Άρης Μαλεσιάδας: Ένα χωριό – μια ομάδα
Υπάρχει άραγε ακόμα ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο; Στη Μαλεσιάδα Αιτωλοακαρνανίας έχουν την απάντηση, μέσα από 10 φωτογραφίες που δείχνουν ότι η ελληνική επαρχία το κρατάει ζωντανό (το ποδόσφαιρο).
- 13 ΑΥΓ 2022
Κατά πάσα πιθανότητα είναι η πρώτη φορά που ακούς τη λέξη Μαλεσιάδα στη ζωή σου. Δε σε κακολογώ. Άλλωστε γιατί να γνωρίζεις ένα χωριό 300 κατοίκων στα ορεινά της Αιτωλοακαρνανίας που τον χειμώνα δεν σταματάει να βρέχει και το καλοκαίρι πιάνει 40αρια για πλάκα; Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, με την ομάδα του χωριού. Τον Άρη Μαλεσιάδας. Τον Άρη μας.
Η ομάδα του χωριού μου δημιουργήθηκε στις αρχές των 80s από μια παρέα παιδιών που ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο. Τότε, δεν τους ένοιαζε ούτε σε τι γήπεδο θα παίξουν, ούτε με τι παπούτσια ή με τι μπάλα. Τους αρκούσε απλά να τη στείλουν στα δίχτυα και να τρέξουν να πανηγυρίσουν παρέα με τους φίλους τους.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτή η ομάδα κατάφερνε να ανεβαίνει κατηγορίες και να φτάσει να διεκδικεί μέχρι και την άνοδο στις εθνικές κατηγορίες, στις αρχές των 00s. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, ο Άρης σταμάτησε να υφίσταται. Το γήπεδο άδειασε, τα τέρματα άρχισαν να σκουριάζουν, και το χώμα να γεμίζει χορτάρια.
Πριν από δύο καλοκαίρια, λοιπόν, μαζευτήκαμε μερικοί νέοι του χωριού – οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουμε πολλές εμπειρίες από τα χρόνια που η ομάδα έπαιζε στα τοπικά του νομού – και αποφασίσαμε να της δώσουμε και πάλι ζωή. Μαζευτήκαμε, φτιάξαμε το γήπεδο, βγάλαμε φανέλες και μαζέψαμε ξανά στο γήπεδο.
Τώρα βγάλαμε και τη δεύτερη φανέλα μας. Μόνο που αυτή τη φορά ο λόγος έπρεπε να δοθεί και πάλι σε εκείνους τους ανθρώπους που έφτιαξαν τον Άρη και δημιούργησαν τη δικιά τους ιστορία. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να γυρίσουμε όλο το χωριό και να φωτογραφίσουμε με τη νέα εκτός έδρας μπλε εμφάνιση αρκετούς μόνιμους κατοίκους της Μαλεσιάδας.
Στην αυλή των σπιτιών τους, στα μαγαζιά τους, στα μηχανάκια τους, ακόμη και πάνω σε τρακτέρ. Όλοι τους δέχτηκαν με χαμόγελο. Άλλωστε άπαντες με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται με την ομάδα. «Τι μου θύμησες τώρα. Ξέρεις πώς όταν φτιάχτηκε η ομάδα εγώ έπαιζα τέρμα;» μας λέει ο μπάρμπα-Κώστας όσο ανεβαίνει στο τρακτέρ του.
Είναι αλήθεια πως δεν το γνωρίζαμε. Αλλά κι αυτό έχει τη χάρη του. Μια ιστορία 40 χρόνων πάνω σε μια φανέλα. Η αγάπη, άλλωστε, για αυτή δε σβήνει όσες δεκαετίες κι αν περάσουν.
Η φανέλα που ενώνει ένα ολόκληρο χωριό
