Γιατί όλοι αγαπάνε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο;

Είναι οι μέρες του Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτές που ζούμε, δεν χρειάζεται να είσαι μυημένος στα βαθιά μυστικά του μπάσκετ για να το καταλάβεις.

Σε λίγες ώρες θα γίνει κι επίσημα All Star, το Sports Illustrated κυκλοφόρησε με τον Greek Freak (ως ‘Greek Peak’) στο εξώφυλλο κι αποτελεί πια τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη των Μπακς, με νούμερα που ζαλίζουν και μας αναγκάζουν να τον συγκρίνουμε με μύθους του NBA. Από τώρα; Ναι, από τώρα. Μα από τα 22 του; Ναι, απ’ τα 22 του.

Άλλωστε ο Γιάννης δεν μοιάζει να απέχει χιλιόμετρα μόνο απ’ τον Γιάννη του Φιλαθλητικού, αλλά ακόμη κι απ’ τον περσινό Γιάννη. Είναι πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος και πιο έτοιμος, με αυτοπεποίθηση και γνώση του ρόλου του. Κουβαλάει ένα ολόκληρο franchise στους ώμους του όπως παραδέχτηκε ο ίδιος και το καθοδηγεί με απόλυτη επιτυχία.

Γιατί όμως όλοι τον αγαπάνε; Γιατί έχει γίνει ήδη το next best thing στις Η.Π.Α απασχολώντας δημοσιογράφους όπως ο Bill Simmons που πρόλαβε να γεννήσει τη μυθική φράση ‘Giannissance’ για χάρη του;

Γιατί τον χειροκροτούν ακόμη κι άνθρωποι που μέχρι πριν μερικούς μήνες δεν γνώριζαν καν την ύπαρξη των Μιλγουόκι Μπακς; Θέλω να πω, εντάξει κι άλλοι Έλληνες γνωρίζουν επιτυχία στο εξωτερικό, διαπρέπουν, διακρίνονται, όμως την πρωτοφανή αγάπη που γνωρίζει ο Γιάννης δεν την έχουν βιώσει. Το NBA έχει κι άλλα ατόφια ταλέντα, αλλά ο Γιάννης μοιάζει να είναι το πουλέν της νέας εποχής.

Άνθρωποι που δεν πρέπει να έχουν δει περισσότερα από μερικά λεπτά μπάσκετ στη ζωή τους, αφήνουν σχόλια με το #NBAVote, αγοράζουν φανέλες του Αντετοκούνμπο και πανηγυρίζουν τα καρφώματα και τις τάπες του.

Τι τα γεννάει όλα αυτά; Αγνός θαυμασμός για το ταλέντο του; Εθνική υπερηφάνεια; Συμπάθεια και αναγνώριση της ξεχωριστής του προσωπικότητας; Αυτό ακριβώς το ερώτημα θελήσαμε να απαντήσουμε, ζητώντας και την πολύτιμη βοήθεια των δημοσιογράφων του NBA Greece και του Γιώργου Συρίγου.

Γιατί ο ήλιος βγαίνει απ’ την Ανατολή, για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Γιατί ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή; Γιατί το τρίποντο μετράει τρεις πόντους; Γιατί το εκλέρ είναι καλύτερο του κοκ; Ερωτήσεις με ενσωματωμένες απαντήσεις. Γιατί όλοι αγαπάνε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Γιατί να μην τον αγαπάνε; Θα απαντήσω με ερώτηση, η οποία είναι σίγουρο ότι δεν οδηγεί πουθενά. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο ήρωας του αθλητικού παραμυθιού. Η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας που φιλάει την Χιονάτη μαζί, σε ένα. Ένα παιδί που μεγάλωσε στα φανάρια και ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ βγάζοντας διπλές προπονήσεις με ένα κρουασάν σοκολάτας από το περίπτερο, γνωρίζοντας παράλληλα το σκληρό πρόσωπο της ρατσιστικής Ελλάδας, αυτή που μέχρι πρότινος κάναμε ότι δεν υπάρχει και αλλάζαμε πεζοδρόμιο όταν την συναντούσαμε στο δρόμο. Από ρολίστας στην Α2 έγινε ντραφτ πρώτου γύρου. Και μετά βασικός. Και μετά ο ψηλότερος point-guard στην ιστορία του μπάσκετ. Το καλύτερο κορμί του ΝΒΑ. Franchise-player. Πρώτος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες στην ομάδα του. Υποψήφιος για τη βασική πεντάδα του all-star game. Όλα αυτά σε τέσσερα χρόνια, διατηρώντας παράλληλα το ίδιο λαμπερό χαμόγελο. Πιστός στρατιώτης της Εθνικής ομάδας μιας πατρίδας που του έβαλε εμπόδια. Το παιδί από τα Σεπόλια, που βάζει πρώτα και πάνω από όλα την οικογένεια του. Ένας σταρ που πήγε με οτοστοπ στο γήπεδο, επειδή είχε στείλει όλα τα του λεφτά στην Ελλάδα και δεν είχε χρήματα να πάρει ταξί για να πάει στο γήπεδο των Μπακς. Ο αθλητισμός είναι υπέροχος λόγω του αναπάντεχου. Και ο Γιάννης είναι συνώνυμό του. Το ένα του βήμα εδώ και το άλλο εκεί. Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει, τι θα σκεφτεί, πόσο μακριά θα πηδήξει, ποιο νέο ρεκόρ θα σπάσει, ποιο ταβάνι θα γκρεμίσει. Το σίγουρο είναι ότι θα το κάνει με την ίδια αυθεντικότητα που τον διακρίνει. Τίποτα δεν είναι επιτηδευμένο. Γιατί ο Γιάννης παραμένει ένα παιδί που απλά μπαίνει και παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι. Πως μπορείς να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο παιδί;

