Είδαμε από μέσα την επιστροφή της Τότεναμ στο Champions League

Το ότι στην Αγγλία η διαδικασία για να πας γήπεδο έχει κάτι το μαγικό στο έχουν πει και το ξέρεις, δεν ήρθα εγώ για να ανακαλύψω τον τροχό. Σαν να ακούω να λέτε «Ρώτα μας κι αν αναπνέουμε κιόλας».

Όμως κάθε μα κάθε φορά μου κάνει μεγάλη εντύπωση η όλη ιεροτελεστία. Τα άλογα έξω από το γήπεδο, οι καντίνες στους δρόμους, τα συνθήματα που φωνάζουν οι οπαδοί. Όλα όμως τα ξέχασα όταν έφτασα έξω από το Tottenham Hotspur Stadium.

Ένα πραγματικό στολίδι, ίσως το πιο σύγχρονο γήπεδο της Ευρώπης. Περάσαμε με τον φίλο μου τον Σάκη τον πρώτο έλεγχο και πήραμε την πρώτη μπύρα. Ο Σάκης μένει μόνιμα Λονδίνο και έχει διαρκείας στην Τότεναμ εδώ και χρόνια. Διαρκείας μόνο για τα ματς της Premier League και όχι για τα ευρωπαϊκά. Υπάρχουν πακέτα και για τα ευρωπαϊκά αλλά δε συμφέρει όπως μου είπε. Εκείνος ξέρει καλύτερα.

Οι μπύρες έξω από το γήπεδο

Πού είχαμε μείνει; Α, στην μπύρα, φυσικά στην μπύρα. Σχεδόν κανένας δεν είχε μπει μέσα στο γήπεδο. Όλοι απέξω. Άλλοι με φαγητό, άλλοι καθιστοί, όλοι με μπύρες και τραγούδι, με δυνατή φωνή και συνθήματα στον τεράστιο εξωτερικό χώρο που είναι γεμάτος μπυραρίες και φαστφουντάδικα.

Αυτό που παρατήρησα και μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν καταλάβαινα τίποτα από τα συνθήματα, σαν να μην ήταν αγγλικά, σαν να ήταν άλλη γλώσσα, ίσως να φταίει που οι περισσότεροι ήταν ήδη μεθυσμένοι. Μπορεί, μια πιθανότητα λέω. Στις οθόνες πάντως έδειχνε τα γκολ του Άγιαξ στη Ρέιντζερς αλλά δεν ασχολιόταν κανείς απολύτως. Ίσως, μόνο εγώ.

Ένα τέταρτο πριν αρχίσει το παιχνίδι μπήκαμε μέσα. Εγώ με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά του γηπέδου. Πεντακάθαρο και τα τζάμια μπροστά από τις θέσεις μας έλαμπαν. Λίγο πιο κάτω στο πέταλο είναι και οι θέσεις όρθιων που νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο στο γήπεδο της Ντόρτμουντ. Κάποια στιγμή τα φώτα έκλεισαν και άρχισε το πραγματικό σόου. Το σεντόνι μπήκε στη θέση του, τα φώτα έπαιζαν λες και ήμασταν σε συναυλία και ο ύμνος επιτέλους ακούστηκε βροντερός από τα ηχεία.

Δες το βίντεο για να νιώσεις λίγο μαγεία

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ μιας και το ματς -όπως σχεδόν όλα τα ματς που έχω δει στο εξωτερικό- ήταν σούπα. Η Μαρσέιγ πίεζε στο πρώτο ημίχρονο και η Τότεναμ στο δεύτερο. Άρα είδαμε όλο τον αγώνα στο δικό μας μισό του γηπέδου από το πέταλο μας. Όχι ότι έχεις κάποιο πρόβλημα να δεις από όποια θέση κι αν είσαι.

Ας μη μιλήσουμε άλλο για τον αγώνα μιας και χασμουρήθηκα γύρω στις 7 φορές και φαντάζομαι ότι γνωρίζεις πως οι γηπεδούχοι επικράτησαν με 2-0. Εκεί που σταμάτησε το χασμουρητό μου ήταν όταν άρχισε το ξύλο των οπαδών της Μαρσέιγ με εκείνους της Τότεναμ στο απέναντι πέταλο.

Τα καλόπαιδα από τη Νότια Γαλλία -εμείς εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε το ποιόν τους- δεν άντεξαν την ήττα και άρχισαν τα «γαλλικά». Αν δεν το είδες πουθενά είναι γιατί δεν έπεσε κανείς από το διάζωμα όπως στο Κολωνία – Νις. Εμείς τα πήραμε χαμπάρι όταν είδαμε να τρέχουν σεκιούριτι προς εκείνο το μέρος.

Εκείνη τη στιγμή και στα δύο γκολ του Richarlison, ήταν οι μόνες που σηκώθηκα από τη θέση μου. Βέβαια, όπως ενημερώθηκα απαγορεύεται να σηκώνεσαι όρθιος και όταν το έκανε ένας κύριος δίπλα μου ήρθαν οι σεκιούριτι και του είπαν να κάτσει.

Ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά, η γκρίνια για το θέαμα του Conte σταμάτησε και επιβαλλόταν μια ακόμα μπύρα. Πήγαμε σε άλλο stand που εκεί τη γέμιζαν από κάτω προς τα πάνω, ενώ στις οθόνες έπαιζε η ήττα της Λίβερπουλ. Οι φίλοι της Τότεναμ είχαν μεγαλύτερη χαρά και από αυτήν που προκάλεσε η νίκη της ομάδας τους.

Με την μπύρα στο χέρι, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μάντεψε. Άρχισε να βρέχει και γίναμε λούτσα. Εντάξει δεν πειράζει, είδα αυτή τη γηπεδάρα, άκουσα τον ύμνο του Champions League και αποζημιώθηκα.

Άντε και στον Βοτανικό.