Αυτό είναι ένα κείμενο αγάπης για τον Γιώργο Δώνη

Αν κοιτάξεις το ποδόσφαιρο θα καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα άθλημα εκείνων που “αρχίζουν την κούρσα” και εκείνων που υψώνουν τα χέρια πανηγυρίζοντας, αφού σκόραραν, μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία του αθλήματος. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο έτσι. Είναι όλος ο αθλητισμός. Βασικά είναι όλος ο κόσμος του θεάματος. Όποιο πεδίο και αν αφορά. Ο Δώνης σε όλη την πορεία του ήταν από τους πιο ονομαστούς πρώτους. Και για κάποιον λόγο που, εντάξει, δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον καταλάβουμε, αυτοί είναι που γίνονται συνήθως και οι καλύτεροι προπονητές.

Όντας γεννημένος το 1990 ομολογώ ότι έχω προλάβει τον Δώνη πολύ περισσότερο ως προπονητή παρά ως παίκτη. Πάντα μου άρεσε η δουλειά του, πολύ πριν έρθει στον Παναθηναϊκό. Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν λίγους μήνες πριν. Είχαμε πάει με τον Κώστα Μανιάτη για τη συνέντευξη στο παιδικό μου ίνδαλμα, τον Κριστόφ Βαζέχα και έτυχε να είναι εκεί η αποστολή του Παναθηναϊκού. “Δηλαδή τώρα είμαστε στον ίδιο χώρο με τον Βαζέχα και τον Δώνη;”. Προσπάθησα να βρω για λίγο τον ενθουσιασμό που θα είχα αν συνέβαινε το ίδιο στα 10 μου, όταν το ποδόσφαιρο καταλάμβανε ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου.

Η παρουσία του Γιώργου Δώνη στον χώρο ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Την ώρα που μια ομάδα με ταλαντούχα παιδιά λίγο μετά την εφηβεία ετοιμάζονταν για το παιχνίδι κυπέλλου με τον ΠΑΣ Γιάννενα, εκείνος είχε ακριβώς αυτή τη σοβαρότητα του προσιτού αλλά σοβαρού καθηγητή. Αυτού που ξέρεις ότι μπορεί να σε πρήξει στην πενθήμερη αλλά τον θες να είναι εκεί. Ξέρω ότι η μεταφορά του καθηγητή για τον προπονητή μιας ομάδας γεμάτης με νεαρούς ποδοσφαιριστές δεν είναι και η πιο πρωτότυπη. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό. Μια ήρεμη αλλά επιβλητική παρουσία που με κάποιον τρόπο και μόνο με το βλέμμα σου προκαλούσε έναν αδικαιολόγητο σεβασμό. Σπάνιο προσόν για άνθρωπο.

Πριν 2 χρόνια παρά κάτι μέρες ο Δώνης αναλάμβανε την αγαπημένη του όμαδα. Όταν ανακοινωνόταν από τον Παναθηναϊκό, η ομάδα βρισκόταν στη χειρότερη κατάσταση της ιστορίας της. Τα οικονομικά προβλήματα την είχαν λυγίσει. Το προηγούμενο πλάνο είχε μόλις βουλιάξει παρότι είχε ξεκινήσει με περγαμηνές. Ο Γιώργος Δώνης που είχε αφήσει την ομάδα του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Champions League επέστρεφε ξέροντας ότι εκείνη δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη. Αλλά ποιος συζητούσε τότε για Ευρώπη. Θα μπορούσε να είναι η φαντασίωση για κάθε οπαδό μιας ομάδας. Να είναι εκείνος που θα τη σώσει πριν το χείλος του γκρεμού.

Κι όμως τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα από ό,τι θα περίμενε κανείς. Μετά από πολλά χρόνια ο Παναθηναϊκός έπαιζε στρωτό ποδόσφαιρο. Είχε γίνει ομάδα με συγκεκριμένος πλάνο και πολλούς ποδοσφαιριστές του να μπαίνουν κατευθείαν στα βαθιά. Όταν βλέπεις μια λάθος πάσα σε κενό χώρο όπου δεν υπήρχε κανείς, να ξέρεις ότι σε αυτή την ομάδα έχει γίνει δουλειά. Απλά δεν έτυχε να βρεθεί στον χώρο του εκείνος που είχε αναλάβει να καλύψει τον συγκεκριμένο χώρο. Μπορεί σε εκείνη τη λάθος πάσα να γκρίνιαξες αλλά είχαν γίνει άλλες 50 που δεν κατάλαβες ποτέ.

Για κάποιο διάστημα, αν δεν υπήρχε ο ασταμάτητος περσινός ΠΑΟΚ, θα έλεγε κανείς ότι έκανε πρωταθλητισμό. Ώσπου λύγισε. Η κούραση βγήκε και φόρτωσε με άγχος τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τελικά ο Παναθηναϊκός τερμάτισε 8ος. Τρεις θέσεις πάνω από την 11η θέση της σεζόν 2017-2018. Δεν έσβησε την τιμωρία του στην Ευρώπη (είχε και το βαρύ -6) αλλά είχε επανέλθει μια κάποια κανονικότητα. Όχι τυχαία.

