Αυτή η ένταση είναι το ποδόσφαιρο

Για το Τότεναμ-ΠΑΟΚ στο White Hart Lane έχεις διαβάσει ήδη πιθανότατα. Ναι, ήταν μία από τις ιστορικότερες νίκες ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Ναι, έκανε φιλάθλους όλων (σχεδών) των ομάδων να πουν ένα “ΝΑΙ ΡΕ ΠΑΟΚ”. Αλλά τα χρώματα, τα εμβλήματα και τα αποτελέσματα σβήνουν μπροστά στην πεμπτουσία του αθλήματος. Την φάτσα ενός εκστασιασμένου οπαδού.

Το παιχνίδι το έβλεπα σχετικά αδιάφορα. Στο πρώτο γκολ του Σαλπιγγίδη χάρηκα γιατί θα τρελαινόντουσαν ακόμα περισσότερο οι Έλληνες μέσα στο γήπεδο και θα είχε χαβαλέ. Στο δεύτερο γκολ του, αυτό του Αθανασιάδη, η κάμερα στρέφεται πρώτα στον Λάζλο Μπόλονι και ύστερα στην εξέδρα. Εκεί που ένας γυμνόστηθος ΠΑΟΚτσής έχει ανοίξει τα χέρια και απλά προσπαθεί να συγκρατήσει στον εγκέφαλό του αυτό που βιώνει.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Αυτή η γεμάτη φλέβες φάτσα. Αυτά τα τεντωμένα χέρια. Αυτό το καρφωμένο βλέμμα. Αυτή η έκφραση που δεν ξέρεις αν είναι τρομοκρατημένη ή απλά χαρούμενη. Αυτό το στόμα που δεν ξέρει τι να ξεστομίσει και απλά τρέμει μπροστά στους παίκτες. Αυτή η μέθη και η έκσταση που νιώθει ο καθένας όταν η ομάδα του έχει καταφέρει κάτι εξωπραγματικό.

Κι αυτή είναι η μαγεία του να υποστηρίζεις μια ομάδα. Να την ακολουθείς στο εξωτερικό. Να την βάζεις στην καθημερινότητά σου και να την αποθεώνεις. Αυτά τα ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου που σου ταρακουνάει τόσο δυνατά τον εγκέφαλο που και οι εκφράσεις στο πρόσωπό σου χάνουν την καθιερωμένη σημασία τους.

Δεν τον ξέρω αυτόν τον τύπο που πανηγυρίζει. Δεν ξέρω καν αν έχει προβλήματα ή αν είναι ο πιο ξέγνοιαστος άνθρωπος στον κόσμο. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τη στιγμή που ο Αθανασιάδης σκόραρε και μέχρι να το συνειδητοποιήσει, το μυαλό του τρίπαρε σε έναν υπέροχο κόσμο. Στον ίδιο κόσμο που έχει τριπάρει και το δικό μου μυαλό και το δικό σου μυαλό. Χάρη στην μπάλα.