Chapecoense, η ομάδα που νίκησε τον θάνατο

Πρόλογος

Ένα παραμύθι με τραγικό τέλος

Ο Bruno Rangel, είχε μια αξιοζήλευτη στατιστική, σκοράροντας 81 τέρματα σε 3,5 χρόνια. Στις 30 Νοεμβρίου 2016 θα γιόρταζε τα όγδοα γενέθλια της κόρης του, ενώ δέκα μέρες αργότερα, θα γινόταν 35 ετών. Ο Rangel ήταν ο παίκτης – σημαία της ομάδας, ο κανονιέρης, που υπογράμμιζε κάθε εμφατική νίκη στην πορεία ανόδου της Chape από το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα στην πρώτη κατηγορία, με θεαματικά γκολ.

Ο Rangel, όπως και οι υπόλοιποι παίκτες της Chapecoense, δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του για τον πρώτο αγώνα στη σειρά των τελικών του Copa Sudamericana, εκεί όπου η ομάδα του θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την Atletico Nacional. Όμως όλες αυτές οι εικόνες, οι σκέψεις και οι πόθοι, έγιναν διακριτικά αστέρια στον γαλαξία των ποδοσφαιρικών ονείρων, ύστερα από την απογείωση της πτήσης LaMia 2933 με προορισμό το Medellin της Κολομβίας και τελικό σταθμό τον θάνατο, για τους 71 εκ των 77 επιβατών της.

Οι 3 ποδοσφαιριστές Alan Ruschel, Jakson Follmann, Neto ήταν ό,τι απέμεινε από μία ομάδα-οικογένεια, όπως την περιέγραφε μιλώντας σε ραδιόφωνα της χώρας, ο πρόεδρος της Chapecoense, David de Nes Filho. Η ψυχή του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, ο Pele, μοιράστηκε δάκρυα και συλλυπητήρια, μαζί με κάθε μικρό και μεγάλο παιδί ανά τη χώρα, με τον Neymar, τον Willian, τον David Luiz, τον Ronaldinho, τον Kaká αλλά και κάθε επώνυμο ποδοσφαιριστή ανά την υφήλιο γι’ αυτή την τραγωδία. To #ForcaChape ήταν το έναυσμα ώστε δεκάδες γνωστά μνημεία ανά τον κόσμο, όπως ο Πύργος του Άιφελ, να πάρουν τα χρώματα της βραζιλιάνικης ομάδας ως ένδειξη συμπαράστασης.

Ένα έντονο φως στο σκοτάδι

«….Έκλεισα τα μάτια μου καθώς το αεροπλάνο έπεφτε…ξύπνησα σε ένα δάσος. Άνοιξα τα μάτια μου και όλα ήταν σκοτεινά, έβρεχε. Είχε πάρα πολύ κρύο. Μπορούσα μόνο να ακούσω. Αρκετοί γύρω μου ούρλιαζαν. Ζητούσαν βοήθεια. Προσπάθησα να φωνάξω δυνατά αλλά δεν είχα ιδέα ότι μόλις είχα πέσει από ένα αεροπλάνο. Το μόνο που θυμόμουν ήταν πως δεν ήθελα να πεθάνω. Το χειρότερο ήταν πως αναγνώριζα τις φωνές των φίλων μου που εκλιπαρούσαν για βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν μπορούσα να σηκωθώ.

Ξυπνούσα και λιποθυμούσα. Ξυπνούσα και λιποθυμούσα ξανά. Κάποια στιγμή παρατήρησα ένα έντονο φως και άκουσα τον απόηχο μιας φωνής. Policia Nacional, Policia Nacional. Όταν οι διασώστες έφτασαν προς το μέρος μας, κάποια από τα παιδιά που φώναζαν, είχαν πια σωπάσει. Ένας λοχίας, ονόματι Nelson προσπάθησε να με τραβήξει από το σημείο που είχα παγιδευτεί. Λίγο αργότερα μου διηγήθηκε πως ήταν η πιο οδυνηρή διάσωση της ζωής του, καθώς κρεμιόμουν από ένα δέντρο, είχα χάσει το ένα μου πόδι και το άλλο κρεμόταν από τους τένοντες».

Είναι οι αναμνήσεις του Jackson και των υπόλοιπων επιζώντων ο πιο τρομακτικός εφιάλτης; Ταυτόχρονα όμως, το φως που έβλεπε ο Jackson μέσα στη μαύρη νύχτα, μ’ έναν αλληγορικό τρόπο γινόταν το πρώτο βήμα για την αναγέννηση της ομάδας.

Παράλληλα με τα φιλικά ματς όπως εκείνο με την Barcelona που σημαδεύτηκαν από την επιστροφή των επιζώντων στον αγωνιστικό χώρο, η Chapecoense έχτιζε το μέλλον της ξεκινώντας από σημείο μηδέν. Απέρριψε αρχικά τις προτάσεις άλλων βραζιλιάνικων ομάδων περί δανεισμού παικτών για να τη βοηθήσουν να καταφέρει και να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία.

