9 φορές που οι αγώνες ρεζίλεψαν τις προβλέψεις

Η πρώτη φορά που έρχεται στη μνήμη κατά την οποία ο αθλητισμός νίκησε τη ζωή ήταν στις 21 Απριλίου 1994, στο γυμνάσιο, όταν ένας συμμαθητής έγραψε στον πίνακα το εξής: ‘Ολυμπιακός, πρωταθλητής Ευρώπης 1994′. Στη Β’ Γυμνασίου, ήταν πολύ λογική η τυφλή εμπιστοσύνη. Εκείνο το βράδυ, όμως, η Μπανταλόνα τον νίκησε στο Τελ Αβίβ, με το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς κατέκτησε το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών του, η κατάρα του Γιάννη Ιωαννίδη είχε μπει σε ισχύ και το μόνο, τελικά, που δεν είναι γνωστό είναι αν εκείνος ο συμμαθητής θυμάται την κατάσταση και αν κάτι τον εμπόδισε, έπειτα, να προδικάσει ένα γεγονός.

Βεβαίως, η πρόβλεψη έχει πάντα την πλάκα της. Στο σύγχρονο κόσμο, όμως, εκτίθεσαι δημοσίως με τρόπο που είναι σχεδόν ντροπιαστικός και αυτό δεν είναι συνετό. Υπάρχουν, ωστόσο, επίπεδα στην ντροπή που μπορεί να προκαλέσει μία έκθεση. Μπορεί να το πάθει δημοσιογράφος, αλλά και μία ολόκληρη ομάδα, ένας πρόεδρος μεγάλης ομοσπονδίας. Με αφορμή πάθημα του υπογράφοντος, που πρόκειται να παρουσιαστεί, μερικές τέτοιες περιπτώσεις, με την εξαίρεση μίας που η έκθεση ήρθε κατά τη διάρκεια του ματς και μίας που έγινε μετά το παιχνίδι, είναι, εκτός από χρήσιμες, απολαυστικές.

Ο 6ος τελικός του ΝΒΑ το 2005

AP Images

(AP Photo/Jeff Haynes, Pool)

Οι Σαν Αντόνιο Σπερς είχαν κλέψει το πλεονέκτημα έδρας από τους Πίστονς στο Ντιτρόιτ, εν πολλοίς ευνοημένοι από την παρουσία του ‘χρυσοδάκτυλου’ Ρόμπερτ Χόρι στην ομάδα τους. Όταν η σειρά μεταφέρθηκε από τη Μοτάουν στο Τέξας, αποφασίστηκε να κρεμάσουν μπαλόνια στο SBC Center και άφθονα κομφετί, όπου θα έπεφταν μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Αν ο Γκρεγκ Πόποβιτς έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος στην καριέρα του ως προπονητής δεν είναι το φάουλ που δεν έκανε στον έκτο τελικό με τους Χιτ το 2013, καθώς σε αυτήν την περίπτωση μιλάμε για λογική και προπονητική στάση εν γένει, αλλά ότι δεν κατάφερε να σταματήσει αυτήν τη φρενίτιδα.

Οι Πίστονς του Λάρι Μπράουν πέρασαν από το Άλαμο, 86-95, τα μπαλόνια και τα κομφετί μαζεύτηκαν άρον άρον και, με τον μακρυμάλλη Μάνου Τζινόμπιλι και τον Τιμ Ντάνκαν σε κέφια, νίκησαν την ομάδα του Ντιτρόιτ 81-74 και κατέκτησαν το τρίτο τους πρωτάθλημα.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 49%. Μπορεί τα μπαλόνια και τα κομφετί να τα έσκασαν με… πινέζα, αλλά οι Σπερς κατέκτησαν το πρωτάθλημα.

Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005

AP Images

(AP Photo/Dusan Vranic)

Θρυλείται, μάλιστα έντονα, ότι ο Πάολο Μαλντίνι την έχει πατήσει ειδικά μία φορά πολύ άσχημα στην καριέρα του. Ένας από τους πιο σταθερούς αμυντικούς, ο επί εικοσαετία πυλώνας της υπέροχης Μίλαν, η οποία πολύ μας έχει λείψει, φέρεται να προέβη σε ατόπημα-ποδοσφαιρικό κακούργημα, όχι όπου κι όπου αλλά, στον τελικό του Champions League το 2005. Ένα ματς, ειρήσθω εν παρόδω, στο οποίο ο ίδιος σκόραρε και μάλιστα στο πρώτο λεπτό.

Η Μίλαν, παίζοντας το πιθανώς αρτιότερο πρώτο ημίχρονο που έχει παίξει ομάδα σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είχε διαμελίσει τη Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη και στο δεύτερο αναμενόταν ένας ωραίος υγιεινός περίπατος. Λέγεται, λοιπόν, ότι ο Μαλντίνι πήρε ένα μπουκάλι τονωτικό και, σίγουρος για τη σαρωτική επικράτηση της ομάδας του, άρχισε να το σηκώνει στα αποδυτήρια προς τέρψιν των συμπαικτών του. Αφού ο Πάολο το έπαθε αυτό, μπορούμε όλοι να δώσουμε συγχωροχάρτι στα λάθη μας. Η Λίβερπουλ έκανε ένα ιστορικό ξέσπασμα, από το 54′ ως το 60′, με Τζέραρντ, Σάμπι Αλόνσο και Βλαντίμιρ Σμίτσερ, ο Αντρέι Σεφτσένκο έχασε μία μυθική ευκαιρία, εκτός των άλλων που αστόχησε η Μίλαν, έχασε και το τελευταίο πέναλτι, με τον Γέρζι Ντούντεκ να προσομοιάζει εαυτόν με τον Μπρους Γκρόμπελαρ και τον τελικό της Λίβερπουλ με τη Ρόμα στη Ρώμη, 21 χρόνια πριν από εκείνο το παιχνίδι και οι ‘κόκκινοι’ κατέκτησαν το πέμπτο και τελευταίο ως τώρα Κύπελλο Πρωταθλητριών τους.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 73%. Μόνο και μόνο για την αλληλουχία των γεγονότων το ποσοστό πρέπει να είναι μεγάλο, αλλά, αν συνέβη, το γεγονός έγινε ιδιωτικά. Άλλοι, τους οποίους περιέλαβε για τα καλά η Μίλαν, έκαναν χειρότερα και μάλιστα μπροστά σε δημοσιογράφους.

Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 1994

AP Images

(AP Photo/Carlo Fumagalli)

Μιας και το έφερε η κουβέντα, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ο Γιόχαν Κρόιφ είχε δηλώσει “είμαι ευλογημένος από τον Θεό” και ο Ρομάριο, “αφιερώνω αυτό το τρόπαιο στον πατέρα μου”. Παραμονές τελικού του 1994, στην Αθήνα, η Μπαρτσελόνα θυμίζει το κινέζικο ρητό, “όποιος καβαλικεύει την τίγρη, δύσκολα και ξεπεζεύει”. Στην πραγματικότητα, μια και η τίγρης ήταν η ίδια, η Μπαρτσελόνα καβαλίκεψε τον εαυτό της.

