Γιατί η Ρεάλ είναι η πιο μισητή ομάδα στον παγκόσμιο αθλητισμό

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που υποστηρίζουν Ρεάλ. Δεν αναφέρομαι (τόσο) σ’ εκείνους που τους κρατούσε ο πατέρας τους από το χέρι όταν τους πρωτοπήγαινε στο Μπερναμπέου ντυμένους στα λευκά, αλλά στους άλλους, τους όψιμους. Εκείνους που μια ωραία μέρα αποφάσισαν πως, πέρα από την ελληνική ομάδα που υποστήριζαν, στην Ευρώπη τους εξέφραζε το μεγαλείο της ‘Βασίλισσας’.

(Το ‘τους εξέφραζε το μεγαλείο της Βασίλισσας’ πρέπει να ΄ναι ό,τι πιο σουρεάλ έχω γράψει στη ζωή μου)

Δεν θα ασχοληθούμε ξανά με τη γραφικότητα του ν’ αγαπάς μια ξένη ομάδα, αλλά με το ν’ αγαπάς τη Ρεάλ Μαδρίτης, που αποτελεί μια ακόμη μεγαλύτερη γραφικότητα. Γνώμη μου, έτσι;

Κάθε φορά που ακούω τη φράση ‘φίλαθλος της Ρεάλ’ μου έρχονται τρία πράγματα στο μυαλό. Το πρώτο είναι ένας τύπος με ξανθές ανταύγειες και εσπαντρίγιες, ο οποίος κοπανάει το πληκτρολόγιο στο γραφείο του, γιατί δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει το Champions League στο FM αν και έχει κάνει ήδη τρεις φορές load τον τελικό.

Το δεύτερο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό:

Και καλό είναι να μην μου έρχονται τέτοια πράγματα στο μυαλό. Για αυτό κρατάω όσο πιο μεγάλες αποστάσεις μπορώ από εκείνους που υποστηρίζουν Ρεάλ. Ή προσπαθώ έστω. Αφού η ζωή τα έφερε έτσι και σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Ισπανία βρέθηκα σε μια κοινή παρέα με τον Alvaro. Έναν κατά τ’ άλλα συμπαθή Μαδριλένο, ο οποίος υποστηρίζει Ρεάλ. ‘Γιατί βρε καλέ μου; Γιατί βρε χρυσέ μου; Μια χαρά παιδί φαίνεσαι τι πήγε τόσο στραβά στη ζωή σου και έπεσες τόσο χαμηλά’, σκέφτηκα όταν μου το είπε. ”Υπάρχει κάτι που σας δίνει πλέον χαρά; Έχετε κατακτήσει τα πάντα. Αν φέτος δεν πάρετε το 12o Champions League και το πάρει κάποια άλλη ομάδα θα πάθετε τίποτα εσείς στο Μπερναμπέου;”, τον ρώτησα. ”Το Μπερναμπέου δεν είναι γήπεδο, είναι ένα θέατρο. Δεν μπορείς να καταλάβεις”, μου απάντησε και το αφήσαμε εκεί.

Επειδή, όμως, αν δεν του τα πω θα σκάσω, θα του απαντήσω από εδώ, έστω και στα ελληνικά. ”Όχι Alvaro, δεν με ενδιαφέρει να καταλάβω. Εσύ, βέβαια, ανήκεις στους Μαδριλένους που μάλλον τους έκανε ο πατέρας τους Ρεάλ. Αλλά κοτζάμ άνδρας -30 χρονών μαντράχαλος είναι- πώς μπορείς να υποστηρίζεις ακόμα μια ομάδα που συνεργάζεται εδώ και δεκάδες χρόνια με τη διαιτησία πιο αγαστά από ό, τι ο Τσανγκ με τον Μάνατζερ Ράγκμπι στο Survivor; Τι; Ν’ αλλάξω ομάδα;, θα με ρωτήσεις εύλογα. Προφανώς και ν’ αλλάξεις. Λίγοι νομίζεις στην Ελλάδα έχουν γίνει στα 30+ τους Πανιώνιοι για λόγους ευθιξίας;” Ουφ, πάμε παρακάτω.