Κατά τη διάρκεια διαφόρων ματς μέσα στη χρονιά έβλεπες τον Δώνη να κάθεται στην άκρη του πάγκου. Ίσως σε άδεια γήπεδα να τον άκουγες κιόλας να φωνάζει. “Δώσε δεξιά”, “κάλυψε”, “κοίτα δίπλα σου”. Πράγματα που μπορεί να ακούς περπατώντας ξέρω’γω στην Καλλιθέα να έρχονται από ένα γήπεδο στη μέση των πολυκατοικιών και από ένα προπονητή που μαθαίνει τα βασικά στους ανήλικους συμπαίκτες του. Κι όμως απευθύνονταν σε ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Και εκείνοι τον άκουγαν. Και ο Παναθηναϊκός κέρδιζε και κατά βάση έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο. Η εικόνα ποδοσφαιριστών να κλαίνε ή να χαίρονται μέσα από την ψυχή τους έγινε συνήθεια. Αυτό είναι ίσως περισσότερο από όλα η δουλειά του προπονητή.

Η φετινή χρονιά ξεκίνησε εφιαλτικά. Παρότι στα φιλικά ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να πετάει, όταν έμπαινε στο γήπεδο έμοιαζε έρμαιο των αντιπάλων του. Προφανώς και ο Δώνης μπήκε στο επίκεντρο. Ήταν λίγος, είχε δώσει ό,τι ήταν να δώσει. Η αλλαγή προπονητή είναι για την Ελλάδα μια τελετουργία. Δεν πάει καλά; Τον αλλάζεις. Συνήθως στα επόμενα 2-3 ματς θα πας καλά αλλά μετά θα ξαναβυθιστείς. Για κάποιον λόγο δεν έγινε. Ευτυχώς. Ο Παναθηναϊκός είχε φάει 7 γκολ από Άρη και ΟΦΗ και πήγαινε να παίξει με τον εξαιρετικά φορμαρισμένο Ολυμπιακό. Εκείνη τη βδομάδα όλοι οι Παναθηναϊκοί έβλεπαν την Κυριακή να έρχεται με το mood που έχει κάποιος που απλά κοιτάει ακινητοποιημένος ένα τσουνάμι.

Τελικά, με έναν μαγικό τρόπο η ομάδα όχι μόνο δεν συνετρίβη, όχι μόνο πήρε βαθμό αλλά ίσως και να δικαιούνταν τη νίκη. Ό,τι τέλος πάντων σημαίνει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού ετοιμάζονταν να πανηγυρίσουν. Δεν θα τους αδικούσε κανείς αν το έκαναν. Είχαν ακούσει τα πάντα όλες αυτές τις μέρες. Ο Δώνης γύρισε και τους φώναξε “μην πανηγυρίσετε”. Ο άνθρωπος που είχε αρχίσει εκείνη την κούρσα στο Άμστερνταμ, όταν πολλοί από τους παίκτες του δεν είχαν καν γεννηθεί, ήθελε να τονίσει ότι μια ισοπαλία με τον Ολυμπιακό δεν ήταν σίγουρα αφορμή για πανηγυρισμούς. Καμιά φορά ένα “μην πανηγυρίσετε” μπορεί να είναι πιο σημαντικό για να καταλάβεις το βάρος μιας φανέλας από ολόκληρες ώρες βλέποντας περασμένα μεγαλεία στο βίντεο.

Ο Παναθηναϊκός έκτοτε ήταν άλλη ομάδα. Πολύ πιο σταθερή από πέρσι. Εκεί που τον Σεπτέμβριο ήταν για κάποιους φαβορί για υποβιβασμό, πλέον είναι στην 4η θέση. Δεν είναι ακριβώς απίθανο να ανέβει ακόμα ψηλότερα. Η ΑΕΚ δεν εντυπωσιάζει και ο ΠΑΟΚ θα είναι απογοητευμένος από τη διαφαινόμενη απώλεια του πρωταθλήματος. Οι φωνές του Δώνη πάλι είχαν δικαιωθεί. Μαζί και η δουλειά του μέσα στο γήπεδο. Μια δουλειά που φαίνεται ότι είχε στο επίκεντρό της τη λογική ότι, όταν τα λεφτά δεν υπάρχουν, μια ομάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να βρει παίκτες που κάνουν κούρσες. Στην τελική πόσοι πήραν πρωτάθλημα με έναν Jordan και πόσοι με 11 Steve Kerr;

Aπό ό,τι φαίνεται ή τουλάχιστον από ό,τι προκύπτει από το ρεπορτάζ, τα εναπομείναντα ματς θα είναι τα τελευταία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε. Αυτό μένει να το μάθουμε. Αυτό που ξέρω είναι ότι ελπίζω κάπως, με κάποιον τρόπο, αυτό να αλλάξει. Από μια ηλικία και μετά, σταματάς να είσαι περήφανος για τις νίκες της ομάδας σου αλλά για τους ανθρώπους που την εκπροσωπούν. Και ο Γιώργος Δώνης είναι ένας προπονητής για να σε κάνει υπερήφανο.