Δεν γίνεται αν δεν λερώσεις τα χέρια σου

Υπάρχει ένα γλυκό τραγούδι των Smiths που λέγεται ‘William, It Was Really Nothing’. Μετά την αποστομωτική του εμφάνιση απέναντι στο Μεξικό, τραγουδάω στο γραφείο από χθες τη διασκευή μου στο άσμα, κάνοντας ‘Willian’ το ‘William’. Τόλμησα να τον κριτικάρω στα δύο προηγούμενα ματς και απάντησε παίρνοντας τη Βραζιλία από το χέρι και οδηγώντας τη στα προημιτελικά. Αγαπητέ Γουίλιαν, ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι.

Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο από ένα καλό ημίχρονο από το Μεξικό. Κάτι η πίστη στα δαιμόνια εξτρέμ του, κάτι το υποσχόμενο ξεκίνημα στο τουρνουά, σχεδόν πιστέψαμε ότι το Μεξικό θα εκθέσει τους παραπολυπροσεκτικούς Βραζιλιάνους. Φευ. Σε αντίθεση με τις πιο μεγάλες Βραζιλίες που θαυμάσαμε, αυτή εδώ, η Βραζιλία του Τίτι, έχει την καλύτερη άμυνα του Μουντιάλ. Μασίφ, σίδερο, τοίχος.

Στο ματς με το Μεξικό, εκτός από την άμυνα, έλαμψε και η υπομονή της. Η Βραζιλία πήρε τα μέτρα του ματς στο πρώτο ημίχρονο και μπήκε στην επανάληψη απαιτώντας το γκολ. Ο Κουτίνιο προειδοποίησε στο 48′, και στο 51′ ο Νεϊμάρ, ήδη υποψήφιος στα επόμενα Όσκαρ, πήρε πάνω του τρεις παίκτες, πάτησε με το τακούνι για τον Γουίλιαν, ο Γουίλιαν μπούκαρε και γύρισε την μπάλα παράλληλα στο ύψος της μικρής περιοχής. Ο Νεϊμάρ είχε προλάβει να βρίσκεται εκεί που πρέπει και το 1-0 ήταν γεγονός.

Λίγο αργότερα, κι ενώ ο Γουίλιαν αλώνιζε στο γήπεδο και δημιουργούσε όλους τους κινδύνους για λογαριασμό της σελεσάο, ο Νεϊμάρ μας έπεισε ότι δεν έχει δει ποτέ ματς στην τηλεόραση. Μπορεί να μην του αρέσει καν το μέσο, τον καταλαβαίνω και τον στηρίζω αν ισχύει αυτό. Γιατί δεν γίνεται να ζει σαν να μην ξέρει τίποτα για τα ριπλέι. Δεν μπορεί να σφαδάζει λες και σφυροκοπήθηκε μόλις ο Λαγιούν του ακουμπάει στην κάλτσα και εν γνώσει του να διασκεδάζει όλη την υφήλιο. Κάτι χάνουμε σχετικά με τον Νεϊμάρ, δεν μπορεί.

Στις απέλπιδες αντεπιθέσεις τους, οι Μεξικανοί δεν είχαν το καθαρό μυαλό να βάλουν την μπάλα στην περιοχή με μια έξτρα πάσα. Αντιθέτως, με τη φόρα της προμενάδας σούταραν με τα όσα έξω από την περιοχή, με την μπάλα να εξοστρακίζεται συνεχώς στα κορμιά των Βραζιλιάνων αμυντικών. Είπαμε, μασίφ, σίδερο, τοίχος.

Λίγο πριν τη συμπλήρωση του 90λεπτου, ο Νεϊμάρ, που εκτός από μεγάλος κωμικός, είναι ακόμα πιο μεγάλος ποδοσφαιριστής, ξεχύθηκε στην κόντρα, πλάσαρε τον Οτσόα, εκείνος άλλαξε ελάχιστα την πορεία της μπάλας και ο επελαύνων Μπόμπι Φιρμίνο μπήκε στα δίχτυα για το τελικό 2-0.

Αυτή είναι η όγδοη συνεχόμενη φορά που το Μεξικό περνάει στους ’16’ ενός Μουντιάλ και αποκλείεται στο πρώτο νοκ-άουτ. Ορκίζομαι ότι αυτή είναι η πιο ράντομ και συγκεκριμένη ποδοσφαιρική παράδοση που ξέρω.

(Φωτογραφία: AP Photo/Sergei Grits)

Και το βράδυ, είδαμε το καλύτερο ημίχρονο της διοργάνωσης. Οι Βέλγοι κατέβαιναν ως το κλασάτο φαβορί, οι Ιάπωνες είναι οι Ιάπωνες, θα πέσουν (αν πέσουν) έχοντας δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα και άπαντες περιμέναμε την πρόκριση των πρώτων μετά από ειλικρινή μάχη των δεύτερων. Το πρώτο ημίχρονο ήταν μια άνοστη σούπα. Το δεύτερο ημίχρονο μοιάζει να κράτησε ένα 24ωρο.