(Συγγνώμη για αυτό)

Ας επιστρέψουμε στους όψιμους και ας αφήσουμε πίσω όσους έγιναν Ρεάλ εξαιτίας των γονιών τους, οι οποίοι επί Φράνκο δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε στην Ισπανία, γιατί μελετούσαν για το πανεπιστήμιο. Πόση πλάκα, έχει λοιπόν, να υποστηρίζεις μια ομάδα που έχει κερδίσει δεκάδες φορές κάθε διαθέσιμο τίτλο; Και αναφέρομαι σ’ ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν Ρεάλ, αλλά έγιναν από επιλογή στην πορεία της ζωής τους. Γιατί ο αθλητισμός είναι και πλάκα. Θες να καταφέρεις αυτό που δεν είχες καταφέρει μέχρι εχθές. Να ξεπεράσεις τα όρια σου. Να γίνεις καλύτερος. Ε, η Ρεάλ τι άλλο μπορεί να κάνει; Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι υπάρχει κάτι. Θα μπορούσε να φτιάξει ομάδα από τα σπλάχνα της. Αλλά είδαμε και τους άλλους συλλόγους που έφτιαξαν ομαδάρες από τις ακαδημίες τους. Τι κατάφεραν; Κατάντησαν βαρετοί, γιατί έπαιζαν ποδόσφαιρο πιο όμορφο και πιο αποτελεσματικό από ομάδες του PlayStation, ενώ αποτέλεσαν τα ραχοκοκκαλιά της εθνικής Ισπανίας για δύο ευρωπαϊκά (2008, 2012) και ένα Μουντιάλ (2010). Σιγά τα ωά.

Καλά για την πολιτική των μεταγραφών της Ρεάλ τι να πούμε; Ψωνίζει τόσο πολύ στη λογική τoυ αγοράζουμε ό,τι λάμπει και κάνει γκελ στον κόσμο που το επόμενο ρόστερ της θα απαρτίζεται από τους νικητές του ισπανικού X-Factor και του Your Voice Sounds Familiar.

(Συγγνώμη και για αυτό. Ίσως η πιο μπλαζέ φάτσα που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα της Ρεάλ)

Ρεάλ η ομάδα της οποίας τη φανέλα έχει φορέσει αυτός:

Αυτός:

Αυτός:

Και έχει για έμβλημά της αυτόν:

Προφανώς δεν είναι τυχαία η δημοσίευση του συγκεκριμένου κειμένου μετά την επικράτηση της Ρεάλ επί της Μπάγερν στα προημιτελικά του φετινού Champions League. Μιας Ρεάλ που όσο κι αν την έσπρωχνε ο Kassai σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, αν δεν έδινε και την κόκκινη στον Βιδάλ, δεν θα μπορούσε να κερδίσει την Μπάγερν -τη δεύτερη πιο μισητή ομάδα στον κόσμο- η οποία παίζει ακόμα με βασικούς τον Ρομπέν και τον Ριμπερί κι έχει προπονητή τον Κάρλο Αντσελότι. Γελάει και ο Στίβεν Τζέραρντ.

Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι εκεί έξω που τους ‘εκφράζει το μεγαλείο της Βασίλισσας’. Δηλαδή τους αρέσουν όλα τα παραπάνω, τους αρέσει να είναι με το κατεστημένο, τους αρέσει το προσωνύμιο της ομάδας τους να είναι ‘Βασίλισσα’ και το έμβλημα της ομάδας τους να περιλαμβάνει μια βασιλική κορόνα. Αν συνεχίζουν συνειδητά να είναι με αυτή την ομάδα, τότε πάω πάσο.

Τα πράγματα που καθιστούν την Ρεάλ την πιο μισητή ομάδα στον πλανήτη είναι άπειρα, αλλά ας αρκεστούμε σε αυτά τα λίγα. Έτσι κι αλλιώς οι Μαδριλένοι θα μας δώσουν εκατοντάδες ακόμα λόγους να τους μισήσουμε στο εγγύς μέλλον. Για κλείσιμο, το τρίτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό μόλις κάποιος δηλώνει φίλαθλος της Ρεάλ:

(Credits κεντρικής φωτογραφίας: AP Photo/Daniel Ochoa de Olza)