Στο ‘El Sombrero’ όλα τα ποδοσφαιρικά παραμύθια έχουν ήρωες και δράκους

Το ‘El Sombrero’ το πέτυχα σε μια εποχή που ασχολούμουν πολύ με το ποδόσφαιρο, μέσα από αναφορά στο ‘Fight Club’, και έκτοτε κόλλησα. Ένα blog με θέμα όχι τα σκορ, τις μεταγραφές και τις δηλώσεις του Κούγια, αλλά κυρίως με αφηγήσεις ποδοσφαιρικών ιστοριών ήταν κάτι εκτός από εντυπωσιακά ποιοτικό, ιδιαίτερα πρωτότυπο. Αρκετά χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με τα παιδιά που το τρέχουν για το site, το ποδόσφαιρο, τον Πέπε και το αν οι ποδοσφαιριστές μπορούν και πρέπει να εκφράζουν την πολιτική τους άποψη.

– Kαταρχάς ποιοι είστε; Πότε ξεκινήσατε και κυρίως με ποια ιδέα που θα σας διέκρινε από τα υπόλοιπα αθλητικά σάιτ;

Η ιδέα για το site ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2008. Ήταν η εποχή του blogging και έγινε καθαρά, επειδή μας αρέσει να γράφουμε και γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχαν ούτε μεγαλεπήβολα σχέδια, ούτε κάποιος απώτερος σκοπός. Στην πορεία κάποιοι σταμάτησαν να γράφουν, κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν κι αυτή την εποχή είμαστε 5 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δεν έχουμε καμία σχέση με τη δημοσιογραφία. Μοναδικός στόχος μας ήταν να γράφουμε για θέματα που μας αρέσουν και να φτιάξουμε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μπορεί κάποιος να διαβάσει κάτι που δεν ήξερε, να γελάσει, να προβληματιστεί και, φυσικά, να διαφωνήσει. Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα είχε αυτή την εξέλιξη, ότι 10 χρόνια αργότερα θα μας διάβαζε τόσος κόσμος. Φυσικά, αν δεν υπήρχαν τα social media μπορεί ακόμα να το διαβάζαμε εμείς και μερικοί φίλοι μας.

– Πιστεύετε ότι αν, με κάποιο τρόπο, το Sombrero γινόταν αμιγώς επαγγελματικό, αυτό θα είχε επιπτώσεις στην ποιότητα των κειμένων του;

(Elaith): Τα κείμενα γράφονται και τώρα ‘επαγγελματικά’, με την έννοια ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες, δεν αποτελούν αντιγραφή, γίνεται σχετική έρευνα, έλεγχος πηγών και προσπάθεια να είναι όσο καλογραμμένα γίνεται. Από τη στιγμή που το κοινό μας έχει μεγαλώσει τόσο, νιώθεις μια υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Έστω κι αν τους το προσφέρεις δωρεάν. Για μένα δεν καθορίζει αυτό αν είναι κάτι ‘επαγγελματικό’, αλλά το πόσο σοβαρά το αντιμετωπίζεις. Άλλωστε και σε εξωτερικές συνεργασίες που έχουμε κάνει, δεν έγινε κάποια έκπτωση στην ποιότητα. Αυτό βέβαια είναι κάτι που στο τέλος το κρίνει πάντα ο αναγνώστης.

(gargaduaaas): Πολλά από τα κείμενά μου τα έχω γράψει ‘απαγορευτικές’ ώρες, ακόμα και στις 2 το βράδυ, και μετά από δουλειά. Επίσης, σε περιόδους που δεν δούλευα, και είχα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου, έκανα το ίδιο. Με πολύ μεράκι, μιας και πρέπει να αγαπάς κάτι πραγματικά και υπερβολικά γνωρίζοντας πως αυτό δεν είναι η ‘δουλειά’ σου και κατ’ επέκταση, δεν ζεις από αυτό. Ίσως βέβαια αυτή να είναι και η μαγεία του El Sombrero. Δεν ξέρω. Απ’ την άλλη, αν μπορούσα να το κάνω αυτό γνωρίζοντας ότι μπορώ να ζήσω μέσω αυτού, θα ήμουν πολύ χαρούμενος. Ειλικρινά. Θεωρώ λοιπόν πως δεν θα επηρέαζε την ποιότητα των κειμένων. Ίσως έδινε μάλιστα ακόμα ένα μεγαλύτερο κίνητρο εξέλιξης στον αρθρογράφο.