Η Μίλαν έφτασε στον τελικό του δεύτερου, επισήμως, Champions League, σε μουντιαλική χρονιά, αλλά έμοιαζε με ξεκούρδιστη κιθάρα. Το αμυντικό δίδυμο, Κοστακούρτα και Μπαρέζι, ήταν απόν, καθώς και οι δύο ήταν τραυματίες. Η Μπαρτσελόνα, με Ρομάριο, Στόιτσκοφ, πήγαινε για πασαρέλα στην Αθήνα, αλλά ο Ντανιέλε Μασάρο σκόραρε δύο γκολ, ο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς έβαλε ένα από τα θεωρούμενα κορυφαία γκολ στην ιστορία των τελικών, ο Μαρσέλ Ντεσαγί ολοκλήρωσε την ανεπανάληπτη νύχτα της 18ης Μαΐου με θρίαμβο, 4-0, μία τρανή σφαλιάρα και ένα τακτικό αριστούργημα Φάμπιο Καπέλο.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 89%. Δεν πρέπει να έχει πάει ομάδα πιο ανέτοιμη σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Και μόνο και μόνο επειδή τα πρόσωπα που εκτέθηκαν κατά κανόνα νικούσαν δεν είναι μεγαλύτερο το ποσοστό. Ο Ρομάριο, δε, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο εις βάρος των Ιταλών, δύο μήνες μετά, άρα το χάπι χρύσωσε… τόσο που κάλυψε την όποια στενοχώρια.

Ο τελικός του απλού Γυναικών στο Παγκόσμιο του 2018

https://www.youtube.com/watch?v=Wp2T1MkDKNY

 

Παραμονές του ελεύθερου προγράμματος του απλού Γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καλλιτεχνικού πατινάζ του Μιλάνου, ο υπογράφων κάνει μία ανάλυση που αφορά μόνο στις Καρολίνα Κόστνερ, η οποία έχει μαζέψει 80.27 βαθμούς από το σύντομο και Αλίνα Ζαγκίταβα, η οποία είχε 79.51. Όσο για τις υπόλοιπες; Ουδείς ασχολείται. Ποια είναι η Σατόκο Μιγιαχάρα, με τους 74.36 από το σύντομο, και, εν πάση περιπτώσει, γλυκυτάτη η ‘χάλκινη’ ολυμπιονίκης της Πιονγκτσάνγκ, Κέιτλιν Όσμοντ, αλλά, κοριτσάκι μου, έκανες 72.73. Όνεστλι.

Την Παρασκευή 23 Μαρτίου έγινε ο κακός χαμός. Η Ζαγκίταβα είχε τρεις πτώσεις, η Κόστνερ προσπάθησε χωρίς να τα καταφέρει να κάνει ένα απλό πρόγραμμα προκειμένου, στα 31 της, να γίνει η γηραιότερη στην ιστορία, αλλά ‘δικαίωσε’ το γιατί οι Ιταλοί δημοσιογράφοι την έχουν αποκαλέσει ‘Καντολίνα’, από το ιταλικό ρήμα ‘cado’, που σημαίνει ‘πέφτω’. Για να περιγραφεί εν είδει χρονογραφήματος η κατάστασή μου, ένα πρεζάκι ρώταγε στα δημοσιογραφικά γραφεία ποια νίκησε και ουδείς ήξερε να του πει. Δεν ήταν ‘η Ρωσίδα’, δεν ήταν ‘η Ιταλίδα’, ήταν ‘η Καναδή’. Ποια Καναδή; Τελικά, η Κέιτλιν Όσμοντ, που έκανε το ελεύθερο πρόγραμμα με την πιο υψηλή βαθμολογία, κατέρριψε διαφορά 9 πόντων και πήρε το χρυσό.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 88%. Πρώτον, αυτή η ανάλυση δε διαβάστηκε από κανέναν, αν και δημοσιοποιήθηκε. Δεύτερον, υπάρχουν σαφείς ελλείψεις στη γνώση του καλλιτεχνικού πατινάζ, οι οποίες ασφαλώς και δε γινόταν να αποτελέσουν εμπόδιο για το κείμενο. Τρίτον, προφανώς τα λόγια ενός κατακαημένου γραφιά δεν έχουν το εκτόπισμα των προηγούμενων πρωταγωνιστών. Τέταρτον, προς ύστατη προσπάθεια για υπεράσπισή μου, το 223.23 της Όσμοντ θα της έδινε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τζούνιορ(!), που έγινε στη Σόφια μία εβδομάδα πριν, αφού η 14χρονη Αλεξάντρα Τρουσόβα συγκέντρωσε δύο βαθμούς παραπάνω, με τα δύο τετραπλά άλματά της, με τα οποία κατέστη η πρώτη πατινέζ στην ιστορία που τα καταφέρνει σε ένα πρόγραμμα.

