Emiliano Martinez: Εκείνος ο «αλήτης» που κράταγε σφεντόνα

Ο ίδιος που βρήκε το χρόνο και τη διαύγεια να τρέξει πρώτος να παρηγορήσει τον Kylian Mbappé αμέσως μετά τη λήξη του μεγάλου τελικού είναι ο ίδιος με αυτόν που έχει τερματίσει το κοντέρ της προβοκάτσιας με αποδέκτη τον Γάλλο σούπερ σταρ. Έμπλεος ειρωνείας, ζήτησε ενός λεπτού σιγή στα αποδυτήρια επειδή ο Kylian είναι πια «νεκρός» καταπώς με μαύρο και αμφιλεγόμενο χιούμορ το είπε.

Στο ανοιχτό πούλμαν, πίσω στο Μπουένος Άιρες, κρατούσε ένα κουκλάκι-μωρό στο οποίο είχε βάλει στο πρόσωπο μια φωτογραφία του Mbappé. Δεν έχει ξεχάσει πως ο Γάλλος παλιότερα είχε πει πως το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι αρκετά πιο προχωρημένο συγκριτικά με το λατινοαμερικανικό. Τον περίμενε στη γωνία. Για να δώσει πληρωμένη απάντηση.

Κάποιος θα μπορούσε να του ανταπαντήσει πως μάζεψε συνολικά τέσσερις φορές την μπάλα από τα δίχτυα του εξαιτίας αυτού που κορόιδευε, αλλά μάλλον έτσι χάνεται η ουσία. Μπλεκόμαστε σε μια κατάσταση «σου τη λέω, μου τη λες». O Emi, στην πράξη, είναι… τρολ. Και πάνω από όλα, άρχοντας των mind games. Θέλουμε δε θέλουμε, το ποδόσφαιρο δεν είναι παιχνίδι κατηχητικού, εμπεριέχει και αυτού του είδους τις παιδιάστικες, σε πρώτη ανάγνωση, συμπεριφορές.

Φρικάροντας τους θιασώτες του «νορμάλ»

Τον είδαμε να βάζει το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα της διοργάνωσης μπροστά από τα γεννητικά του όργανα και υπό το άμεσο βλέμμα των σοκαρισμένων ντόπιων αξιωματούχων – «το έκανα επειδή με γιουχάριζαν οι Γάλλοι και δεν ανέχομαι την αλαζονεία», δικαιολογήθηκε, χωρίς να πείσει. Μετά από κάθε πέναλτι που πιάνει, πανηγυρίζει με κινήσεις και χειρονομίες που μόνο σεβασμό δεν εκφράζουν. «Μα πώς είναι δυνατόν να φέρεται έτσι; Τι ντροπή!», θίγονται και αναφωνούν οι υπέρμαχοι της ηθικής τάξης. Ξεχνούν όμως ή δεν θέλουν να μάθουν πως αυτό είναι μια είδους άμυνα από πλευράς του. Το επιπλέον του όπλο προκειμένου να σταματήσει τους αντιπάλους. Απολύτως μελετημένο και προσχεδιασμένο.

Είναι άδικο να απομονώσει κανείς την προσωπικότητα Martinez σε ένα πλαίσιο προβοκάτορα. Εν πρώτοις, μιλάμε για έναν επαγγελματία που έκανε τέλεια τη δουλειά του στο Κατάρ. Ήταν ήρεμος, σίγουρος για τον εαυτό του. Ξεχωρίζει, πάντα και για πάντα, αυτή η στιγμή στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, στο τετ α τετ με τον Kolo Muani. Ήδη θεωρείται από πολλούς ως η κορυφαία απόκρουση στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Μαζί με τα φοβερά και θαυμαστά που έκανε σε δύο διαδικασίες πέναλτι, με Ολλανδία και Γαλλία, σχηματίζεται ένα μυθικό «πάνελ» επιτευγμάτων.

Ο φόβος που προκαλεί πριν από το πέναλτι, αυτός ήταν ο πιο δυνατός κρίκος

Ο Βρετανός δημοσιογράφος, Casey Evans έγραψε ένα πολύ ωραίο κείμενο, σαν σενάριο ταινίας τρόμου, ύμνο σε αυτόν τον απίθανο τύπο. Αντιγράφουμε, αξίζει: «Όταν μπλέκεις σε διαδικασία πέναλτι με τον Emi Martinez δε βρίσκεσαι πια σε ένα γήπεδο. Είσαι σε ένα κουτί, όπου υπάρχει μόνο αυτός και εσύ και κάθε δευτερόλεπτο που περνά, το κουτί αυτό κλείνει, γίνεται όλο και μικρότερο ενώ αυτός γελάει σαν τρελός… Έχει μπει στο μυαλό σου και θα είναι πια στα όνειρά σου. Να η τερατώδης εικόνα που έχεις μπροστά σου. Όταν ειδικά δεν έχεις συνηθίσει να εκτελείς πέναλτι και τον αντιμετωπίζεις, μυρίζει την αμφιβολία σου και σε κάνει να ιδρώνεις».

