Άδοξη Ελλάδα, δοξασμένος Rudy: Σημειώσεις από τους πρώτους προημιτελικούς

Αυτό πόνεσε. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων, να μιλάμε για λίπασμα, για την επόμενη μέρα, για το εξαιρετικό κλίμα στην εθνική ομάδα και τις δυσκολίες που μας κάνουν πιο δυνατούς. Φτάνει πια με το επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς, υπάρχουν κι άλλα κλισέ εκεί έξω. Τα τελευταία 13 χρόνια, πέφτουμε συνέχεια.

Η ήττα αποκλεισμός από τους οικοδεσπότες Γερμανούς με το βαρύ 107-96, συνιστά σοκ και αποτυχία, για μια εθνική Ελλάδας που έμοιαζε ικανή να επιστρέψει στα μετάλλια για πρώτη φορά από το 2009 και μεταξύ μας, είχε όλα τα φόντα για να τα καταφέρει. Φυσικά, δεν παίζουμε μόνοι μας και οι ταλαντούχοι, ποιοτικοί, πιο δεμένοι και οικοδεσπότες Γερμανοί δεν κατέβηκαν για να χάσουν, αξίζοντας απόλυτα τη θριαμβευτική νίκη.

Κακά τα ψέμματα όμως. Με ένα από τα πιο γεμάτα ρόστερ της ιστορίας μας, με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου αυτή τη στιγμή στις τάξεις μας και έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους προπονητές στον πάγκο, αλλά και με ευνοϊκά σταυρώματα για να φτάσουμε ως τον τελικό χωρίς να αναμετρηθούμε με κάποιο μεγαθήριο, όλα έμοιαζαν ιδανικά.

Για ακόμη μια φορά όμως στα κρίσιμα λυγίσαμε και πλέον κοιτάμε τα προκριματικά και -ελπίζουμε- την τελική φάση του Μουντομπάσκετ το επόμενο καλοκαίρι, μήπως και δοθεί επιτέλους τέλος στη λειψυδρία. Το ελληνικό μπάσκετ έχει θέματα, οι μελλοντικές γενιές δε δείχνουν προς το παρόν σε καμία περίπτωση να έχουν το ταλέντο των προηγούμενων χρυσών γενιών και η κλεψύδρα αδειάζει για αρκετούς από τους πρωτοκλασάτους αυτής της ομάδας.

Κι αν η ιστορία γράψει ότι όσο είχαμε την ευλογία να έχουμε στο ρόστερ μας τον καλύτερο παίκτη στον πλανήτη, δεν καταφέραμε να πετύχουμε ούτε μία διάκριση, το κρίμα θα είναι τεράστιο. Προφανώς, δεν είναι ώρα ούτε για λαϊκά δικαστήρια, ούτε για κατάρες και αναθέματα. Τη φετινή ομάδα τη γουστάραμε πολύ και γι’ αυτό ακριβώς η στεναχώρια είναι μεγάλη. Μέχρι εκεί όμως.

Του χρόνου θα γεμίσουμε πάλι το ΟΑΚΑ στα φιλικά και θα στηθούμε στις τηλεοράσεις, ελπίζοντας να δούμε επιτέλους τον Γιάννη και τα άλλα παιδιά να χαμογελάνε, γιατί τους αξίζει. Προς το παρόν, το πρώτο ζευγάρι των ημιτελικών βγήκε και περιλαμβάνει την Ισπανία με τη Γερμανία.

Ας δούμε όσα κρατάμε από την πρώτη μέρα των προημιτελικών.

We know that feeling Antetokounbro

Κώστας και Θανάσης Αντετοκούνμπο, Γιαννούλης Λαρεντζάκης και προφανώς κι άλλα παιδιά στα αποδυτήρια, δεν άντεξαν τον αποκλεισμό και ξέσπασαν σε κλάματα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας ξενερώσαμε πολύ χθες αλλά ήδη ανυπομονούμε για την επόμενη φορά που θα τους δούμε στο γήπεδο. Και το σημαντικό είναι ότι κι αυτοί ανυπομονούν να επιστρέψουν.