Αντικειμενικά, απρεπείς καταστάσεις έλαβαν μέρος στο παγοδρόμιο του Μιλάνου και νίκησε η μόνη πατινέζ που έμεινε όρθια και επέδειξε κάποια ποιότητα. Από την άλλη μεριά, το ποσοστό είναι μεγάλο λόγω βαθιάς ντροπής.

Ο τελικός του Μουντιάλ του 1950

Η ιστορία για το τελευταίο παιχνίδι του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1950, στη Βραζιλία, γράφτηκε προσφάτως, παρ’ όλα αυτά, η έκθεση έμοιαζε ανεπανόρθωτη. Όχι μόνο για τους σχεδόν 200.000 Βραζιλιάνους που γέμισαν το Μαρακάνα, σίγουροι ότι η Βραζιλία θα συνέτριβε την Ουρουγουάη και θα κατακτούσε το Κύπελλο Ζιλ Ριμέ, αλλά και για τον ίδιο τον… Ζιλ Ριμέ, ο οποίος, ως πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, είχε γράψει ένα λόγο για τους παγκόσμιους πρωταθλητές Βραζιλιάνους, ο οποίος κιτρίνισε στην τσέπη του μετά τη νίκη των Ουρουγουανών, που ακόμα και με ισοπαλία θα έχαναν το τρόπαιο, με σκορ 2-1.

Πόσω μάλλον για την εφημερίδα O Mundo, που βγήκε με δεύτερη έκδοση ανήμερα του τελικού, με μία φωτογραφία της εθνικής Βραζιλίας και λεζάντα ‘Να ‘τοι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές’. Ήταν εκείνο το φύλλο που ο γαργαντουικός Ομπντούλιο Βαρέλα προμηθεύτηκε με βουλιμία, για να το στρώσει στα αποδυτήρια της Ουρουγουάης και εκείνος και οι συμπαίκτες του να κατουρήσουν πάνω του. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας της Βραζιλίας συνωμοτούσαν με χαιρεκακία, τονίζοντας πως “με 4 γκολ θα είμαστε οριακά ευχαριστημένοι”.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 139%. Δεν είναι μόνο πόσο οικτρά απέτυχαν σε όλη αυτήν την οιστρηλασία που τους διακατείχε, είναι και ότι η Ουρουγουάη δεν είχε χάσει σε Παγκόσμιο Κύπελλο και είχε μία αξιοπρεπέστατη ομάδα, έστω κι αν ένα χρόνο πριν είχε κατρακυλήσει στην έβδομη θέση του Κόπα Αμέρικα. Αυτή η νίκη ήταν ο θρίαμβος της ιστορίας επί του δογματισμού.

Η πρόκριση της Χετάφε επί της Μπαρτσελόνα το 2007

Στη σελίδα των παρασκηνίων της ‘Ελευθεροτυπίας’, 10 Μαΐου 2007, γνωστός αθλητικογράφος έγραψε για την πρόκριση της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας ανήμερα του δεύτερου ημιτελικού με τη Χετάφε στο προάστιο της Μαδρίτης. Όποιος δεν θυμάται, το πρώτο ματς στο Καμπ Νου είχε τελειώσει 5-2 και ο Λιονέλ Μέσι είχε βάλει την γκολάρα, ξεκινώντας πίσω από το κέντρο και δεξιά, ένα γκολ που παραλληλίστηκε απεριόριστα με εκείνο του Ντιέγκο Μαραντόνα στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986 με την Αγγλία. Δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι μπορούσε να προκριθεί η ομάδα του Μπερντ Σούστερ, μέχρι, τέλος πάντων, να γίνει: 4-0.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 69%. Η απόδειξη ότι όση εμπειρία και να έχεις, σε όσα γήπεδα κι αν έχεις πάει, όσα ματς κι αν έχεις περιγράψει, κάποια στιγμή, όντας χαλαρός, θα έρθει να κάτσει η στραβή δεν αποκλείει τη συνολική προσφορά. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι από τα κοσμήματα του αθλητικού ρεπορτάζ, έχει και μάτι και ένστικτο, συν ότι την επόμενη μέρα ζήτησε συγγνώμη για την κατραπακιά. Σεβασμός.