Είναι πραγματικά ασύλληπτο πως έκανε ντεμπούτο στην Εθνική Αργεντινής μόλις τον Ιούνιο του 2021 και πως μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο και μόλις 26 συμμετοχές τα σάρωσε όλα. Κόπα Αμέρικα (ο πρώτος τίτλος της «αλμπισελέστε» μετά από 28 χρόνια), το Φιναλίσιμα κόντρα στην Ιταλία (ναι, έγινε κι αυτό αν το έχετε ξεχάσει με τόσα που γεννά η FIFA για να αυγατίσει τα κέρδη της) και τώρα το Μουντιάλ. Σε όλα, υπήρξε κάτι παραπάνω από καθοριστικός. Βασικά και για να το θέσουμε στη σωστή του βάση, αν δεν ήταν αυτός τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί.

Ήταν ο κρίκος που έλειπε ώστε να ξεδιπλωθεί η αλληλουχία των γεγονότων που αποτίναξαν οριστικά την ταμπέλα του loser που ακολουθούσε τον Lionel Messi σε εθνικό –τονίζουμε- επίπεδο. Δεν είχε «καεί» από τις πρότερες αποτυχίες, δεν είχε να τον τραβά σαν μαγνήτης ο αρνητισμός και ο κομπλεξισμός που είχαν συσσωρευτεί με τοξική επίδραση στους άλλους. Έφερε στην ομάδα αυτήν την καλώς ή κακώς εννοούμενη αλητεία που έλειπε.

Να, δείτε τον Messi. Ο «στόμα είχε και μιλιά δεν είχε» έγινε κι αυτός «αλητάκι». Την είπε στον Louis van Gaal, διέκοψε τηλεοπτική συνέντευξη για να φωνάξει «τι κοιτάς ρε ανόητε;» στον Wout Weghorst. Ήταν ένας άλλος Leo αυτός. Είχε μέσα του και λίγο “Emi Martinez”, θα συνοψίζαμε. Τον έχει πει «φαινόμενο» άλλωστε, τι υπέροχο να σε λέει έτσι ο GOAT.

Πόσο περίεργο πως επί μακρόν ο Αργεντινός τερματοφύλακας θεωρούταν χαμηλών τόνων. Πρώτη φορά είδαμε τον «άλλο του εαυτό» στο Κόπα Αμέρικα. Στον περίφημο ημιτελικό με τους Κολομβιανούς. Είναι πραγματικά συναρπαστικό να παρακολουθεί κανείς βιντεάκια από όσα λέει στους αντιπάλους για να μπει στο μυαλό τους και να τους επηρεάσει πριν εκτελέσουν πέναλτι. Λόγω covid και άδειων γηπέδων ακουγόταν πεντακάθαρα. Δεν σταματούσε να μιλάει, να υποτιμάει, να προβοκάρει. «Είσαι νευρικός, ε; Γελάς, αλλά είσαι νευρικός. Το βλέπω. Ξέρω πού θα σουτάρεις. Περίμενε και θα δεις. Θα σε φάω ζωντανό», έλεγε χαρακτηριστικά στον Yerry Mina πριν τον σταματήσει από τα 11 βήματα. Ένα από τα τρία που έπιασε.

Η φήμη του ως «πεναλτάκιας» γεννήθηκε εκείνη τη μέρα. Τη μεγέθυνε στον απόλυτο βαθμό. Σταματώντας τα 6/13 (έφυγε και ένα άουτ, αυτό του Tchuameni) έκτοτε στη λεγόμενη διαδικασία της «ρωσικής ρουλέτας» σε τρεις περιπτώσεις σε Κόπα Αμέρικα και Μουντιάλ! Πριν από αυτόν, ο Lionel Scaloni είχε χρησιμοποιήσει 7 γκολκίπερ (σε 49 ματς). Μετά δεν υπήρχε πια καν δίλημμα. Συμπεριλαμβανομένου του τελικού, ο Martinez έχει 17 λευκά παθητικά και έχει δεχτεί μόλις 13 γκολ.

