Έχασα την πτήση από τη Νάπολη και στην επόμενη γνώρισα τον Khvicha Kvaratskhelia

Εμφανώς ταραγμένος αλλά και κουρασμένος από το ξενύχτι της Κυριακής, βγαίνω να κάνω μια τελευταία βόλτα στη Νάπολη. Στους δρόμους της πόλης επικρατεί μεγάλη κίνηση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των ιταλικών Μέσων, ήταν χιλιάδες εκείνοι που ταξίδεψαν από ολόκληρη την Ιταλία και τον κόσμο για να δουν από κοντά τα πανηγύρια των Ναπολιτάνων για την κατάκτηση του τρίτου scudetto μετά από 33 χρόνια.

Στους δρόμους της, όμως, επικρατεί σιγή. Είναι πολύ πιθανό οι περισσότεροι από τους ξενύχτηδες να κοιμούνται ακόμη. Φτάνω στο κέντρο της πόλης, τρώω κάτι στα γρήγορα και αρχίζω και πάλι να περπατάω. Οι εικόνες, οι σημαίες και οι φανέλες με τη μορφή του Khvicha Kvaratskhelia ξεχωρίζουν. Και πώς να μη γίνει άλλωστε; Ο Γεωργιανός ποδοσφαιριστής της Νάπολι αναδείχθηκε MVP της Serie A, ενώ η χρηματιστηριακή του αξία ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια ευρώ.

Παρά την τρέλα των Ναπολιτάνων προς το πρόσωπό του (μερικοί έχουν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να τον συγκρίνουν με τον Ντιέγκο Μαραντόνα), εκείνος παραμένει ταπεινός. Δε μιλάει πολύ στις κάμερες, ενώ αποφεύγει, κατά τους ντόπιους, τις δημόσιες εμφανίσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Οι ώρες περνούν. Ξεκινάω για το αεροδρόμιο αρκετά νωρίτερα από το boarding. Δεν παίζει να χάσω και αυτή την πτήση.

Η προσπάθεια να του αποσπάσω μερικές δηλώσεις

Αφότου περνάω από όλους τους ελέγχους, φτάνω στο gate για την πτήση προς την Κωνσταντινούπολη. Όπως, λοιπόν, κάθομαι και χαζεύω στο κινητό μου, βλέπω μερικά μέτρα μακριά μου έναν άντρα με κουκούλα και γυαλιά ηλίου που μοιάζει εκπληκτικά στον Khvicha Kvaratskhelia. Γρήγορα καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται απλά για κάποιον που του μοιάζει, αλλά για τον ίδιο τον Γεωργιανό ποδοσφαιριστή.

Παίρνω το θάρρος και πηγαίνω να του ζητήσω να βγάλουμε μια σέλφι. Δε με νοιάζει αν θα με ακυρώσει. Άλλωστε, μισή ντροπή δική μου και μισή δική του. Είναι πολύ δεκτικός. Γρήγορα τον παίρνουν χαμπάρι και μερικοί ακόμα. Η κατάσταση δεν ξεφεύγει όμως. Ίσως γιατί οι περισσότεροι από τους επιβάτες είναι μεσήλικοι Κορεάτες τουρίστες που ανάθεμα κι αν γνωρίζουν την ύπαρξή του.

Η ώρα της επιβίβασης πλησιάζει. Εκείνος και η οικογένειά του έρχονται και κάθονται στις διπλανές θέσεις. «Δε γίνεται να μην του ζητήσεις μια συνέντευξη» λέω από μέσα μου. Και το κάνω. Απευθύνομαι στον πατέρα του. «Ας είναι και για ένα λεπτό» του λέω. Εκείνος, μόλις, ακούει πως είμαι δημοσιογράφος βάζει τα γέλια. Γυρνάει προς το μέρος του Khvicha Kvaratskhelia και κάτι τον ρωτάει στα γεωργιανά.

Τότε εκείνος γυρνάει προς το μέρος μου και του απαντά ευγενικά όχι. «Δυστυχώς δεν μπορεί να σου μιλήσει. Θα έχει θέμα με τη Νάπολι αν το κάνει» μου λέει ο πατέρας του. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να κάτσω στη θέση μου και να παρατηρήσω τις κινήσεις του. Τα ρούχα που φοράει είναι πολύ απλά και καθόλου φανταχτερά, ωστόσο, κάνουν μπαμ πως είναι πανάκριβα.

Τσεκάρει συχνά το κινητό του, μπαίνει στο Instagram και το WhatsApp, ενώ μιλάει αρκετά με τη σύντροφό του. Στο πλευρό του βρίσκεται ολόκληρη η οικογένειά του. Αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια, γονείς. Σαν ένα κλασικό ελληνικό σόι. Μόνο που είναι αρκετά πλουσιότερο.

«Θυμάμαι το ματς με την Ελλάδα»

Λίγο πριν μπούμε στο αεροπλάνο κάνω την τελευταία μου προσπάθεια. «Να ξέρεις δεν πρόκειται για συνέντευξη, αλλά να σε ρωτήσω κάτι: μήπως θυμάσαι τον αγώνα που έπαιξες κόντρα στην εθνική Ελλάδος στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου».

Γελάει και μου απαντάει «ναι». «Ήσουν φοβερός» προσθέτω. «Σ’ ευχαριστώ πολύ». Μπαίνουμε στο αεροσκάφος. Εκείνος είναι πολύ πιο χαλαρός. Έχει βγάλει τις κουκούλες και τα γυαλιά και δέχεται όλους όσους θέλουν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί του.

Ανάμεσα σε αυτούς είναι και μερικοί συμπατριώτες του Γεωργιανοί που ήρθαν στη Νάπολη αποκλειστικά για εκείνον. Ένα παιδί διστάζει να τον προσεγγίζει. Οι γονείς του τον πηγαίνουν σχεδόν με το ζόρι. Αφότου γυρνά πίσω στη θέση του τον παίρνουν αγκαλιά.

Ο πατέρας του είναι σχεδόν δακρυσμένος. Το αεροπλάνο απογειώνεται. Γνωρίζω πως βρίσκομαι σε μία από τις πιο σημαντικές πτήσεις που συμβαίνουν εκείνη την ώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν είναι και λίγο πράγμα να μεταφέρεις, άλλωστε, τον πιο hot παίκτη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Η υπογραφή της σημαίας και το πορτραίτο

Μετά από δύο ώρες, φτάνουμε στην Κωνσταντινούπολη. Περνάω μπροστά του, καθώς εκείνος ψάχνει να βρει το διαβατήριό του. Κάθομαι σε ένα Starbucks για να φορτίσω το κινητό μου. Και τσουπ, να ‘τος πάλι ο Khvicha Kvaratskhelia.

Βγάζω μια σημαία που αγόρασα στους δρόμους της Νάπολη με τη μορφή του, πηγαίνω κοντά του και του ζητάω να μου την υπογράψει στο κούτελό του. Το κάνει αμέσως. Τότε σηκώνω την κάμερά μου για να του κάνω ένα πορτραίτο. Το δέχεται επίσης. Μάλλον δεν με θυμάται καν. Κι ας είχαμε μιλήσει πριν από λίγες μόλις ώρες.

Κάπου εκεί οι δρόμοι μας χωρίζονται. Εκείνος φεύγει με την οικογένειά για Γεωργία και εγώ για Αθήνα. Η ταραχή μου κρατά για αρκετή ώρα. Δεν είναι και λίγο πράγμα, άλλωστε, να χάνεις την πτήση σου και στην επόμενη να γνωρίζεις έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του πλανήτη.