Ο αγώνας Μίκι Γουόρντ-Αλφόνσο Σάντσες το 1997

https://www.youtube.com/watch?v=9yzxKAqA6uw

 

Στην πυγμαχία είθισται να γίνονται λάθος εκτιμήσεις, μια και στον περιρρέοντα ψυχολογικό πόλεμο εκλείπει ο σεβασμός. Μερικές στιγμές που οι δημοσιογράφοι την πάτησαν ήταν στον τελικό βαρέων βαρών του Μοχάμεντ Αλί και του Τζορτζ Φόρμαν στις 30 Οκτωβρίου 1974 στο Ζαΐρ, όταν τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του δεύτερου, στον τελικό για τον τίτλο της κατηγορίας σούπερ φτερού της IBO, με τον Ναζίμ Χαμέντ να ηττάται από τον Μάρκο Αντόνιο Μπαρέρα, ενώ 9 στους 9 δημοσιογράφους σε μία κοινή ανάλυση διάλεξαν για νικητή τον πρώτο, αλλά και στη ζωντανή μετάδοση ενός αγώνα του Μίκι Γουόρντ με τον Αλφόνσο Σάντσες στις 12 Απριλίου 1997.

Ο πρώτος, φαβορί εκείνης της αναμέτρησης, δε βλεπόταν, ο Σάντσες τον ξυλοκοπούσε άγρια και κατά τη διάρκεια της μετάδοσης ο θρυλικός Τζιμ Λάμπλεϊ, ο εν ενεργείας πυγμάχος και σχολιαστής Ρόι Τζόουνς και ο Λάρι Μέρτσαντ, που πολλά έχουν δει τα μάτια του, πήγαν από το καρότο στο μαστίγιο: Πρώτα λυπήθηκαν για την κατάσταση που βρισκόταν ο Γουόρντ, μετά τον παρακαλούσαν να σταματήσει να γελοιοποιείται, έπειτα έλεγαν ότι αν ήταν θεατές θα ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω… μέχρι το 10ο γύρο, που ο Γουόρντ έριξε ένα αριστερό χουκ στο συκώτι του Σάντσες και τον έστειλε με το γόνατο στο ρινγκ, με αποτέλεσμα να νικήσει με νοκ άουτ.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 48%. Τέτοια πράγματα στην πυγμαχία κατά κόρον συμβαίνουν, είναι δύσκολο ένα άθλημα με τόση αδρεναλίνη να σε αφήνει αμέτοχο, ειδικά όταν έχεις παρέα, και, ναι, σε εκείνον τον αγώνα ο Μίκι δε βλεπόταν. Ευτυχώς που όλοι θα τον θυμούνται για την εκ-πλη-κτι-κή τριλογία με τον Αργεντινό Αρτούρο Γκάτι.

Ο τελικός του Ευρωμπάσκετ 2007

Η Ισπανία έχει μόλις περάσει το εμπόδιο, μετά κόπων, βασάνων και σχετικής διαιτητικής εύνοιας, της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ελλάδας στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007 στη Μαδρίτη. Η Ρωσία είναι ένας αντίπαλος που οι Ισπανοί δεν τον… βλέπουν, μια και είναι μία average ομάδα που είχε αντιπάλους που τη βόλευαν για να φτάσει στον τελικό. Αποφασίζεται, λοιπόν, το πούλμαν με την ταράτσα, που θα πήγαινε την εθνική ομάδα από το Παλάθιο ντε Ντεπόρτες, πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της στη διάσημη πλάθα Θιβέλες, να παρκαριστεί έξω από το κλειστό γυμναστήριο.