Γιατί θα πάει το μπάσκετ σε άλλο επίπεδο, ο Γιώργος Συρίγος

Αγαπάμε τον Γιάννη, γιατί όταν βλέπουμε την (…και καλά) θυμωμένη φάτσα και τις σφιγμένες γροθιές έπειτα από ένα ακόμα τρελό highlight, ασυναίσθητα χαμογελάμε. Είναι η ενέργειά του που μας γεμίζει ενθουσιασμό, η αίσθηση ότι αυτός ο ψηλόλιγνος 22χρονος, που τόσο γρήγορα έγινε ένας απ’ τους υπερήρωες στο βασίλειο της παιδικής μας φαντασίας (το μαγικό ΝΒΑ, όπως ακούγαμε πάντα να μας λέμε), είναι ένας δικός μας άνθρωπος. Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια.

Αγαπάμε τον Γιάννη, γιατί μαζί με μερικά ακόμα τέρατα της ίδιας γενιάς, όπως ο Εμπίιντ, ο Τάουνς και ο Πορζίνγκις, θα πάνε το μπάσκετ εκεί που… και μόνο η σκέψη, διεγείρει και εξάπτει τις αισθήσεις.

Πυραυλοκίνητα φορτηγά και πτερόσαυροι τύπου Ουέστμπρουκ, Λεμπρόν, Ντουράντ, Άντονι Ντέιβις και Κάζενς είναι τα είδη που ήδη κυριαρχούν στο ΝΒΑ. Τούτοι εδώ, ανυπέρβλητοι σωματικά και αψεγάδιαστοι τεχνικά (με τον δικό μας να είναι ο πιο πολυδιάστατος της παρέας), είναι ολοφάνερο πως θα φροντίσουν το παρκέ του μπάσκετ να μοιάζει ακόμα μικρότερο. Και ομορφότερο. 

