουν γίνει σήμερα. Η λέξη που μου έχει μείνει είναι η “υπερηφάνεια” και θυμάμαι ότι το είχαμε συζητήσει με τον Παναγιώτη Γιαννάκη όταν έφευγε η αποστολή.
Θυμάμαι ότι νιώθαμε λίγο σαν το “παγώνι” με την καλή έννοια. Είχαμε όλοι ένα άγχος να πάνε όλα καλά γιατί ήταν μια υπερπαραγωγή. Νιώθαμε και κάπως σαν οικοδεσπότες. Είναι σαν να φιλοξενείς κάποιον στο σπίτι σου. Θες να τον κάνεις να περάσει καλά. 20 χρόνια μετά όμως θεωρώ ότι ήταν μια δικαίωση γιατί ακόμα και σήμερα όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τη συγκεκριμένη ημέρα. Ο κόσμος, η παράσταση, οι χορευτές: Ήταν όλα στην εντέλεια και ήταν κάτι το μοναδικό».
Για τη Γεωργία Ελληνάκη που ακόμη και σήμερα θεωρείται η κορυφαία ελληνίδα τερματοφύλακας στην ιστορία, η τελετή έναρξης ήταν το αποτέλεσμα μιας πορείας ετών. Η Εθνική Πόλο γυναικών κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο και αυτή ήταν η πρώτη πολύ σημαντική επιτυχία μετά από χρόνια.
«Αυτό που κυρίως θυμάμαι να αισθάνθηκα ήταν ανακούφιση που επιτέλους έφτασε η ώρα της “κρίσης”. Ότι κάπου εδώ τα ψέματα τελείωσαν και το πανηγύρι ξεκινά. Θυμάμαι να μπαίνω στο στάδιο και να σκέφτομαι πως “ό,τι έκανες, έκανες όλα αυτά τα χρόνια”, τώρα πρέπει να το δείξεις. Είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για όλη την ομάδα, ώστε να δοκιμάσουμε όχι μόνο τις ψυχικές, αλλά και τις σωματικές μας δυνάμεις. Είχαμε ψηθεί πολλά χρόνια πριν και είχαμε εμπειρίες από μεγάλες διοργανώσεις, αλλά μετρημένες στα δάχτυλα οι επιτυχίες.
Όταν μπήκα στο στάδιο για την τελετή έναρξης σκεφτόμουν όλα αυτά. Τα χειροκροτήματα και η ενθάρρυνση των εθελοντών μέχρι να μπούμε στο ΟΑΚΑ ήταν κάτι που θα θυμάμαι για πάντα, όπως επίσης και η ανατριχίλα τη στιγμή της παρέλασης».
Εθελοντές και κοινό έκαναν εκείνους Ολυμπιακούς Αγώνες συγκλονιστικούς
Φυσικά, την αμέσως επόμενη ημέρα από την Τελετή Έναρξης, τα ψέματα τελείωναν πράγματι. Όπως ακριβώς το είπε η Γεωργία Ελληνάκη. Οι Έλληνες αθλητές έπρεπε πια να αποδείξουν ότι βρίσκονταν στο κορυφαίο επίπεδο και να διεκδικήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν μπροστά από το κοινό τους. Το αποτέλεσμα ήταν το κορυφαίο στην ιστορία της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1896, με τη χώρα μας να αποσπά 16 μετάλλια συνολικά.
Ο Αντώνης Βλοντάκης προκειμένου να είναι «παρών» σε όλη αυτή τη γιορτή χρειάστηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να επιστρέψει από σπάσιμο του χεριού του, μέσα σε δύο εβδομάδες, με τα media εκείνη την εποχή να μιλούν για θαύμα. «Είναι τεράστιο το βάρος του να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου σε μια Ολυμπιάδα που γίνεται σε αυτήν. Εγώ έδωσα τον δικό μου αγώνα τότε γιατί 18 μέρες πριν από την έναρξη, είχα σπάσει το χέρι μου και έπαιξα χειρουργημένος. Έκανα ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να γυρίσω και να είμαι έτοιμος να βοηθήσω την Ελλάδα αλλά δυστυχώς τραυματίστηκα ξανά κατά τη διάρκεια των Αγώνων και έχασα τον ημιτελικό και τον μικρό τελικό.
