Ο τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου εθνικών ομάδων επιστρέφει μετά από 29 χρόνια
Η Ιταλία επιστρέφει στο Γουέμπλεϊ για να διεκδικήσει αυτή τη φορά το Διηπειρωτικό κόντρα στην Αργεντινή. Μία από τις πιο ξεχωριστές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις του πλανήτη, μετά από τρεις δεκαετίες, είναι και πάλι εδώ.
- 1 ΙΟΥΝ 2022
Και εκεί που νομίζαμε πως η ποδοσφαιρική σεζόν τελείωσε με τον τελικό του Champions League, έρχεται ο τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου εθνικών ομάδων, μεταξύ Ιταλίας και Αργεντινής, για να μας δώσει λίγη ακόμη ζωή. Το Finalissima 2022, όπως είναι η ακριβής ονομασία του αγώνα, πρόκειται να πραγματοποιηθεί απόψε (1/6) στο Γουέμπλεϊ, στο γήπεδο όπου οι Ατζούρι κατέκτησαν πέρσι το Euro κόντρα στη γηπεδούχο Αγγλία.
Μια μέρα πριν από τη διεξαγωγή του τελικού του Διηπειρωτικού, οι παίκτες των δύο ομάδων συναντήθηκαν και συζήτησαν σε φιλικό κλίμα. Άλλωστε, οι πιο πολλοί από αυτούς έχουν διατελέσει συμπαίκτες σε αρκετές ομάδες. Μπορεί η κούραση μετά από μία μακρά αγωνιστική σεζόν να είναι μεγάλη, ωστόσο, όλοι τους δηλώνουν ενθουσιασμένοι για το ματς και έτοιμοι να τα δώσουν όλα ώστε να σηκώσουν το τρόπαιο.
Το Finalissima 2022, όμως, δεν είναι ο πρώτος τελικός Διηπειρωτικού Κυπέλλου εθνικών ομάδων που διεξάγεται στην ιστορία του αθλήματος. Είχε πραγματοποιηθεί δύο ακόμη φορές: το 1985 και το 1993. Ποιες ομάδες αγωνίστηκαν σε εκείνα τα ματς και ποιες κατάφεραν να φύγουν νικήτριες από το γήπεδο;
Ένας τελικός «σούπα», κι ένας τελικός «κούκλα»
Η διοργάνωση δημιουργήθηκε το 1985 και πήρε το όνομα «Κύπελλο Artemio Franchi», στη μνήμη του Ιταλού πρώην προέδρου της UEFA που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το 1983, σε ηλικία 61 ετών. Το σκεπτικό των ιδρυτών της ήταν να διοργανώνεται κάθε τέσσερα χρόνια ένα ματς στο οποίο θα αγωνίζεται ο νικητής του τελευταίου Euro και του τελευταίου Copa America. Για να είναι δίκαιη η διαδικασία, μάλιστα, η UEFA και η CONMEBOL αποφάσισαν ο τελικός να γίνει εναλλάξ σε μία από τις δύο ηπείρους.
Ο πρώτος τελικός διεξήχθη για πρώτη φορά το 1985, μεταξύ της πρωταθλήτριας Ευρώπης Γαλλίας του Michel Platini και της Ουρουγουάης που είχε κερδίσει το Copa America δύο χρόνια πριν.
Το ματς φιλοξενήθηκε στο Παρκ ντε Πρενς στο Παρίσι και η γηπεδούχος κέρδισε εύκολα με σκορ 2-0. Ο λιγοστός κόσμος που έφτασε στο γήπεδο (20.000 θεατές) και η παντοδυναμία της Γαλλίας, έκαναν τον αγώνα να ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Στο YouTube, ωστόσο, υπάρχει μαγνητοσκοπημένο ολόκληρο το 90λεπτο για όποιον θέλει να αποκτήσει τη δικιά του εικόνα.
Κι ενώ όλοι θεώρησαν πως η διοργάνωση θα επαναληφθεί και το 1989, αυτό τελικά δεν συνέβη ποτέ καθώς η Ολλανδία (νικήτρια του Euro 1988) και η Ουρουγουάη (νικήτρια του Copa America ξανά το 1987) δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν ποτέ για την ημερομηνία διεξαγωγής του αγώνα. Ο τελικός επέστρεψε τελικά το 1993 και μας αντάμειψε όλους.