Ο Γιάννης είναι η ελπίδα, για τον Χάρη Σταύρου

Όλοι αγαπούν τον Γιάννη, γιατί στα μάτια και το χαμόγελό του βλέπουν την ελπίδα. Την ελπίδα πως η ζωή συνεχίζεται ό,τι κι αν συμβεί, οι ευκαιρίες θα είναι εκεί για να τις αρπάξεις αν τις κυνηγήσεις και τα όνειρα υπάρχουν για να γίνονται πραγματικότητα. Ο Γιάννης έχει συνδυάσει μερικά πράγματα που σπάνια συναντάς σε αθλητές αυτού του επιπέδου. Όσο “μεγαλώνει” σαν μπασκετμπολίστας, τόσο τρέφει το ανταγωνιστικό του πνεύμα, σπρώχνει τον εαυτό του προς τα εμπρός και θέλει να γίνει ακόμη πιο κυρίαρχος. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο ΝΒΑ, λίγους μήνες μετά τους αγώνες του στην Α2 και το εφηβικό πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ, έλεγε πως ήθελε να γίνει ο κορυφαίος στον κόσμο. Τότε όλοι γελούσαν. Ποιος να τον πίστευε, ποιος να τον έπαιρνε στα σοβαρά. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που περίμεναν αυτή την έκρηξη του UNIQUE Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης παραμένει παιδί χαμηλών τόνων, αρκετά “κλειστός”, προστατευτικός με τους δικούς του ανθρώπους, κρατά έξω από τον κύκλο του αυτούς που προσπαθούν και θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν όσα ο ίδιος κερδίζει με τη σκληρή δουλειά του. Κι αυτό το “πακέτο” είναι πολύ ελκυστικό στα μάτια κάθε παιδιού που ονειρεύεται να ξεφύγει από την “κόλαση” της καθημερινότητας για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Όσο μάλιστα βάζει τη γαλανόλευκη φανέλα, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει τον μύθο του στην Ελλάδα. Προσέξτε, όμως. Το σημαντικό είναι αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων που τον αγαπούν να μην του κρατήσουν μούτρα όταν εκείνος χρειαστεί ένα καλοκαίρι για να δουλέψει ατομικά και να ξεκουραστεί. Είμαστε και λίγο αλλοπρόσαλλος λαός. Όσο εύκολα τον αποθεώνει ο κόσμος, τόσο εύκολα θα του γυρίσει την πλάτη και θα τον κατηγορήσει αν το ερχόμενο καλοκαίρι οι Milwaukee Bucks του ζητήσουν να κοιτάξει το συμβόλαιο των 100.000.000 δολαρίων που υπέγραψε για να αποφασίσει ανάμεσα σε δουλειά-ξεκούραση και Eurobasket 2017. Giannis For President, γιατί τα ξενύχτια απέκτησαν ακόμη μεγαλύτερο νόημα, γιατί μας κάνει να ονειρευόμαστε, γιατί στο πρόσωπό του βρήκαμε έναν άνθρωπο για τον οποίο πανηγυρίζουμε με την ψυχή μας.

Επειδή απλά είναι ο Γιάννης, για τον Στέφανο Μακρή

Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό, που τα λέει λίγο-πολύ όλα. Ο Γιάννης έχει καταφέρει ήδη κάτι που άλλοι σταρ πριν από αυτόν δεν το κατάφεραν ποτέ: Χρειάζεται να ακούσεις μόνο το μικρό του όνομα για να καταλάβεις ότι κάποιος μιλάει για αυτόν. Ακούς “Γιάννης” και ξέρεις ότι η κουβέντα αφορά τον Αντετοκούνμπο. Αυτό αποτελεί όμως απλώς ένα μικρό δείγμα της ταύτισης που έχει όλος ο κόσμος με αυτόν.

Τέλος πάντων. Η απάντηση στην ερώτηση “γιατί όλοι αγαπάνε τον Γιάννη;” θεωρητικά είναι προφανής. Η ιστορία της ζωής του, που μοιάζει βγαλμένη από ταινία του Hollywood (βασικά, ίσως γίνει κιόλας κάποια στιγμή ταινία στο Hollywood), όλα αυτά τα εμπόδια που μπόρεσε να ξεπεράσει, ξεκινώντας στην κυριολεξία από το… πουθενά για να φτάσει στην δική του “Γη της επαγγελίας”, μοιάζουν αρκετά για να τον συμπαθήσουν όλοι. Και σίγουρα το γεγονός ότι ξεπέρασε όλα αυτά τα εμπόδια και δεν έπαιξε απλώς στο ΝΒΑ, αλλά έχει γίνει και σταρ βοηθούν. Όπως σίγουρα βοηθάει και το γεγονός ότι ο Γιάννης δεν έχει ξεχάσει από πού ξεκίνησε και διαφημίζει την Ελλάδα παντού, σε μία εποχή που το να είσαι Έλληνας θεωρητικά δεν δουλεύει στα υπέρ σου.

Long story short, που λένε και στον Ωρωπό που μεγάλωσα, τον Γιάννη τον συμπαθούν όλοι απλώς επειδή δεν… γίνεται να μην τον συμπαθήσεις. Είναι το (ύψους 2.11 μέτρων) παιδί της διπλανής πόρτας που θες για φίλο σου, ο συμπαίκτης που πάντα έψαχνες, ο πρωταγωνιστής μίας ταινίας που θα ήθελες να δεις. Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Πάνω από όλα όμως είναι ο Γιάννης.