Αυτός ο τραυματισμός με στοιχειώνει ακόμα γιατί είμαι σίγουρος ότι αν ήμουν καλά θα είχαμε κατακτήσει τουλάχιστον το χάλκινο μετάλλιο. Ήταν ένα μικρό “θαύμα” ότι μπόρεσα να παίξω όμως στην Ολυμπιάδα. Προφανώς το χέρι μου δεν είχε γίνει καλά σε δύο εβδομάδες. Πήρα τα ρίσκα μου με τον γιατρό μου και δοκιμάσαμε κάτι πρωτοποριακό, που δεν είχε ξαναγίνει σε ρήξη κερκύρας στο χέρι. Όλα αυτά τα έκανα γιατί ήθελα να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα για να αγωνιστώ και γιατί πίστευα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα. Δεν πήγα εκεί και ήμουν διακοσμητικός. Αν ήξερα ότι δεν θα μπορούσα πραγματικά να βοηθήσω και απλά θα περιέφερα το κορμί μου δεξιά και αριστερά, απλά δεν θα τα έκανα όλα αυτά».
Ο Βασίλης Πολύμερος ήταν ένας από τους τυχερούς που συνδυάσαν αυτή τη γιορτή με μια τεράστια προσωπική επιτυχία. «Ήμασταν πραγματικά πολύ τυχεροί όσοι βρεθήκαμε στην ελληνική ομάδα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ήταν κάτι το μοναδικό και δεν είναι εύκολο να ξανασυμβεί. Για εμάς δε που μπορέσαμε να φέρουμε και το μετάλλιο ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Πήρα και σε άλλη Ολυμπιάδα μετάλλιο, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Η αγάπη του κόσμου και η υποδοχή της ήταν απίστευτη. Έβλεπες ότι ο κόσμος έπαιρνε χαρά.
Η απονομή μας είχε γίνει στο κωπηλατοδρόμιο και οι στιγμές ήταν τεράστιες. Όταν βγήκαμε θυμάμαι από τις σχεδίες αποβίβασης από το σκάφος μας, αυτές είχαν σχεδόν βουλιάξει από τους εθελοντές. Ήθελαν όλοι να μας δουν από κοντά, να μας συγχαρούν. Μοναδικές στιγμές».
Για την Αιμιλία Τσουλφά οι στιγμές ήταν επίσης ξεχωριστές και το κοινό, τις έκανε ακόμη πιο επικές. Η ίδια έχοντας πλέον ζήσει και την Ολυμπιάδα του Τόκιο που έγινε εν μέσω περιορισμών, λόγω της πναδημίας, ξέρει να αναγνωρίσει το συναίσθημα. «Είναι μοναδικό το συναίσθημα του να αγωνίζεσαι σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην πατρίδα σου. Υπήρχε όλο αυτό το κλίμα, πριν ακόμα μπούμε εμείς στη θάλασσα. Το πνεύμα από τη στιγμή που φτάναμε στο σημείο εκκίνησης, μέχρι τον τερματισμό ήταν το κάτι άλλο και οι εθελοντές έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό.
Νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα σε αυτήν την ηλικία και σε αυτήν την αγωνιστική κατάσταση και συμμετείχα σε αυτη τη γιορτή. Γιατί είχαμε και τη δυνατότητα να διακριθούμε. Ήταν ξεχωριστά τα συναισθήματα και μετά την απονομή. Όλοι ήταν με το χαμόγελο, έτοιμοι να βοηθήσουν. Τα όσα έγιναν τότε στην Ολυμπιακή Μαρίνα θα μας μείνουν αξέχαστα».
Τελικά, πόσο σημαντικό είναι το «εντός έδρας» σε μια Ολυμπιάδα;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια διοργάνωση που ξεπερνά τη φήμη και την ιστορία όλων των άλλων. Όποιο αγώνισμα κι αν υπηρετείς. Βέβαια, όπως βλέπουμε σε κάθε σχεδόν διοργάνωση, οι οικοδεσπότες, έχοντας την στήριξη του κοινού τους και φυσικά περισσότερες συμμετοχές από άλλες διοργανώσεις, τα καταφέρνουν κάπως καλύτερα.