Τόσο δεδομένη ήταν η επικράτηση της ‘ρόχα’, λες και η Ρωσία είχε κι άλλη φορά στην ιστορία της Εβραίο προπονητή και Αμερικανό πόιντ γκαρντ. Μετά από μία συγκλονιστική αλληλουχία φάσεων, την ακροβασία στο σουτ του Χόλντεν για το 60-59 και το μέσα έξω της μπάλας στο σουτ του Πάου Γκασόλ (ευτυχώς: αν τώρα λατρεύεται, τότε θα είχαν στήσει αγάλματά του μέχρι και τα σύνορα με την Πορτογαλία), κανείς δεν ξανάδε το συγκεκριμένο πούλμαν.

Ποσοστό γελοιοποίησης: 22.578%. Ένα ποσοστό που απορρέει από προσωπική εμπάθεια και οργή για εκείνη την ομάδα και τη συγκεκριμένη ήττα στον ημιτελικό. Συγγνώμη Γιάννη. Ασφαλώς η Ισπανία έστησε μετά τη δυναστεία της στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όμως οι εξαιρέσεις κάνουν τη διαφορά και προσφέρουν, ακόμα και 11 χρόνια μετά, τη ζωντανή ηδονή που στερήθηκα εκείνη τη νύχτα λόγω οργής. Ντα ζβιντάνια, τώρα, Γιάννη.

Το πρώτο ματς της Αγγλίας σε Μουντιάλ

Αυτή μπορεί να μην είναι η τερατωδέστερη δημοσιογραφική γκάφα στα παγκόσμια χρονικά, πάντως είναι η πιο ψυχαγωγική, ευφραίνει καρδίαν. Οι Άγγλοι παίζουν για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο και στις 29 Ιουνίου 1950, στο Estadio Indepencia του Μπέλο Οριζόντε, αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ, σε ένα ματς τόσο εύκολο που ο ομοσπονδιακός προπονητής, Γουόλτερ Γουίντερμποτομ, αποφάσισε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον καλύτερο παίκτη των ‘τριών λιονταριών’, τον Στάνλεϊ Μάθιους, σε μία εποχή που δεν επιτρέπονταν οι αλλαγές.

Το γκολ του Αϊτινού Τζο Γκέτγιενς στο 38′ έφερε τους Αμερικανούς μπροστά στο σκορ και έθεσε τις βάσεις για μία έκπληξη. Το σκορ δεν άλλαξε και ο κραδασμός από την έκπληξη ήταν πελώριος. Όταν ο ανταποκριτής των ‘Times’ του Λονδίνου έστειλε στην εφημερίδα το σκορ, έγραψε England 0 – USA 1, μόνο που όταν πήραν το τηλεγράφημα στα γραφεία, θεώρησαν ότι είχε γίνει λάθος. Έτσι, την επόμενη μέρα η ιστορική εφημερίδα της πρωτεύουσας βγήκε με σκορ 10-1 υπέρ της Αγγλίας!

Ποσοστό γελοιοποίησης: 99,99999%. Η βασίλισσα να σώζει τους Άγγλους, να τους στέλνει σε διεθνείς διοργανώσεις, να υπάρχει τουλάχιστον μία ντουζίνα θύματα που θα εκφραστούν δημοσίως, λέγοντας “τώρα είναι η ώρα της Αγγλίας”, για να μας δείχνουν, σε κάθε νοκ άουτ ματς, διαφορετικούς τρόπους που μία ομάδα μπορεί να αποκλείεται.