Craig Sager, ευχαριστούμε που μας θύμιζες πόσο πίσω είμαστε

Από χθες το βράδυ, σύσσωμη η οικογένεια του NBA θρηνεί την απώλεια του Craig Sager. Και είναι απ’ τις λίγες φορές που η παραπάνω φράση δεν είναι ακόμη ένα δημοσιογραφικό τσιτάτο που το ανασύραμε απ’ το αστείρευτο συρτάρι των κλισέ από κεκτημένη ταχύτητα.

Όχι, ίσα-ίσα που στην περίπτωση του Αμερικάνου δημοσιογράφου, όλες οι φορτισμένες φράσεις ισχύουν στο 100%. Τόσο το “σύσσωμη” όσο και το “θρηνεί” δεν μοιάζουν καθόλου υπερβολικά, ούτε τα αποδίδουμε στην περίσταση από ευγένεια στη μνήμη του αποθανόντα.

Για να αφηγηθείς τον βίο και την πολιτεία του Sager σε κάποιον που δεν γνώριζε ποιος είναι, μπορείς να πεις πολλά. Οι περισσότεροι, θα ξεκινούσαν απ’ την συλλογή πολύχρωμων και εκκεντρικών κοστουμιών με τα οποία έπαιρνε τη θέση του δίπλα στους πάγκους:

Δίκαιο, άλλωστε κι ο ίδιος θα γελούσε. Άλλοι, θα προσπαθούσαν να περιγράψουν τις εξαιρετικές σχέσεις που διατηρούσε με όλους τους παίκτες και τους προπονητές της λίγκας, καθιστώντας τον μια απ’ τις πιο αξιαγάπητες φιγούρες του καλύτερου πρωταθλήματος του πλανήτη.

Και φυσικά, θα υπήρχαν κι αυτοί που θα έκαναν λόγο για έναν καλόκαρδο οικογενειάρχη, που εκτός απ’ τη γυναίκα του και τα παιδιά του, είχε ιδιαίτερη αδυναμία και στην πορτοκαλί μπάλα αλλά πάνω απ’ όλα, ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελά.

Ναι, ο Craig Sager ήταν πράγματι όλα τα παραπάνω και κατάφερε πολλά κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μέχρι να τον επισκεφθεί η κωλοαρρώστια θα μπορούσες να τον πεις και τυχερό. Όπως άλλωστε είχε πει κι ο ίδιος:

Μέχρι στιγμής είχα μια πάρα πολύ ωραία ζωή. Κέρδισα το λαχείο όταν παντρεύτηκα την Στέισι και τα παιδιά μου μου δίνουν χαρά. Κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να έχω κι εγώ λίγη κακή τύχη

Η κακή τύχη δεν επισκέφτηκε μόνο τον ίδιο τον Sager και την οικογένειά του αλλά ολόκληρο το σύμπαν του NBA, το οποίο από χθες είναι πολύ φτωχότερο. Ο αποχαιρετισμός του Steve Kerr συγκινεί, μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις, όμως θα σε αφήσει και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο.

Ένα λεπτό χαράς, ένα λεπτό ζεστού χειροκροτήματος για τη σπουδαία ζωή του Sager είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής μπροστά στα υπερπολλαπλάσια χαμόγελα που εκείνος μας χάρισε.

Ο χρόνος είναι κάτι που δεν αγοράζεται, κάτι που δεν διαπραγματεύεσαι με το Θεό και κάποια στιγμή τελειώνει. Ο χρόνος είναι απλά ο τρόπος που ζεις τη ζωή σου

Ο Sager μας έμαθε πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Να χαμογελάμε, να βλέπουμε τα πράγματα με χαλαρή διάθεση, να αυτοσαρκαζόμαστε, να εκτιμάμε τα απλά πράγματα. Μας έμαθε να πολεμάμε:

Δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Θα συνεχίσω να πολεμάω ρουφώντας το μεδούλι απ’ τη ζωή μέχρι να με ρουφήξει αυτή. Θα ζήσω τη ζωή μου γεμάτος αγάπη και χαρά, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να ζω

Όλα τα παραπάνω ήταν αυτά που ανάγκασαν τους πάντες να δακρύσουν μόλις έμαθαν τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του.

Μόνο που σε αυτή τη μικρή γωνιά της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα και η οποία κατοικείται από ανθρώπους που πολλές φορές δεν αγαπάνε ούτε τη ζωή, ούτε τα σπορ, αλλά μόνο τη νίκη, έμαθε και μερικά πράγματα παραπάνω.

Πρώτα απ’ όλα, μας θύμισε ότι το μπάσκετ, όπως κι όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, είναι ένα παιχνίδι. Ναι, οι παίκτες αμείβονται με εκατομμύρια, ναι, όλοι παίζουν για να κερδίσουν, όμως στο τέλος της ημέρας όλοι κοιτάνε να περάσουν καλά.