Ο Αντώνης Βλοντάκης με πορεία και διακρίσεις ετών στο ελληνικό πόλο θυμάται ότι εκείνες οι αναμετρήσεις διέφεραν. «Το να παίζεις μπροστά στο κοινό σου είναι μοναδικό. Παίζαμε μπροστά σε 10 χιλιάδες κόσμο και αυτό ήταν κάτι το απίστευτο για εμάς. Παλεύαμε μέσα στη χώρα μας και δεν τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Καλώς ή κακώς ο αθλητισμός είναι λίγο μοναχικός.
Το άθλημα μου είναι μεν ομαδικό, αλλά όταν παίζεις στην Ιαπωνία ή την Κίνα και ξέρεις ότι στην κερκίδα υπάρχουν 5 Έλληνες και ξαφνικά τους βλέπεις σε ένα γήπεδο κρεμασμένους σαν τα σταφύλια για να σε υποστηρίξουν, είναι το κάτι άλλο. Σου δίνει άλλη ώθηση και μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι δηλαδή στιγμές που νιώθεις ότι δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις και ξαφνικά βρίσκεις. Και αυτή είναι η βοήθεια που παίρνεις από το κοινό σου».
Για τον Βασίλη Πολύμερο που βλέπει τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιμένα εξαιτίας και της θέσης του σκιφ στο νερό, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει στο νερό. «Στην κωπηλασία δεν έχει κάποιον πολύ σημαντικό ρόλο το να παίζεις εντός έδρας. Αυτό που είναι να κάνεις, θα το κάνεις. Ο αγώνας διεξάγεται μέσα σε δύο χιλιόμετρα και οι θεατές βρίσκονται πιο κοντά σου το πολύ στα τελευταία 500 μέτρα και δεν είναι δίπλα σου, όπως στα άλλα σπορ. Δεν είναι μπάσκετ που είναι αρένα και ακούς τα πάντα. Στην κωπηλασία είσαι μόνος σου στα πρώτα 1.500 μέτρα και ίσως στη συνέχεια έχεις μια βοήθεια».
Η Αιμιλία Τσουλφά έχει ζήσει Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1996 ως το 2021 και σίγουρα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας το πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες και το πόσο σημαντικό είναι το κοινό να σε υποστηρίζει. «Η κάθε Ολυμπιάδα δίνει σε κάθε χώρα το δικό της στίγμα. Στο Τόκιο φυσικά εξαιτίας των περιορισμών ήταν κάτι το διαφορετικό. Ήταν μια πολύ περίεργη Ολυμπιάδα και θυμάμαι ότι έλεγα στην Αριάδη (σ.σ. Σπανάκη) ότι “δεν ζεις Ολυμπιάδα τώρα”. Δεν μείναμε καν στο Ολυμπιακό Χωριό και ακόμα και πριν αγωνιστούμε ήταν όλα πολύ περιοριστικά.
Φυσικά εάν είσαι αθλητής, το να προκριθείς και μόνο και να κυνηγάς τον στόχο σου, είναι πολύ σημαντικό. Και στην Ατλάντα και στο Σίδνεϊ ήταν φυσικά ξεχωριστά, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το συναίσθημα του να αγωνίζεσαι για τον κόσμο σου στην Αθήνα».
Για τον Δημήτρη Παπανικολάου και ολόκληρη την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν σαν ένα μεγάλο σχολείο. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ξεχωριστοί για τον κάθε αθλητή. Εμείς τότε μέναμε στο Ολυμπιακό Χωριό και αμέσως σου γίνεται μια εκπαίδευση ότι πρέπει να ζήσεις και να συνυπάρξεις με ανθρώπους από διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες και να σεβαστεί ο ένας τον άλλον. Από εκεί που στην ομάδα σου τρως πρώτος, πας στην Ολυμπιάδα όπου όλοι είναι ίσοι και περιμένεις με το δισκάκι σου στη σειρά. Το μπάσκετ δεν είναι καν από τα δημοφιλέστερα αθλήματα σε μια Ολυμπιάδα και για αυτό το ένιωθες την εκπαίδευση αυτή του χαρακτήρα ξανά και ξανά.
Όλοι οι αθλητές είναι μαζί, από όπου κι αν έχουν βρεθεί και όλοι έμεναν δίπλα δίπλα από όπου κι αν προέρχονταν και για αυτό οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι ανώτερο από τον ίδιο τον αθλητισμό. Το να το ζεις όλο αυτό στην Αθήνα και να ζεις εκείνες τις ημέρες στο Ολυμπιακό Χωριό ήταν ξεχωριστό. Από την Τελετή Έναρξης ως την Τελετή Λήξης η Αθήνα έπαιρνε καλό βαθμό και αυτό μας γέμιζε».
