Ένα λευκό περικάρπιο είναι το γούρι μου εδώ και 25 χρόνια

Παρόλο που γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Επειδή έτυχε σε ένα κρίσιμο παιχνίδι να φοράμε ένα καινούργιο μπλουζάκι ή να καθόμαστε σε μία συγκεκριμένη θέση, και η ομάδα μας κέρδισε αυτή η κατάσταση στο μυαλό μας νοηματοδοτείται ως γούρικη. Και ως γνωστών τα γούρια δεν αλλάζουν.

Αν πάμε πολύ παλιά θα δούμε ότι οι ινδιάνοι έκαναν τον χορό τους για να σταματήσει η καταστροφική βροχή για τα σπαρτά ανομβρία. Τα γούρια όσο περνούσαν τα χρόνια έμπαιναν στην κουλτούρα για τα καλά, αποτελώντας ένα κοινωνικό χαρακτηριστικό που μεταφερόταν από γενιά σε γενιά.

Επίσης ας μην πάμε πολύ μακριά. Αν έχουμε κάποιο κοντινό μας μέλος που ασχολείται με τα σπορ, μπορούμε πολύ άνετα να μάθουμε τι συμβαίνει στα αποδυτήρια ή στο γήπεδο -ιδανικά μέρη που ευδοκιμήσουν τα γούρια.

Είναι άπειροι οι αθλητές που έχουν τις ρουτίνες τους ιδανικά πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο, εκεί που ξεκινά η δράση. Η δύναμη των γουριών ή της συνήθειας, για ορισμένους αθλητές ή για προπονητές μπορεί να είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στο τέλος της σεζόν και να δώσει το τελικό πρόσημο. Θετικό ή αρνητικό.

Έχουμε δει παίκτες να φορούν με συγκεκριμένο τρόπο τις κάλτσες τους ή τις φανέλες τους, άλλους να έχουν συγκεκριμένο ξύρισμα, ορισμένους να θέλουν να κάνουν την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο πρώτοι ή τελευταίοι.

Γιατί στο ποδόσφαιρο όλοι μας έχουμε αυτό το ένα γούρι που μας καθορίζει και το εμπιστευόμαστε ανεξάρτητα από το πόσο παράξενο ή συνηθισμένο είναι. Μοιράσου μαζί μας ποιό είναι το δικό σου γούρι και εξασφάλησε μια θέση στο House24. Τα βήματα είναι απλά μπαίνεις στο Facebook ή Instagram post της Visa, κάνεις comment και περιμένεις να δεις αν θα είσαι εσύ ένας από τους τυχερούς που θα παρευρεθούν στην premium βραδιά τελικού.

Η δύναμη των γουριών είναι πνευματική και όχι πραγματική, αλλά τι σημασία έχει αν αυτό στο τέλος λειτουργεί. Είναι ένα από τα πολλά πνευματικά κομμάτια που χρειάζονται για να φτιάξουν το παζλ της τύχης που χρειάζεσαι πριν κάνεις κάτι. Ειδικά αν αγωνίζεσαι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έπαιζα ποδόσφαιρο φορούσα πάντα ένα λευκό περικάρπιο στο αριστερό χέρι. Πλύνε βάλε το είχα, δεν ήθελα να φορέσω άλλο, δεν ήθελα να αγοράσω άλλο, δεν μπορούσα καν να το φορέσω στο δεξί. Υπήρχε λόγος και μάλιστα σοβαρός. Όσο το φορούσα δεν είχα τραυματισμό κι αν μπορώ να το εξηγήσω τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια είχε να κάνει με την πρώτη φορά που το έβαλα. Απλά η ομάδα μας είχε κερδίσει. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε κάτι άλλο, αυτός ήταν ο βασικός λόγος της νίκης. Και φυσικά δε σταμάτησα ποτέ να το φοράω. Δεν είχε καμία σημασία στις ήττες -εκεί σίγουρα δεν έφταιγε το περικάρπιο αλλά το ανάθεμα έπεφτε σε άλλους παράγοντες ακόμα και στα γούρια των φίλων συναθλητών μου όπου τους παρακινούσαμε να τα αλλάξουν.

Το συγκεκριμένο περικάρπιο το έχω ακόμα. Αρκετές φορές πριν από μεγάλα παιχνίδια, οκ δεν το φοράω, το σκέφτομαι. Ωστόσο, σπάνια θα αλλάξω θέση όταν είναι να δω κάποιο σημαντικό παιχνίδι της Ελλάδας πάντα -όσο τέλος πάντων μπορεί να γίνει- με τους ίδιους ανθρώπους. Όπου και αυτοί με τα γούρια τους, ξέρουν καλά πού θα κάτσουν και ποια ρουτίνα θα ακολουθήσουν είτε πριν είτε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.