Γιατί είναι ο παιδικός μας ήρωας, για τον Λεωνίδα Πιστιόλη

Γιατί αγαπάνε όλοι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή, σχεδόν αυτονόητη. Διότι ο κόσμος λατρεύει τις feel-good stories. Πολύ περισσότερο, δε, τις παρακινητικές ιστορίες. Τις ιστορίες που σε εμπνέουν, σε κάνουν να ονειρεύεσαι, σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα. Σε όλους αρέσουν οι “ήρωες” που ξεκινούν από τα χαμηλά και στην πορεία μεγαλουργούν, στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, στα δικά τους ταλέντα (όποια κι αν είναι αυτά), δουλεύουν ασταμάτητα και στο τέλος ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, κάθε προσδοκία, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό τους. Άπαντες έχουν όνειρα. Άπαντες θα ήθελαν πολύ να τα κατακτήσουν. Λίγοι όμως τα κυνηγούν με όλες τους τις δυνάμεις.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Είναι το παιδί φτωχών μεταναστών που ξεκίνησε από μία γειτονιά στα Σεπόλια, άφησε πίσω του μία δύσκολη παιδική ηλικία και έφτασε στο σημείο να πάει στην Αμερική, να υπογράψει συμβόλαιο εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στο ΝΒΑ και να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Γιάννης είναι το παιδί της διπλανής πόρτας που ζει το όνειρο του. Ενσαρκώνει αυτό που θα ήθελε ο καθένας να γίνει. Είναι “εσύ”, που δεν σταμάτησες ποτέ να προσπαθείς να γίνεις ο καλύτερος δυνατός εαυτός σου. Είναι ο παιδικός μας ήρωας. Είναι o “δικός μας” Καράτε Κιντ. Είναι ο “δικός μας” Ρόκι. Ποιος δεν θα λάτρευε μία τέτοια ιστορία;

Τη διαφορά την κάνει η ιστορία του, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Μια ημέρα μετά το buzzer του Γιάννη μέσα στο MSG, με το κύμα λατρείας προς αυτόν να έχει πιάσει ιστορικά υψηλά (στην Ελλάδα βέβαια ασχολούμασταν με το αν υπέγραψε τη σημαία, τόσο λοβοτομημένοι) ο κολλητός μου ο Νίκος μου έκανε μια ερώτηση η οποία εκείνη την ώρα με εξέπληξε. “Γιατί έχουν τρελαθεί όλοι τόσο με τον Αντετοκούνμπο;”, απόρησε και το “μα έχεις δει τι κάνει;” που ήταν η πρώτη απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου, έμοιαζε αρκετά απλουστευτικό.

Μέσα απ΄την κουβέντα, κατέληξα πως η καθολική αγάπη προς τον Γιάννη δεν πηγάζει ούτε απ’ τις εξαιρετικές του εμφανίσεις, ούτε απ’ τα καρφώματα που κάνει, ούτε φυσικά επειδή μας κάνει περήφανους ως Έλληνες. Ίσα-ίσα που βρίσκω θλιβερό να ψάχνει κάποιος για εθνική ανάταση μέσα απ’ τις εμφανίσεις ενός αθλητή στο NBA.

Τον Γιάννη τον αγαπάμε επειδή η ιστορία του σε ωθεί από μόνη της να τον αγαπήσεις. Ένα μικρό παιδί που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και το φόβο, βρήκε σε τι είναι καλός και δούλεψε σαν τρελός πάνω στο ταλέντο του, πρώτα απ’ όλα για να προσφέρει στον εαυτό του και την οικογένειά του μια διέξοδο απ’ την καθημερινότητα που ζούσε στα Πατήσια.

Μια ιστορία που μοιάζει με σενάριο ταινίας, μ’ ένα απόλυτα χολιγουντιανό χάπι εντ. Αλλά μισό λεπτό, για ποιο χάπι εντ μιλάω, ακόμα είμαστε στην αρχή κι ο Γιάννης μοιάζει να έχει το mentality να πάει ακόμη πιο ψηλά. Ένα παιδί που καταλαβαίνει απόλυτα από πού ξεκίνησε και πού έφτασε και συνεχίζει να αγωνίζεται για να μην του πάρουν το όνειρο μακριά, συνεχίζοντας να πατάει γερά στη Γη.

Υπάρχουν ‘La La Land’ και στην αληθινή ζωή κι ο Γιάννης ζει το δικό του. “Δεν μπορώ να πω τα κατάφερα, ξεχνάω τα παιδικά μου χρόνια τώρα. Θα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, αφού τότε έμαθα να δουλεύω τόσο σκληρά”.

Ο Γιάννης που πουλούσε τσάντες στο κέντρο της Αθήνας για ένα κομμάτι ψωμί κι ο Γιάννης που ταπώνει τον Westbrook είναι ο ίδιος άνθρωπος. Γίνεται να μην τον αγαπήσεις;