Στη συνέχεια είπε “thanks, but no thanks” στον Ronaldinho και στον Kaká που προσφέρθηκαν να παίξουν εκεί αφιλοκερδώς, αλλά και στην ακαδημία της La Macia της Barcelona, που μεταξύ πολλών άλλων επώνυμων ακαδημιών (ανάμεσα τους και η Manchester United), ζήτησε να «μεταγγίσει» φρέσκο ποδοσφαιρικό αίμα στην ομάδα. Η Chape ήταν ανέκαθεν μια περήφανη πόλη, δε θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό η ομάδα της. Η αναγέννηση ξεκίνησε σχεδόν αμέσως, με την ομάδα να βρίσκεται επίμονα υπό το φως των προβολέων των media.

Θα μπορούσε να μοιάσει σε εκείνες τις ομάδες της Superleague που στρατολογούν 20 γυρολόγους από κάθε χώρα του πλανήτη κατά τη διάρκεια των μεταγραφών και ύστερα βυθίζονται στον υποβιβασμό μετά πλήρους ανυποληψίας. Όμως η Chapecoense ήταν μια διαφορετική περίπτωση. Με 33 μεταγραφές (!), πρόσληψη νέου προπονητή (Wagner Manchini) και προαγωγή πέντε παικτών από τις ακαδημίες, η ομάδα με τα πράσινα είπε «είμαστε ακόμα ζωντανοί»,  έχουμε άγνοια κινδύνου. Και ανέμενε το χειροκρότημα. Μέσα στη σύνθεση της αναγεννημένης ομάδας του Chapeco, ύστερα από μήνες αποθεραπείας και εν μέσω αποθέωσης από κάθε Λατινοαμερικάνο που αγαπά να ντριπλάρει μια ασπρόμαυρη μπάλα, επέστρεψε και ο επιζών της μοιραίας πτήσης, Alan Ruschel.

Αν αντέχεις να πέφτεις ίσως, τελικά, μάθεις να πετάς

Ουδείς πίστευε πως αυτή η ομάδα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς στο Campionato Brasileiro. Και όμως, η Chapecoense εμφανίστηκε με το μαχαίρι στα δόντια και τις δυο επόμενες ποδοσφαιρικές σεζόν κατάφερε να παρουσιάσει αξιοπρεπείς επιδόσεις, παραμένοντας στην πρώτη κατηγορία ως και το 2019. Στο μεταξύ ένα μικρό θαύμα είχε ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Η Chapeco δε θύμιζε πια μια μίζερη βιομηχανική επαρχιακή πόλη. Το Arena Condá, το γήπεδο του Τυφώνα της Δύσης, όπως είναι το ψευδώνυμο της Chapecoense γέμιζε σε κάθε ματς από χιλιάδες οπαδούς τόσο της τοπικής ομάδας, ακόμα και της πάλαι ποτέ μισητής και πολυθρύλητης γειτόνισσας Gremio, προσελκύοντας κάθε λάτρη του ποδοσφαίρου που ήθελε να θαυμάσει μια ομάδα που αποφάσισε να συνεχίσει να ζει, πέρα από τη σκιά του θανάτου.

Η ακαδημία της έγινε ονειρεμένος προορισμός για κάθε πιτσιρικά που ήθελε να ξεδιπλώσει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο στο γήπεδο. Η ίδια η ομάδα είχε αποκτήσει ένα διεθνές, πασίγνωστο brand, κερδίζοντας τόσο σε απήχηση, όσο και σε έσοδα merchandising μέσα από τους φιλικούς αγώνες που έδινε με μεγαθήρια του ποδοσφαίρου. Η Chapecoense αγωνιζόταν πια στη Β’ κατηγορία της Βραζιλίας, αλλά πραγματικά, πόσο λίγη αξία έχει μια τέτοια πληροφορία, για την ομάδα που όχι μόνο περπάτησε σε ένα υπαρξιακό τεντωμένο σχοινί, αλλά κατάφερε να βγει στον αντίποδα του θανάτου και να ενώσει το ποδόσφαιρο;

Το λαμπερό αύριο

Η νίκη της ομάδας επί της Figuirense με 2-1, επιβεβαίωσε το πλασάρισμα της στην πρώτη τετράδα της δεύτερης κατηγορίας του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ο Νότος της Βραζιλίας φλέγεται όχι μόνο από κρούσματα κορονοϊού, αλλά από τη βέβαιη πια, επιστροφή της Chapecoense στον ουρανό με τα αστέρια της Βραζιλίας! Η επιστροφή της Chapecoense στην πρώτη κατηγορία δεν είναι ένας συνηθισμένος προβιβασμός, αλλά η υπογραφή της αναγέννησης μιας ομάδας, που κάποτε πενθούσε τον χαμό 71 ψυχών της και σήμερα επιστρέφει και πάλι στο φως. Μπορεί να μην παίζουν στο Champions League, να μην αντιμετωπίζουν την Bayern και άλλες ομάδες της ποδοσφαιρικής ελίτ, αλλά γι’ αυτό και μόνο τον άθλο τους, αξίζει να τους βαφτίσουμε Campeón de Campeones (Πρωταθλητές των Πρωταθλητών).