Η Μεταολυμπιακή κατάθλιψη των Παριζιάνων και όχι μόνο
Με τον Tom Cruise να «κλέβει» τη σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων από το Παρίσι και να την παραδίδει στο Λος Άντζελες, έκλεισε ακόμη ένας κύκλος. Ο 33ος για την ακρίβεια. Το Παρίσι 2024 με τα καλά του και τα άσχημά του αποτελεί πια παρελθόν και πολλοί ψυχολόγοι μιλούν για την μεταολυμπιακή κατάθλιψη, την οποία μπορεί να πάθει τόσο ένας αθλητής μετά από κάποιο burnout, όσο και ολόκληρη η κοινωνία που περίμενε χρόνια για τις στιγμές αυτές, επί τρεις σχεδόν εβδομάδες τις έζησε στο πετσί της και πλέον όλα αυτά είναι παρελθόν και επιστρέφει στην κανονικότητα.
Ο όρος είναι προφανώς νέος, υπήρχε όμως στο μυαλό των αθλητών πριν από 20 χρόνια; Έζησε η Αθήνα και οι Ολυμπιονίκες της, την μεταολυμπιακή κατάθλιψη; Για τον Αντώνη Βλοντάκη, η ημέρα της τελετής λήξης ήταν το απόλυτο άδειασμα. «Τελειώνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματικά “αδειάζεις”. Σαν να έχεις πάρει μια πολύ βαθιά ανάσα και ξαφνικά την αδειάζεις. Πέφτουν οι παλμοί σου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μεν 15-16 ημέρες αλλά υπάρχει μια προετοιμασία πολύ σκληρή από πίσω. Ειδικά εκείνη τη χρονιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Πρέπει να ήμασταν 3 μήνες μακριά από τα σπίτια μας, με αγώνες, διπλές προπονήσεις. Οπότε το μόνο που σκέφτεσαι εκείνη την ώρα είναι “να πάω σε μια γωνία να μην με βλέπει άνθρωπος και να ξεκουραστώ”».
Ο Βασίλης Πολύμερος αμέσως μετά το χάλκινο μετάλλιο στην Αθήνα, έβαλε πλώρη για το Πεκίνο, όπου διπλασίασε το επίτευγμά του κατακτώντας ένα από τα τρία ελληνικά μετάλλια το 2008. «Το τέλος της Ολυμπιάδας για εμένα σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας. Δεν ήμουν μικρός, ήμουν 28 ετών τότε, αλλά είχα αποφασίσει ότι θα συνέχιζα και για το Πεκίνο, οπότε δεν μπορώ να νιώσω κάποια μεταολυμπιακή κατάθλιψη, αν αυτή υπήρχε. Ήταν μια πολύ μεγάλη γιορτή και ο κόσμος ίσως το ένιωσε, αλλά προσωπικά χρειαζόμουν απλά ένα μεγάλο διάστημα για να ξεκουραστώ και να αποφορτιστώ, ώστε να ξεκινήσω μετά και πάλι».
Για τη Γεωργία Ελληνάκη η πίεση ήταν αφόρητη, όμως τελικά έκανε πάντα αυτό που ήθελε και έτσι δεν πέρασε καμία κατάθλιψη. Εγκατέλειψε το πόλο λίγο μετά τη δεύτερη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να ασχοληθεί με όσα είχαν πραγματικά σημασία για εκείνη τότε και ξαφνικά βρέθηκε σε ακόμα μία Ολυμπιάδα 4 χρόνια αργότερα. Η ίδια διηγείται: «Είναι οπωσδήποτε τεράστια η πίεση όταν παίζεις έναν Ολυμπιακό τελικό. Εγώ θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι την ημέρα του τελικού, περπατούσα στο Ολυμπιακό Χωριό και παραμιλούσα και έλεγα ότι δεν αξίζει άλλο να υποφέρω και να πονάει το στομάχι μου για το πόλο. Έλεγα ότι μετά τον τελικό θα σταματήσω.