.

AP Photo

– Bλέπουμε ότι τα ποστ σας στα social media έχουν τεράστιο κοινό. Ισχύει το ίδιο και για το site; Οι άνθρωποι προτίθενται να διαβάσουν μεγάλα κείμενα για το ποδόσφαιρο;

(Elaith): Δεν θα ήταν φυσιολογικό να γίνεται το ίδιο. Κατ’ αρχήν ο χρόνος είναι πολύτιμος για όλους και δεν μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να διαβάσει 1500 λέξεις για κάτι που έγινε πριν 30 χρόνια σε ένα γήπεδο του Περού. Από την άλλη, ο κόσμος προτιμά το εύπεπτο, μια ατάκα ή μια εικόνα από ένα μεγάλο κείμενο. Σίγουρα σε στενοχωρεί όταν βλέπεις κάτι για το οποίο ξόδεψες ενέργεια, χρόνο και μεράκι να διαβάζεται από χίλια άτομα και μια ατάκα που σου πήρε μισό λεπτό να τη διαβάζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Προσπαθώ να το βλέπω πιο θετικά. Ότι κερδίσαμε την εμπιστοσύνη πολλών αναγνωστών που επενδύουν τον χρόνο τους, διαβάζοντας τα άρθρα μας.

(duendes):Υπάρχουν πολύ μεγάλα κείμενα που έχουν πάει ανέλπιστα καλά και άλλα που έχουν πάει άπατα. Δυστυχώς οι άνθρωποι διαβάζουν όλο και λιγότερο τα μεγάλα κείμενα και η λογική λέει ότι αυτό θα χειροτερέψει κι άλλο. Λόγω των ρυθμών της καθημερινότητας ο κόσμος απορρίπτει σχεδόν άμεσα οτιδήποτε απαιτεί την προσοχή του για πάνω από ένα λεπτό. Για ποιο λόγο άλλωστε να χαραμίσει 5 λεπτά από τον ελεύθερο χρόνο του για να διαβάσει για έναν ποδοσφαιριστή από το Ελ Σαλβαδόρ όταν από κάτω περιμένουν για τα πολύτιμα likes του μερικά αστεία λογοπαίγνια και μια ντουζίνα #yolo #nofilter #aboutlastnight selfies;

– Υπάρχει μια από τις ποδοσφαιρικές ιστορίες που έχετε αφηγηθεί μέσα στο site η οποία σας ανατρίχιασε περισσότερο από κάθε άλλη;

(Jürgen Spock): Με έχουν συγκινήσει πολλές από τις ιστορίες που έχω διαβάσει μέσα στο σάιτ, υποψιάζομαι ότι οι συνάδελφοί μου είναι ευαίσθητα παιδιά. Από δικές μου, η άνοδος, η πτώση και η κάποια τέλος πάντων τελική δικαίωση του Σοβιετικού επιθετικού Εντουάρντ Στρελτσόφ και η ταλαιπωρημένη καριέρα και φυσιογνωμία του Μάχικο Γκονζάλες θα γίνονταν ωραίες ταινίες.

(Elaith): Είναι πολλές αυτές οι ιστορίες, τόσο που καμιά φορά νομίζω ότι θα μας πουν ‘Πάμε Πακέτο’ του ποδόσφαιρου. Είμαστε ευαίσθητα παιδιά, όπως λέει κι ο Jürgen, αλλά δεν γίνεται επίτηδες, για να ‘πουλήσει’. Το ποδόσφαιρο έχει χαρά, έχει ομορφιά, έχει ασχήμιες, έχει και λύπη. Θα επιλέξω την ιστορία της Σαπεκοένσε γιατί ήταν μια ομάδα που παρακολουθούσα τη μαγική πορεία της και έζησα έντονα αυτό που συνέβη, όταν έπεσε το αεροπλάνο.