Αντίπαλοι σε αυτόν ήταν η Αργεντινή του Diego Maradona και η Δανία, η οποία, ένα χρόνο πριν, είχε κάνει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου κερδίζοντας στον τελικό του Euro 1992 την πανίσχυρη Γερμανία. Το ματς αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε σε λατινοαμερικάνικο έδαφος και συγκεκριμένα στο Στάδιο Χοσέ Μαρία Μινέλλα της Αργεντινής.
Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από 35.000 τρελαμένους Αργεντινούς που περίμεναν πώς και πώς να κατακτήσει η χώρα τους το τρόπαιο. Το ματς ήταν γεμάτο ένταση και έληξε ισόπαλο με σκορ 1-1. Μετά το πέρας και της παράτασης, οι δυο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι.
Ένα από τα στιγμιότυπα της διαδικασίας που έμεινε στην ιστορία ήταν λίγο πριν εκτελέσει από τα 11 βήματα ο Maradona. Ο Peter Schmeichel, ο οποίος αγωνιζόταν ήδη στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βγήκε από την εστία και πέταξε την μπάλα στον Αργεντινό σταρ λίγο πριν φτάσει περπατώντας στην άσπρη βούλα.
Εκείνος χτύπησε με τα χέρια του την μπάλα δυο φορές στο έδαφος και ατάραχος εκτέλεσε το πέναλτι. Η μπάλα φυσικά κατέληξε στα δίχτυα. Πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά άλλωστε. Το ματς έληξε με νικήτρια την Αργεντινή.
Αυτό που ακολούθησε μετά την εκτέλεση του τελευταίου πέναλτι δεν περιγράφεται. Πολλοί από τους οπαδούς της αλμπισελέστε μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να γιορτάσουν παρέα με τον Diego. Εκείνος το πανηγύρισε με την ψυχή του. Ήταν ο τελευταίος τίτλος που κατέκτησε με τη φανέλα της εθνικής του ομάδας.
Το Διηπειρωτικό που αντικαταστάθηκε από το Confederations Cup
Action Images / Eurokinissi
Τέσσερα χρόνια μετά τον τελικού του Διηπειρωτικού Κυπέλλου μεταξύ Αργεντινής και Δανίας, η FIFA ανακοίνωσε τη δημιουργία του Confederations Cup. Αρχικά λάμβανε χώρα ανά δύο χρόνια και σε αυτό έπαιρναν μέρος οι πρωταθλήτριες εθνικές ομάδες της κάθε ηπείρου. Από το 2005, ωστόσο, και έπειτα, συνέβαινε ανά τέσσερα έτη.
Η συγκεκριμένη διοργάνωση αποτελούσε έναν προάγγελο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς διεξαγόταν στα γήπεδα της χώρας που επρόκειτο να φιλοξενήσει το Μουντιάλ ένα χρόνο αργότερα. Αποτελούσε ουσιαστικά ένα πολύ καλό τεστ της FIFA για να αξιολογήσει τον βαθμό ετοιμότητας της χώρας που είχε αναλάβει τη διοργάνωση του μεγάλο ραντεβού.
Σε μία από αυτές συμμετείχε, μάλιστα, και η Ελλάδα. Στο Confederations Cup που διοργανώθηκε το 2005 στα γήπεδα της Γερμανίας, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αγωνίστηκε κόντρα σε Βραζιλία, Μεξικό και Ιαπωνία, ωστόσο, κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις ένα βαθμό, από την ισοπαλία κόντρα στους Ασιάτες. Το τουρνουά συνεχίστηκε κανονικά ως το 2017, όταν και η FIFA αποφάσισε να το καταργήσει, μιας και το ενδιαφέρον του ποδοσφαιρικού κοινού για εκείνο είχε αρχίσει να μειώνεται.
Η UEFA, λοιπόν, ήρθε σε συνεννόηση με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να καλύψουν αυτό το κενό. Το ματς της Αργεντινής κόντρα στην Ιταλία είναι το πρώτο ύστερα από 29 χρόνια. Τελευταία νικήτρια ήταν η Αργεντινή. Μήπως ήρθε για το back-to-back με απόσταση τριών δεκαετιών;