Φέρε λίγο στο μυαλό σου την εικόνα του ντυμένου μ’ ένα παρδαλό κοστούμι Sager να αστειεύεται με τους προπονητές ακόμη και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και μετά προσπάθησε να τον συγκρίνεις μ’ έναν αντίστοιχο ρεπόρτερ στη χώρα μας.

Έναν ρεπόρτερ που λογικά θα έχει φάει αντικείμενα, δεν θα μιλιέται με κάποιους προπονητές και παίκτες και θα αποτελεί ‘κόκκινο πανί’ για τους οπαδούς τουλάχιστον μιας ομάδας. Έναν ρεπόρτερ που λογικά φοβάται να επισκεφτεί συγκεκριμένα γήπεδα. Για να είμαστε δίκαιοι, σίγουρα θα υπάρχουν και ρεπόρτερ που είναι περισσότεροι οπαδοί, παρά δημοσιογράφοι, απλά το μικρόφωνο για εκείνους είναι ένα πιο φθηνό εισιτήριο διαρκείας για να βλέπουν από κοντά όλα τα παιχνίδια της αγαπημένης τους ομάδας.

Ότι ο τρόπος που εκλαμβάνουμε τον αθλητισμό σ’ αυτή τη χώρα είναι βαθιά σάπιος και άρρωστος, δεν φαίνεται μόνο απ’ το ξύλο στις εξέδρες, απ’ τα εμπρηστικά εξώφυλλα και απ’ το βρώμικο παρασκήνιο.

Φαίνεται περισσότερο απ’ το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ένας Craig Sager θα ήταν απλά ένας γραφικός ρεπόρτερ που όλοι θα προσπαθούσαν να τον αποφύγουν και σίγουρα δεν θα θρηνούσαν όλοι μαζί το θάνατό του.

Ακόμα καλύτερα, στην Ελλάδα πολύ δύσκολα θα έβγαινε μια τόσο αυθεντική και με αγνή αγάπη για το παιχνίδι φιγούρα. Στις Η.Π.Α. όμως, το παιχνίδι δεν είναι σκάλες ανώτερο μόνο λόγω του θεάματος που προσφέρεται.

Είναι σκάλες ανώτερο κυρίως επειδή όλοι σέβονται το ίδιο το παιχνίδι. Κατανοούν ότι πέρα απ’ τα εκατομμύρια που παίρνουν και την πίεση της επιτυχίας, στο τέλος της ημέρας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σόου που έχει στόχο να διασκεδάσει το κοινό. Και όλοι τους, είναι μέρος αυτού του σόου.

Ο Lebron, o Popovich, ο Γιάννης, ο Kerr αλλά και ο Craig Sager. Ένας δημοσιογράφος που απολάμβανε αγάπης και εκτίμησης απ’ ολόκληρο το σύστημα μέχρι τέλους. Όπως έγραψε το NBA Hellas, ένας Michael Jordan των δημοσιογράφων. Θα μπορούσε στην Ελλάδα ένας δημοσιογράφος να αγαπηθεί καθολικά δίχως να του κολλήσουν ταμπέλες και να τον χαρακτηρίσουν πουλημένο εχθρό τουλάχιστον μιας ομάδας;

Το μπάσκετ στις Η.Π.Α. δεν αποκαλείται τυχαία “μαγικός κόσμος“. Σε σχέση με τη μίζερη δική μας πραγματικότητα, είναι σίγουρα ένας άλλος κόσμος, στον οποίο όσοι εμπλέκονται το χαίρονται πολύ περισσότερο.

Γι’ αυτό λοιπόν Craig Sager δεν σ’ ευχαριστούμε μόνο για τις στιγμές χαμόγελου που μας πρόσφερες, ούτε επειδή μας έμαθες να πολεμάμε. Σ’ ευχαριστούμε επειδή για ακόμη μια φορά μας έπιασες απ’ τους ώμους και μας ταρακούνησες, ουρλιάζοντάς στ’ αυτιά μας “ξυπνάτε, το κάνετε εντελώς λάθος“.

Ευχαριστούμε που μας έδειξες ποια πρέπει να είναι η σωστή φιλοσοφία απέναντι στα σπορ και πόσο χαοτικά απέχουμε αυτή τη στιγμή από εκείνη. Ευχαριστούμε που μας θύμισες ότι το μπάσκετ δεν είναι πόλεμος ανακοινώσεων, ρίψεις καρεκλών, εμετικά συνθήματα, στοχοποίηση και δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι, η ζωή η ίδια είναι ένα παιχνίδι και κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος του μένει σ’ αυτήν. Ο χρόνος είναι απλά ο τρόπος που ζεις τη ζωή σου κι ας φροντίσουμε να τη ζήσουμε όλοι μας όπως ο Craig: με αγάπη και χαμόγελο.

Για να τον αγάπησαν όλοι οι σταρ του NBA και για να εκφράζουν τόσο ειλικρινή στεναχώρια από χθες, μάλλον κάτι έκανε πολύ σωστά. Κύριε Sager, ευχαριστούμε για τα πολύτιμα μαθήματα και θα μας λείψετε.