AP Photo

– Mετά από όλη αυτή την πορεία των 10 χρόνων του Sombrero έχετε βρει απάντηση στο ποιο βασικό ερώτημα όλων: τι είναι αυτό που κάνει εκατομμύρια ανθρώπους, πέρα από τη συναισθηματική απόλαυση, να παθιάζονται με το ποδόσφαιρο;

(Ramón Llul):Ίσως την καλύτερη απάντηση να την έχει δώσει ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν στο βιβλίο του «Μια θρησκεία σε αναζήτηση Θεού». Είναι το θέμα του ανήκειν μαζί με την ικανοποίηση που προσφέρει η συμμετοχή σε μια συλλογική δραστηριότητα. Το κοινωνικό αποτέλεσμα προκύπτει από την ταύτιση του καθενός με κάποια σύμβολα και τη προσχώρησή του σε ένα σύνολο. Το πάθος του κόσμου είναι αποτέλεσμα. Όταν συμμετέχεις κάτω από ορισμένα σύμβολα σε μία ομάδα νιώθεις ότι ένα κομμάτι σου ανήκει εκεί. Και αυτό σε παθιάζει.

(Jürgen Spock): Επειδή είναι θέαμα που μια στιγμή του μας αποζημιώνει για ενενήντα λεπτά πηχτής ανίας, επειδή είναι συγκίνηση που τη μοιραζόμαστε ακριβώς με εκατομμύρια άλλους, επειδή μας εκπαιδεύει στην αδικία και την ήττα αλλά μέχρι την άλλη Κυριακή.

– Υπάρχει κάποιος άνθρωπος του ποδοσφαίρου που μισείτε πραγματικά;

(Ramón Llul): Τι; Μόνο ένας; Εντάξει αν πρέπει να πούμε μόνο για έναν τότε ο Πέπε είναι ξεκάθαρος νικητής. Γενικά κάθε τέτοιος τύπος που είναι απλώς ένας δολοφόνος μέσα στο γήπεδο και μετά κάνει ένα κάρο καραγκιοζιλίκια για να γλιτώνει κάρτες. Διάφοροι Ντε Γιονγκ, Φαν Μπόμελ και Πέπε δεν πρέπει να υπάρχουν καν στο χορτάρι.

(duendes): Μισώ πολλούς κατά τη διάρκεια ενός αγώνα αλλά κανέναν πραγματικά. Γιατί στην τελική το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι, που χρειάζεται τους ‘κακούς’, ώστε να λατρέψεις περισσότερο τους ‘καλούς’. Οι άνθρωποι που μισώ πραγματικά είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιον που σ’ ένα γήπεδο κάνει τάκλιν από πίσω ή που κάνει θέατρο κάθε τρεις και λίγο.

– Έναν φανατικό οπαδό τον αντιμετωπίζετε ως άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορείτε καν να μπείτε σε διαδικασία να συνομιλήσετε ή, ρομαντικά, ως άνθρωπο που αγαπάει κάτι που δε θα του αποφέρει τελικά κάποιο υλικό κέρδος;

(Jürgen Spock): Εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίον επιλέγει να εκφραστεί, κι εγώ φανατικός οπαδός είμαι αλλά τον περισσότερο καιρό από μέσα μου.

(gargaduaaas): Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον φανατικό οπαδό και τον ανεγκέφαλο οπαδό. Φανατικός μπορεί να είναι κάποιος που απλά λατρεύει την ομάδα του. Βλέπει όλα τα παιχνίδια της, χαίρεται όταν κερδίζει και τα βάφει μαύρα όταν χάνει. Αυτό δεν είναι κακό. Θεωρώ πως με αυτού του είδους τον οπαδό μπορείς να ανοίξεις κουβέντα. Ο ανεγκέφαλος είναι αυτός που θα κάνει επεισόδια. Θα βρίσει χυδαία, θα κάνει υποτιμητικά σχόλια και δεν θα δεχτεί καμία γνώμη αν αυτή είναι απέναντι στην ομάδα του. Τέτοιους συναντάμε δυστυχώς καθημερινά στα σχόλια στο διαδίκτυο κάτω από τα περισσότερα post αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Ακόμα και με αυτούς όμως θα κάνω μια προσπάθεια. Σε μερικά κείμενά μου έχουν υπάρξει άνθρωποι που με έχουν ειρωνευτεί και μου έχουν μιλήσει άσχημα. Ακόμα και σε αυτούς απάντησα με ηρεμία και σεβασμό. Σεβαστές όλες οι απόψεις, αρκεί να υπάρχει ανάλυση και επιχειρηματολογία. Δεν θα καθόμουν να ανοίξω κουβέντα μόνο με χούλιγκαν και ακροδεξιά στοιχεία, τους βάζω δίπλα στην αναφορά σας για «υλικό κέρδος» οπαδών μιας και συνήθως δεν κάνουν τίποτα τσάμπα.