Εγώ προσωπικά μετά από 2 χρόνια παντρεύτηκα και έκανα μια κόρη εκεί και ένιωσα ότι όλα είχαν τελειώσει με το πόλο. Μέχρι που ξαφνικά, άρχισα προπονήσεις για την Ολυμπιάδα του 2008.
Ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε ο συγχωρεμένος ο Τάκης Μίχαλος, προπονητής τερματοφυλάκων και μου λέει “δεν βάζεις το μαγιό σου να έρθεις αύριο από την Ευελπίδων για προπόνηση με την Εθνική; Έχουμε την μια τερματοφύλακα με σοβαρό πρόβλημα στον ώμο της που δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα από ένα τροχαίο και σε 8 μήνες έχουμε Ολυμπιακούς. Του είχα πει ότι έχω να κάνω προπόνηση δύο χρόνια και η κόρη μου ήταν τότε ενός έτους. Και κάπως έτσι συμμετειχα σε ακόμη μια Ολυμπιάδα και δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα την κατάθλιψη μετά τους Αγώνες της Αθήνας. Σταμάτησα και έκανα αυτό που χρειαζόμουν τότε και μετά από λίγο εμφανίστηκα ξαφνικά και πάλι στην πισίνα».
Ο Δημήτρης Παπανικολάου αναγνώρισε αμέσως τον όρο και φυσικά το συνδύασε σε προσωπικό επίπεδο με την ήττα από την Αργεντινή που στέρησε από εκείνη την ομάδα την είσοδο στη ζώνη των μεταλλίων. «Η μεταολυμπιακή κατάθλιψη σε έναν αθλητή είναι συνήθως αποτέλεσμα πίεσης. Εμείς επειδή βγήκαμε 5οι και χάσαμε την είσοδο στα μετάλλια για πολύ λίγο, νιώθαμε ότι χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία και φυσικά το σκεφτόμασταν. Χάσαμε από την Αργεντινή για λίγο στο κρίσιμο παιχνίδι και η στεναχώρια όσον αφορά τα αγωνιστικά ήταν έντονη.
Όσον αφορά την κοινωνία τώρα, ναι έβλεπες μια στεναχώρια, παρά τα όσα όμορφα είχαμε ζήσει προηγουμένως και έτσι συμβαίνει όταν τελειώνει κάτι ωραίο. Βλέπεις ότι ακόμα και σήμερα όλοι θυμόμαστε τις τελετές έναρξης, αλλά όχι και τις τελετές λήξης. Αυτό που σου μένει είναι η αρχή, όχι το τέλος».
Η Αιμιλία Τσουλφά ολοκλήρωσε το αγωνιστικό σκέλος της Ολυμπιάδας νωρίς, επομένως αργότερα είχε τη δυνατότητα να γίνει και η ίδια θεατής της γιορτής. «Όταν τελείωσαν οι Αγώνες ήταν αρκετά περίεργο για την Αθήνα. Εγώ θυμάμαι πήγαινα στο ΟΑΚΑ και παρακολουθούσα και τον στίβο και ήταν μια πραγματική γιορτή σε όλο το λεκανοπέδιο. Οπότε μετά που έβλεπες μόνο ότι είχε απομείνει από αυτό, ήταν κάπως περίεργα. Θα ήταν κάτι πολύ όμορφο να μπορούσαμε να το ξαναζήσουμε όλο αυτό, κι αν όχι εμείς τα παιδιά μας. Πολλές φορές τους το λέμε αλλά δεν μπορούν να αντιληφθούν το πώς είναι. Εκείνες τις μέρες όλοι οι Έλληνες ήταν ενωμένοι και επειδή δεν συμβαίνει και συχνά, αναπολείς πάντα με όμορφα συναισθήματα την περίοδο εκείνη».
20 χρόνια από τις καλύτερες ημέρες της ζωής μας είναι πολλά, όμως όπως όλοι οι αθλητές λένε, ήταν πραγματική τύχη το να ζεις κάτι τέτοιο από κοντά. Μια τύχη που δεν είχαν οι προηγούμενοι και πιθανότατα δεν θα έχουν ούτε οι επόμενοι από εμάς. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας μπορεί να ήταν κάτι που στοίχισε σε όλους μας, αλλά θα παραμείνουν αξέχαστοι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν πάλι, θες να θυμηθείς τη γιορτή, το φωτογραφικό αυτό καρέ θα σε βοηθήσει.