Γιαννούλης, παρών

Όπως έχει δείξει και στον Ολυμπιακό, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης έχει τον τρόπο να δηλώνει «παρών» στα κρίσιμα ματς, έχοντας την ικανότητα να φέρνει τούμπα ένα ματς με το πάθος του. Χθες έκανε ό,τι μπορούσε, έβαλε τρίποντα, έβγαλε άμυνες, ήταν ο κορυφαίος πίσω από τον Γιάννη, αλλά αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη θα δούμε την άβολη αλήθεια. Για να είναι δεύτερος καλύτερος παίκτης ο Λαρεντζάκης, κάτι δεν κάναμε καθόλου καλά.

Γιάννη, ήταν χαρά μας

Μετά από 3 χρόνια, είχαμε τη χαρά και την τιμή να δούμε ξανά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να φοράει τη φανέλα της εθνικής μας και μπορεί να μη γευτήκαμε τη χαρά ενός μεταλλίου, όμως τον απολαύσαμε να δίνει το 100% και να κάνει τεράστιες εμφανίσεις. Ακόμη και χθες, που βιώσαμε την αποτυχία του αποκλεισμού, κανείς δεν μπορεί να του πει ότι δεν προσπάθησε, με 31 πόντους, 7 ριμπάουντ και 8 ασίστ. Εις το επανιδείν.

Μήπως να δούμε τα δικά μας τρίποντα;

ΟΚ, τα 17 τρίποντα των Γερμανών ήταν πολλά, αλλά πέρα από το γεγονός πως τα περισσότερα από αυτά ήταν αμαρκάριστα και προϊόν συστήματος, μήπως να κοιτάξουμε καλύτερα το δικό μας ποσοστό; 9 στα 29, για ακόμη μια φορά δηλαδή χαμηλό ποσοστό σε κρίσιμο παιχνίδι και η πικρή συνειδητοποίηση: Greek men can’t shoot.

Franz Wagner, θα αφήσεις εποχή

Ακόμη και μετά από τραυματισμό, παρέδωσε μαθήματα για το πώς είναι ένας σύγχρονος παίκτης. 19 πόντοι, 5 στα 7 τρίποντα και όλο το μέλλον μπροστά του. Ουάου.

Κρίμα για το buzzer του Κώστα

Τρίποντα δε βάλαμε πολλά, αλλά βάλαμε το πιο εντυπωσιακό. Κώστας Σλούκας πίσω από το κέντρο για το 61-57 του ημιχρόνου που μας έκανε να πιστέψουμε ότι το έχουμε το ματσάκι. Πού να ξέραμε τι έρχεται.

Φόροι, θάνατος, Ισπανία

Αυτή η Ισπανία που διαλύσαμε στο πρώτο μας φιλικό στο ΟΑΚΑ, αυτή η μεταβατική εθνική που δεν πήγαινε πουθενά σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι για ακόμη μια χρονιά στα ημιτελικά, ενώ εμείς γυρίσαμε σπίτι μας. 100-90 τους εξαιρετικούς πάντως Φινλανδούς του σπουδαίου Lauri Markkanen. Και τώρα, ποιος μπορεί να την ξεγράψει, ακόμη και για το χρυσό;

Σεβασμός στον Rudy

Ναι, οι Έλληνες δεν τον λατρεύουν, πράγμα απόλυτα λογικό για έναν παίκτη που μάς κερδίζει όπου μας πετυχαίνει. Στα 37 του όμως, μόνος εκπρόσωπος της χρυσής φουρνιάς των Ισπανών, καταθέτει ψυχή και νοοτροπία νικητή, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση του στη νέα γενιά. Ε, ζηλεύουμε λιγάκι.