– Αν έπρεπε να διαλέξετε, θα πηγαίνατε στο Μπονμπονέρα σε ντέρμπι της Μπόκα με τη Ρίβερ ή σε ένα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα;

(Ramón Llul): Τώρα ως οπαδός της Μπάρσα από το μακρινό 1989 θα έπρεπε να πω ότι το ισπανικό κλάσικο είναι όνειρο ζωής. Και προφανώς παραμένει. Όμως ζώντας 4 χρόνια στη Βαρκελώνη έχω να πω ότι στην Ισπανία πια τα γήπεδα των μεγάλων είναι 50-50 ντόπιοι τουρίστες. Οπότε η ατμόσφαιρα σε ένα Ρεάλ-Μπάρσα δε θα πιάνει μία μπροστά σε αυτό το μοναδικό κράμα έκστασης, παράνοιας και καφρίλας που θα ζήσεις στην Αργεντινή.

(Jürgen Spock): Για το φολκλόρ στο Μπονμπονέρα (ή το Μονουμεντάλ, γιατί αυτή η μονομέρεια;), για το ποδόσφαιρο στο άλλο, μάλλον. Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, όμως.

AP Photo

– Στις εκλογές της Βραζιλίας είδαμε ποδοσφαιριστές που λατρέψαμε μέσα στο γήπεδο να μας απογοητεύουν στηρίζοντας δημόσια τον ακροδεξιό Μπολσονάρο. Έχει πλέον νόημα να περιμένουμε από ποδοσφαιριστές-λαϊκούς ήρωες να μιλήσουν πολιτικά μέσα από τα πανάκριβά τους αυτοκίνητα;

(gargaduaaas): Εννοείται πως έχει νόημα να περιμένουμε απ’ τους ποδοσφαιριστές-σταρ να μιλήσουν. Αν δεν το κάνουν αυτοί τότε ποιος; Αν ρίξουμε μια ματιά στο NBA και το NFL θα βρούμε πολλές περιπτώσεις κορυφαίων παικτών που μιλούν ανοικτά για θέματα όπως ο ρατσισμός, η βία και η φτώχεια. Δείτε τι έγινε με τον Κόλιν Κάπερνικ στο NFL το 2016 και πόσο (και πώς) αγκάλιασε αυτή του την ενέργεια μεγάλη μερίδα του παγκόσμιου κοινού, ακόμα και η Nike. Στην Ευρώπη η αλήθεια είναι πως δεν το βλέπουμε συχνά αυτό και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά των σταρ του παρελθόντος (όπως ο Μαραντόνα και ο Σώκρατες) με τους τωρινούς σταρ. Οι παλιότεροι μιλούσαν και έμπαιναν πολλές φορές ως τοίχος μπροστά στην αδικία. Σκεφτείτε κάτι απλό. Αν έβγαινε και καταδίκαζε δημόσια τον Μπολσονάρο ο Μέσι και ο Ρονάλντο (ας μην είναι Βραζιλιάνοι) θα ήταν μια σπουδαία «νίκη» σε θέματα όπως η ισότητα και η ξενοφοβία; Δείτε τι γίνεται στην Ιταλία με τον Σαλβίνι. Ποιοι διάσημοι Ιταλοί ποδοσφαιριστές έχουν εκφραστεί δημόσια για να καταδικάσουν τα πιστεύω του και τις δηλώσεις του; Νομίζω κανένας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει σίγουρα να αλλάξει και οι αθλητές μπορούν να βοηθήσουν. Αν φυσικά το θέλουν. Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα τους ακολουθούσε.