Ο Dibu πάλεψε για κάθε στιγμή, σε κάθε φάση και έγινε «ατσάλι» ψυχολογικά

Ο 30χρονος γκολκίπερ είναι γέννημα-θρέμμα της Ιντεπεντιέντε. Την άφησε το 2010 για να δοκιμαστεί από την Άρσεναλ (όχι τη Σαραντί, την… κανονική). Παρότι είδε τον αδελφό του και τη μητέρα του να κλαίνε, παρακαλώντας τον να μη φύγει. Αυτός, όμως, άλλο καρέ είχε κρατήσει στην ψυχή του. Τον πατέρα του να κλαίει επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς. Κι αυτήν την εικόνα ήθελε να «συντρίψει». Χαρίζοντας στον εαυτό του και στους δικούς του μια άλλη ζωή. Για να συμβεί αυτό, απαιτούταν γενναιότητα. Δραστικές αποφάσεις.

Στους «Κανονιέρηδες» ήταν για καιρό μια υποσημείωση. Δανεικός δεξιά αριστερά. Όξφορντ, Σέφιλντ Γουένσντεϊ, Ρόδεραμ, Γουλβς, Χετάφε, Ρέντινγκ. Η ατυχία του Bernd Leno έγινε η ευλογία του και μαζί η αφορμή για να ξεκινήσει μια ιστορία σαν παραμύθι. Ήταν το 2020 όταν ο Γερμανός κίπερ τραυματίστηκε. Ο Emi άρπαξε την ευκαιρία να βγει στο προσκήνιο. Αλλά δεν έλαβε ποτέ την εγγύηση πως θα είναι βασικός από την Άρσεναλ. Προτίμησε συνεπώς να πάει στην Άστον Βίλα. Αντί 22,5 εκατ. ευρώ.

Καθόλου άσχημα γι’ αυτόν που φωνάζουν “Dibu” από ένα διάσημο χαρακτήρα αργεντίνικης σειράς των 90s. «Όταν πήγα στην Ιντεπεντιέντε ήμουν λίγο κοκκινομάλλης και είχα φακίδες. Μου είπαν πως μου έμοιαζε και μου κόλλησε», έχει εξηγήσει. Μικρός, στη Μαρ ντελ Πλάτα όπου μεγάλωσε, βίωνε το χλευασμό των άλλων παιδιών επειδή φορούσε φθαρμένα, πολυκαιρισμένα γάντια. Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα ο πατέρας του να του αγοράσει άλλα. Αλλά το μετέτρεψε σε κίνητρο. Για να τους αποδείξει πόσο λάθος τον μετράνε, να βγει αυτός από πάνω. «Είμαι μαχητής, ποτέ δε σταμάτησα να παλεύω, όλη μου τη ζωή», όπως έχει πει.

Η γιόγκα, οι τακτικές επισκέψεις στο ψυχολόγο, όλα αυτά τον βοήθησαν επίσης τα μέγιστα να ξεπεράσει τις κρίσεις άγχους που άρχισαν να τον βασανίζουν όταν γυρνούσε δεξιά – αριστερά τις ομάδες με την καριέρα του να παραμένει βαλτωμένη. Έγινε τόσο δυνατός ψυχολογικά ώστε άντεξε να περιμένει να δει το δεύτερο παιδί του, που γεννήθηκε τη μέρα του ημιτελικού με την Κολομβία στο Κόπα Αμέρικα, μετά το πέρας της διοργάνωσης.

Οι μέθοδοί του είναι λογικό να μην αρέσουν σε όλους. Ειδικά στους θιασώτες του fair play. Αλλά η Αργεντινή πιθανότατα δεν θα γινόταν ποτέ παγκόσμια πρωταθλήτρια δίχως αυτόν τον εαυτό του Emiliano Martinez. Ίσως τελικά οι προκλήσεις του να αποτελούν φυσική συνέχεια εκείνου του παιδιού που χρειάστηκε να «ματώσει» για να νικήσει το bullying. Έγινε έτσι εκείνος ο «αλητάμπουρας» που κράταγε σφεντόνα για να θυμηθούμε ένα παλιό τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Χτίζοντας πετραδάκι – πετραδάκι το δικό του μύθο.

Για αλλόκοτες ιστορίες στοιχήματος, ψαγμένα προγνωστικά Αγγλίας, στατιστικά, αναλύσεις αγώνων μπείτε στο www.matchmoney.com.gr.