H ομάδα του Νισίνο έβαλε δύο γκολ (γκολάρες) μέσα σε 7 λεπτά στην επανάληψη και ο Ρομπέρτο Μαρτίνες κοίταζε απεγνωσμένος την οροφή του Ροστόφ Αρίνα. Οι Βέλγοι είχαν το ταλέντο να γυρίσουν το ματς, αλλά την πίστη; Είχαν και την πίστη;

Σίγουρα πάντως είχαν την τύχη. Αν το ματς έμπαινε στο τελευταίο τέταρτο με το σκορ στο 0-2, η κατάσταση θα ήταν αποπνικτική. Το τυχερό γκολ του Φερτόνχεν άλλαξε αμέσως τις ισορροπίες. Ο πίνακας του σκορ λέει ψέματα. Με την κεφαλιά του Βέλγου αμυντικού, το σκορ έγινε αυτόματα 2-2. Οι Βέλγοι είχαν δεκαπέντε λεπτά για να κερδίσουν το ματς στην κανονική διάρκεια και άλλη μισή ώρα σε περίπτωση που δεν τα κατάφερναν. Το τυπικό 2-2 ήρθε στο 74′ με κεφαλιά του Φελαϊνί και στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, το ματς θύμισε μπάσκετ. Τελευταία κατεβασιά για τους Βέλγους μετά από αμυντικό ριμπάουντ και τρίποντο στην εκπνοή.

Το γεγονός ότι κάνουν τέτοια ανατροπή με σκόρερ τους Φερτόνχεν, Φελαϊνί και Σαντλί (και όχι τους Λουκάκου, Αζάρ, Ντε Μπράινε) τα λέει όλα για το βάθος και τις λύσεις τους.

Και κάπου εδώ υπεισέρχεται η σημερινή σπιτική θεωρία της στήλης, η θεωρία των λερωμένων χεριών. Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οι ομάδες που στο τέλος κατακτούν το Μουντιάλ έχουν λερώσει τα χέρια τους τουλάχιστον σε ένα ματς. Το λέρωμα των χεριών δεν ισοδυναμεί με σφαγή του αντιπάλου. Ισοδυναμεί με μια νίκη στα πέναλτι (βλ. Κροατία-Δανία), με μια νίκη στις καθυστερήσεις, με μια ανατροπή απέναντι σε κατώτερο αντίπαλο. Τα χέρια λερώνονται τη στιγμή που ο αποκλεισμός μοιάζει με το πιθανότερο σενάριο, αλλά τελικά αποφεύγεται. Το ‘98, η Γαλλία χρειάστηκε το γκολ του Μπλαν στo 114′ της παράτασης απέναντι στην Παραγουάη για να περάσει στην 8άδα. Λέρωσε τα χέρια της, κινδύνεψε να μείνει έξω, αλλά προχώρησε.

Η Βραζιλία δεν έχει λερώσει ακόμα τα χέρια της. Η κλάση της είναι αναμφίβολα μεγάλη, αλλά πλησιάζει ο αγώνας που θα τη φέρει στην άκρη του γκρεμού. Και εκεί θα χρειαστεί να βγάλει ένα τρικ από το τσεπάκι και να σπρώξει τελικά τον αντίπαλο στα βράχια. Όλα δείχνουν ότι αυτό το παιχνίδι θα είναι ο προημιτελικός απέναντι στους Βέλγους.

Η ομάδα του Τίτι έχει δεχτεί μόνο ένα γκολ στο τουρνουά (κι αυτό με επιθετικό φάουλ), ενώ οι Βέλγοι έχουν ήδη επιστρέψει από την κόλαση.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Natacha Pisarenko)

~~~

> Από τις 14 Ιουνίου και ως τις 15 Ιουλίου, το Oneman ζει, αναπνέει και γράφει για το Μουντιάλ της Ρωσίας. Και τρώει μουντιαλικά και πλουσιοπάροχα γεύματα με αυθεντικό γύρο Nostimost, ιδανικά για να συνοδεύουν μεγάλα ποδοσφαιρικά ματς και μεγάλες συζητήσεις για μπάλα.

> Σήμερα, απόλαυσε τους αγώνες σου με με λαχταριστά σπιτικά πιτόγυρα. Για τέσσερα τυλιχτά, θα χρειαστείς μία συσκευασία ελληνικού γύρου Νostimost, περίπου 5′ λεπτά προετοιμασίας και άλλα 5′ ζέσταμα στο φούρνο. Σήμερα έχει Κολομβία-Αγγλία, το μεγαλύτερο ματς του Μουντιάλ, μέχρι το επόμενο.