(duendes): Για κάθε Ροναλντίνιο που στηρίζει Μπολσονάρο υπάρχει ένας Ζουνίνιο που βγαίνει και υπενθυμίζει σε όλους αυτούς τους νεόπλουτους μπαλαδόρους από πού ξεκίνησαν. Για κάθε Λούκας Μούρα υπάρχει ένας Πάουλο Άντρε που ενώ όλοι οι συμπαίκτες του βγήκαν με φανελάκια στήριξης του Μπολσονάρο, επειδή το απαίτησε ο πρόεδρος, αυτός βγήκε κανονικά με τη φανέλα της ομάδας. Για κάθε επικίνδυνο σχόλιο του Τσιάρτα υπάρχει μια δήλωση του Μπαντή και του Αλμπάνη, για κάθε Χ (βάλε όποιο όνομα θέλεις) Έλληνα πρόεδρο υπάρχει ο πρόεδρος της Άιντραχτ που δήλωσε ξεκάθαρα “δεν θέλουμε νοσταλγούς των Ναζί στην ομάδα μας”. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σωστές φωνές. Το θέμα είναι να τις βρίσκουμε και να τις προωθούμε. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι απόψεις και τα ονόματα της άλλης πλευράς συχνά φέρνουν περισσότερα κλικ και κατ’επέκταση έσοδα από τις διαφημίσεις.

AP Photo

– Σε μια ερώτηση που έχει δεν έχει νόημα αλλά την κάνουμε περισσότερο για να καταλάβουμε αυτόν που την απαντάει: ποιος είναι τελικά ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών;

(duendes): Αχ αυτή η ερώτηση. Πιο αναμενόμενη κι από το ότι ο Ρόμπεν θα κόψει προς τα μέσα και πιο ανούσια κι από τον Ρομπίνιο. Δεν γίνεται να συγκρίνεις παίκτες που παίζουν σε άλλες θέσεις και σε άλλη εποχή. Το ποδόσφαιρο του σήμερα έχει τρομερές διαφορές από αυτό των 60s αλλά και των 80s. Πως μπορεί να κρίνει κάποιος αν ο Μπεκενμπάουερ ήταν καλύτερος του Μπατιστούτα; Για μένα υπάρχει μια λίστα 10-15 θρύλων που είναι πάνω-κάτω στο ίδιο τοπ επίπεδο κι αν πρέπει, με το ζόρι, να μειώσω τον αριθμό λίγο ακόμα, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που, για διάφορους λόγους, είναι ένα κλικ παραπάνω απ’ όλους. Ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα και ο Μέσσι.

(gargaduaaas): GOAT δεν υπάρχει. Έχω γράψει ολόκληρο κείμενο στο παρελθόν γι’ αυτό. Υπάρχουν «οι καλύτεροι κάθε εποχής». Ούτε καν «ο καλύτερος κάθε εποχής». Αν έπρεπε πάντως να ψηφίσω κάποιον αυτός θα ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ. Ειλικρινά όμως, δεν θα ήθελα να μπω σε αυτή την συζήτηση. Για μένα δεν αρκεί τι κάνει κάποιος με τα πόδια του εντός του γηπέδου και πόσους τίτλους έχει κερδίσει, αλλά και η στάση του εκτός των τεσσάρων γραμμών και πόσο επηρέασε το άθλημα με την φιλοσοφία του.

– Μια τελευταία ερώτηση, άσχετη από το ποδόσφαιρο, που όμως βοηθάει να καταλάβεις πολύ έναν άνθρωπο. Τι μουσική ακούτε;

(Ramón Llul): Γενικά ακούω διάφορα πράγματα αλλά εκείνο που με αγγίζει περισσότερο και βάζω πιο συχνά στο σπίτι ή στο γραφείο είναι ο σκληρός ήχος. Ροκ και μέταλ.

(Elaith): Αρκετά διαφορετικά είδη από hard rock και post-rock μέχρι trip-hop και ηλεκτρονική. Αν θα έπρεπε με το ζόρι να πω κάποια αγαπημένα συγκροτήματα: Pearl Jam, UNKLE, Mogwai, Massive Attack.