Ένα τελευταίο σουτ και φύγαμε για τζάμπολ
Ο Κωνσταντίνος Αμπατζής θυμάται ένα γούρι που τηρούσε πάντα στα χρόνια που αγωνιζόταν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου του.
- 10 ΔΕΚ 2022
Δεν πιστεύω στο μάτι, δεν πιστεύω στις δεισιδαιμονίες, δεν πάω σε μάγισσες, ούτε σε χαρτορίχτρες. Δεν έχω γούρια, σκόρδια και φυλαχτά πάνω μου, ούτε κατηγορώ κάποιον γκαντέμη ή το κακό το μάτι όταν χάνω στα χαρτιά ή το τάβλι.
Στον αθλητισμό όμως, το πράγμα αλλάζει. Και δε μιλάω μόνο για τα γούρια που τηρούμε με την παρέα μου όταν βλέπουμε τις ομάδες μας να αγωνίζονται. Εκεί όπου είδαμε ολόκληρο τουρνουά καθισμένοι στις ίδιες θέσεις και κρατώντας τα ίδια πράγματα, ενώ φίλος που άργησε να έρθει στο πρώτο ματς και νικήσαμε, έπρεπε να αργεί και σε όλα τα επόμενα.
UNSPLASH
Τα χρόνια που αγωνιζόμουν όμως κι εγώ εκπροσωπώντας τη σχολική ομάδα μπάσκετ (αλλά και στη συνέχεια, αυτή της σχολής), είχα και τα δικά μου γούρια.
Το βασικότερο όλων μάλιστα, το είχα διαβάσει και το είχα αντιγράψει από κάποιον διάσημο παίκτη. Τι έκανε λοιπόν ο συνάδελφος, ο οποίος δε θα θυμηθώ με τίποτα ποιος είναι; Όταν τελείωνε την προθέρμανση, πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ήθελε πάντα το τελευταίο σουτ που επιχειρούσε στο ζέσταμα να είναι εύστοχο.
Για κάποιο λόγο, με το γούρι αυτό κάπως ταυτίστηκα, μου άρεσε και το υιοθέτησα. Έτσι, μετά τα μπασίματα και τις διατάσεις, πριν πάμε στον πάγκο για τις τελευταίες οδηγίες του προπονητή, έκανα ένα σουτ το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να μπει, γα να έχω καλή ψυχολογία στον αγώνα.
Ξεκινούσα με κάπως πιο μακρινό κι αν δεν έμπαινε, πήγαινα στη σιγουριά του λέι απ. Τότε μόνο, ήμουν έτοιμος να παίξω. Αν έπιανε;
UNSPLASH
Μεταξύ μας, συνήθως όχι. Η ομάδα μπάσκετ του σχολείου μου είχε πολλά καλά: γελάγαμε συχνά, ήμασταν οι περισσότεροι φίλοι οπότε ήταν μια τέλεια αφορμή να περνάμε χρόνο μαζί, δεν είχαμε αστείους βεντετισμούς.
Το μόνο κακό, είναι ότι χάναμε συχνά, γιατί σε αντίθεση με τις άλλες ομάδες, ούτε ιδιαίτερες προπονήσεις κάναμε, ούτε πολύ σοβαρά το παίρναμε. Οπότε, το γούρι το τηρούσα, αλλά σπάνια έφερνε νίκες, ενώ σε ό,τι αφορά τις δικές μου εμφανίσεις, τα πράγματα ήταν κάπως ανάμικτα: άλλες φορές έπαιζα καλά, άλλες τα έσπαγα (τα καλάθια).
Με λίγα λόγια, πρακτικά το γούρι δε δούλευε, ψυχολογικά όμως ένιωθα ότι με βοηθάει. Κι αυτή είναι άλλωστε η λειτουργία ενός σωστού γουριού. Σε κάνει να το πιστεύεις περισσότερο, είναι ένα ψυχολογικό boost που φροντίζεις να δώσεις στον εαυτό σου για να αντιμετωπίσεις μια αγχωτική κατάσταση. Και αρκετές φορές, αυτό είναι αρκετό.
Αν πάλι καμιά φορά δεν πετυχαίνει, δε χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτό. Όπως δε χάνουμε την εμπιστοσύνη μας και σε κάτι που ευτυχώς πάντα πετυχαίνει. Την Visa, την οποία εμπιστευόμαστε στις πληρωμές μας και καταλαβαίνει και εμάς που έχουμε όσο να πεις, τα ιδιαίτερα γούρια μας.
Μπείτε στο παρακάτω post της Visa στο Instagram ή στο Facebook και μοιραστείτε και εσείς το δικό σας μοναδικό γούρι είτε μπασκετικό είτε ποδοσφαιρικό και ίσως εξασφαλίσετε μια θέση στη premium βραδιά της Visa στο House 24.
