Αν δεν υπήρχε ο Haaland, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε

Με την μπάλα να του έρχεται λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή της Παρί και την άμυνα των φιλοξενούμενων να σφίγγει γύρω του, ο Χάαλαντ αποφασίζει ότι δεν χρειάζεται να προχωρήσει περισσότερο. Οπλίζει, πυροβολεί και η κανονιά του ξετινάζει το τέρμα των Γάλλων, ένα γκολ σχεδόν video-game-ικό από αυτά που «βαράμε» στα FIFA και τα Pro αλλά σπανίως βλέπουμε στα πραγματικά γήπεδα. Λογικό άλλωστε. Η πορεία, ο τρόπος και το στυλ του νεαρού στράηκερ της Μπορούσια έχουν περισσότερα κοινά με κάποιον ποδοσφαιριστή που φτιάχνουμε ως παίκτες σε κάποιο career mode παρά στην πραγματικότητα, στο χειροπιαστό «εδώ» του κόσμου του ποδοσφαίρου.

Αυτός άλλωστε είναι και ο συνδυασμός που κάνει αυτήν την ‘νεαρή’ και ‘καυτή’ ποδοσφαιρική μετοχή τόσο περιζήτητη. Δεν είναι υπερβολή, αλλά ούτε και προσβολή για τον Γάλλο το να πούμε ότι από την εισαγωγή του Κιλιάν Εμπαπέ στο γαλλικό ποδόσφαιρο έχουμε να νιώσουμε τέτοιο ‘ηλεκτρικό’ ενθουσιασμό για έναν ποδοσφαιριστή. Όπως ακριβώς και ο πανάκριβος Γάλλος στραήκερ, έτσι και ο Χάαλαντ εμφανίστηκε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, παρουσιάζοντας από τα πρώτα του κιόλας βήματα μια αδιανόητη ωριμότητα στο παιχνίδι του, μια συνεχή και ‘εκνευριστική’ ικανότητα να διαλέγει πάντα την πιο ‘έμπειρη’ επιλογή την κατάλληλη στιγμή.

Ωστόσο, ο Εμπαπέ δεν είναι Χάαλαντ και ο Χάαλαντ δεν είναι Εμπαπέ. Υπό μια έννοια, η ραγδαία και ιλιγγιώδης άνοδος του Νορβηγού είναι ακόμα πιο διασκεδαστική για τον ουδέτερο παρατηρητή του αθλήματος. Ο Γάλλος makes sense. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν έναν κορυφαίο ποδοσφαιριστή. Έχει ταχύτητα, εκπληκτικό κοντρόλ, ‘επιστημονικά’ τελειώματα και μια σχεδόν ‘βαρετή’ τελειότητα σε οτιδήποτε κάνει στο γήπεδο. Καμία ντρίμπλα δεν είναι για το θέαμα, καμία κίνηση δεν γίνεται πάνω
στην έμπνευση της στιγμής. Ο Εμπαμπέ είναι φαινόμενο, για αυτό δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, αλλά μαθαίνει εξωφρενικά γρήγορα και η ξεκάθαρη φιλοδοξία του να ακολουθήσει το fast track για την κορυφή, ‘σβήνει’ σταδιακά τα απρόβλεπτα και πιο ‘risky’ κομμάτια του παιχνιδιού του.

Ο Χάαλαντ είναι κατασκευασμένος σε ένα εντελώς διαφορετικό καλούπι. Εμφανισιακά και μόνο το βλέπει κανείς. ‘Χτιστός’, ογκώδης και ψηλός, ο στραήκερ της Ντόρτμουντ σε παραπέμπει σε στατικά σέντερ-φορ άλλων δεκαετιών, τότε που ήθελες οπωσδήποτε ένα ‘τσαντίρι’ εντός της αντίπαλης περιοχής, ώστε να πιέζει τις σάρκες των αντιπάλων, να τσαμπουκαλεύεται και να παίρνει κεφαλιές . Έλα όμως που ο πιτσιρικάς δεν είναι τέτοιος. Διότι ναι, είναι ‘ντουλάπα’, αλλά μέχρι εκεί το πάει, όσο έχει να κάνει με το παλιό μοντέλο.

Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού του είναι «σύγχρονα», νέου μοντέλου και top-notch design. Και κάπου εκεί αρχίζεις και ξύνεις το κεφάλι σου με απορία. Αλλά με ΠΟΛΥ απορία. Σκέφτεσαι πως αυτός ο ‘μπουλντόζας’ μπορεί να κινείται τόσο γρήγορα, να επιδεικνύει τόσο άρτια τεχνική και να αλλάζει πλευρές και θέσεις με την γρήγορη σκέψη ενός ‘κοντού’ περιφερειακού επιθετικού. Σκέφτεσαι πως με κάθε ευκαιρία τραβάει μια ευθεία γραμμή από το σημείο που βρίσκεται μέχρι το τέρμα με την ποδοσφαιρική λογική ενός σύγχρονου ακραίου. Σκέφτεσαι πως τα «κομμάτια» του δεν κολλάνε, πως είναι ένα αθλητικό παζλ που κάπου έπεσε στο πάτωμα και ανακατεύτηκε με κάποια άλλα παζλ και τώρα πλέον έχουν ανακατευτεί όλα μαζί, αλλά με κάποιον περίεργο τρόπο βγάζουν νόημα, συνθέτοντας μια εικόνα που μόλις την δεις ολάκερη, από μια ασφαλή απόσταση λες ‘αααα οκ, κατάλαβα”.

Φαντάζει, για να επιστρέψουμε στις video-game-ικές μας αναφορές πως ο Χάαλαντ είναι το ζωντανό, υπαρκτό παράδειγμα του create-a-player, ένας παίκτης που φτιάχνουμε με τον τρόπο που θέλουμε, που κάποια στιγμή τον ξεκινήσαμε ψηλό, αλλά με τα παιχνίδια ‘ξεκλειδώσαμε’ μια σειρά από μπόνους και τώρα είναι πιο ευέλικτος και ‘σφεντονάτος’ από όσο θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει στην όποια πραγματικότητα.

Κοινώς, he doesn’t really make sense και αυτό τον κάνει συναρπαστικό. Σε σημείο που αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε κάπως, με κάποιο τρόπο να τον εφεύρουμε. Έτσι ώστε να τον βλέπουμε να επιτίθεται στις αντίπαλες άμυνες με αυτό το αμίμητο στυλ της νταλίκας-με- σπασμένα-φρένα, που είναι λες και ο Χάαλαντ ποτέ δεν έχει τον πλήρη έλεγχο της μπάλας, αλλά τελικά τον έχει και με το παραπάνω. Έτσι ώστε να τον απολαμβάνουμε να μην σκέπτεται ποτέ το τελείωμα της όποιας φάσης, γιατί όπως και να του έρθει θα την στείλει στο πλεκτό. Με κεφαλιά; Με κεφαλιά. Με σούτ; Με σουτ. Με πλασέ; Με πλασέ. Με ‘άχαρη’ προβολή; Αμέ, γιατί όχι. Έτσι ώστε στο τέλος να τον βλέπουμε να πανηγυρίζει με αυτό το περίεργο είμαι-σαολίν-και-θα-κάτσω-για-λίγο-στο-πάτωμα-για-να-συνδεθώ-με-το- σύμπαν.

Και εν τέλει, αυτό το οποίο έχει και την πλάκα του βλέποντάς τον να παίζει μπάλα, είναι πως όσο ποδοσφαιρικό παράδοξο είναι για τον θεατή, άλλο τόσο είναι και για τους αντιπάλους του που (τουλάχιστον ακόμα) δεν έχουν καταφέρει να αποκρυπτογραφήσουν το πώς στο διάολο σταματάς έναν ποδοσφαιριστή τόσο μοναδικό στο είδος του και με τόσα αταίριαστα στοιχεία.

Ίσως πρέπει και αυτοί να σκεφτούν λιγότερο και να το διασκεδάσουν περισσότερο. Άλλωστε πόσες φορές θα σου τύχει να συναντήσεις από κοντά έναν real-life video-game
ποδοσφαιριστή;